te leven

een stem roept
het slaan van de deur

het is avond

schemer
kopieert woorden, de bleekheid van de maan
en nog veel meer koude

misschien zoek ik een weg
waarachtig achter ramen
ongeteld

"zou dit het sterven zijn
uit tussenpozen gegroeid"

het voelt zo aan, zeg je
je ogen op mij en het verschil
gericht

zonder gezicht
loop je mijn hart voorbij



kerima ellouise ©

nabestaand

misschien
was er nog een laatste gesprek
ik weet niet welk
of wanneer de woorden
zijn ondergegaan

winter kwam, vele keren
ook vanuit de binnenkant
en op lente

met een zwart, zwermend geluid

het sterven was nooit
vogellicht, zei je, weerloos tussen blauw;
dagen
en nachten

genoeg om het leven te vergeten
dat als een bedelkind vruchteloos op zoek ging
naar een beeltenis van toekomst

voorbij het schreien;
het zinberovend schreien
van de tijd



kerima ellouise ©

wintergaard

in de stilte, minuten van een nacht
heb ik je verzen
ondergaan

het is donker
zo zonder achtergrond

waar lengte noch breedte
de warmte bewaren van
je zwijgen

of de dag
zou mij moeten losmaken
en de ramen zacht schuren

met het onderkomen
van een zomer

voor een versteende nomade
mij vluchtend vindt

zoals vandaag



kerima ellouise ©

Michael and his own sweet songs

hier en daar
de avond
in achtentachtig raampjes

ik wilde zwaaien naar ze
en naar jou
de velden voorbij

je muziek als nieuw, als leven
in het gebogen ‘Lake’ landschap en zij
die blootsvoets mee stapten

in de chaos en de verwarring, het zoeken
naar waarheid van de ziel
glanzend
en dan weer uitgeput

het was telkens een blijde dag
overal
wanneer je terugkeerde naar
een nog grotere expressie

en alles wat mogelijk was
tussen vrijheid en componeren
tussen passie, romantiek en de ernst van ruïnes

between little clocks and lonely lanes of Ireland


“er is geen vergelijk, zo bevlogen
boven elke maat iets meer”




kerima ellouise ©






n.a.v. memorial concert ter ere van Michael Jon Smith
(mei 1941- december 2009)
altviolist, dichter en componist

18 december 2010, Lambertuskerk Vught

****


Fly, fly little wings
Fly where only angels sing
Fly away, the time is right
Go now, find the light...



***

Roo$je ©

dank je Roosje voor dit moois! x

engelenmomenten later

besuikerde cherubijntjes
spreiden hun vleugels
sparren door ijspegelende ruiten
op poederend tapijt

maar later veel later
na oliebollen en wafels
pruttelende ketels
en glimmende ballen

engelenmomenten later
de stilte voorbij
zullen hyacinten en krokussen
dwars door de witte pracht

de hemel in komen steken
kleuren verspreiden
een heel scala
in herhalende pracht

zij zullen mee vleugelen
de engelen
geraakt door de pijlen
in harten geraakt

Marije Hendrikx ©


Hartelijk dank om te mogen plaatsen Marije!

ik wil je aaien

heb je moed nodig, vraag ik me af
om ademhalend in een witte wereld
te staan

jezelf in de berm neer te leggen
terwijl elke gedachte waarvan de draad
verloren is, kraakt

alsof diepte verschuift
en ik klank en licht ontverf, onherstelbaar
met stijve tong

een roodborstje dringt
in mijn hoofd, schrikt
zoals ik

hij is mijn angst voor
en vliegt weg

onder de wind
vind ik nog een veer
waarop de tijd vergleden is

er is geen tegenlicht
wanneer ik mezelf wil ruilen



kerima ellouise ©

hoofdpersonage

hij bakent zijn territorium af
plast
tegen iedere prikkel
de draad, voor haar, loopt geen kant meer uit

en nu ze niet meer huilen kan, de dagen
anders denkt

lapjeskatten met het oog gevolgd worden
krols en mooier, binnen blafbereik

verliest ze de zon
en haar lichaam dat aan de wolken hangt

omwille van
en haar naam vergeten


kerima ellouise ©

Tussen jou en de zee

behouden twinkelt het maanlicht
over het zilte water

ongeveinsd tekent zich
een beeltenis voor later

sierlijke vogelpluimen
vliegen als zeegodinnen

schetsen langs het hemeldak
een zinnebeeld van liefde en beminnen

ademzuchtjes blazen
zanderige hartjes op het strand

de horizon, de aarde
laten zich dragen op je hand


Hilly Nicolay ©



Heel veel lieve dank Hilly!

Like a Deventer Carol

wonderlijk
alsof warmte vanzelfsprekend was
en stemmen veel meer
dan gebaren

of een toevallige ontmoeting tussen stromend water
en de kieren van een zoveelste woord

zij gaf het me
en hij
en nog meer wangen met een thuisreis
bij het raam op de stad en de binnendeur
van beeldspraak

al ben ik dan onvolgroeid
en bouw burchten op het zand van zwijgzaamheid
om de vlucht naar zee
te beperken

ik zag dromen, gekust
en uit het krijt gehaald, pianogolven
wild boven de branding

poëzie gesalonneerd
in het hoofd en tot in de kleinste hoek
aan de horizon

ik zag wat ik bewaren wilde;
als vonken in een vuurtoren aan de IJssel





(n.a.v. de poëzienamiddag van de Stand up Club
in De Salon te Deventer, 12 december 2010)



kerima ellouise ©

de warmste kus

wanneer
koude alles lijkt
te erven

de voorzijde
van het geleende landschap
zich keert naar verlatenheid

en zelfs de allerkleinste steen
hongerig knaagt aan een gebarsten zeeschelp
door een geliefde achtergelaten

vogels angstvallig
het vliegen vermijden

zich laven aan sneeuw
en ieder overlevend woord
van lijden

schep dan mijn weg te gaan
door duinen, bijna
als wind

en vertel me waar rozen
gerechtvaardigd dromen over het zachte zingen
van de zon

zodat ik weet
wanneer ik bloesems ruik:

jouw schoonheid komt nabij



kerima ellouise ©

het treurlied van een decemberroos

het zal zo niet blijven
het donkere oog van winter
dat mij het argeloze ontneemt

en alles doet vervagen
alsof ik je nog nauwelijks ken;
de belofte die je gaf

tussen zwaluwen
en de twee stenen waarop het vervolg
te lezen was, je gedicht onder een bloeiende boom

als een zachte blos op de mijne
op het licht dat neerviel, zonder aarzelen

en dat nu het lot
onder de sneeuwstilte vandaan
haalt



kerima ellouise ©

het landschap dat jij voor mij had opgezocht

er is geen wind
in dit oude dorp
het dwarrelen is ongezien
zoals het kind in die ene lichtvlek
dat blijft fluisteren en ongestoord rozen plukt

heb ik dan de oorsprong losgeweekt, de hele kleine woorden
die zoveel overeind hielden en die ik wilde houden

graveren
in de straten van mijn jeugd, vrij van huiver en zwarte richels

al waren die onbespreekbaar
en nergens hetzelfde, zonder zomer
of één seconde zon

en de manier waarop ik vroeg:
is dit dan liefde



kerima ellouise ©

het verharde licht

wanneer stilte jou niets meer vraagt
het dwarrelen aan de bomen staakt
herfst een steen keilt over het water
onbeschermd en bedoeld voor later

schrijf je dan nog in de taal van liefde
of doe je, geveld, je dromen dicht
windverloren door al wat griefde
in de magerte van dit vergezicht

zal winter koude stemmen brengen
een rouwband dragen rond de maan
of wil je het noodlot met de nacht verlengen
omdat ook de dood verlangt naar een bestaan

hier en nu
en in alles wat op de toekomst zal slaan



kerima ellouise ©

foto beeldentuin Dehullu
kunstenaar Jan Leeuwenburgh




compliment

ooit zal ik het leren
wanneer je spreekt met mij
er geen antwoord komt
tot aan het oog
gevuld

niets mijn zwijgen in nevel
zal neerslaan
of vogels, onhandig
rond mijn mond

houden van zal zich dierbaar draaien
als een woord onder
een woord

een landschap in volle zon
waarop ik mijn handen
leggen kan

misschien ben ik bang
dat je weg zult gaan, je niet meer komt
tot waar ik ben

aangestaard door het verbloemen
- je bent geen waarheid, nooit herkend –


kerima ellouise ©

loslaten

het werd stil, het werd anders
het werd ook veel meer dan
onvervangbaar of een lang verhaal

beelden mompelden over troost
alsof de dans van chrysanten hen verwarde
in eigen, uitgesneden armen

de wereld was ook niet groter dan de aders
van steen, uit het zaad gegroeid

dan de zekerheid van de aarden weg
tot het verlangen naar jou
bij jou

het was stil, het was anders
tot jij sprak, terugstroomde
in mij

ik je vinden kon


kerima ellouise ©

Illustratie: Heide Renier ©

Bomen van Dichters

Bert sprak zichzelf een lus toe
hij ging op zoek naar een boom
een mooie boom
en de dingen die hij kwijt was

onderweg verkleinde hij
liefde tot woord, tot eisprong
ongewenst, donkerzwart

zoals de houten vloer
en de harde kneepjes in zijn
moederloze wangen

Bert stapte in de lus
boog het hoofd en het verschil

hij werd dichter van duizend
doden, zonder onderbreken



kerima ellouise ©




(n.a.v. Cabaret meets Poetry te Chaam)
21 nov 2010

een gesprek

 

 

 

onwerkelijk

hoe stilte het witte daglicht draagt

alsof winter over haar heen groeit

en wenst te horen

dat woorden ongezegd blijven leven

in zijn handschrift

 

ik loop er heen, de bomen

trager in het water, aan het einde

van het onlangs gestorven huis

                                                           

het is vandaag, een dag zonder

schaduwen

 

alles lijkt anders van vorm

 

 

*

bloemengeur

en de vele blaadjes

die ik heb gedragen

luister

er is licht

*

 

(rust zacht Otto)




kerima ellouise ©

heimelijk verlangen
(voor Kerima)



misschien als woorden
niet meer kunnen dienen als
schuilplaats, je het harnas aflegt
en sterft in eigen dood van gedachten

een waarheid groter dan het licht van troost
het masker van de mens buiten jezelf om
rolt
maar niet meer voortgestuwd door eigen kracht

misschien dan
blijft er een grotere waarheid over
een zee van rust, vrede en weerbare vreugde

geen druppels maar golven
als werelden in een oneindige dimensie van zijn

geen verhaal, maar verbonden in navel en geest.


Pelgrim ©






Heel hartelijk dank voor
dit rakendmooizachtaardighellend gedicht Pelgrim !

ik spreek tot het labyrint




wat gebeurt er, wat blijft me over
als de vanzelfsprekendheid van leugens
naar buiten rolt

als er niet meer gezongen wordt
en dat besef mij naar binnen lokt
om een eigen dood te sterven

is er nog een grotere stilte
dan de waarheid

wanneer de betekenis van leegte
een stem krijgt

druppel bij druppel
opengesperd
geërfd

in een navelstrengverhaal



kerima ellouise ©

Onwaarschijnlijk

 

 

 

Het golfje gaf het op.

Het overkwam hem

in het openliggen van het duister.

Toen het water stil werd

en hij langzaam een verleden kreeg

zoals de stervende meeuw

op het strand

probeerde hij nog de vloed

tegen te houden.

En daarna het aflopen van het water.

Hij besefte dat zelfs met al het vocht in zijn ogen

hij nooit sterk genoeg zou zijn

om zee te worden.

Ik waaide verder met een roos.

Op de bodem bloeide geen enkele bloem.




kerima ellouise ©

"dat we elkaar nooit meer zullen weerzien

is geen antwoord

maar een vraag, onbegaanbaar

 

in dit oude licht”

 

 

 

 

het heeft niets met november te maken

 

 

het denken aan mijn grootmoeder

doordat haar zwijgen

een grote ernst was

 

op het land, in de koeienstal

tijdens de zoektocht in het kellekamertje

naar confituur

 

sluiers van spinrag

en rabarber, haar hand bewoog

tot aan het einde toe

 

ik voel het, zo breekbaar

de lange bogen van haar leven

hoe ver ze reiken, in een nog grotere boog

als in regen

 

 

 

kerima ellouise ©

foto beeldentuin Dehullu 2007
kunstenaar Lebuïn D'Haese
 

touwladder

 

 

 

het verwachten afleren
is haast onmogelijk
zei ik

toen mijn hand vingerloos bleef
en het ruilen ook niet
werd aangeboden

ik staarde verder
naar het kind in de boom

en zong zacht verder
over bloei en twijgen

 

kerima ellouise ©

weerzien

hoe stil legt herfst
zijn hand over de aarde
de verste klokken hoor ik nu
geluiden die de witte berken
voor me bewaarden

en ieder die hier is
ook de vogels grijs en traag
zien bomen rillen

ik wrijf over schaduwen
maar er is niemand die wat vraagt


kerima ellouise ©

foto beeldentuin Dehullu 2010

kunstenaar: Evert van Fucht

het voelt zo aan

 

woorden vallen zacht in warme regen

dicht bij de dagelijksheid,  gedateerd

en waarin ik me stil houd

 

waar stromen ze heen, waar zullen ze geven

zonder het ultieme

te verlaten

 

zal jij ze leren zingen, de tijd er uit verdringen

vermommen als herinneringen

 

als verzen die ik uit mijn lichaam heb geschreven

met één grote beweging

van het hart

 

of zal je ze in levend water dompelen

uitgesproken, golf na golf

wanneer ik ’s nachts de sterren zie

 

 

‘er is geen onwetendheid

wanneer ik zeg dat ik je mis’ 

kerima ellouise ©

zal je me nog herinneren



deel je dromen en verstop ze
na je blauwste gedicht sluiten wij de kast af
vertel je ons nog van god

en hoe de mensen daar hun verhalen delen
vergeet de dichters niet zij zullen je mooier maken
kun je het laten regenen die dag

mag ik dan het water zijn
zonder weerspiegeling een leugen
om jou heen

© Amanda Malinka
(voor Kerima)



Met mijn lieve dank voor dit mooie gedicht!
Dank je wel Amanda!

huil  ik dan nog steeds in jou

huil  ik dan nog steeds in jou
mompelt het kind
nu ik zie hoe mijn krabletsels strijdlustig grijnslachen 
in het bloedbad tussen jou en mij

ik heb nochtans in je voetstap gewandeld
wilde in je stroom verdrinken
toen je aan de zee van verdergaan je verhaal vertelde
en dacht zo alles weg te spoelen

maar je keek niet eens om
wist niet hoe in je kielzog
pijnscheuten een zeewier van tranen schreiden
vastgeroeste letsels geen uitweg zagen
en een schuilplek zochten dicht bij jou


Micheline ©



Dank je wel Micheline
dat ik dit mooie gedicht mocht plaatsen!

A Marechiare

ze volgden elkaars vlucht
door smalle straatjes
alsof de stad in lichterlaaie meebewoog
op de laagte van hun stemmen

uitbarstte in de eerste toren, aangestreken
door een rechterhand

ze versmolten passie en hartstocht
met wrede smart, intiem en zonder rust

omdat zij beiden wisten
te zullen sterven, steeds bleker
en verder weg van de maan

met een raamloze serenade, noodlottig verborgen
achter de rode mantel van het water

de contrabas en de gitaar
vertelden elkaar hun levensverhaal

verdrongen het lied
van de gondelier, verfden kanalen en vissen
zwart

tot een engel verscheen
en hen zacht troostte met haar stem, hen meenam
naar een zachtblauwe lucht

waar haar glimlach
het geheim van de liefde omlijstte

hoog boven iedere rimpeling




kerima ellouise ©



* n.a.v. concert ‘Barcelona’ in de Oude Willibrorduskerk

sopraan: Mirjam Wesselink de Barrientos
gitaar: Michael Benedik,
contrabas: Gabriel Barbalau

foto: kerima ellouise ©













wil jij over mijn schaduw waken

wat ik jou vragen wilde
deed de wind verlengen, op ieder ogenblik
van omgrenzing

met om ons heen
het strand en de verwarring uit zee

kon je mij verstaan
en verder
terwijl je bewoog op vrijheid, het ritme
dat jouw stem voedde

mijn gefluister
als een eiland insloot, dat daar
moest sterven, smal en wit

meeuwen legden een licht
op die dag

het gewicht was zuiver, zoals een zee
met druppels
waarvan je niets te vrezen hebt

bloeiend door het waaien
van schelpen

ik wilde jou wat vragen, ongeremd
en toen
niets meer



kerima ellouise ©

foto: beeldentuin Dehullu 2010
kunstenaar Lia van Rhijn






















bij vlagen en verdriet

 

 

 

“terwijl ik mij schoonheid inbeeldde

koesterde ik tevens de illusie van liefde”

 

 

alles gaat voorbij

alles is geweest

 

wanneer werkelijkheid gedichte woorden opent

er slechts een droevig ronken

overblijft

 

van een kind

dat, angstig in een wereld, verlangt

het sterven omlaag te halen

 

woorden kruimelt uit gebeden

om te ontsnappen aan schreeuwende stenen

van maan na maan

 

zwaar en zonder rust

door het dagelijks openbreken van  eigen falen

het brood zo nodig, al was het maar een enkele hap

 

de kerktoren slaat opnieuw

twaalf maal, bijna heilig

sprak een vader

 

de wind is dood


kerima ellouise ©

Illustratie: beeldentuin Dehullu 2010,
kunstenaar: Margriet Barends












lief, nevel mij in roze

in deze kamer
schrijf ik de vloer tot Melkweg

op de muren zweven sterren
en in de diepste laag fluistert het licht
de geborgenheid tussen jou en mij

een tederheid om te proeven
ons behorend

zoals de rode heuvels op de maan
en een meebewegen buiten grenzen
om uit te kunnen breken, de nacht toe te laten

langer
te blijven stijgen
in het ruisend laaien van het leven

het samengaan, zielsvol
met ogen, één en al eenvoud om te vergroten

terug te keren
naar niets anders dan dit verhaal
van liefde

waarin jij en ik begonnen
in ieder wederwoord
en uit onszelf


”lief, nevel mij
in meer dan één omwenteling”


kerima ellouise ©

literaire bloeiwijzer

waarom zegt niemand
dat de aanwezigen die er waren
niet bestonden

al sprongen ze herhaaldelijk
bovenop het beeld van illusie

geeft het een roes van vrijheid
of wil men zichzelf onderstrepen;
een witte woordenvlag planten als herinnering
aan al dat moois van muzen, momenten
en letterkundige overgave

kan men bloemen laten groeien in oren
vraag ik me af, wanneer een stem doelloos peddelt
in een glas zonder water, men woorden niet verder brengen kan
dan het opgedroogde eiland waarop men staat, met een stoel
die windstil naar het noorden wijst

waarom zegt niemand dat men enkel
zichzelf naar huis bracht, met een plastic bloem
in kransgevlochten haren




kerima ellouise ©

ze danst meren

voor Amanda Malinka


het is mooi, zegt ze
om naar anderen te luisteren terwijl iemand
tegen het leven leunt

en zwarte jassen slamt
alsof woorden begaanbaar zijn
tijdens het sterven

het is mooi, antwoord ik
en kijk naar haar smalle schaduw, zachtmoedig
in de deuropening

ze weet het zelf niet
hoe het licht over haar heen valt en uiteenspat
in duizend kleine, witte vogels

die allen over een zon dromen, over thuis
en licht getinte wolken

ze weet het zelf niet hoe ze poëzie tekent rond ogen
als vanzelf en voorgoed

en op weg naar een woord
alles groter maakt achter mijn blijvende
stilte

ja, herhaal ik, binnenin
het is mooi om te luisteren



kerima ellouise ©

ook morgen

til mij op
in een nog niet gehechte toekomst
waar angst geen vorm krijgt
in een spiraalvormige monoloog

waar heftige windvlagen
zich ontdoen van zwarte gewaden en
een stoet van haast rituele wendingen omver
wordt geblazen

aarzel niet, breng me
tot waar ik zijn moet, leg jouw kinderen
in mijn armen, tussen de bloemen
en dat plekje,, aan de liefde gelijk

geef me, geef me lichter
de speelsheid van jouw woorden, voltooi mij
in belofte

alsof ik louter vrijheid ken
het houden van

te lezen in mezelf, enkel
jou



kerima ellouise ©



foto: beeldentuin Dehullu 2010
kunstenaar Lia van Rhijn

station

eerste klasse- centraal :



een man schildert de zon zwart
op het doek van de waarheid
hij laat zijn naam achter als bewijs
het maakt andere woorden overbodig
wanneer hij het donkere stadspark binnenfietst
op een zeepbel tussen gieren en kadavers
in vlucht gekromd

ik reis voorbij en zie een haai opduiken uit het gras
naast Rome en moerassige stilte, hoog verlicht
door een dief van bliksemschichten

een vrouw met zicht op haar leven
zit tegenover me en bestudeert
het snelle landschap tussen duim en wijsvinger
alsof ze alle antwoorden meet aan diezelfde overbodigheid
misschien is afstand subjectief zoals kunst
zonder uitstel van gedachten

ik spiegel me in het raam , een speldenknop
vliegt voorbij in een druppel regen



kerima ellouise ©

een dag, zomaar zachter

vandaag wil de dag zich niet vertalen
zelfs de wind lijkt niet te ademen
ik wandel verder
probeer de kleuren te begrijpen
en hoe het kan
dat ik besta
nu
wanneer het leven zich afkeert
van toeval, de ronde
van het najaar zich rijpt
tot anker
niets het tegenovergestelde
staande kan houden
en daardoor, even vreemd,
een reden geeft
tot verlangen naar
het ongekende, het onzichtbare
dat zich wil openen
als een roze
lelie van dromen
die haar onbeweeglijk lot wil verlaten
tezamen met het lied
dat in haar tolt

ik sta stil, geef me over
aan de zuivere zang van herfst en woord
en zie de zon, licht op ’t water

het is geen toeval : ik vraag de lelie
ten dans wanneer we reiken
naar elkaar


kerima ellouise ©

zwarte kraaien

bekijk mij, in afzondering en spreek dan kwaad
ieder woord zal enkel naar mij leiden
ik zal voor u staan, vol onmacht en naakt

aanschouw wie ik ben, in ziel en 't strijden
zo vreselijk nabij maar ook nimmermeer
zuiver door het onbeschermde lijden

zie naar uzelf en wat ik ontbeer
waar u mij in het verstaan ontmoet
slechts tijd beschrijft ieders verweer

treed binnen in mijn bewogen bloed
spreek dan en enkel dan kwaad
wanneer eigen eerlijkheid u niet verzaakt



kerima ellouise ©

het kind en het glazen vogeltje

in mijn herinnering
ben ik altijd klein geweest

ook in elke wereld
die openbrak wanneer het schuilen zocht
naar zachtheid

of een lief woord
dat deed vermoeden dat ik bestond

met het oor tegen een helderblauwe hemel
om in geluid
van nergens eindigende warmte
te kunnen wonen

ik tastte dan aan mijn hart
aan het kind
dat daar stond, hoopte dat God
het zou horen

dat de regen, die het verdriet
bleef verdragen, mij zou inschepen
vanuit mijn onrustig bed

met witte zeilen, zeewaarts
op golven ginder
en waar ik dagen van ontwaken
zou vinden

de beweging van vogels kon omarmen
zonder het kleine
te voelen

waar dan ook


kerima ellouise ©

http://www.youtube.com/watch?v=XYQBO5Nx9L0





voorbestemd

de weg beweegt, kruist
bomen aan, kruinen die in mist
blijven hangen

zich nooit voltooid hebben
en nu
bladerloos zijn

misschien waren we vrienden
langzaam
in een wandeling door herfst

in het oude, vertrouwd zoals de ochtend
die nesten bouwt
op schouders van het ronde zwijgen

verstaanbaar en gehuld
in handen

ook al boog de vijver zich bleek
rond mijn lichaam, schuifelden banken
de zon omlaag

wij bewogen, hielden ons vast
aan weerszijden van de weg, stilte als vergeten vruchten

misschien vertelt het oude iets nieuws
wanneer een vogel tegen het blauwe
dit gedicht zal openen

met daarachter, huiswaarts
een roepende, hoorbare gloed



kerima ellouise ©

http://www.youtube.com/user/kerimaellouise#p/a/u/1/IMCxJfOddz8




dat ik gewoon mens ben

misschien wordt de dag
langzaam warm
vandaag

en mag ik
in zijn navel wonen

wanneer bloemen uit het veld
het landschap volladen met bestemming
en een open gelaat

soms ben ik dichtbij, sluit stilte
in een omarming, is alles gelijk in vleugelslag
langs wind en oude vragen

tijdloos, zoals het begin
vanzelf op huid, met dichte
ogen

misschien zeg je wat teders
hier
nu we zijn ontwaakt

is er een gedicht
dat je schrijven moet

waarin je hunkering
oprecht
in mij gelooft



kerima ellouise ©

requiem voor een eeuwige zucht

waaraan denk je
met de ogen dicht
wanneer ik zeg dat de tijd zal komen

dat de dood me zal bergen
in zeeën van tijd

en, voor daarbuiten tot stilte gesloten,
het onzichtbare mijn toekomst zal erven

in stil zo stil
zo onnoemlijk stil
het glanzen van golven

misschien dringt
niets meer tot me door

werpt het sterven de beelden ver weg
van maan en rozen, ongebroken

of van je stem, helder in een boog

laat me jou zien, leg je hand in de mijne
lig naast me, dichterbij

waarom zwijg je
verdwijn je in het laatste woord

wanneer ik zeg

dat jouw liefde mijn weg zal zijn



kerima ellouise ©

                          


zacht en duin

ik wrijf het stof
dat eens mijn verleden was
uit ogen van de nacht

zoek gezichten
zoals ze zijn, bevrijd

langs de plooien van mijn mond

uit de regen treedt de ochtend
met lange strepen licht en zacht geritsel

een dichter kijkt het noorden tegemoet
ik wijs hem naar mijn gedachten

we eindigen zachtroze
in nieuwe poëzie

“nu is morgen
ik ben liefde in vandaag”



kerima ellouise ©

de schaduw van een mens

het voelt vreemd aan, de vreemde die hij is
ondanks het delen van de waanzin
in het verleden, het slaan op ziel
en huid, onherstelbaar

zoals de pop die ik jarenlang in armen droeg
wanneer ik het licht uitdeed
om woorden met dezelfde adem
te laten sterven

nog droom ik, de ogen op mij gericht
midden in het huis
dat het water op de ramen
kringen maakt

van moeheid schreit
in een aanhoudende duisternis

nog droom ik
wat ik, aan deze kant, niet
vergeven kan


- er ligt geen heimwee in de verte, vreemd
volgeschreven -



kerima ellouise ©




foto: beeldentuin Dehullu 2010
kunstenaar: Margriet Barends

haar betovering

ik lees woorden
van een vrouw, de diepere waarheid
van het kwetsbare

benoemd op iedere
lente- en wintertrede

in een zoektocht
tussen handen, klein en groot, in een lichaam,
vreemd gescheiden doch onafscheidelijk

en opnieuw
in adem, een bloem over fluisterhuid
zoals het optillen

wanneer het wenen
wensen golft, een spreken wordt
en troost bewogen leeft

in een glimlach, waar vlinders
stormen willen buigen

wit en rood, vrij geweten
ogen zijn

langs iedere binnenkant
zacht in betovering en het strooien

als glans, traag
naar de ruimte van elke
neergeschreven schaduw



kerima ellouise ©




* voor Froukje Vos
n.a.v.de publicatie van haar bundel
"het betoverde woud'

lustrum, ook in de nazomer

hier voel ik
dat ik ben, hoef ik links niet met rechts
te verwisselen of het einde met het begin

hier zijn schaduwen als een reis
die je rond en rond draait
wanneer ze wachten op herfst

zoals bomen, nog groen op een negende horizon
almaar milder en waarvoor geen naam
meer bestaat

hier ben ik verbonden
onverklaarbaar

met beelden door gedachten gevormd;
verborgen taal, ontstaan uit de stilte
van elke vrucht

op paadjes en gezichten die alle angsten
van een wereld in een wereld
doen vergeten

soms explosief
of zomaar vanzelf

hier heb ik geademd
toen ik nog een laatste keer omkeek

naar de vijver die haar helderste vorm
in mijn lichaam liet zien



kerima ellouise ©




foto: beeldentuin Dehullu 2010

koraalrood

vandaag droeg de aarde
mijn hemel
laag

zoals een horizon
vol meeuwen

je keek naar mij
opnieuw en
nader

vertraagde
de zee

rondom tijd
en diepliggende duinen
slapend in elkaar

geen vragen over onbereikbare plaatsen
of landschappen anders
dan mezelf

het waren momenten van volheid
met bloemen overal




kerima ellouise ©

tot leven, meer

middernacht
de wereld zou donker moeten zijn
onder een lantaarnpaal staat een man
alleen

hij rookt een sigaret
laat zich vollopen met duisternis
zonder angst

glimlacht en wandelt tot de stenen
op hetzelfde pad
waar ook seizoenen veranderen


ik draal nog even, keer dan
terug naar vertwijfeling
verdwijn in de onbekende stem
van mezelf

het is koud, al te schuldig
en de hemel is zo hoog

een silhouet geeft zich over
aan de stilte
stapt over chaos, die van die dag
die van alle dagen van de maand
die van de onontkoombaarheid

zal ik een naam voor hem vinden
in een vraag herleven

heeft hij mij herkend in zijn glimlach
of zal de ochtend vergeten rondom
het suizelen van eigen boezem, in het licht

zonder een woord
gaat hij niet dood, ik leg
een gebed onder een steen

kerima ellouise ©

in een kring van vuur

I.

laat je ogen
in ruimte dwalen
er is plaats genoeg voor ieders verhalen

zie de vlinders, vanwaar
zijn ze gekomen

misschien uit muziek
in nog net niet verlaten bomen
gonzend
door losgeraakte momenten
die als zwermen naar het onverklaarbare zwenkten

ergens halverwege het zandpad van de wind
bezongen door verbeelding en alles dat weer verbindt

in een kring van vuur, oneindig open

II.

tussen jou en mij
is er een oorsprong

en een waarheid die ieder heeft gezien;
een bewogen fabel bovenop het verlangen

of door het aaien
van een roze balsemien

in beroezing
en voltooiing van zinnen
zijn talloze namen reeds eerder geschreven

wanneer ieder ogenblik in liefde
zich door het leven heeft omgeven

het raakt je ziel
gelijk de mijne

verweven
in een kring van vuur, samen

met de vergankelijkheid
rond ieder geboren
uur



kerima ellouise ©

bloemlezing in de tuin

in een waterplas
maan ik een spiegel aan
tot stilstand

aan de rand, van mij alleen
rolt een steen uit

ik verberg hem
onder mijn huid
alsof zonder niet meer kan

alsof hij ogen baart
die zich niet kunnen weren
tegen de bewegingen van het water

wanneer wolken stil liggen
en niets meer lijkt te ademen in mijn lichaam
het oor leeg, naast het zwijgen van het puin

hij rolt wat verder, valt terug
tegen alles wat pijn doet en uit het leven
meegebracht

totdat ook hij zich vastklampt
mijn hart wordt

koud
en onrustig



het weer slaat om
hagel haalt bloemen uit de tuin



kerima ellouise ©

foto: Rudolf ©















Andøy en Noorse nostalgie

misschien laat je hier
een roos zweven

zeg je niets meer
over wat verdwenen is

of nog net zichtbaar
tussen een zwartgedreven hartslag
van de heuvel

en het oude landijs
dat nabij het zandstrand bedoeld was
om leven te omhelzen

bespeeld te worden door het licht
en het zomaar verder gaan
van windgolven

op waar ze vallen wilden, nog even
of veel langer

dan de oude kleuren, haast vergaan
door het tasten aan de aarde
en lagen roest

waar het uitzicht naar toekomst
vergane glorie achterliet

er geen geruis meer was
of een siddering door ’t geoogste
land

misschien plant je hier
een roos, nog voor vergetelheid
het verlies aanvaardt


- tijd herinnert zich
tot tijd, genoeg

wellicht -


kerima ellouise ©

opgaan in het licht

zie je verborgen schoonheid in de mist
of denk je aan eenheid nog voor het verdwijnt
wanneer de nacht het aardse heeft gewist
zoals het geluid op't achtergebleven eind

of denk je aan eenheid nog voor het verdwijnt
zo harmonieus in dit oude verbond
zoals het geluid op't achtergebleven eind
boven een vrome, gezegende grond

zo harmonieus in dit oude verbond
nabij Zijn woning en engelentuinen
boven een vrome, gezegende grond
verzamelt zich licht in withoge kruinen

nabij Zijn woning en engelentuinen
wanneer de nacht het aardse heeft gewist
verzamelt zich licht in withoge kruinen;
zie je verborgen schoonheid in de mist




(pantoum)



kerima ellouise ©

te midden van een regenplas

voor de rurale ogen van de regen
verberg ik het ritme in een gedicht
van luid naar stil op alle wegen
gerechtigd door mijn zielsgewicht

verberg ik het ritme in een gedicht
en wat ik stervend heb gedragen
gerechtigd door mijn zielsgewicht
naar de overkant van vele dagen

en wat ik stervend heb gedragen
het daglicht dat verloren ging
naar de overkant van vele dagen
verbindt zich vreemd tot zonderling

het daglicht dat verloren ging
van luid naar stil, op alle wegen
verbindt zich vreemd, tot zonderling
voor de rurale ogen van de regen


(pantoum)



kerima ellouise ©

verzonnen tijd

wanneer je vlucht in woorden
mag ik jou dan aanraken
binnenin je gedicht

mijn hand leggen als een koepel
bovenop wind

zwarte kiezels
die spiegels breken, onveranderd
in het midden van een zin

mag ik luisteren
naar je wereld of een enkel boomblad
dat neervalt naast de dag

de dag waarin je zei
dat je gelukkig was

en hoe verrukkelijk het zou zijn voor de boom
om zijn trage tijd te tonen, zonder richting
te verliezen

in elke regenbui en zonder twijfel
achter in je hoofd

ik beloof je
niet te schreien, te blijven
zoals ik was, wij waren

bijna één met de zwaluw

met diep in ons
het raam

een open lucht wanneer we wilden praten
over onwaarschijnlijke poëzie



kerima ellouise ©

boven de waterlelie

wikkel me in jouw gedicht
zodat ik weet

want vandaag nog
zullen de wachters uit mijn lichaam
vloeien

zal ik het heengaan moeten
aanvaarden

zoals de waterlelie
diep in ’t water haar laatste schaduw
ademt

niets zal zich nog vergissen

geen wens met tijd
of tover

geen woord met sterrenlicht, stamelend
volgestouwd met zachte
stilte

met wind naar binnen

ik zal het leven vinden
omdat ik weet

het is poëzie, ook



kerima ellouise ©

waar jij stond

zie de zeven berken
er groeien zwarte tongen
de dood sprak zijn verleiding uit

’t was alles wat jou overbleef


de dagen veranderen
ik stap naar buiten
kijk terug en naar de verte

stilte opent
vogels tegen de achtergrond van poëzie
en ik geef me over
aan dat wat niet vervuld werd

aanvaard woorden
die hun plekje nooit vonden, weggleden

langs de vastgeroeste weide
en achter de bomenrij

het water
waarop jij je ogen rusten liet

als teken naar het onbekende
nog groter dan de diepte en de afgevallen bladeren
die je elk een naam gaf, verward

omdat ze geen antwoord gaven
en je mond meer en meer smaakte
naar aarde

tot steen verweerd, afgesloten
van de jaren rondom de berken

en het zichzelf verlaten


zie de zeven dagen
er groeien witte nevels
langs hun gevels



kerima ellouise ©

de wind op

niet meer dan jou
ben ik mens

waar ik begin zal ik jou zijn
rondom
als niets wordt gezegd
of gezien

of weet hoe zich te vormen

zoals wijd, de zee
tussen de linker- en rechterzijde
van dit papier

maar het wordt later
en ik ben geen kunstenaar

de waarheid van mijn gedachten
zal zich aan dit zwijgen houden

aan meeuwen
die niet kunnen zijn
tussen de andere

omdat geen wind
hen overeind houdt en ongegeven woorden
op duinen verminderen

tegen de rug van verlangen
tot in het diepste van het niet meer weten

wie ik ben
waar ik begin, niet meer jou



kerima ellouise ©

de vijver

de droom vannacht
kon ik niet sussen

tussen zwarte waterplanten
dwong hij mij om gebaren
over te nemen

aldoor voelde ik de pijn
van ieder bewegend blad, verward
en opzij gedraaid

klokken lagen verspreid
op iedere begaanbare
rimpel

haalden mij
terug

naar de diepe grond
waar lakens lagen, dicht
bij elkaar

met vlekken als donkere ogen, als een koud weerzien
die rond kinderballonnen krioelden
en alle kleuren hoonden
nergens heen

ik verzonk in doorzichtige lijfjes
toen het watervlak
brak

moeizaam
boven het blauwe leven



kerima ellouise ©

binnenland

geef me geen naam
want ik ben de dwaas achter muren
van de wereld

en durf amper op te kijken
naar de reiziger die zich vonkloos, onherkenbaar
spiegelt aan mij

voor het oor van herkomst

verwant
met het stilste raadsel, ter verklaring
van mijn uit het lijf getrokken ziel

ontsluit duizend ogen
verhelder water met zonlicht

draai heuvels om
of de duinen

herlees mijn angsten
in deze intieme getuigenis

maar geef me geen naam

er is geen scheiding
wanneer ik schuld krom
tot tranen


kerima ellouise ©

boven het duin

ik kijk al dagen naar de lucht
en de indruk om aanwezig te zijn
wijkt verder terug
wanneer de ene wolk
de andere wordt, op weg naar
het westen

het is duidelijk, zeg ik
met droefheid in mijn stem

op het moment
dat mijn lange wapperende sjaal
de wind verliest

dat als straks de horizon komt
ik zal verdwijnen in het vergeten

en als dan ook het vergeten verdwijnt
ik niet meer zal weten waar ik ben

laat me daarom nog één keer fluisteren
mijn lief

ik heb hier, zover je ziet
tijloos
op je gewacht




kerima ellouise ©

Illustratie: beeldentuin Dehullu, kunstenaar Sjer Jacobs


















na het weten en wat volgt

in de ochtend
lig je rustig naast me;
de terugkeer naar waarheid
waarop wit gesteven lakens
jou niet anders zien dan je bent

ook in wat je nimmer hebt gezegd
of in dat wat mijn ogen nooit zagen
en zich nu tot namen wuiven
als waterdruppels in steeds
weer andere vormen van leugens

ik wilde jou dromen
mijn stem laten horen vanuit de kamer
en de eerste dagen, langer
dan de boterbloemen die groeiden
tegen het glas

maar ik ben te klein
voor de uitgewreven woorden
die ik uit het toeval van jouw spiegelbeeld red


kerima ellouise ©

beeldentuin Dehullu 2009, kunstenaar Miriam Severijns







diepe weemoed

verraad mij niet
zwevende kleine stemmen

blijf zacht in het najaar
het water en de dagen voorbij
licht
als verwachting
of een groet in ieder oor

zing boven zij die rouwen
samengedrukt worden door een doornen heg
wanneer de leegte over hen ademt
eens stil, vol en vrij

wacht boven het gewelf van de wind
de halmen die beven en op hun knieën vallen
omdat niets meer overblijft, vreemd
aan alles

en aan het landschap, in het zuiden bedekt

vertel over stromen, vertel
over stormen, vlieg rondom

maar verraad mij niet
wanneer ik te lang in woorden
blijf hangen

en al gestorven
tussen jullie lijfjes wieg




kerima ellouise ©

volkomen

als ieder woord
een droom zou zijn gegund
zou ik maar één woord schrijven

misschien zou je me dan zien staan
verwonderd
om mijn schuilplaats

waarin je alles terug kan vinden
alles met een begin

zoals poëzie
of een kleine rivier vol sproeten
bij de schoonheid van een zomeravond

het dichtbij gefluister
van een vlinder die zijn vleugels
laat zien, voorbij blijft gaan

tot in de kleinste schaduw en een getrooste
regennacht

ik zou je vertellen wie ik ben, het licht
naar jou, wat ik ben
je meevoeren uit verloren tijd

met daaromheen
traag
mijn huid



kerima ellouise ©

foto: M.S ©










misschien noem ik het varen

ik tekende vogels
en werd blind

vouwde het water open
alsof ik er bij hoorde

maar werd onzichtbaar
in deze stilte

golven overspoelden, dun
en donker

het voelen
opnieuw onleefbaar
tot aan de hals

ik legde mijn hart
naast voetstappen, op ribben
van het kale zand

hoorde regen praten, nog
smaller dan anders

ik sprak van beminnelijkheid
in reeds gebroken buiken

de sprong vergeten

en liep met mijn te kleine lijf
de doofheid
tegemoet

waar was het dat ik omkeek
wit in de wind


kerima ellouise ©

dartelen en dwalen

ik kan mensen liefhebben
zomaar
omdat ze me veroveren
ontvangen
met één woordje, wereldgroot
meer is er niet nodig
om een leven na te laten
ver weg van het evenwicht
der grenzen
ik kan uit dat woord
geboren worden, vogelvrij
vol van ongeduld
weergaloos stralen in de welving
van beminnen
als de zee rondreizen
zonder regen uit te vegen
in het oor van heimwee
wanneer de avond dichtvalt
ik kan in troebele tijden
mezelf verliezen en aan dat ene woord
voorbijgaan, zwijgend
in een kamer
het water naast mij
en de wolken daar boven
ik kan zijn maar er ook in sterven

ik heb u lief



kerima ellouise ©

foto: M.S. ©











een dichterlijk teken

geen enkel wijsje
blijft in de boom hangen
wanneer wind aan het gebladerte rukt

verzamelde ik zachtjes

en viel geluidloos neer
in jouw gedicht

vanaf de hoogste takken
omlaag
naar de vlakke lijn

waarop een meeuw rustte
nog lichter dan het onvergankelijk
verlangen

waarin je mij
baadde

gevolgd door klokgelui
en het refrein van het water





kerima ellouise ©

onbegrijpelijk

wanneer je zegt
dat het onzichtbare niet kan bestaan
in dit leven, denk je dan aan de waanzin
in het moe geleden licht

of aan de dronken poppetjes die je krast
in je verhalen, op de stoep en aan de tafel omdat
zij je troosten

je meeslepen aan de binnenkant
omdat de diepte steeds dunner wordt, net zoals dat kind
dat niets van liefde weet en jij niet van hem

of denk je aan dichters en hun geërfde dialogen
die als ware minnaars van het vruchtbare
zichzelf uitgeleide doen

naar de vrijheid
van dàt wat je niet kan zien



kerima ellouise ©

de val van eenzaamheid

wakker in een droom
wil ik uit
de wereld stappen
voorzichtig
een stapje over de rand
en dan
dan zal ik vallen
vallen
tot ver voorbij
het diepe
vallen
zover
totdat ik zweef
zweef
in het oneindige
het vochtige van
troost
één word met mijn wens
als een onzichtbare kring rondom
stilte
afgesneden
van de richtingen
die mij niet toebehoorden
zoals wind
in bladeren verzonken
maar ook in beweging
zonder tijd
zachtmoedig
aan de dood ontkomen
aan de verbinding
met mij



kerima ellouise ©

foto: M.S. ©



















kijk, ze vliegen

-ik vroeg aan mijn droom
waar hij van droomde
en hij antwoordde
“dat jij mij nooit verliest”-




vergeef me mijn waarheid
wanneer ik je naam dicht bij
mezelf houd

ik, die nooit in het geluk geloofd heb
of in de kleine beweging
van een golf

volgestopt met zout

met zwermen vogels op de vlucht
die nooit meer waren dan een vage vlek
waarin men verwensingen bleef herhalen

tientallen, tot jaren oud

zo anders
dan de meeuwen
die ik als kind tekende

met vleugels, misschien te groot
maar vrijuit om lief te hebben
omlaag en omhoog, waar wolken

witter dan wit werden
als armen zich uitstrekten
ver over mij heen

waar het weten groeide
dat het machteloze meedragen groter leeft
dan een droom

groter dan de reis
van verkreukelde vogels




kerima ellouise  ©

afbeelding: beeldentuin Dehullu 2009
kunstenaar: Jos Dirix

op kale grond

er blijft niets meer over
niet van mij
of hoe, tot het einde toe, de werkelijkheid
nadert
in een schrijn van gebroken weerstand

de dansers, ze dansen niet

jij draait je om
en ik kan slechts onthouden
dat de klaver die je gaf in verloren momenten
te zwaar beladen was

strakgetrokken
door het gewicht van eigen bloemlezing
onschendbaar vanaf die plek

de dansers, ze dansen niet

mijn handen beven, de dagen veranderen
het wachten op een woord, wat de stilte
nog kan oprapen

later, of wanneer
de blaadjes verdorren tot leugen
in de aandacht van het sterven

de dansers, ze dansen niet

niet op drietallig
rode klaver



kerima ellouise ©

weldra wiegt weemoed de bomen

wanneer faal je
in het heengaan

wanneer vertelt iemand mij
over de bloemen of de dromen
die doen vergeten

als een minnaar, dichtbij

want meer, veel meer
verdwijn ik in de dagen erna
in een dag nooit gemaakt

een achtste of een negende

waar het antwoord
slechts bevrucht wordt met verte
en nimmer uit mijn zwijgen glijdt

alsof ik vergeet
wie ik ben

wie de vreemdeling is
die de rivier volgt en de tijd nodig
tussen boom en wind

wanneer faal je
het water wijd open

als enkel armen van verlatenheid
volgen



kerima ellouise ©

bloesemkinderen

oh aarde, laat mij wonen
in de duizend ramen
in de schoot van ieder zicht

laat stilte mij herkennen
wanneer ik loop naast kinderogen, donker
door verlatenheid

ik zal de spraak van het vergankelijke bewaren
maar geef hen de klanken van het licht

ook al weten zij niet
waar ze kijken moeten, waar de weg is
zonder schreien

het open- en toegaan van de dagen
van ochtendvogels en geboren vlindergaven

oh aarde, fluister stenen vol met manen
bevrucht de twijgen met gezang

slok mij op

maar laat de kinderen
met de kleuren van de kosmos
in hun waarde




kerima ellouise ©

vervolg

ik geef je geen dromen meer
noch zet de kersenboom voor je klaar
op de puinhopen

van de oude rivier
waarin alles lijdzaam stil wordt

vanaf hier
open ik mezelf wel

en de tijd, de deuren van het rouwbeklag
zullen voor het grijpen liggen

ogenblikken zoals ze zijn
zoals ik ben
wanneer de nacht voorbij moet
en ik rond en rond draai
in de magerte van mijn vrouwenhoofd

onduidelijke geluiden die duidelijk
horen te zijn, binnen en buiten
en als ik slapen wil

verder en op dit moment
van verbeelding

aangestreept voortvloeiend
tussen stroom en overstroom

nieuw zoals de rivierwind
en het water dat leeft



kerima ellouise ©

glinsterend zout

ik zie, ik zie jouw wereld
en de donkere nachten eromheen

je behoudt de schreeuw, de dwaling
wanneer het tij tot sterven roept
tot droogte

eenmalig, mijn lippen bleek

maar de zee sterft niet, mijn lief
en ik zal teder zijn

uit het licht
langs je heen glijden, omlaag
naar de duinen en het zingen ervan

ik zal het water zijn

als een brug
drijvend op daglicht en maanhoge
dromen


kerima ellouise ©

linkshandige waanzin

wat je ook beweert
de zee is geen gezichtsbedrog, geen verzonnen
signaal van mijn gekte

tussen mij en het uitgevouwen
getij

-elk ogenblik beschreven-

geen zoutige analyse
opdat ik zou kunnen genezen van de stilte

of van de watermannen uit jouw sterrenbeeld
die met stukjes spiegelglas de verte
van een rivier nabootsen

wanneer ik blootsvoets
dwars door het requiem van de wind
naar de nacht loop

en naar de allerkleinste trilling
van de vuurtoren
in dit gedicht

‘je hebt me nooit met beide handen
leren schrijven’



kerima ellouise ©

foto: beeldentuin Dehullu 2009
kunstenaar: Tjikkie Kreuger

rode kersen

 

 

 

jij wees

naar de hoge kerselaar

vannacht nog

 

en toen hij zijn wilde vruchten

vallen liet

glimlachte je

 

‘kom je terug morgen’

 

en zie nu hoe, naakt in het gras,

de dag fladdert in kringetjes

rond roze en wit

 

‘ja’, roep ik

‘ja’

 

ik hoef niet verder te gaan

dan de verwondering die jij me geeft

de zomer in

 

het is als licht, pas geboren

als een klaproos die naar lippen stijgt

vurig

en hoe je me kust

aan liefde

 

aan verlangen

gretig naar de smaak van huid

en het dichterlijk vereende, diep omfloerste  woord

 

ontroerd

zo ontroerd

 

zo onbedekt

kerima ellouise ©

zonder verplichting

het is een mooie dag
een dag te sterven
vandaag

behalve de kraaien
en de leegte
kleur ik alles zwart

die laat ik uit de vloed
van vragen
komen

of misschien
doe ik, vrijwel vergeten, of er niets
meer is

net zo lang
totdat
er iets is

het maakt niet uit
wat

al zou het
een golvende lijn
zijn waardoor de stilte
duizelt

wit in het onderscheid
dat mijn schrijven zal leiden

misschien groet jij
mij wel
op een mooie dag
een dag als vandaag

bij het oversteken van de weg



kerima ellouise ©

zij wil een naam om in te bloeien

I.

zij wil op bloemen groeien
zoals de zon
op het zalig onbewolkte

zwartvertakte gedachten
achterlaten onder het zacht
bestreken mos

blauw staan
op bomen
wanneer seringen wuiven
naar romige, roze
vruchten

ver weg
van blank beschenen berken
die hun kruinen optrekken
door het eenzame beven

omdat zij niet anders kunnen
en het verdwijnen in stille grachten
nog kouder zou sterven


II.

zij wil blaadjes, beeldschoon
tussen armen van gekroonde leliekransen

vogels in bootjes horen zingen
wanneer woorden vallen
uit de mist
in te lange dagen

ze wil ergens halverwege
thuiskomen in haar droom

zoals de dichter in zijn verzen
met een derde, nog te vervullen wens



kerima ellouise ©

poelen in het weiland

als oorlog voelt het aan
rond mij

wind ploft stemmen neer
man- tot- man, de gang blootsvoets
almaar roder

dan stilte

ik hoor ze, ze komen nader
dag en nacht, in het oprukkend slaglicht
van de waan

mitrailleurs veroveren het succes van de dood
in laatste woorden en aangezichten
onbekend
tot voorbij de dageraad

wanneer een brandgeur het zwarte veld verraadt
zonder geweten
zonder genade

niets mislukt met nieuwe zonden
in rechtopstaande kisten, kronkelend in het landschap
aanwezig

ik staar
voorbij een heuveltop
naar smalle stroken waar winter zichzelf bewaart

en hang gaten op
tegen muren van de nacht

gaten
rij aan rij
in de vorm van een mens


kerima ellouise ©

kalligrafie door Nathalie de Meester







in kalligrafie

en als de nacht sluit
onafwendbaar
ramen overbodig maakt
waarop ik duinen had getekend

een wonderlijke mooie dag
in blauw en bruin
telkens een weinig later en zacht opgewreven
om jouw droom waar te maken

slaap je dan in mij

of schrijf je met een meeuwenveer
dat het duister een wereld nalaat, verder
dan tekens van leven, verborgen achter de onmogelijkheid

over alle oceanen heen, het heelal waarin tijd
van spiegelbeeld wisselt als wegwijzer, nooit eenzaam

nooit koud
of onwaarachtig

zeg je me dan, met het laatste zicht op de aarde
of ik in je ben, met je meereis

gloednieuw, meer dan mezelf



kerima ellouise ©

Aan de dagzijde

Toch. Toch zal het uur komen.
Het uur waarin ik tederheid proef.
Teder door het verbaasde volgen
zonder te willen begrijpen
waarom het weerloos is.

Het volgende dat altijd luider zal slaan
onwetend van eigen toekomst
zoals het water dat zich ongestoord
spiegelen laat nabij het lege veld

zelfs als het lot om mij heen valt
ongunstig in elk teken of iedere wenk.

Dan. Dan nog zal ik in tweespraak geloven.
Openhartig in het beleven en woord voor woord
in de opeenvolging bij klaarlichte dag.




kerima ellouise ©

taboe

waarom
sloop je het geluid niet uit de muren
zodat ook het verleden
stil wordt

je hoeft me dan niet meer te omarmen
of nadien, jezelf schoon te vegen
omdat het knakt

binnenin, was ik toch al
het zwakst

tel de slagen, tel de dagen
mijn borsten rusten en nauwelijks
adem

voor toekomst en dezelfde
kamer, planken tot kussens gekist
blauwer

dan
jij houdt ervan




kerima ellouise ©