Carillon Silence
ik wil niet denken aan de wijzers die je in enkelvoud neerschrijft
tussen alles en niets
omdat je ziel geen luisterlongen draagt in het zwarte hart van de rivier
waarin je torens bouwt als tijdgeraamtes
getooid met jaarringen uit mijn zacht verdriet dat in trage schreden
en zonder verweer neervalt tot laag onder de grijze waterlucht
waaronder ik sterf verga
diep in mij en in het kerkerraam verscholen
il y a partout le silence
silence partout
kerima ellouise ©
|