Welkom! Fijn dat u een bezoekje bracht! Dank u wel!
kerima.ellouise@gmail.com
klik op de kleine foto om een gedicht uit deze bundel te beluisteren, voorgelezen tijdens de presentatie
-----------------
Stilte in het tegenlicht
De bundel bevat ongeveer 90 gedichten (2008)
ISBN 978-3-86703-895-9
wil je één van mijn
schrijfselkes gebruiken, had ik graag dat je mijn naam erbij vermeldt en
ik zou het erg fijn vinden als je me dat even laat weten.
Hieronder vindt u de laatste
schrijfsels. Eerdere werkjes bevinden zich in het archief
(onder deze titels), per maand geordend.
01-02-2010
27-02-2010
Droefje Droef was een heel klein kereltje. Hij woonde al jaren onder het gebarsten theekopje
23-02-2010
20-02-2010
zeg niet
14-02-2010
13-02-2010
12-02-2010
(foto van Sylvia Schrijen ©)
klik op de foto
11-02-2010
ik wil niet denken
06-02-2010
het gezicht van een hart misschien kan ik in jou
01-01-2010
31-01-2010
ik wil met ondoorzichtige manoeuvres
28-01-2010
afbeelding: schilderij van Heide Renier het staren boeit hem
25-01-2010
-alsof
er een landschap
woekert
op muren,
de uren nodig
in scheppen van gedachten
zou het raar zijn
als het verdict zich uit stenen snijdt
oceaangroot
zo zwaar
als vielen wij voorgoed
uiteen
zou het geruis van alle stromen stilvallen, samen
met het leed
dat uit schelpen braakt
tussen wier en het waarachtige weten
golf
mijn lief
en voltooi in het terugkeren de reden;
mijn vraag aan jou en wat in je drijft
vertel me
wanneer jij met een droom het licht ingaat
dat de zon geen zout brandt op huid
elk alleen
in het vonnis van deze achtergelaten
onhoudbare dag
21-01-2010
achter een boom vol vlinders
houd ik me schuil
er is een reden
voor dit deel van het leven;
het op- en neerwaarts
en waar het allemaal om gaat
ik ben de nacht dankbaar
dat ik me mag neerstorten in zijn duisternis
dicht bij de stilte en de stenen waarachter wind
dromen draait
dwaas in drang
alsof ze ooit gevlogen hebben
misschien onzin
maar hoe anders kan ik woorden vinden
om jou te omhelzen
wanneer het naar binnen keren
mij verdrinkt
in mijn eigen lelijkheid, geen oorsprong vindt
in wat erfelijk zou moeten zijn
onaangetast
17-01-2010
spiegelrozen kan je rozenbloesems laten bloeien onzichtbaar in de palmen van je hand levend water uit regenbogen scheppen kleurig zoals je stem wanneer woorden samenvallen met het licht kan je de zomer ademen in elk bewegend blad tussen de lijnen van het leven en zou je dan bij iedere ontmoeting een afdruk willen schenken voor hen, jezelf en de kinderen van de aarde als een druppelherinnering voor later kerima ellouise ©
12-01-2010
Het stofgoud van de Heer Wietewuiten
* als dank aan de Heer Wietewuiten
(en met toestemming ) voor
zijn zovele waarderende
en poëtische reacties onder mijn schrijfsels
op
gedichten.nl,
heb ik er een aantal verzameld
en aan elkaar
geschrijfseld.
Het zijn volledig zijn woorden ! *
11-01-2010
HET KLEINE HUIS
gewoon een lief mens .
tussen symboliek en mystiek,
op Gibraanse wijze,
richt zij zij haar pijlen,
weldadig en bruisend,
op twijfel,hoop en gevangen verdriet.
Agnes klaagt tegen Job.
met gesloten ogen,
verankerd in zichzelf.
En toch ook een gewoon, lief mens,
zoals jij en ik,
zoekend naar Liefde.
09-01-2010
Eenzame dromer, Vertaald naar het Hongaars door Zsolt
De leesbaarheid van de winter
08-01-2010
de dialoog in mij
hoe kan ik benoemen waar ik in thuis wil blijven
wanneer het enige dat straalt
niet te houden is
mij verlaat
en decemberdagen neerlegt
alsof mijn ziel er in zou
passen
loodzwaar
hoe kan jij vragen
of het zich rond mij wil wikkelen
en alles wat ik in verbeelding zie
warme wind en weemoed
laag op laag, zacht op zilt
weerloos
wanneer dat woord
dode bloesems draagt, gebonden aan de schijn
van tederheid
hoe kunnen wij blijven
in deze ongelijkheid van stilte, bonken op die brandende schreeuw
voortgaan
in alles en in elkaar
als ik alleen mezelf overhoud
in het sterven
01-12-2009
31-12-2009
30-12-2009
27-12-2009
hemel en aarde terugkeer terwijl het wintert route
25-12-2009
23-12-2009
foto van Sylvia Schrijen uit de reeks Winterdicht ©
ik wil de hoogte meten
het koeren van de duiven, de winterlucht
ik wil opstijgen
zodat ik naar huis kan schrijven
naar jou
om te vertellen
dat het over liefde gaat
dat het altijd
om ons heeft gegaan
en om het lot
dat wat we verwachten
onze lichamen in de zon
en vlinders
vele kleine vlinders
wanneer bomen zich strekken
bereid tot overgave
met wortels aan voeten
eens zo wijd
ook in schaduw, de strijd in sneeuw
de hartstocht
en dat ik van je hou, in herinnering
voortdurend
dat ik zo graag had willen springen
over stenen, papier en alle liedjes, letters
zo dicht bij jou, van dit ogenblik af
zo dicht
bij ons
21-12-2009
wit
zoals het onschuldig lichaam
van de winter, mijn lot
in het weten
blaas ik
zachtjes sneeuw naar het verleden
mijn verhaal
alsof niets meer ontkend kan worden
zoals die eerste schreeuw
of een onvervuld verlangen terwijl het buiten
langzaam donker wordt
een wenken waarin duisternis zwijgt
om de waarheid te vieren, het bloed zo bang
om vol te zijn
ik waag een eerste stap
en spring naast vleugelranden, verlies datgene
wat zozeer veranderd was
de graven kraken
kalm
zij zijn de enigen
die rusten in vrede
kerima ellouise ©
18-12-2009
Winternacht
Dank je Mobar voor dit machtig mooie gedicht!
en dat het eenzaam wordt
voorbij die laatste waterplas
wanneer enkel de spraak van het zand
weerklinkt
in het lege huis
ik wil weg uit mezelf, daar
en dan
wil de diepte
of in verleden dagen
de onthoofding van de dood
wanneer ik het geraamte bedek
zo ontzettend
treurig
stil
met woorden
die jij niet horen kan, niet voorbij de tijd
of de geboorte van het dromenkind
hier en nu
in deze sneeuw
16-12-2009
doorzien al fluistert het land godverlatenLaurens Windig en kerima ellouise ©
15-12-2009
de brieven Stormtrooper en kerima ellouise © *
10-12-2009
in woorden uit een leven
08-12-2009
met poëtisch gras en zag
een nieuwe bloem
onwetend van haar kleur
waarin ik mij verblufte
elke dag
glimlach van de ziel
golven branding
welke zinnen strelen
drijvend door de cerebrum
van het ware leven
met open handen
liet zij mij haar hart zien
week en vaak zo
rood doorbloed
kloppend sterke hart
nog steeds doordringend
diep in mijn emotiemerg
06-12-2009
wuif naar mij
05-12-2009
vertel me
01-11-2009
gedicht op foto: Hans Andreuser glijdt ©
20-11-2009
over alles wat ik heb gehoord
ik ben geheel en al de leugen
18-11-2009
welke droom hebt u,
vroeg de dichter
en hij verdeed zijn ziel
toen hij dagen en weken en jaren
in het graf van zijn woorden dook
verzen neerschreef
stiller dan het geluid van minnaressen
luider dan hemzelf en de muren, uitgediept
tot in de kerkers van het weten
hij wilde stil verdwijnen
maar telkens de nacht begon
droeg hij zijn geluk naar vuile lakens
onbezwangerd
en uitgevouwen, veel jonger
dan zijn laatste wil
waarin hij begonnen was
haar tijdloos neer te schrijven
tussen eenzame bloemen
en de boezem van een barmhartige
engelennacht
16-11-2009
13-11-2009
meer en meer
verberg ik het overleven
in onduidelijke woorden
het zou
mijn stilte kunnen
verklaren en de zoveel anderen
in mijn hoofd geboren
ik scheld mezelf schuldig en teken
al de lichamen op mijn lijf, onherroepelijk van de liefde
gescheiden
uit onmacht, angstvallig
omdat tijd niet weg te slaan is
uit allerlaatste verzen en gevreesde
dagen
ach, wist ik het maar
dan schreef ik
op jouw plekje iets liefs
een gedicht, eenvoudiglang
10-11-2009
1985. Oostende.
Tweemaal schreef ik je over mijn dood.
Hoe kon ik toen weten dat waarheid zo zegbaar was
en zo zou razen in mijn verzen.
Op de muur, waar geen enkel woord meer
crepeerde
of terug kroop
naar de leugen
en mijn buik, het spreken verwaarloosd
na het vloeken.
Misschien bracht rouw jou naar deze kamer.
Alleen.
Naar het drijvende bed
en de woorden
die toen bleven draaien rond mijn zilte slaap
zee werden
groter en groter
in de regen, in die bindende stilte, zo anders
dan ik had vermoed
tot ik verdronk. Jouw gezicht zag
en die laatste hand.
- Mijn woorden waren als meeuwen
die ik aan de waarheid gaf.-
09-11-2009
Geen frambozen
Voor jou, zeg je.
Hier, neem aan.
En tot in het kleinste
van afscheid
leg je een brood neer.
Maar, vertraag ik, het geloof
in kruimels heb ik
begraven.
Weet je nog.
Onze wandelingen.
En alle vogels die lachten.
Behalve dan die ene kleine,
die droeve
die 's nachts in de dennen
het koele sterven bezong
en mij dan openhartig aankeek
alsof blauw nooit zou volgen.
Weet je nog.
Ik was zo verrukt in het bos.
Jij gaf het voorbeeld
en drukte jouw horloge in het zand.
We zouden nooit verlaten leven.
Niet van diep begrip of tweemaal.
We zouden over beekjes praten
en wilde bloemen.
Geuren naar overal en herinneringen brengen
naar warme stemmen in de ochtend.
Ons schrijven zou het reizen zijn, rijzen
tussen het sandel en het frambozenhout.
Nee, zeg je.
Ik sprak over vrijheid.
Voor jou. Neem aan.. Het is nog warm. foto: beeldentuin Dehullu
07-11-2009
Canon in D
De tijd opent zich traag vandaag,
Geen meeuw beweegt
Hoe dicht mag ik bij je komen
als gemis geen enkel geluid maakt
en de duinroos zwijgen blijft,
ver achter het dalen
van de zee.
Ik breek het raam open en kom uit
op dezelfde straat.
Daar is het zuiden, wijs ik.
De schemering plakt mijn woorden op de voorgevel.
Het is een keerpunt.
Misschien was jij wel mijn eerste liefde.
(Titel Pachelbel, Canon in D)
04-11-2009
pinokkio
vier witte muren afbeelding: beeldentuin dehullu 2009
02-11-2009
01-10-2009
30-10-2009
op de droomlijn
wil ik je zoenen
de kamer horen zingen
zuchten
tussen twee zinnen
steeds weer
je vol verwachting aankijken
overgevoelig worden, overwonnen
zoals het licht zoekt
en vindt
verovert
over tepels en teder, rozen
zich dan laaft aan ruimte
verbeelding
de zee en het seizoen
waar ik van houd, wil ik je plagen
op het strand
met
kleine vingers
en schaterende vogels
onvoorwaardelijk
29-10-2009
Gisteren.
28-10-2009
26-10-2009
bijna dragelijk
fluister je
wat komt daarna
ik voel de herfst
door me heen gaan, enkel de herfst
en geen andere vragen die sporen dragen van holle huizen
waarin niets zich kan hechten
behalve de onmacht, immer herhalend
zoals witte kruisen, lijf aan lijf
nooit uit marmer
of uit letters van leven
wel liefde, liefde, zoveel liefde
onberekenbare liefde, binnen in mij
en daarna , fluister je
onbekend
ik houd mijn mond dicht
en loop
naar de bladeren rondom jouw voeten
ter verdediging van de eeuwigheid
24-10-2009
19-10-2009
schaduwdans
ik vul jou, mijn dichter
aan
met woorden
die uitgesneden liggen naast houtnerven
en waar de vloer, vastgeworteld
zijn schaduw geeft
speels mijn armen
rond jou schetst
ik weet niet of ik nog iets
zeggen wil of dat ik de bloemen verder
draag
naar buiten
de nacht vol weemoed
met wind en de onzichtbaarheid
van mijn dromen
je omhelst me
ik dans
en laat mijn gedichten waaien
onbekend tot stof
16-10-2009
"moest ik de reden van mijn bestaan weten, dan zou mijn lijstje met onzinnige waarheden zich beperken tot een punt"
13-10-2009
zacht land
alle gedachten
die ik uit de winter
verzameld heb
alle slachtoffers
uit het reliëf van de nacht
bange stappen en mistranden
het knielen
voor de duisternis in mij
ze verdwijnen
wanneer de horizon duinen dichterbij brengt
nog dichter dan een witte oever
aan de dood ontleend
de wind, een vogel,
het schuimen
van verzen
het begrijpen van licht
waarin ik jouw woorden
vind
en dat wat zich voortbeweegt
hou van me
want uit een zeeschelp geworpen
ben ik iedere waarheid
12-10-2009
uit het dagboek van een wintertuin
alles
begint opnieuw
zo ook de roos
die sterft door het niet verstaan
van dode ogen
en hoe de maan papieren vogels oplaat
langs touwen die de eenzaamheid
in lege buiken knopen
gebarsten zoals oude winterbomen
zwart beslagen
het wenken naar de afgrond
de onopgemerkte pijn
bloei dan, mijn roos
en leg je in het helder licht
schoonheid
kent liefde, streelt schaduwverzen
eeuwig
en zo hemels buigend
09-10-2009
Liefdesgedicht Ik buig neer bij de boom.
07-10-2009
geef me
geen dagen van gebeden
wanneer ik mijn waarheid op de brandstapel werp
maar geef me een lichaam
waarin ik kan wonen
ongewijzigd gillen
tegen de schrijvers
en de makers van een dichtgemetselde
eeuwigheid
waar ik kan rouwen om de leugens
steen per steen
geworpen in woorden van het lot
bewaak mijn huis
en het eenzame kind
de vonken en het vuur
wanneer ik ga
onvoltooid
zoals in dit gedicht
01-09-2009
24-09-2009
Ik las boeken
en hun einde. Ik trad binnen
en weer buiten.
Halverwege.
Droefheid
veroorzaakte een geloof
in klaverblaadjes; een onuitgewerkte uitgave.
Bomen kraken.
Ik hoor ze elkander strelen. Ik heb hen
en hun wereld lief. Het omhoog dwalen van een enkele vogel
tussen het wisselen van de stemmen.
Ik loop me te pletter en neem afscheid van ieder. Bladstil.
Lipvormig.foto: kerima ellouise
23-09-2009
kus me dan
nog voor november kleuren
dempt
je hart voorgoed gesloten wordt
beloof me
om te ontwaken
nog voor winter koude namen schrijft
en stille kinderen slapeloos dwalen
in woorden
van ontheemde dichters
rond en rond
een volle maan
-geen mens bestaat in deze waan-
verzamel me
dan
nog voor ik wenen mag
kerima ellouise ©
22-09-2009
ik kijk door het raam
en zie
wanneer ik even niet verdwaal
een vreemd licht
op het gras liggen
het is veel zachter dan gisteren
ik ga voorbij, blootsvoets
onzichtbaar
als een reiziger met koortsige handen
die wolken bedenkt, heen en weer
druppel voor druppel
er waait wind
misschien ben ik het sterven
nog niet gewend
in dit voltooide samenzijn
19-09-2009
och de onverzonnen spraak
18-09-2009
te midden van wind
hang ik rozen tegen de muur
omlijst de bladeren met een museumstuk
rood
zoals het alfabet van liefde
dat verzinkt in vochtige voegen, zo vaak
beschreven en weer heengegaan
een dag, een uur, een week
of duizend en meer jaar
tot er niets meer over is
dan een beknot bedrog, de zware last
van het zwijgen
woorden ongebruikt
ik laat los
en rechtvaardig de spijkers in mezelf
17-09-2009
om me heen
liggen regels te baden
in het licht
geen schaduw of boodschap
verstoort hun vreugde van bevestiging
ik beloof
ze nog meer blauw en vraag
of ze mijn gedicht willen binnentreden
zodat ik het schateren kan horen
als kinderen onstuimig op het zandstrand
fladderend in wind en rode
zomerwolkjes
op blosjes van scheppend ongeduld
ik zwaai naar hen
en droom weg, op zonnebloemen
en gedichtenbootjes
09-09-2009
bespiegeling
als licht
komen ze aanwaaien
ze schateren even in de zon
en heuvels lijken
te dansen
met de verste vogels, een roep
op zondag om te zijn
te strelen
aan je oor, de zachte wind nog
niet voorbij of bewaard
in een nachtkus
op je vingertoppen, armen
rond schouders, je buik
in slaap
ze buitelen in eenvoud
vergankelijk
en achteraf, niet meer dan
een kleine mijmering
in een woordengalerij
04-09-2009
vandaag beweegt er niets in de tuin maar ik voel de kraaien nabij wij zullen samen sterven of ieder alleen door verdere dagen de zomer is weg, straten worden langer alsof schaduwen geen bestemming meer vinden voor de zoveelste maal zie ik het kind opnieuw ze woont aan de rivier gevormd uit een beetje poëzie en mijn innerlijke tijdloosheid ze droomt, zegt ze ze is de ziel van jouw stilte ik vang het vruchtwater op met wilde bloemen kerima ellouise ©
afbeelding: beeldentuin Dehullu kunstenaar: Jan Leeuwenburgh
01-09-2009
moerbezie
poëzie -wens, oh wens een stip in het gemis- "moerbeiboom, welk blad verlies jij"
kerima ellouise ©
- literair festival 'onder de moerbeiboom' Breda-
01-08-2009
28-08-2009
zal je mij
nog herkennen op de dag
dat ik sterf
of de vlinders
vanuit mijn vrouw-zijn, teder en waanzinnig
aan alle zijden wit
en onze liefde
de verzen die wij lazen, licht zonder
schaduw
als zon op zwanen
een middag van oceanen
eentalig zacht
en vrij, zo stil, zo stiltevrij
in jou, zo hemels jou in jou foto: beeldentuin Dehullu 2009
23-08-2009
als een zomerdag
slingert het thuisgevoel zich rondom
de oude schaduwlinde
lome wolken wijzen naar de stilte
terwijl het gras zacht neuriet en zonnige appels plukt
uit het blauwe landschap van lievende ogen
luister dan; zo dichterbij
hier schept vriendelijkheid
meer dan ruimte
een tijd van dromen
langs Giessche kaarsjes met twijgenlicht
op het maangewaad
11-08-2009
alsof de nacht zwaait
09-08-2009
bestemming
nergens in de wijde omtrek
kwam ik stilte tegen
toen zag ik jou
en raapte je op, wist niets van je vluchtige reis
of de wereld waaruit je werd geboren
ik kende zelfs je naam niet
zag enkel buien en het draaien van de duinen
innerlijk ontwricht, met bleek gelaat
een tiental vogels vloog op uit de wind
tot dicht bij het water, hees
zoals de woorden uit het maanlicht
ik hield je tegen mijn oor
en vond de witte troost van stilte
08-08-2009
ik was even, in het vluchtige
van tijd, compleet
zoals een glimlach
en een bijzondere plek, waardig
aan het leven
nederig aan de dood
even was ik een gezicht
tussen sleutelbloemen en volmaakte
ramen
een lichte zin
in zonneglans, in water van weggegleden zeeën
verbonden door het begeren
nu draag ik het gemis, vele dagen ver,
naar het midden
nabij de zomer
en wacht op het landschap
rondom de ringen van een boom
onbegraven
als een meeuwloos kind
van gratie
03-08-2009
denkbaar
nog niet zo lang geleden
roeide ik langs vijvers en kapotgewaaide
zonnebloemen, onvertakt
en dacht: misschien ben ik
één van hen, blijft de werkelijkheid
voorgoed achter me
op te dunne stelen, ongewild
door het licht
zonder middaguur, zonder reizigers
zonder te weten waar de wereld
begint
of misschien ben ik gewoon
een ogenblik
van de tijd vervreemd; tot drie gescheiden
ondenkbaar in alle uren
van toekomst
-waarom herinner ik me dan morgen-
01-08-2009
ik sluit mijn wereldafbeelding: beeldentuin Dehullu 2008
01-07-2009
30-07-2009
tussen mij en de zee
de hele nacht was ik dicht bij je
en in het bewegen van de golven
verbeeldde ik me
twee vleugels in mijn adem
onze liefde werd een vogel
sierlijk en vol witte veren
meeuw , zei ik zacht
en jij verlengde het landschap
aan de toppen van je vingers, zoals een horizon
glinsterend
geheel en al zee
met de branding waarin ik naar binnen ging
het vrouwzijn ontdekte
bij het ongedeerde licht
vrij , zei je zacht
en beschrijf onze wereld
28-07-2009
iedere dag
18-07-2009
ruw trek ik mijn stinkende huid uit
schraap de gaten waarin een oneindige ruimte
de kruisen bevochtigt
van doden die hun buiken aanschouwen;
glasachtig in het spreken
ik doorsnijd de woorden, geef vorm
met dezelfde beweging waarmee mijn hart
werd doorboord
en trek het ongedierte
uit de zwarte vlekken, opgezwollen tot afkeer
van dubbele ogen, spiegelvaardig en onmachtig
om zich verstaanbaar te maken
-ik werp nog een trouwe bloem op mijn buik -
14-07-2009
foto: kerima ellouise ©
het was beloofd
Lief, mijn lief
wil ik de daggesloten jaren verdrijven
tot ver achter de wind of tot daar waar het hart
zeker is van het aardse licht
het onbekende, temidden van het ruisen
en elk gesprek
dat werd beweend;
het groeien van de leegte
onder het goed-rode zand.
Vandaag wordt je gezicht
in een gedicht opgenomen, gelijk
de gedachte aan beminnen
ik richt me tot jou, mijn lief
en tot je oude slaap
leg mij neer in die duisternis.
13-07-2009
foto: kerima ellouise ©
zoiets als lucht
zou ik daar
de stilte kunnen tekenen of erin verdwijnen
met meer dan mijn ogen alleen
zal ik mezelf aan de grens herkennen
in het weten dat mijn hart heftig
klopt
(liefde veroorzaakt pijn)
wanneer ik naar een laatste wens
word geschopt door de hongerige tijd
die, zoals mijn duindromen, immer bij mij blijft
ziltig in waarheid, rakelings langs golven
en sterren
of zal mijn naakte lichaam in zee weten
dat het sterfelijk is
door de minnaar die kreunt
en zijn jaren in twee wil snijden met een onmogelijke
beweging van de nacht;
tussen mij en het gezicht
van de dag
(liefde veroorzaakt pijn)
ik sterf eerder
in het allerdiepste, veel te klein
10-07-2009
laatste woorden scharrelen zich
rond weggeworpen
stof
alles houdt zich stil
in dit hartbrekend ogenblik
wanneer ik mijn naaktheid
in jouw zwarte handen
afleg
als een kleed van verlangen
om een rivier te worden
naar die oneindigheid
waar vlinders
de waarheid
aan geliefden hangen
leugens slechts een poëtische
haarwrong zijn, afgesneden van de avondwind
op frêle schouders
en zo, wegens de dood, op een witte huid
van kralenkrijt
09-07-2009
vaak
houd ik mijn ogen
gesloten
om de nacht te ervaren
wanneer hij aan mijn zijde slaapt
om te voelen wat hij voelt
zonder begrensde ruimte
of, opnieuw, een andere dag
mijn vingers aarzelen
willen overhellen naar het ongeschonden zwart
dichtbij de reis van vroegere dromen
de verbinding met een volle zee
en de vele onsterflijke sterren
doorheen het blauwe van een vlinder
waarin geen glimlach
verloren gaat
06-07-2009
foto: kerima ellouise ©
torenzand
het is daar
dat ik mezelf verlies
uit liefde voor de meeuwen
en op hen wacht
zoals de kerktoren
die de eenzaamheid wegslingert
op mijn mond
en me terug bindt aan
hallucinerende seconden
het is daar
dat ik stemmen hoor die schelpen ruw
wegdrukken naar nevel
uit nachten
en naar lichamen
waaruit schaduwen van water
lopen
nabij hem die ik liefhad
ruist het verder
over zee
05-07-2009
afbeelding: beeldentuin Dehullu 2008
ik zou je willen houden
nu ik het dromen heb opgegeven
lijkt de wereld
eens zo luid
ik trek me terug
schik het huis naar het noorden
genoeg tot alles
en tot waanzin naast geraamtes;
het lege staren, de weg terug
het verwensen van herkenning
en de diepte binnenin
mensenvreemd
en daarna verdwenen
draag ik het gevloek
01-06-2009
22-06-2009
we spreken af aan het station
klokslag
als de laatste trein vertrekt
en ik zie de dichter
vallen uit zijn woorden en uit
mijn hoofd
alsof de boodschap
niet genoeg is om de afstand
mee te dragen
vertel maar wat, zeg je
maar ik hoor
slechts dat ene woord
van tijd
dag, vorm ik
en verlies de ruimte
in het likken van mijn woning
19-06-2009
hoe een vrouw
17-06-2009
elfjes op papier
alsof ontelbare handen
een horizon bouwden, warm en rijk
als zilvervuur rond flower fairies
en jij er bij hoorde, vol van schoonheid
in een taal die ik niet spreken kan
slechts liefhebben
in het verlegen lilalicht en in de eenvoud
van je verdriet
ik zag je daar
naar een regenbloem gebogen
-kom binnen-
ik zag het hart
van een vriendelijk, in een gedicht geboren,
lavendelkind
kerima ellouise ©
voor Hilly
dank je
voor je erg lief gebaar
14-06-2009
behouden blauw
het was niet het onbekende
kerima ellouise ©
13 juni 2009, meeting Nijmegen
10-06-2009
een andere weg
wat ik nooit zal overwinnen
alsof ik wist dat dit ging komen
ik zal mij kleden als een bruid
voor wie ik zacht verleiden moet
mijn hart is ziek, het feest te koud
ontvolkt de stad, mijn sterven oud
06-06-2009
tegelzand
september zesenveertig
in dit huis gaf je mij
jouw zegen
een leven lang en gelukkig
om te herhalen
ik herinner me het tellen
en de tegels, de kamers die wij nodig
hadden
genoeg om tot de tijd te fluisteren
- nog later dan nu
dat zij niet bestond
niet hier
niet op de houten vloer
in het zonlicht
cirkelrond
dat ook aan de bomen hing
en aan de kinderen omdat we minnaars
waren
op onze gezichten en in de helderheid
uit onze mond
zesenveertig tegels
en bij de deur hield het op
kerima ellouise ©
01-05-2009
30-05-2009
alles past buiten
niets wordt daar bedrogen
bomen worden woorden
een vonk van poëzie
alles
of het niet meer verlaten, het teruggaan
het pseudoniem
27-05-2009
foto: beeldentuin Dehullu 2008
de boom en de berg
heel even
dacht ik iets te zijn
een mens misschien
maar ik sloot mijn ogen te vaak
en werd een toevalligheid
zoals een woord
dat in het beloofde bergland
naar beneden stort
daar de illusie bemerkt;
de mythe van het honinghart
naïef bij elke boom en elke aalmoes
van hoop
gewuifd tot vaarwel
tot niets
in dat heel klein beetje leven
rondom het water
26-05-2009
als het leven
mij geen waarheid vertelt
leef ik dan in slechts een leugen
of ben ik zelf de allergrootste
illusie
zoals de vogel die heel dicht
bij doden rust, in wonderen
gelooft
en rond de jongste dag zingt
rond mij
steeds zachter
verward om de schreeuw
die in mij huist omdat ik niet meer ben
verdwaald
in de mens die ik bedacht
vreemd - achter deze onomkeerbare wereld
zonder omhelzing
22-05-2009
draden van licht
en dat ik jou niet missen kan
heeft niemand in
de gaten
het kleine brokje
in mijn keel of het neerleggen
van woorden met deuren toegeschoven
doen me afdalen in jou
zoals het late middaguur dat langs
de bladeren likt
en poëzie laat ontstaan
in de plek waar ik ben; het ademloze licht
over mijn stille hand
telkens zachter
wanneer ik niet meer spreken kan
schaduwvol verscholen
kerima ellouise ©
20-05-2009
door de nevels van morgen
laat me spelen -het is stil
kerima ellouise © illustratie: beeldentuin Dehullu 2007
15-05-2009
laat maar
13-05-2009
genagelde handen
en spijkers om Zijn hoofd
een ijzerharde genade hartelijk dank Meneer Waltack!
10-05-2009
het geheim van de hemel
ik droomde dat ik bleefillustratie: beeldentuin Dehullu 2008
09-05-2009
stille tijd
onverwacht
hoorde ik de nacht
gewillig, boven alles uit
getuigen
dat de dag mij drie zonen
zou baren
ik was onwetend en keek
omlaag naar m n zwellende meisjesbuik
en de donkere vlekken
die ik als zwarte vlinders
verborgen hield achter een dode stem;
ontroostbaar
in ieder sussend woord
van onschuld
kerima ellouise ©
05-05-2009
Poëzie Podium Breda
01-04-2009
30-04-2009
dankjulliewel!
29-04-2009
foto: kerima ellouise ©
ik mag de koe wel
25-04-2009
ze weende
kerima ellouise ©illustratie: Beeldentuin Dehullu 2008
24-04-2009
laat me, mijn lief
laat me een gedicht voor jou maken
al is onze dood
onbegrijpelijk voor de beuken
en de bloemen
eenhuizig zonder stem, met schimmels
langs heuvels, glad en
grijs
ik klaag niet, mijn lief
om het mos dat aanspoelt door
regen
mij zacht kust in boomkruinen
als zouden vruchten nooit verdwenen
zijn
en de wind, mijn lief
laat me de wind op het eind
ik weet, jij zal ontwaken in mijn verzen
zoals papieren vogels
helend in mijn hand
gedicht 'Seeschmetterling'
22-04-2009
21-04-2009
geef mij te drinken
wanneer ik door het land
van leugens reis
melaats
zoals de nacht
die tot waanzin groeit
in schrale wind
en een niet meer te dragen
stem
verf de aarde zwart
wanneer mijn mager lijf
naast donkere randen valt
en vroege dromen verliest
in jou en in de vreemdeling, dicht
tegen de dood
van mijn ziel
waarin alles heeft bewogen
tot ik schaduw werd
in jouw gezwollen
rivier
kerima ellouise ©
14-04-2009
hij kijkt naar
de lijken in zijn hoofd
hoe ze hongeren naar voedsel
van maagden
die hij liever zelf had bevrucht
met alternatieven van verschoonde
kunsten
hij bemint ze en ook de talloze namen
die hij met zijn ogen opent
als niemand het hoort
hoe het licht verft, naar huid verlangt
en muren vasthoudt, te smal
voor leugens maar ook voor
waarheid
hij erft een dag
die niet bestaat
in het moederschootmuseum
13-04-2009
Haar naam betekent zoiets als nobele geefster en hij moest aan Maria denken Sterre der Zee en hoedster van een behouden vaart maar zij vond het veels te ver gezocht grap voor een intellectueel die alles intens beleeft vanuit de tweede hand gedicht in een verhaal
12-04-2009
foto: kerima ellouise ©
zie je de meeuw
zij vangt de stilte op
boven het geruis van de zee
zoals ik
het zachte lispelen
van het licht
met een gedicht
binnenin
waarop de verte drijftkerima ellouise ©
09-04-2009
'de stilte zien is als een stilleven dat zich uit z'n lijst bevrijdt om de ruimte te ervaren' kerima ellouise ©
08-04-2009
Vandaag niet, zei ik.
Later.
Wat deze dag betekent, hier en nu,
is enkel het deelbare deel in deze kamer
vol paginas.
Ook jij kunt me niet bevrijden
van vergankelijkheid of van de steen die geen echos
wil herhalen. Niet zonder toeschouwers of minder schaduw.
Dat weet ik,
antwoordde je.
Dat staat geschreven in je woorden,
vruchtbaar maar immer wankel, zoals elke onzekerheid
tussen waarheid en leugen
waaruit het verlangen groeit naar stilte
in de schalen van onze schepping.
Vandaag niet, zo voel ik. Ik kan nog houden
van het leven en de steen in
mijn hand.
04-04-2009
melancholie dwaalt blauw
rond kersen
het mooie van jouw stilte
rond omgeploegde
aarde, touwladders en weidsheid
van het licht
waarin gebaren een weg zoeken
als lentebloesems en geplukte trillingen
uit stemmen
die dieplevende
schaduwen rond eikenbomen laten
glanzen
zielsverbonden
met al dat moois, uitgestrekt
in jou
en in je handen van hart
naar liefde
zo Haspenblauws
kerima ellouise ©
Opgedragen aan Erna Muermans
n.a.v. haar debuutbundel Haspenblauw
4 april 2009
01-03-2009
27-03-2009
foto: kerima ellouise ©
in het licht van stilte
ik geef jou
een steen, aarzelend warm
van mijn handschrift op zijn huid
misschien dat het lot
mij dit vraagt; een paar ronde,
onmeetbare woorden
nog vóór mijn ziel
het ontbinden verkiest en alle straten
zwart schrijft
met droeve verzen
waarin vogels zonder stem
zich wikkelen
of misschien
willen mijn handen weten
waar we zijn, hoe schaamteloze stilte
kan zijn
het liefste
en oprecht tussen ons
22-03-2009
alles houdt zich stil
hier aan de rand
ligt de tijd, dit is haar wereld
nog veel vaker
dan dat ze de woorden kan verdoven
ontwaak mijn sterrenvlinder, ontwaak!
luistert ze
naar zijn eindigheid, naar zijn kleine
witte stem
en wanneer ze zwijgt, haar hoofd te rusten legt
van boom tot boom, in wind
gebogen
in alle stappen terug
op het vensterglas, over stenen en kruisen
langs het gemis
en kringen op de vijver
licht
als engelenveertjes
wikkelt ze zich, nachtverloren
in de zwaarste uren
en in haar schreeuw
ontwaak mijn sterrenvlinder, ontwaak!
voor L. kerima ellouise ©
20-03-2009
(drieluik)
I.
het lijkt nog nacht
wanneer mijn woorden zich gaan
vertragen
om in het bekende te gaan slapen
want zij weten het, de woorden weten het
van elkaar, zij weten
dat binnen in dit gedicht
een kind smeekt om de dood
om god, om de dood, om god
om
nacht na nacht te mogen
sterven
in de stilte
van een stomme hoek
uitgebraakt zonder landschap
loodlucht
en leegbloedende
spiegels
II.
het lijkt nog nacht
en het kind weet: ze gaan weer
komen
de woorden
en de schaduwwachters
die door de deur naar binnen sluipen
een onherstelbare droom vullen
met vermommingen en beeld na
beeld
leugen na eeuwigheid
na leugen
luid
eeuwig
in een te klein kasteel
van witte lakens, wollen beesten
en onderaardse, dichtgestopte
monden
III
het is nog nacht onder het slot
van onaantastbaarheid
en het kind
ongehoord, nimmer gehoord
en uit het verleden
bidt
alsof aan het eind van dit gewankel
stilte wacht, sterren
als woonst voor de dood
waarin alles luistert, niets
luistert
de angst voor hem, de angst om haar
voor hem, om haar
om het kind
dat telkens weer aan mijn stem
moet wennen
schuw in verzen
en in het weten van de nacht, eindeloos
in omgekeerde
hoogte
14-03-2009
satijnwit
is het de spanning
op het mooi makend
papier
van woorden
in een lentekrul
die geen regen
of sneeuw kunnen verdragen
op kletsnatte voeten
zit de winter dan niet vol poëzie
in een ochtend van
glazen lelies
bewogen door de zeldzaamheid
van stilte
ik zie bomen, vogels, vorsten
in wit en maanverblindend licht
en ik zie dromen
zelfs in mijn slaap
luikendicht, maandenlang
07-03-2009
hoe stilte zichzelf schrijft
in dat laatste woord
past alles
de stilte en het tegenlicht
de verwarring van poëten door
het telkens nieuw geluid
van rivieren en rotsen
onder het gedichtendak
van een kathedraal
waarin vrijheid duizelt
om de duizend kreten, de tweestrijd
in hem of haar
om het zwijgen van de stenen
en de eindeloze ogen
van de minnaar en zijn anonieme
monologen
de lezer, op zoek
naar waarheid
en woorden die geen woorden zijn
maar bootjes op papier
van zand
01-03-2009
muzes
de mooiste zon ooit
01-02-2009
27-02-2009
om me heen
lag de bloei en ik wilde komen
tot aan je woorden
we hoorden de ochtend
bewegen, verdeeld over het licht
van de verte
en het gedicht dat ik
voorlas
was als het meisje
dat haar stilte droeg naar het opwaaiend
papier
zo ver van armen
die ze in en uit wilde lopen
dag na dag
je bent boos en blij, zei je
en ik knikte, zonder naam
naar alles binnenin
26-02-2009
Mijn kleinkind moest voor een project op school een werkstuk maken
over kunst. Ze moest uitleggen wat kunst is en er ook iets over laten
zien. "Oma , wat is eigenlijk kunst", vroeg ze. Daar had oma niet zo
gauw een antwoord op.
"Als je heel mooi kan schilderen, is dat dan kunst?" Dat kan, maar het hoeft niet, dacht ik hardop.
"als je mooie foto s of beelden kan maken, of als je heel mooi kunt schrijven of toneelspelen, is dat dan kunst??"
Ik moest lang nadenken en vond eigenlijk niet echt een antwoord. Maar wanneer is iets dan kunst??
"Oma, als ik iets teken dan zeg jij soms dat je er blij van wordt, is dat dan kunst; is kunst als je er blij van wordt?"
"Ja", zei ik volmondig, "als je er blij van wordt dan is het kunst."
Kunst is, denk ik, als iets je raakt. Jouw gedichtjes raken veel mensen, daar ben ik van overtuigd.
Ik word er in elk geval blij van, zelfs als ze verdrietig zijn word ik blij van de schoonheid en de breekbaarheid ervan.
24-02-2009
foto: beeldentuin Dehullu 2008 kunstenares: Christine Dewerny
de maan vermoeit
verlaten
elke stap die schreeuwt
alsof ik er niet ben; de uren met jou
zo vreemd de kus met tussenpozen
jij kijkt op, neer
mijn woorden en stenigt het geluid
van uitgeteerde stilte
de steeds herhaalde vrees
tussen waarheid en waan
en alles wat ik buiten
nog ken
de vogels zwijgen
en jij vraagt je af
waarom
ook het grote
21-02-2009
belofte
ik zal geen woorden
schrijven
geen zinnen van schaduw
waarin de wind mijn as
verstrooit
op straathoeken of op witte bomen
in vreugdevolle dagen
je zal me niet zien
zelfs niet wanneer ik naast je
zit
zoals jonge geliefden
die nooit het sluiten van de zomer horen
in de eerste argeloze wolken
ik zal lucht zijn
-nimmer slapend-
als je me voelen wilt
in open handen
18-02-2009
zoeklicht
het afscheid
zal ik schrijven
in herhalend zwart
met gordijnen dicht
als getuigen van de taal
die ik opraap
uit de nachtvlakte
van de kamer
en de duizend jaren
die ik heb geleefd in
mijn woorden, zoals
de minnaar
de vlinderkoning
voorheen, met ziel
en zinnen
in het weggegleden
landschap, dicht
begroeid
ik heb geen angst meer
zwart
zwart zwart zwart zwart zwart zwart
16-02-2009
O d e a a n . . .
H a a r l a v e r e n d e l e t t e r s w i e g e n g e d u r i g s t r o m e n t o t w o o r d e n b e m i n d e n v u r i g o m w e n d e n a l s ' t g et i j
W e l e e n s z a c h t s t r e l e n d
a l s e e n ongerepte w i n d
w a a i e n d t o t d e v e r b e e l d i n g
b i n n e n m i j
XaVion ©
01-01-2009
28-01-2009
'waar is de waterput
waar vogels zich kunnen laven met vrolijk
gefluit'
ik probeer te kijken
naar bergen, naar blootgelegde zeeën,
zoiets als lucht, woordenblauw
naar weggebrachte pijnen tussen dikke boeken
lege kamers, steeds krommer
in armen
leg ogen, onbekend, in volzinnen
in weerkaatsende verzen
die niet verder kunnen gaan dan het eigen glas
dat door landschappen snijdt
en
alles wat overblijft aan de andere kant
van vrede
waar zijn de vogels
of zijn het zielen die de waanzin laten toeslaan
in krampachtige angst
om in de waterput van spijt
de grenzen te openen
-alsjeblieft- kerima ellouise ©
25-01-2009
24-01-2009
the seven bridges
misschien doet het antwoord sterven
en zijn de vele verloren woorden het alibi;
de rivier naar zee
die onder de zeven bruggen van waarheid
gezichten onherkenbaar maakt tot hongerige dromen
en waar het zout de horizon verschroeit
tot een kale vlakte, verdeeld over ramen, waanzin
en schuld
aan beide kanten van
gisteren;
het halfdonker van de wereld, stenen mensen
en alle verzen
waarin vleugels noch kinderen verder gaan
dan het visioen
dat ik in gedachten
behield als schuimend licht in een ondergaande
vraag (dan)
19-01-2009
vraag dan
alleen vandaag
ben ik het kind met ogen, niet
vervloekt
alleen vandaag behoor ik tot de toekomst
en de waanzinnige visioenen die als lichtramen uit de wind vallen
vraag over morgen, vraag over dromen van duizend keren onschuld
vraag of ik jou wil aanraken voorbij de golven, de meeuwen
de waarheid en de spartelende vuurtoren vol introvert vertrouwen
vraag want alleen vandaag ben ik het kind
in golfjes blind
achter de noordermuur
gezocht
18-01-2009
blauwgrijs geluid
is het dat
wat ik hoor
de honger in mij
om je aan te
raken
of is het nog de onschuld
van september
wanneer bomen spelen
met de lichte geur
van regen
en niet vermoeden
dat de winter hun kleren
zal optillen en dan weer loslaten
stormscheurend in de navel
onbedekt
onder de grijze regenboog
van mijn handen en jouw buik
die ik wil strelen en warm houden
tot de wind stilvalt in onze laatste
woorden
ondenkbaar in een nacht
vol poëzie
is het dát
wat ik hoor
16-01-2009
zoek in mijn woorden
dat wat mijn mond
niet tegen jou kan zeggen
de bewondering
die ik er in wil leggen
want ik zie vlinders
in jouw dichtersverhalen
die stilletjes ronddwalen
rond winterse nachten
wachten,
op de lieve lange lente
met bloeiende bellefleuren
vervuld van mierenzoetheid
in bontgeschilderde kleuren
ik ervaar de klanken
van de gekozen letters
als een opengevouwen deel
van geurende rozenknopjes
rustend op zacht fluweel
© Hilly
15 januari 2009
15-01-2009
onder lagen
van weerloosheid rilt
het uur door aangehouden kilte
wanneer ik steeds meer terugkeer
naar afwezigheid; een onbesliste
verte
waar bestaansvormen spoorloos zijn
lichamen vloeibaar in ontelbare rivieren
van de zon
pistoolschoten in wijn geweekt worden
en vaders antwoord geven om wat ze deden
langs uitgestrekte zomers
en waar de dag zichzelf niet
in steen schrijft met grijs en zwarte tinten
maar waar ik in mijn slaap
geen adem hoef te halen omdat ik bij de stilte hoor
in handen alleen
12-01-2009
wintervertrek
dat het moet
de vlinders onder zerken
van vraatzuchtige dagen
wanneer ze rood zijn
en vingers de nachten bergen met
voorgelogen zomers
de stilte komt toch
met het temperen van
hypothesen
een mond vol brandende woorden
bij de adem van vroegere triomfen
en het zoete gewicht, krabbend
aan het nieuwe duister
nog steeds verleid
door het hunkeren naar meer
omdat dode dromen niet op te tillen zijn
07-01-2009
en ik zie
de winter, nét anders
de liefde
die niet meer komt
in een huis van sneeuw
houten schalen
in plaats van bloemen
doden die rusten, telkens langer
en stamelend achteruit
ik zie de maan
argeloos mager, in ieder woord
onderdrukt
met licht als witte lijken
en vogels, altijd weer die vogels
de geur in een fluistermond
in laagjes land en een toegesnoerde
lucht
01-12-2008
31-12-2008
een leeslint van bloemen
hoe kan ik mijn dank
tot leven brengen in deze winterstilte;
oud vanbinnen
tenzij verwondering
een diepere betekenis krijgt in een pas
ontwaakte lichtwereld
vol letters
en zoveel meer
een nieuwe stem, een jaar, duizelingwekkend
blauw
en uitstromend naar alles
wat leeft
beweegt
dieren, bomen, bloemen
een gedicht op de horizon
en naar mijn dank
aan jullie
- dank je wel -
30-12-2008
foto: locatie beeldentuin 2007
als ik mijn dromen
zou kunnen tellen
van dag- tot avondlicht
dan zouden duizend-en-één-sprookjes
zich neerleggen in het weelderige gras
misschien was ik
bij leven
tot poëzie gekomen
nog voor de nacht
er was
28-12-2008
poppenstoet
druppels
uit al mijn lichamen
dringen het kind binnen
morgen zou het gaan varen
ver weg van de grijze pantalon
en het openscheuren van de donder
op zolder, van de minibomen langs het treinspoor
dat de seizoenen deed vervreemden
van het kunstlicht, ratelend
en zonder pardon
morgen
zou het gaan varen
in de namiddag, licht en roze
zodra de poppenstoet werd
gekleurd door jurkjes
25-12-2008
foto:kerima ellouisenachtschelp
24-12-2008
dromenkind
laat mijn woorden
dan bij maanlicht van sneeuw
zijn
een siddering, een beetje wonder
zoals zilverglans, mild
in bomen
het onbekende
dat zich over het leven buigt;
een vinden of ontwaken
in trillend teder
en in dromen
wij samen
in witte kruinen
de engelenvleugels tegemoet
22-12-2008
17-12-2008
spelevaren
ik frommel je in gedachten
terug
hoor sneeuwvlokken
nog hikken en proesten, net boven
het gras
en hoe het landschap
kinderstemmen ving, hoog in het
ontmoeten van vogels
jouw kerstboom
die het licht bewoog naar een witte,
zielloze kamer
weet je nog
rode ridders en kastelen, alle piraten
op het dek
het getikketak
van tweeëntwintig groeistappen
in eenzelfde straat als nu
16-12-2008
15-12-2008
hoe dicht
kan perfecte imperfectie
bij het volmaakte komen
als leesrozen
tussen woorden groeien, verlangen
zichtbaar wordt in het lettertasten van
schoonheid (zachtgelijnd)
hoe dicht
zal ik je vinden wanneer je
in mijn denken ligt, touwtje springt
met ieder seizoenslicht
in oceanen van papier duikt
-golvend- en poppenscheepjes uit
een notendop wrijft
om liefde
enkel om liefde
-zweef
en geef tijd jouw naam-
zoals een lelie aan het water
open-gekroond
voor ClaireQ
naar aanleiding van haar bundel
"perfecte imperfectie'
13-12-2008
wachten op het landschap
de avond
braakt schapen
in een slapen uit
dwaalt over het land
en steenhopen van stilte
ik breng een laatste vergezicht
- daar waar ik niet woon -
laat leegte los, de aarde
en de eenzaamheid
alsof de nacht al weet
tot hoever ik zal
geraken
wanneer jij naast me ligt
in de verte van het licht
en in
het trage rood
van mijn leeggelopen hoofd
10-12-2008
vandaag gebeurde het
in één ogenblik
buiten op straat
lag huid
te sterven en jij zag opnieuw
haar stilstaand gezicht
vogels in zwart
vlogen door vlinders heen
en keerden weer
over wintervelden, uit het einde
geboren
niemand merkte het sneeuwen
op je vingertoppen of het zorgzame gebed
dat je achterliet
tussen de schouderbladen van de aarde
en deze onbekende
01-11-2008
28-11-2008
winter rouwde
om het kind dat altijd
schreeuwde
s nachts
wanneer het gezichten
tekende
tot zichtbaar en tussen meer dan
lijnen op papier
winter kwam ook steeds vaker in verhaaltjes
waar armen en benen kwijt
raakten
en god, ver weg van
de koude aarde
alsof monsters gedurig wisselden
en de manen bevruchtten
met de dood
om niet meer bang te moeten zijn
van het leven
27-11-2008
Leef
de zwaarte; de herinnering
het grote lege nu
gedachten alsmaar malen
het waarom; wat nu
we leven door, ondanks
de beelden die
het stof verplaatsen;
het vastgebonden zien
de zwarte loop
de trekken en velden
ik ken ze nu..
en leef Warme armen
De dag draagt sporen
van het uur; de geuren
de immer-klanken
tranen
het einde
tastbaar dichter bij
de klok slaat
keer op keer
telkens weer
het nieuwe uur
toch eindigt deze schemering
en keert terug naar nu
waar samen warmte kleurt
en armen strak omarmen
en alles weer
even zichtbaar wordt
komen duizend vragen
doch hebben wij ook geleerd
slechts het goede
de mooie momenten
met ons mee te dragen
al is het zicht zo beperkt
door wat ons heeft getekend
breek luiken naar de toekomst open
dat ligt te wachten in de juiste lagen
24-11-2008
ren! ren!
Raas gedachten! rond
razend
roof! moord! roof!
leven! leven!
Laat me leven! lief
later
los! het geld!
stil! zo stil! ik schreeuw het slikken
de grond trilt traag, woord voor woord
koud, zo koud
stop het tikken
oh mijn god
mijn hart slaat terug
waar blijft de dood
-adem-
23-11-2008
Camperfou
ze liep daar
zomaar
plots
en je ogen
rolden warm
en wulps
in haar decolleté
Naomi
riep je
hartstochtelijk zuiders
maar ze keek niet om
wandelde verder
hakkenhoog
of je haar nog zag
in het naakte, roze dal
ze pushte je nog lager
haar maatje was je nooit
voor een fan van Naomi Campbell
20-11-2008
Oskar Kokoschka, Windbruid (the tempest)1914
bedekt met as
je zei nooit
liefde is sterker
dan wind
alleen maar dat toekomstwoorden
niet uit te leggen waren
het waaide
maar ik sliep zacht
en warm
want met wie kon ik anders praten
dan de houtskool dat hellend
de bloemblaadjes
brandde
vier deeltjes voor elk seizoen
licht als witte kant
jij bewaarde jouw nachten
en zag losmakend
ver
schaduwbruiden
in de wind
19-11-2008
ik maak de nacht wakker
omdat ik de boom
van blad tot
karton
niet krijg gedicht
hij braakt bergen uit
en kinderen zonder glimlach
een moeder met gebrek aan geluid
en ongekuste lippen
afwezig
van elkaar en mij
hoe anders kan ik
schrijven
dat de betekenis van haar borsten
mij uit mijn slaap houdt
wanneer ik mijn doorschijnend kleed
laat vallen op het ongewilde zaad van de dood
en koele vingers
zoveel trager
13-11-2008
voel zachte klanken
in een eindeloze stoet, geluiden van nergens
en overal
wanneer daglicht en schaduw
zijn woorden verlaten
op zoek gaan
naar losgebroken schimmen van de ziel;
het weten dat alles leeft
in open zicht
en dat, gedragen door het sterven,
verwachting terugkantelt
in kleine fonteinen, ongevraagd
en vaak hoger
het komen en gaan
tussen deuren en dat wat overwonnen
kan worden
over schouders van het verloren
kind
in het weten: ik kan schoonheid bezitten
zonder te sterven
in een simpel kuiltje
als een boom zo wijs
01-10-2008
31-10-2008
jouw schoonheid
waait om me
heen
en vanuit de verte fluit
de blauwe
winde
naar bewoonde nesten
nee
neem geen afscheid
van het licht waarin wij horen
of van de kleine onbekende vogels
die warmte uit de kruinen
schudden
hun gekwetter over stilte leggen
door wijzers van de tijd verleid
voorzichtig
warrelend door je haar
tot diep in je slaap
o ja, ik voel jou, dichteres je woorden zijn als zijde gesponnen door duizend rupsen boven het koude, naakte meer ik drink jouw geschreven liefde en de wind leest mij voor waait de heimwee uit je hart en legt haar zachtjes aan mijn voeten o ja, ik zoek en smacht misschien op hopeloos lege dagen naar de aanraking van het hoogste mijn vlinders hebben dorst en ik kan de bron niet vinden maar jouw woorden vormen handen die mijn hart dragen boven rotsen tot voorbij het koude, naakte meer
30-10-2008
kom en volg me
zeg niet dat je blijft waar ieder het hoofd afwendt
van eigen onvruchtbaarheid
het vals gefluister
kruipt immers over barre grond
om de zwakste wind te vertrappen
beneden, waar ramen uit het licht gezogen worden
en alle manen verdwijnen rond het najaar
kom en laat je ontroeren
door het stilzwijgende of door witte vlindergedichten
die zich in de tuin neerleggen als pure poëzie
spreek zacht mijn naam uit
en volg het witte bruidsorkest van de winter
27-10-2008
ik denk aan jou
en je praten over liefde
zegeviert,
zoveel dieper nog
dan elk verlangen dat ik
naar binnen buig
als zou het wachten cirkels trekken,
zeven keer
wat dan het sterven
betekent of de eenzaamheid
die onophoudelijk herinnert
dat de plek naast me
slechts jouw droom verdraagt
23-10-2008
hoe ik heet
het voelt vreemd
wanneer ik je vertel hoe
ik heet
alsof er iets beweegt;
zoals de steen
die stomzwijgend rozen slingert in ramen
en alle kamers binnengaat
waarin ik mezelf herken
tot ver in het landschap van vruchtbare
bomen
het is onzichtbaar in
dit gedicht;
alsof een witte vogel
een cirkel maakt van stilte;
er dwars doorheen vliegt en dit herhaalt
herhaalt en herhaalt tot het levenslicht
een stem krijgt en zomerwind
met kinderen praat
in de ochtend
en in het breken
van de verte; de takken van
een wilgenboom
keer op keer
wanneer ik het begin ben
en het einde van mijn naam
21-10-2008
dans nog even in mijn ogen
op deze bladzijde van
vochtig hout
weerspiegel mijn stilte
in een enkel beeld, blauwgestraald
boven dromen en dood
blijf nog even
waar ik wil wonen; van wind en zon
tussen papieren bomen
bewaar mij dicht
vòòr het vergeten
wanneer
de nacht met lucifers
raast
rond het oktoberkruis in
mijn longen
en de eerlijkheid van mijn wenen
18-10-2008
keer op keer
wacht ik op het woord
dat mijn dagen zal laten
opengaan
als een landschap
dat danst uit spiegels van
honderd bomen en zeldzame
bloemen, wijd uiteen
het mag zelfs regenen
in mijn oor of tijdens lange
nachten
en wanneer het sprookjesbos
is vastgebonden met touwen van
ongeloof
dan nog word ik je lief
heb ik je lief, krijg je me lief
met mijn te kleine tenen
die keer op keer
lichtjes dronken worden
door dat ene wondere
woord
01-09-2008
25-09-2008
het werd laat
en jij draaide steeds sneller
het verraad, dwars door de cirkel
van papiersnippers
bedekte het sterven
van ontvelde bomen
met woorden, gewurgd door
het zwijgen, losgemaakt
van onschuld
toen ik nog zocht naar de zomer
tussen het gekwetter
van vogels
en de warme ramen
van een voorbije
dag
veroordeel me maar
ik had het dichten
te lief
22-09-2008
het veld
in onbeslapen lijnen
nodigt me uit tot verte
tot vergeten wat dichtbij lag
en zich niet beschrijven liet
wellicht probeerde ik geluk
als woord
wie hield me immers tegen
om op te gaan in lichte zinnen
rozelaars
en herschreven stillevens
de lucht is schaduwloos
en zoals dat gaat- in bloei
zo anders dan de tijd
die nu mijn waan verzamelt
de wolken
grijs, de vlagen zwart
en alles wat nog donker
in mijn buik ligt opgebaard
19-09-2008
geroezemoes
ik weet
waarom jouw zwijgen
de dag onderdompelt in bleke kringen
om je ogen
(stil maar)
hoe het geschuifel
van beminnen kan klinken in holle handen
als koude op het winterstrand
uit woordennood
omdat lippen sterven en de helften van jouw hart
zwart maken in geschonden duinen
en in alles wat is geweest
(stil maar)
dit is onze wereld en het zwenken
van de zee
17-09-2008
opnieuw
raakt mijn stem
de dagen van dobberende bootjes
op vuurduinen te traag
tussen vreemde mensen
ik ben getuige van mijn mond
waarin iedereen verdwijnt en de zee
hetzelfde begint te zijn
kinderen lopen naakt hun lijfjes voorbij
met licht en schelpjes
aan het oor
in en uit het water, hun adem
langs de barensweeën
alsof dit gedicht te beluisteren valt
in de baarmoeder van
het zand
09-09-2008
Misschien was ze dertien. Een meisje
van dertien is een kind. Een meisje
van dertien is een vrouw. Een kind
is een vrouw. Misschien was ze twaalf.
Misschien had ze borstjes. Een meisje
van twaalf heeft borstjes. Een meisje
van twaalf is een kind. Een kind heeft
geen borstjes. Misschien was ze dertien.
Misschien was ze een kind. Maar was ze
niet alleen. Kinderen kermen niet. Misschien
werd ze een vrouw. Een vrouw met een vader.
Misschien was ze gewoon niet. Tien of twaalf.
08-09-2008
(versie één)
wolken vallen op daken
en langs de kant van de weg,
in plassen regen, kijk ik terug
naar dode bloemen en gezichten
achter ramen, die ik nog steeds
tel, van één tot tien
ze herkennen me niet
noch de droefheid die ik draag
achterwaarts
naar het zwarte huis
en de appelboom, mank
door het sterven van seizoenen
bij elf zoek ik mezelf en het kind
als een oneindigheid zonder
schaduw
maar vind de kleuren niet
enkel het jongleren van
gesloten jaren
ik ben weg, nooit gezien zwarte schoentjes (versie twee) (ze kan doodgaan, zegt men)
06-09-2008
jouw tuin
het zingt zo mooi
over stilte en omarming, over
een samenvloeien van zoeken en ogen
over het vinden van schoonheid
de ontmoeting met jou
om te bewaren
als wit linnen in
mijn zielvoor Hieke
05-09-2008
De bundel bevat ongeveer 90 gedichten voor de lieve buurlandertjes: 13 (incl.verzendkosten)
Wilt u graag deze boreling wiegelen met eigen ogen
01-08-2008
angst. om eens de dag
die zich niet verder dan de nacht
verdelen zal
koud. het schuim
dat over akkers valt en aan het ouderhuis vreet
vinger na vinger
herinneringen uitkotst op lendenen
van het vaderlandschap, noodlottig
veroordeeld
-nog eenmaal-
het zoeken naar
waarheid. (onuit) roeibaar langs
de gordel en de deur verderop
laat mij. wat moet ik nog
ik ben geen moordenaar, zegt hij
gerechtigheid is niet voor dochters
mélangez-vous
27-08-2008
een Drentse knipoog
wanneer ik vogels
zie spelen in de lucht
- ik vang jou
en jij vangt mij
dan word ik
zomaar blij
en glimlach
met kleine handen naar
de stilte
zoiets als heimwee
n tikkeltje dan
kerima ellouise ©
26-08-2008
doe je ogen dicht
en luister
- hoor je de poëzie -
ze hoeft niet waterpas te zijn
voor de vogel die in het licht
stralen zal
noch voor het sterrenbeeld
waarop de nacht fluit met
verliefde vingers
denk open lucht
tussen bomen en de drie heuvels
die in en uit zinnen stappen als zomerpassagiers
met een hart
opengewreven door
een late zon
losjesweg in mijn hals gekust
25-08-2008
foto: locatie beeldentuin Dehullu
22-08-2008
toegangsbewijs
neem mijn liefhebben mee
naar de tuin
en vraag aan hen
die met stenen hoofden
de aardkleuren opgraven
of de kalkwitte woorden
op mij lijken
(je ne suis pas belle)
misschien
zijn ze slechts een vertraging
van oppervlakte, te eenvoudig
losgescheurd
uit een voldragen cirkel
van weleer
(je ne suis pas belle)
want zo was ons samenzijn
in stille dagen toen wij
zochten
naar die ene oogopslag
van tijd
19-08-2008
foto: ClaireQ ©
18-08-2008
Huil de bloemen maar
dicht herfst en regen tot gewaden
van troost, ik wrijf de dode tijd
wel uit jouw ogen.
Niets is vergeten,
zelfs niet mijn schouder die immer
hoofden draagt.
Nu ook jouw tranenspoor
in de nacht verdwaalt, luister ik
naar het begraven van je tong. Leg
stenen opzij en huil de bloemen
maar.
Kom dichterbij, lieverdlief
laat me jouw stilte oogsten.
11-08-2008
koud weer
stilte
fluistert zich open
grijs en immer nieuw
werpt mij in de spiegel, het onbekende
plein van de dood
schuld wordt een gewassen
bladzijde
mijn hand uitgestrekt, wit
in koude regen
want daar begint het
vanbinnen
ik zie noch hoor
wat mooi is of dat wat mij
verlaten heeft
het maakt ook geen verschil
aan het einde
van mijn woorden
draaien de dagen zich toch niet meer om
niet op verbeten gezichten
dicht of veraf
10-08-2008
diep, heel diep
graaft hij een woning omhoog
naar binnenrook te rechtvaardigen
want immers,
hij is de danser tussen pluimen
mijn zolder bevrijdt van sluiptenen en kwelkommers
van rijstdons en grachtgeblaf, opgedroogd int hese van drieklank frustraties
jonge goden ademvrij
05-08-2008
http://aliceday.wordpress.com/
ik ben niet meer bewoonbaar
nu alles schreeuwt om
het tekort
want waar is mijn wereld
waar zijn de dingen die gevoed
werden, vertrouwd
zichtbaar
als grijze adem
in het bewierookte gekkenhuis, net buiten
de spiegel en het opzwellen van
mijn buik
waar zijn de ankers
die ik slaafs vasthield en in de tijd gooide
01-07-2008
Omhul Dehullu
rond de tuin der beelden, balanceert
één voet op marmer en haakt de andere
nog in gele Geesbloemen, roep dan het gras
uit losgezaaide aarde.
Smelt nog eenmaal jouw adem
met deze werken samen alsof vandaag
morgen bij het buigen bereikt. Bedek de lucht
door sporen van een warmtewandel
zoals jij, padenzacht.
Appelboom ©
Ellouises aquarel
En daar, genegen
tussen het blauw
drijf jij de dagen
voorbij uren zoals
kaders nooit
sterven in stof.
Eénmaal, stilte!
andermaal.
En daar, woont
publiek t staren
wijl ogen in geld
en goed ver-
dwalen. Eénmaal,
stilte! Andermaal.
Doch hier
blijft het hart
geen prijs noch
schoonheid
trouw, enkel innerkleur
als de hamer slaat.
bijna gevleugeld
ik ga binnen; het waait
rust door ramen, de levenden
en de doden
het vederlicht murmelt
langs gekleurde glasvogels, te midden van
zeeglans, het houden van
je staat gebogen zoals ik
eerder
in volgegoten schaduwen
van de dagstilte, veroverd door verleden
eeuwigheid
ik adem diep wanneer je hand
beroert en leg me neer, steeds
breder
lach traag mijn leegte
in vloedlijnen
25-07-2008
bron foto: http://www.dwphotoshop.com/photoshop/feathers2.php
zo zon, 's morgens
je lach, beminnen
de wind in je naam
op speelse armen
pasgeboren
de krokusstilte
de tijd rond dauw
mijn hart, het linnen
de regen, zo goud
je haren vol vogels
de ochtendzang van
mijn liefste uur
zo zonder haast
je ogen ademen
vlinders op bloemen
ik dans met jou
verbonden vleugels
een weerloos verlangen
van buiten naar binnen
24-07-2008
foto: locatie beeldentuin Dehullu 2007hagelschors
lentelicht springt uitbundig
met aan haar voeten
de kansen
die ik zou wegen, uitvergroot
en wetend dat waarheid
het hoofd zal buigen
jouw geloof in mij, als stenen
vuisten die woorden
bewaren
jonge veldbloemen achterlaten
onder de bast van een volle zee
en uit trage bomen zou het zout
de boodschapper brengen
met in zijn hoofd
het afscheid
want leven is denken en hardop
sterven weegt zwaar
23-07-2008
een gedicht te vroeg
on a summers day
Im a believer
ik woon nergens
in bomen of op het vochtig zand
van de zee
geen ritueel
doet mij geloven dat ik
verder moet
zoals de jaarringen waarin
vlinders zich nestelen uit het dons
van de zomer
straks komt de wind, op weg
naar bloemen, rozen
van vuur
omlaag, omlaag
wil ik me begraven
zoals jij dat deed
in een gedicht
te vroeg
zo hoog
20-07-2008
waarom zou ik nog
naar woorden zoeken in
deze kapotte woning
mijn letters dragen
anonieme gezichten, liefst
ver weg
analfabete minnaars
die uit mijn mond vluchten
en het glazen trapportaal
vermijden
bewegingsloze
decoratie, mijn spiegelbeeld
waarnaar honden blaffen
waarom zou ik nog
wind is wind en bomen
praten niet
de zee is slechts een illusie
van schelpen, door het
ruisen verwend
en de dood
openbaart zich nooit
in schoonheid
in mijn zwijgen, alleen
17-07-2008
nummervlinder
je vraagt
waarom
mijn dromen
niet voor zomer kiezen
wanneer
rupsen uit mijn kleren kruipen
en in de nacht vallen, onherkenbaar
voor de dichter die naaktheid aankleedt
met het zeehemd nog in zijn handen
gevouwen onder een heldere hemel
en fonkelende vrouwenborsten
in overmoed
van liefde en het bevelend
vuur
dat vreet aan de opperhuid van wind
boven het blad van
de vlinder
samengesponnen voor
één dag
en ik antwoord : jij bent dichter
nder vlieg vlindervrij...verloren vleugels...vergeten vlinder...vandaag voelen vlindervluchtig...vlinder vrij vlindervredig...verhalen van vandaag
foto : beeldentuin Dehullu
foto van Sylvia Schrijen uit de reeks Winterdicht ©
foto: kerima ellouise ©
foto: kerima ellouise ©
foto: kerima ellouise ©
foto: robin ©
foto: Sandra D.©
locatie: beeldentuin Dehullu 2007
foto: beeldentuin Dehullu 2008
foto: beeldentuin Dehullu 2008
Stilte in het tegenlicht
foto: Drentse Open-Dicht poëziefestival 
bron foto: 
foto: kerima ellouise ©
foto: kerima ellouise ©
dagen als deze
als ik u mijn schaduw geef
zal u me dan vinden in de diepte
van uw eenzaamheid
of legt u hem
op de handpalm met de vingers uiteen
als een pijnlijk verschil
misschien blijft het antwoord beter verzwegen
want uw herkenning zal me tekenen
als een verschrikkelijk
verlangen
vermoeid en verdoofd tot een fossiel
van de nacht
maar in het uur van de dood
doet uw ontkennen dat ook
kerima ellouise ©
foto: beeldentuin Dehullu
kunstenaar: Lebuïn D'Haese