een bede

 

 

 

 

 

 

 

'waar is de waterput

waar vogels zich kunnen laven met vrolijk

gefluit'

 

ik probeer te kijken

naar bergen, naar blootgelegde zeeën,

zoiets als lucht, woordenblauw

 

naar weggebrachte pijnen tussen dikke boeken

lege kamers, steeds krommer

in armen

 

leg ogen, onbekend, in volzinnen

 

in weerkaatsende verzen

die niet verder kunnen gaan dan het eigen glas

dat door landschappen snijdt

 

en

alles wat overblijft aan de andere kant

van vrede

 

waar zijn de vogels

 

of zijn het zielen die de waanzin laten toeslaan

in krampachtige angst

 

om in de waterput van spijt

de grenzen te openen

 

-alsjeblieft-




kerima ellouise ©

tot in de oneindigheid

hij, de gekroonde
de erfgenaam van tristesse
schrijft met letters langs het licht

als eeuwen nog moeten ademen in toekomst

onbegrensd als zeewind
waait zijn poëzie doorheen zijn brandend bloed

tussen duinen en het dwalen, druppels
en rozen, geknield

in een keel vol tranen
waar hij de liefde verheft in schoonheid
tot in de plooien van donkerte

zeelucht
of wat er morgen komt

en waar ik hem slechts kan bewonderen, de poëet
met zijn moegestreden
hart

'kantel het raam, mijn dichtvriend
en breng de meeuwen naar het open strand'


kerima ellouise ©

the seven bridges

 

 

 

 

 

 

 

misschien doet het antwoord sterven

en zijn de vele verloren woorden het alibi;

 

de rivier naar zee

die onder de zeven bruggen van waarheid

gezichten onherkenbaar maakt tot hongerige dromen

 

en waar het zout de horizon verschroeit

tot een kale vlakte, verdeeld over ramen, waanzin

en schuld

 

aan beide kanten van

gisteren;

 

het halfdonker van de wereld, stenen mensen

 

en alle verzen

waarin vleugels noch kinderen verder gaan

dan het visioen

 

dat ik in gedachten

behield als schuimend licht in een ondergaande

vraag (dan)

kerima ellouise ©

 

vraag dan

 

 

 

 

 

 

 

alleen vandaag

ben ik het kind met ogen, niet

vervloekt

 

alleen vandaag behoor ik tot de toekomst

en de waanzinnige visioenen die als lichtramen uit de wind vallen

 

vraag over morgen, vraag over dromen van duizend keren onschuld

vraag  of ik jou wil aanraken voorbij  de golven, de meeuwen

de waarheid en de spartelende vuurtoren vol introvert vertrouwen

 

vraag want alleen vandaag ben ik het kind

in golfjes blind

 

achter de noordermuur

gezocht

blauwgrijs geluid

 

 

 

 

 

 

 

is het dat

wat ik hoor

 

de honger in mij

om je aan te

raken

 

of is het nog de onschuld

van september

 

wanneer bomen spelen

met de lichte geur

van regen

 

en niet vermoeden

dat de winter hun kleren

zal optillen en dan weer loslaten

 

stormscheurend in de navel

 

onbedekt

onder de grijze regenboog

van mijn handen en jouw buik

 

die ik wil strelen en warm houden

tot de wind stilvalt in onze laatste

woorden

 

ondenkbaar in een nacht

vol poëzie

 

is het dát

wat ik hoor

kerima ellouise ©

Voor jou

 

zoek in mijn woorden

dat wat mijn mond

niet tegen jou kan zeggen

de bewondering

die ik er in wil leggen

 

want ik zie vlinders

in jouw dichtersverhalen

die stilletjes ronddwalen

rond winterse nachten

 

wachten,

 

op de lieve lange lente

met bloeiende bellefleuren

vervuld van mierenzoetheid

in bontgeschilderde kleuren

 

ik ervaar de klanken

van de gekozen letters

als een opengevouwen deel

van geurende rozenknopjes

rustend op zacht fluweel

 

© Hilly

15 januari 2009

na de nachtkoude

 

 

 

 

 

 

onder lagen

van weerloosheid rilt

het uur door aangehouden kilte

 

wanneer ik steeds meer terugkeer

naar afwezigheid; een onbesliste

verte

 

waar bestaansvormen spoorloos zijn

lichamen vloeibaar in ontelbare rivieren

van de zon

 

pistoolschoten in wijn geweekt worden

en vaders antwoord geven om wat ze deden

langs uitgestrekte zomers

 

en waar de dag zichzelf niet

in steen schrijft met grijs en zwarte tinten

 

maar waar ik in mijn slaap

geen adem hoef te halen omdat ik bij de stilte hoor

in handen alleen

kerima ellouise ©

wintervertrek

 

 

 

 

 

 

dat het moet

de vlinders onder zerken

van vraatzuchtige  dagen

 

wanneer ze rood zijn

en vingers de nachten bergen met

voorgelogen zomers

 

de stilte komt toch

met het temperen van

hypothesen

 

een mond vol brandende woorden

bij de adem van vroegere triomfen

 

en het zoete gewicht, krabbend

aan het nieuwe duister

 

nog steeds verleid

door het hunkeren naar meer

 

omdat dode dromen niet op te tillen zijn

kerima ellouise ©

winterwaan

 

 

 

 

 

en ik zie

de winter, nét anders

 

de liefde

die niet meer komt

in een huis van sneeuw

 

houten schalen

in plaats van bloemen

 

doden die rusten, telkens langer

en stamelend achteruit

 

ik zie de maan

argeloos  mager, in ieder woord

onderdrukt

 

met licht als witte lijken

en vogels, altijd weer die vogels

 

de geur in een fluistermond

 

in laagjes land en een toegesnoerde

lucht



kerima ellouise ©

voor de liefde

 

 

 

 

 

zoals gij mij