foto: kerima ellouise ©
met droefheidxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
in het gemurmel
van het onwaarschijnlijke
lijk ik niet te bestaan
maar tijd strekt zich uit op mijn huid
als bewijs van betrouwbaarheid
waterdicht
plant zich voort
met een te hevig, huizend hart
hijgend
onder blauw bedrukt, wegwaaiend
in honger en liefde, alsmaar onderweg
alsmaar
en wellicht volkomen onoprecht
- zouden wijzers dromen hebben -
ik kijk op mijn horloge, reis verder door woorden
en besef dat ik je neerschrijf langs een rivier
onder onbewaakte bomen
misschien hebben jij en ik hetzelfde nodig
maar word ik regen
zodra de wind van verre komt
te licht op huid
kerima ellouise ©