te leven

een stem roept
het slaan van de deur

het is avond

schemer
kopieert woorden, de bleekheid van de maan
en nog veel meer koude

misschien zoek ik een weg
waarachtig achter ramen
ongeteld

"zou dit het sterven zijn
uit tussenpozen gegroeid"

het voelt zo aan, zeg je
je ogen op mij en het verschil
gericht

zonder gezicht
loop je mijn hart voorbij



kerima ellouise ©

nabestaand

misschien
was er nog een laatste gesprek
ik weet niet welk
of wanneer de woorden
zijn ondergegaan

winter kwam, vele keren
ook vanuit de binnenkant
en op lente

met een zwart, zwermend geluid

het sterven was nooit
vogellicht, zei je, weerloos tussen blauw;
dagen
en nachten

genoeg om het leven te vergeten
dat als een bedelkind vruchteloos op zoek ging
naar een beeltenis van toekomst

voorbij het schreien;
het zinberovend schreien
van de tijd



kerima ellouise ©

wintergaard

in de stilte, minuten van een nacht
heb ik je verzen
ondergaan

het is donker
zo zonder achtergrond

waar lengte noch breedte
de warmte bewaren van
je zwijgen

of de dag
zou mij moeten losmaken
en de ramen zacht schuren

met het onderkomen
van een zomer

voor een versteende nomade
mij vluchtend vindt

zoals vandaag



kerima ellouise ©

Michael and his own sweet songs

hier en daar
de avond
in achtentachtig raampjes

ik wilde zwaaien naar ze
en naar jou
de velden voorbij

je muziek als nieuw, als leven
in het gebogen ‘Lake’ landschap en zij
die blootsvoets mee stapten

in de chaos en de verwarring, het zoeken
naar waarheid van de ziel
glanzend
en dan weer uitgeput

het was telkens een blijde dag
overal
wanneer je terugkeerde naar
een nog grotere expressie

en alles wat mogelijk was
tussen vrijheid en componeren
tussen passie, romantiek en de ernst van ruïnes

between little clocks and lonely lanes of Ireland


“er is geen vergelijk, zo bevlogen
boven elke maat iets meer”




kerima ellouise ©






n.a.v. memorial concert ter ere van Michael Jon Smith
(mei 1941- december 2009)
altviolist, dichter en componist

18 december 2010, Lambertuskerk Vught

****


Fly, fly little wings
Fly where only angels sing
Fly away, the time is right
Go now, find the light...



***

Roo$je ©

dank je Roosje voor dit moois! x

engelenmomenten later

besuikerde cherubijntjes
spreiden hun vleugels
sparren door ijspegelende ruiten
op poederend tapijt

maar later veel later
na oliebollen en wafels
pruttelende ketels
en glimmende ballen

engelenmomenten later
de stilte voorbij
zullen hyacinten en krokussen
dwars door de witte pracht

de hemel in komen steken
kleuren verspreiden
een heel scala
in herhalende pracht

zij zullen mee vleugelen
de engelen
geraakt door de pijlen
in harten geraakt

Marije Hendrikx ©


Hartelijk dank om te mogen plaatsen Marije!

ik wil je aaien

heb je moed nodig, vraag ik me af
om ademhalend in een witte wereld
te staan

jezelf in de berm neer te leggen
terwijl elke gedachte waarvan de draad
verloren is, kraakt

alsof diepte verschuift
en ik klank en licht ontverf, onherstelbaar
met stijve tong

een roodborstje dringt
in mijn hoofd, schrikt
zoals ik

hij is mijn angst voor
en vliegt weg

onder de wind
vind ik nog een veer
waarop de tijd vergleden is

er is geen tegenlicht
wanneer ik mezelf wil ruilen



kerima ellouise ©

hoofdpersonage

hij bakent zijn territorium af
plast
tegen iedere prikkel
de draad, voor haar, loopt geen kant meer uit

en nu ze niet meer huilen kan, de dagen
anders denkt

lapjeskatten met het oog gevolgd worden
krols en mooier, binnen blafbereik

verliest ze de zon
en haar lichaam dat aan de wolken hangt

omwille van
en haar naam vergeten


kerima ellouise ©

Tussen jou en de zee

behouden twinkelt het maanlicht
over het zilte water

ongeveinsd tekent zich
een beeltenis voor later

sierlijke vogelpluimen
vliegen als zeegodinnen

schetsen langs het hemeldak
een zinnebeeld van liefde en beminnen

ademzuchtjes blazen
zanderige hartjes op het strand

de horizon, de aarde
laten zich dragen op je hand


Hilly Nicolay ©



Heel veel lieve dank Hilly!

Like a Deventer Carol

wonderlijk
alsof warmte vanzelfsprekend was
en stemmen veel meer
dan gebaren

of een toevallige ontmoeting tussen stromend water
en de kieren van een zoveelste woord

zij gaf het me
en hij
en nog meer wangen met een thuisreis
bij het raam op de stad en de binnendeur
van beeldspraak

al ben ik dan onvolgroeid
en bouw burchten op het zand van zwijgzaamheid
om de vlucht naar zee
te beperken

ik zag dromen, gekust
en uit het krijt gehaald, pianogolven
wild boven de branding

poëzie gesalonneerd
in het hoofd en tot in de kleinste hoek
aan de horizon

ik zag wat ik bewaren wilde;
als vonken in een vuurtoren aan de IJssel





(n.a.v. de poëzienamiddag van de Stand up Club
in De Salon te Deventer, 12 december 2010)



kerima ellouise ©

de warmste kus

wanneer
koude alles lijkt
te erven

de voorzijde
van het geleende landschap
zich keert naar verlatenheid

en zelfs de allerkleinste steen
hongerig knaagt aan een gebarsten zeeschelp
door een geliefde achtergelaten

vogels angstvallig
het vliegen vermijden

zich laven aan sneeuw
en ieder overlevend woord
van lijden

schep dan mijn weg te gaan
door duinen, bijna
als wind

en vertel me waar rozen
gerechtvaardigd dromen over het zachte zingen
van de zon

zodat ik weet
wanneer ik bloesems ruik:

jouw schoonheid komt nabij



kerima ellouise ©

het treurlied van een decemberroos

het zal zo niet blijven
het donkere oog van winter
dat mij het argeloze ontneemt

en alles doet vervagen
alsof ik je nog nauwelijks ken;
de belofte die je gaf

tussen zwaluwen
en de twee stenen waarop het vervolg
te lezen was, je gedicht onder een bloeiende boom

als een zachte blos op de mijne
op het licht dat neerviel, zonder aarzelen

en dat nu het lot
onder de sneeuwstilte vandaan
haalt



kerima ellouise ©

het landschap dat jij voor mij had opgezocht

er is geen wind
in dit oude dorp
het dwarrelen is ongezien
zoals het kind in die ene lichtvlek
dat blijft fluisteren en ongestoord rozen plukt

heb ik dan de oorsprong losgeweekt, de hele kleine woorden
die zoveel overeind hielden en die ik wilde houden

graveren
in de straten van mijn jeugd, vrij van huiver en zwarte richels

al waren die onbespreekbaar
en nergens hetzelfde, zonder zomer
of één seconde zon

en de manier waarop ik vroeg:
is dit dan liefde



kerima ellouise ©