Welkom! Fijn dat u een bezoekje bracht! Dank u wel!
kerima.ellouise@gmail.com
klik op de kleine foto om een gedicht uit deze bundel te beluisteren, voorgelezen tijdens de presentatie
-----------------
Stilte in het tegenlicht
De bundel bevat ongeveer 90 gedichten (2008)
ISBN 978-3-86703-895-9
wil je één van mijn
schrijfselkes gebruiken, had ik graag dat je mijn naam erbij vermeldt en
ik zou het erg fijn vinden als je me dat even laat weten.
Hieronder vindt u de laatste
schrijfsels. Eerdere werkjes bevinden zich in het archief
(onder deze titels), per maand geordend.
01-02-2009
27-02-2009
om me heen
lag de bloei en ik wilde komen
tot aan je woorden
we hoorden de ochtend
bewegen, verdeeld over het licht
van de verte
en het gedicht dat ik
voorlas
was als het meisje
dat haar stilte droeg naar het opwaaiend
papier
zo ver van armen
die ze in en uit wilde lopen
dag na dag
je bent boos en blij, zei je
en ik knikte, zonder naam
naar alles binnenin
26-02-2009
Mijn kleinkind moest voor een project op school een werkstuk maken
over kunst. Ze moest uitleggen wat kunst is en er ook iets over laten
zien. "Oma , wat is eigenlijk kunst", vroeg ze. Daar had oma niet zo
gauw een antwoord op.
"Als je heel mooi kan schilderen, is dat dan kunst?" Dat kan, maar het hoeft niet, dacht ik hardop.
"als je mooie foto s of beelden kan maken, of als je heel mooi kunt schrijven of toneelspelen, is dat dan kunst??"
Ik moest lang nadenken en vond eigenlijk niet echt een antwoord. Maar wanneer is iets dan kunst??
"Oma, als ik iets teken dan zeg jij soms dat je er blij van wordt, is dat dan kunst; is kunst als je er blij van wordt?"
"Ja", zei ik volmondig, "als je er blij van wordt dan is het kunst."
Kunst is, denk ik, als iets je raakt. Jouw gedichtjes raken veel mensen, daar ben ik van overtuigd.
Ik word er in elk geval blij van, zelfs als ze verdrietig zijn word ik blij van de schoonheid en de breekbaarheid ervan.
24-02-2009
foto: beeldentuin Dehullu 2008 kunstenares: Christine Dewerny
de maan vermoeit
verlaten
elke stap die schreeuwt
alsof ik er niet ben; de uren met jou
zo vreemd de kus met tussenpozen
jij kijkt op, neer
mijn woorden en stenigt het geluid
van uitgeteerde stilte
de steeds herhaalde vrees
tussen waarheid en waan
en alles wat ik buiten
nog ken
de vogels zwijgen
en jij vraagt je af
waarom
ook het grote
21-02-2009
belofte
ik zal geen woorden
schrijven
geen zinnen van schaduw
waarin de wind mijn as
verstrooit
op straathoeken of op witte bomen
in vreugdevolle dagen
je zal me niet zien
zelfs niet wanneer ik naast je
zit
zoals jonge geliefden
die nooit het sluiten van de zomer horen
in de eerste argeloze wolken
ik zal lucht zijn
-nimmer slapend-
als je me voelen wilt
in open handen
18-02-2009
zoeklicht
het afscheid
zal ik schrijven
in herhalend zwart
met gordijnen dicht
als getuigen van de taal
die ik opraap
uit de nachtvlakte
van de kamer
en de duizend jaren
die ik heb geleefd in
mijn woorden, zoals
de minnaar
de vlinderkoning
voorheen, met ziel
en zinnen
in het weggegleden
landschap, dicht
begroeid
ik heb geen angst meer
zwart
zwart zwart zwart zwart zwart zwart
16-02-2009
O d e a a n . . .
H a a r l a v e r e n d e l e t t e r s w i e g e n g e d u r i g s t r o m e n t o t w o o r d e n b e m i n d e n v u r i g o m w e n d e n a l s ' t g et i j
W e l e e n s z a c h t s t r e l e n d
a l s e e n ongerepte w i n d
w a a i e n d t o t d e v e r b e e l d i n g
b i n n e n m i j
XaVion ©
01-01-2009
28-01-2009
'waar is de waterput
waar vogels zich kunnen laven met vrolijk
gefluit'
ik probeer te kijken
naar bergen, naar blootgelegde zeeën,
zoiets als lucht, woordenblauw
naar weggebrachte pijnen tussen dikke boeken
lege kamers, steeds krommer
in armen
leg ogen, onbekend, in volzinnen
in weerkaatsende verzen
die niet verder kunnen gaan dan het eigen glas
dat door landschappen snijdt
en
alles wat overblijft aan de andere kant
van vrede
waar zijn de vogels
of zijn het zielen die de waanzin laten toeslaan
in krampachtige angst
om in de waterput van spijt
de grenzen te openen
-alsjeblieft- kerima ellouise ©
25-01-2009
24-01-2009
the seven bridges
misschien doet het antwoord sterven
en zijn de vele verloren woorden het alibi;
de rivier naar zee
die onder de zeven bruggen van waarheid
gezichten onherkenbaar maakt tot hongerige dromen
en waar het zout de horizon verschroeit
tot een kale vlakte, verdeeld over ramen, waanzin
en schuld
aan beide kanten van
gisteren;
het halfdonker van de wereld, stenen mensen
en alle verzen
waarin vleugels noch kinderen verder gaan
dan het visioen
dat ik in gedachten
behield als schuimend licht in een ondergaande
vraag (dan)
19-01-2009
vraag dan
alleen vandaag
ben ik het kind met ogen, niet
vervloekt
alleen vandaag behoor ik tot de toekomst
en de waanzinnige visioenen die als lichtramen uit de wind vallen
vraag over morgen, vraag over dromen van duizend keren onschuld
vraag of ik jou wil aanraken voorbij de golven, de meeuwen
de waarheid en de spartelende vuurtoren vol introvert vertrouwen
vraag want alleen vandaag ben ik het kind
in golfjes blind
achter de noordermuur
gezocht
18-01-2009
blauwgrijs geluid
is het dat
wat ik hoor
de honger in mij
om je aan te
raken
of is het nog de onschuld
van september
wanneer bomen spelen
met de lichte geur
van regen
en niet vermoeden
dat de winter hun kleren
zal optillen en dan weer loslaten
stormscheurend in de navel
onbedekt
onder de grijze regenboog
van mijn handen en jouw buik
die ik wil strelen en warm houden
tot de wind stilvalt in onze laatste
woorden
ondenkbaar in een nacht
vol poëzie
is het dát
wat ik hoor
16-01-2009
zoek in mijn woorden
dat wat mijn mond
niet tegen jou kan zeggen
de bewondering
die ik er in wil leggen
want ik zie vlinders
in jouw dichtersverhalen
die stilletjes ronddwalen
rond winterse nachten
wachten,
op de lieve lange lente
met bloeiende bellefleuren
vervuld van mierenzoetheid
in bontgeschilderde kleuren
ik ervaar de klanken
van de gekozen letters
als een opengevouwen deel
van geurende rozenknopjes
rustend op zacht fluweel
© Hilly
15 januari 2009
15-01-2009
onder lagen
van weerloosheid rilt
het uur door aangehouden kilte
wanneer ik steeds meer terugkeer
naar afwezigheid; een onbesliste
verte
waar bestaansvormen spoorloos zijn
lichamen vloeibaar in ontelbare rivieren
van de zon
pistoolschoten in wijn geweekt worden
en vaders antwoord geven om wat ze deden
langs uitgestrekte zomers
en waar de dag zichzelf niet
in steen schrijft met grijs en zwarte tinten
maar waar ik in mijn slaap
geen adem hoef te halen omdat ik bij de stilte hoor
in handen alleen
12-01-2009
wintervertrek
dat het moet
de vlinders onder zerken
van vraatzuchtige dagen
wanneer ze rood zijn
en vingers de nachten bergen met
voorgelogen zomers
de stilte komt toch
met het temperen van
hypothesen
een mond vol brandende woorden
bij de adem van vroegere triomfen
en het zoete gewicht, krabbend
aan het nieuwe duister
nog steeds verleid
door het hunkeren naar meer
omdat dode dromen niet op te tillen zijn
07-01-2009
en ik zie
de winter, nét anders
de liefde
die niet meer komt
in een huis van sneeuw
houten schalen
in plaats van bloemen
doden die rusten, telkens langer
en stamelend achteruit
ik zie de maan
argeloos mager, in ieder woord
onderdrukt
met licht als witte lijken
en vogels, altijd weer die vogels
de geur in een fluistermond
in laagjes land en een toegesnoerde
lucht
01-12-2008
31-12-2008
een leeslint van bloemen
hoe kan ik mijn dank
tot leven brengen in deze winterstilte;
oud vanbinnen
tenzij verwondering
een diepere betekenis krijgt in een pas
ontwaakte lichtwereld
vol letters
en zoveel meer
een nieuwe stem, een jaar, duizelingwekkend
blauw
en uitstromend naar alles
wat leeft
beweegt
dieren, bomen, bloemen
een gedicht op de horizon
en naar mijn dank
aan jullie
- dank je wel -
30-12-2008
foto: locatie beeldentuin 2007
als ik mijn dromen
zou kunnen tellen
van dag- tot avondlicht
dan zouden duizend-en-één-sprookjes
zich neerleggen in het weelderige gras
misschien was ik
bij leven
tot poëzie gekomen
nog voor de nacht
er was
28-12-2008
poppenstoet
druppels
uit al mijn lichamen
dringen het kind binnen
morgen zou het gaan varen
ver weg van de grijze pantalon
en het openscheuren van de donder
op zolder, van de minibomen langs het treinspoor
dat de seizoenen deed vervreemden
van het kunstlicht, ratelend
en zonder pardon
morgen
zou het gaan varen
in de namiddag, licht en roze
zodra de poppenstoet werd
gekleurd door jurkjes
25-12-2008
foto:kerima ellouisenachtschelp
24-12-2008
dromenkind
laat mijn woorden
dan bij maanlicht van sneeuw
zijn
een siddering, een beetje wonder
zoals zilverglans, mild
in bomen
het onbekende
dat zich over het leven buigt;
een vinden of ontwaken
in trillend teder
en in dromen
wij samen
in witte kruinen
de engelenvleugels tegemoet
22-12-2008
17-12-2008
spelevaren
ik frommel je in gedachten
terug
hoor sneeuwvlokken
nog hikken en proesten, net boven
het gras
en hoe het landschap
kinderstemmen ving, hoog in het
ontmoeten van vogels
jouw kerstboom
die het licht bewoog naar een witte,
zielloze kamer
weet je nog
rode ridders en kastelen, alle piraten
op het dek
het getikketak
van tweeëntwintig groeistappen
in eenzelfde straat als nu
16-12-2008
15-12-2008
hoe dicht
kan perfecte imperfectie
bij het volmaakte komen
als leesrozen
tussen woorden groeien, verlangen
zichtbaar wordt in het lettertasten van
schoonheid (zachtgelijnd)
hoe dicht
zal ik je vinden wanneer je
in mijn denken ligt, touwtje springt
met ieder seizoenslicht
in oceanen van papier duikt
-golvend- en poppenscheepjes uit
een notendop wrijft
om liefde
enkel om liefde
-zweef
en geef tijd jouw naam-
zoals een lelie aan het water
open-gekroond
voor ClaireQ
naar aanleiding van haar bundel
"perfecte imperfectie'
13-12-2008
wachten op het landschap
de avond
braakt schapen
in een slapen uit
dwaalt over het land
en steenhopen van stilte
ik breng een laatste vergezicht
- daar waar ik niet woon -
laat leegte los, de aarde
en de eenzaamheid
alsof de nacht al weet
tot hoever ik zal
geraken
wanneer jij naast me ligt
in de verte van het licht
en in
het trage rood
van mijn leeggelopen hoofd
10-12-2008
vandaag gebeurde het
in één ogenblik
buiten op straat
lag huid
te sterven en jij zag opnieuw
haar stilstaand gezicht
vogels in zwart
vlogen door vlinders heen
en keerden weer
over wintervelden, uit het einde
geboren
niemand merkte het sneeuwen
op je vingertoppen of het zorgzame gebed
dat je achterliet
tussen de schouderbladen van de aarde
en deze onbekende
01-11-2008
28-11-2008
winter rouwde
om het kind dat altijd
schreeuwde
s nachts
wanneer het gezichten
tekende
tot zichtbaar en tussen meer dan
lijnen op papier
winter kwam ook steeds vaker in verhaaltjes
waar armen en benen kwijt
raakten
en god, ver weg van
de koude aarde
alsof monsters gedurig wisselden
en de manen bevruchtten
met de dood
om niet meer bang te moeten zijn
van het leven
27-11-2008
Leef
de zwaarte; de herinnering
het grote lege nu
gedachten alsmaar malen
het waarom; wat nu
we leven door, ondanks
de beelden die
het stof verplaatsen;
het vastgebonden zien
de zwarte loop
de trekken en velden
ik ken ze nu..
en leef Warme armen
De dag draagt sporen
van het uur; de geuren
de immer-klanken
tranen
het einde
tastbaar dichter bij
de klok slaat
keer op keer
telkens weer
het nieuwe uur
toch eindigt deze schemering
en keert terug naar nu
waar samen warmte kleurt
en armen strak omarmen
en alles weer
even zichtbaar wordt
komen duizend vragen
doch hebben wij ook geleerd
slechts het goede
de mooie momenten
met ons mee te dragen
al is het zicht zo beperkt
door wat ons heeft getekend
breek luiken naar de toekomst open
dat ligt te wachten in de juiste lagen
24-11-2008
ren! ren!
Raas gedachten! rond
razend
roof! moord! roof!
leven! leven!
Laat me leven! lief
later
los! het geld!
stil! zo stil! ik schreeuw het slikken
de grond trilt traag, woord voor woord
koud, zo koud
stop het tikken
oh mijn god
mijn hart slaat terug
waar blijft de dood
-adem-
23-11-2008
Camperfou
ze liep daar
zomaar
plots
en je ogen
rolden warm
en wulps
in haar decolleté
Naomi
riep je
hartstochtelijk zuiders
maar ze keek niet om
wandelde verder
hakkenhoog
of je haar nog zag
in het naakte, roze dal
ze pushte je nog lager
haar maatje was je nooit
voor een fan van Naomi Campbell
20-11-2008
Oskar Kokoschka, Windbruid (the tempest)1914
bedekt met as
je zei nooit
liefde is sterker
dan wind
alleen maar dat toekomstwoorden
niet uit te leggen waren
het waaide
maar ik sliep zacht
en warm
want met wie kon ik anders praten
dan de houtskool dat hellend
de bloemblaadjes
brandde
vier deeltjes voor elk seizoen
licht als witte kant
jij bewaarde jouw nachten
en zag losmakend
ver
schaduwbruiden
in de wind
19-11-2008
ik maak de nacht wakker
omdat ik de boom
van blad tot
karton
niet krijg gedicht
hij braakt bergen uit
en kinderen zonder glimlach
een moeder met gebrek aan geluid
en ongekuste lippen
afwezig
van elkaar en mij
hoe anders kan ik
schrijven
dat de betekenis van haar borsten
mij uit mijn slaap houdt
wanneer ik mijn doorschijnend kleed
laat vallen op het ongewilde zaad van de dood
en koele vingers
zoveel trager
13-11-2008
voel zachte klanken
in een eindeloze stoet, geluiden van nergens
en overal
wanneer daglicht en schaduw
zijn woorden verlaten
op zoek gaan
naar losgebroken schimmen van de ziel;
het weten dat alles leeft
in open zicht
en dat, gedragen door het sterven,
verwachting terugkantelt
in kleine fonteinen, ongevraagd
en vaak hoger
het komen en gaan
tussen deuren en dat wat overwonnen
kan worden
over schouders van het verloren
kind
in het weten: ik kan schoonheid bezitten
zonder te sterven
in een simpel kuiltje
als een boom zo wijs
01-10-2008
31-10-2008
jouw schoonheid
waait om me
heen
en vanuit de verte fluit
de blauwe
winde
naar bewoonde nesten
nee
neem geen afscheid
van het licht waarin wij horen
of van de kleine onbekende vogels
die warmte uit de kruinen
schudden
hun gekwetter over stilte leggen
door wijzers van de tijd verleid
voorzichtig
warrelend door je haar
tot diep in je slaap
o ja, ik voel jou, dichteres je woorden zijn als zijde gesponnen door duizend rupsen boven het koude, naakte meer ik drink jouw geschreven liefde en de wind leest mij voor waait de heimwee uit je hart en legt haar zachtjes aan mijn voeten o ja, ik zoek en smacht misschien op hopeloos lege dagen naar de aanraking van het hoogste mijn vlinders hebben dorst en ik kan de bron niet vinden maar jouw woorden vormen handen die mijn hart dragen boven rotsen tot voorbij het koude, naakte meer
30-10-2008
kom en volg me
zeg niet dat je blijft waar ieder het hoofd afwendt
van eigen onvruchtbaarheid
het vals gefluister
kruipt immers over barre grond
om de zwakste wind te vertrappen
beneden, waar ramen uit het licht gezogen worden
en alle manen verdwijnen rond het najaar
kom en laat je ontroeren
door het stilzwijgende of door witte vlindergedichten
die zich in de tuin neerleggen als pure poëzie
spreek zacht mijn naam uit
en volg het witte bruidsorkest van de winter
27-10-2008
ik denk aan jou
en je praten over liefde
zegeviert,
zoveel dieper nog
dan elk verlangen dat ik
naar binnen buig
als zou het wachten cirkels trekken,
zeven keer
wat dan het sterven
betekent of de eenzaamheid
die onophoudelijk herinnert
dat de plek naast me
slechts jouw droom verdraagt
23-10-2008
hoe ik heet
het voelt vreemd
wanneer ik je vertel hoe
ik heet
alsof er iets beweegt;
zoals de steen
die stomzwijgend rozen slingert in ramen
en alle kamers binnengaat
waarin ik mezelf herken
tot ver in het landschap van vruchtbare
bomen
het is onzichtbaar in
dit gedicht;
alsof een witte vogel
een cirkel maakt van stilte;
er dwars doorheen vliegt en dit herhaalt
herhaalt en herhaalt tot het levenslicht
een stem krijgt en zomerwind
met kinderen praat
in de ochtend
en in het breken
van de verte; de takken van
een wilgenboom
keer op keer
wanneer ik het begin ben
en het einde van mijn naam
21-10-2008
dans nog even in mijn ogen
op deze bladzijde van
vochtig hout
weerspiegel mijn stilte
in een enkel beeld, blauwgestraald
boven dromen en dood
blijf nog even
waar ik wil wonen; van wind en zon
tussen papieren bomen
bewaar mij dicht
vòòr het vergeten
wanneer
de nacht met lucifers
raast
rond het oktoberkruis in
mijn longen
en de eerlijkheid van mijn wenen
18-10-2008
keer op keer
wacht ik op het woord
dat mijn dagen zal laten
opengaan
als een landschap
dat danst uit spiegels van
honderd bomen en zeldzame
bloemen, wijd uiteen
het mag zelfs regenen
in mijn oor of tijdens lange
nachten
en wanneer het sprookjesbos
is vastgebonden met touwen van
ongeloof
dan nog word ik je lief
heb ik je lief, krijg je me lief
met mijn te kleine tenen
die keer op keer
lichtjes dronken worden
door dat ene wondere
woord
01-09-2008
25-09-2008
het werd laat
en jij draaide steeds sneller
het verraad, dwars door de cirkel
van papiersnippers
bedekte het sterven
van ontvelde bomen
met woorden, gewurgd door
het zwijgen, losgemaakt
van onschuld
toen ik nog zocht naar de zomer
tussen het gekwetter
van vogels
en de warme ramen
van een voorbije
dag
veroordeel me maar
ik had het dichten
te lief
22-09-2008
het veld
in onbeslapen lijnen
nodigt me uit tot verte
tot vergeten wat dichtbij lag
en zich niet beschrijven liet
wellicht probeerde ik geluk
als woord
wie hield me immers tegen
om op te gaan in lichte zinnen
rozelaars
en herschreven stillevens
de lucht is schaduwloos
en zoals dat gaat- in bloei
zo anders dan de tijd
die nu mijn waan verzamelt
de wolken
grijs, de vlagen zwart
en alles wat nog donker
in mijn buik ligt opgebaard
19-09-2008
geroezemoes
ik weet
waarom jouw zwijgen
de dag onderdompelt in bleke kringen
om je ogen
(stil maar)
hoe het geschuifel
van beminnen kan klinken in holle handen
als koude op het winterstrand
uit woordennood
omdat lippen sterven en de helften van jouw hart
zwart maken in geschonden duinen
en in alles wat is geweest
(stil maar)
dit is onze wereld en het zwenken
van de zee
17-09-2008
opnieuw
raakt mijn stem
de dagen van dobberende bootjes
op vuurduinen te traag
tussen vreemde mensen
ik ben getuige van mijn mond
waarin iedereen verdwijnt en de zee
hetzelfde begint te zijn
kinderen lopen naakt hun lijfjes voorbij
met licht en schelpjes
aan het oor
in en uit het water, hun adem
langs de barensweeën
alsof dit gedicht te beluisteren valt
in de baarmoeder van
het zand
09-09-2008
Misschien was ze dertien. Een meisje
van dertien is een kind. Een meisje
van dertien is een vrouw. Een kind
is een vrouw. Misschien was ze twaalf.
Misschien had ze borstjes. Een meisje
van twaalf heeft borstjes. Een meisje
van twaalf is een kind. Een kind heeft
geen borstjes. Misschien was ze dertien.
Misschien was ze een kind. Maar was ze
niet alleen. Kinderen kermen niet. Misschien
werd ze een vrouw. Een vrouw met een vader.
Misschien was ze gewoon niet. Tien of twaalf.
08-09-2008
(versie één)
wolken vallen op daken
en langs de kant van de weg,
in plassen regen, kijk ik terug
naar dode bloemen en gezichten
achter ramen, die ik nog steeds
tel, van één tot tien
ze herkennen me niet
noch de droefheid die ik draag
achterwaarts
naar het zwarte huis
en de appelboom, mank
door het sterven van seizoenen
bij elf zoek ik mezelf en het kind
als een oneindigheid zonder
schaduw
maar vind de kleuren niet
enkel het jongleren van
gesloten jaren
ik ben weg, nooit gezien zwarte schoentjes (versie twee) (ze kan doodgaan, zegt men)
06-09-2008
jouw tuin
het zingt zo mooi
over stilte en omarming, over
een samenvloeien van zoeken en ogen
over het vinden van schoonheid
de ontmoeting met jou
om te bewaren
als wit linnen in
mijn zielvoor Hieke
05-09-2008
De bundel bevat ongeveer 90 gedichten voor de lieve buurlandertjes: 13 (incl.verzendkosten)
Wilt u graag deze boreling wiegelen met eigen ogen
01-08-2008
angst. om eens de dag
die zich niet verder dan de nacht
verdelen zal
koud. het schuim
dat over akkers valt en aan het ouderhuis vreet
vinger na vinger
herinneringen uitkotst op lendenen
van het vaderlandschap, noodlottig
veroordeeld
-nog eenmaal-
het zoeken naar
waarheid. (onuit) roeibaar langs
de gordel en de deur verderop
laat mij. wat moet ik nog
ik ben geen moordenaar, zegt hij
gerechtigheid is niet voor dochters
mélangez-vous
27-08-2008
een Drentse knipoog
wanneer ik vogels
zie spelen in de lucht
- ik vang jou
en jij vangt mij
dan word ik
zomaar blij
en glimlach
met kleine handen naar
de stilte
zoiets als heimwee
n tikkeltje dan
kerima ellouise ©
26-08-2008
doe je ogen dicht
en luister
- hoor je de poëzie -
ze hoeft niet waterpas te zijn
voor de vogel die in het licht
stralen zal
noch voor het sterrenbeeld
waarop de nacht fluit met
verliefde vingers
denk open lucht
tussen bomen en de drie heuvels
die in en uit zinnen stappen als zomerpassagiers
met een hart
opengewreven door
een late zon
losjesweg in mijn hals gekust
25-08-2008
foto: locatie beeldentuin Dehullu
22-08-2008
toegangsbewijs
neem mijn liefhebben mee
naar de tuin
en vraag aan hen
die met stenen hoofden
de aardkleuren opgraven
of de kalkwitte woorden
op mij lijken
(je ne suis pas belle)
misschien
zijn ze slechts een vertraging
van oppervlakte, te eenvoudig
losgescheurd
uit een voldragen cirkel
van weleer
(je ne suis pas belle)
want zo was ons samenzijn
in stille dagen toen wij
zochten
naar die ene oogopslag
van tijd
19-08-2008
foto: ClaireQ ©
18-08-2008
Huil de bloemen maar
dicht herfst en regen tot gewaden
van troost, ik wrijf de dode tijd
wel uit jouw ogen.
Niets is vergeten,
zelfs niet mijn schouder die immer
hoofden draagt.
Nu ook jouw tranenspoor
in de nacht verdwaalt, luister ik
naar het begraven van je tong. Leg
stenen opzij en huil de bloemen
maar.
Kom dichterbij, lieverdlief
laat me jouw stilte oogsten.
11-08-2008
koud weer
stilte
fluistert zich open
grijs en immer nieuw
werpt mij in de spiegel, het onbekende
plein van de dood
schuld wordt een gewassen
bladzijde
mijn hand uitgestrekt, wit
in koude regen
want daar begint het
vanbinnen
ik zie noch hoor
wat mooi is of dat wat mij
verlaten heeft
het maakt ook geen verschil
aan het einde
van mijn woorden
draaien de dagen zich toch niet meer om
niet op verbeten gezichten
dicht of veraf
10-08-2008
diep, heel diep
graaft hij een woning omhoog
naar binnenrook te rechtvaardigen
want immers,
hij is de danser tussen pluimen
mijn zolder bevrijdt van sluiptenen en kwelkommers
van rijstdons en grachtgeblaf, opgedroogd int hese van drieklank frustraties
jonge goden ademvrij
05-08-2008
http://aliceday.wordpress.com/
ik ben niet meer bewoonbaar
nu alles schreeuwt om
het tekort
want waar is mijn wereld
waar zijn de dingen die gevoed
werden, vertrouwd
zichtbaar
als grijze adem
in het bewierookte gekkenhuis, net buiten
de spiegel en het opzwellen van
mijn buik
waar zijn de ankers
die ik slaafs vasthield en in de tijd gooide
01-07-2008
Omhul Dehullu
rond de tuin der beelden, balanceert
één voet op marmer en haakt de andere
nog in gele Geesbloemen, roep dan het gras
uit losgezaaide aarde.
Smelt nog eenmaal jouw adem
met deze werken samen alsof vandaag
morgen bij het buigen bereikt. Bedek de lucht
door sporen van een warmtewandel
zoals jij, padenzacht.
Appelboom ©
Ellouises aquarel
En daar, genegen
tussen het blauw
drijf jij de dagen
voorbij uren zoals
kaders nooit
sterven in stof.
Eénmaal, stilte!
andermaal.
En daar, woont
publiek t staren
wijl ogen in geld
en goed ver-
dwalen. Eénmaal,
stilte! Andermaal.
Doch hier
blijft het hart
geen prijs noch
schoonheid
trouw, enkel innerkleur
als de hamer slaat.
bijna gevleugeld
ik ga binnen; het waait
rust door ramen, de levenden
en de doden
het vederlicht murmelt
langs gekleurde glasvogels, te midden van
zeeglans, het houden van
je staat gebogen zoals ik
eerder
in volgegoten schaduwen
van de dagstilte, veroverd door verleden
eeuwigheid
ik adem diep wanneer je hand
beroert en leg me neer, steeds
breder
lach traag mijn leegte
in vloedlijnen
25-07-2008
bron foto: http://www.dwphotoshop.com/photoshop/feathers2.php
zo zon, 's morgens
je lach, beminnen
de wind in je naam
op speelse armen
pasgeboren
de krokusstilte
de tijd rond dauw
mijn hart, het linnen
de regen, zo goud
je haren vol vogels
de ochtendzang van
mijn liefste uur
zo zonder haast
je ogen ademen
vlinders op bloemen
ik dans met jou
verbonden vleugels
een weerloos verlangen
van buiten naar binnen
24-07-2008
foto: locatie beeldentuin Dehullu 2007hagelschors
lentelicht springt uitbundig
met aan haar voeten
de kansen
die ik zou wegen, uitvergroot
en wetend dat waarheid
het hoofd zal buigen
jouw geloof in mij, als stenen
vuisten die woorden
bewaren
jonge veldbloemen achterlaten
onder de bast van een volle zee
en uit trage bomen zou het zout
de boodschapper brengen
met in zijn hoofd
het afscheid
want leven is denken en hardop
sterven weegt zwaar
23-07-2008
een gedicht te vroeg
on a summers day
Im a believer
ik woon nergens
in bomen of op het vochtig zand
van de zee
geen ritueel
doet mij geloven dat ik
verder moet
zoals de jaarringen waarin
vlinders zich nestelen uit het dons
van de zomer
straks komt de wind, op weg
naar bloemen, rozen
van vuur
omlaag, omlaag
wil ik me begraven
zoals jij dat deed
in een gedicht
te vroeg
zo hoog
20-07-2008
waarom zou ik nog
naar woorden zoeken in
deze kapotte woning
mijn letters dragen
anonieme gezichten, liefst
ver weg
analfabete minnaars
die uit mijn mond vluchten
en het glazen trapportaal
vermijden
bewegingsloze
decoratie, mijn spiegelbeeld
waarnaar honden blaffen
waarom zou ik nog
wind is wind en bomen
praten niet
de zee is slechts een illusie
van schelpen, door het
ruisen verwend
en de dood
openbaart zich nooit
in schoonheid
in mijn zwijgen, alleen
17-07-2008
nummervlinder
je vraagt
waarom
mijn dromen
niet voor zomer kiezen
wanneer
rupsen uit mijn kleren kruipen
en in de nacht vallen, onherkenbaar
voor de dichter die naaktheid aankleedt
met het zeehemd nog in zijn handen
gevouwen onder een heldere hemel
en fonkelende vrouwenborsten
in overmoed
van liefde en het bevelend
vuur
dat vreet aan de opperhuid van wind
boven het blad van
de vlinder
samengesponnen voor
één dag
en ik antwoord : jij bent dichter
01-06-2008
27-06-2008
vreemde uren
mijn ogen zijn blind
zoals de steen waarop het afscheid staat
van een blij gedicht
mijn oren zijn doof
zoals de duinen van een zongezeilde
zee, het troostend gezang
te donker
en waar ik ook heenga, mijn handen
schuiven nooit de zwaluwen dichterbij,
gestapeld langs ruiten
lieg maar niet, dat is de reden
waarom ik deze bladzijde voor jou
26-06-2008
op een gedichtenberg
ver van kerkhofwandelaars, beneden
in het dal,
zou ik zuiverwitte haikus
willen schrijven, wanneer de zon
het hoogst staat
en de zevende wind
vogels meeneemt onder bomen, innig
in het fluisteren
er zouden geen ramen zijn
om te vullen, geen kamers die zwijgen
gevonden, meer en meer
het verstijven van angst
omdat taal stil moet zijn in het omkeren
van woorden
of misschien
zou ik wel een lang uur
willen huilen in
een blauwe woning
van wolken, zacht krullend tot
diep in de hemel
24-06-2008
ja, ooit
ooit komt de dag
dat er in mijn kast niets
meer beweegt
het applaus zal uitsterven
en mij links laten liggen, laten
doodgaan, dagenlang
naakt, alsof de kleren in die kast
mij nooit toebehoord hebben
lange tijd ging het goed
heel goed bis, bis, bis
hoorde ik in mijn kleine wereld
alsof ik een bekende dichter was
-bis, bis, bis -
toen dacht ik nog niet aan de dood
of aan het voorstellen van leegte
want mijn kast was onsterfelijk
ja, ooit
ooit komt de dag
dat ik zal schrijven
waarom
23-06-2008
Zoals je zijn woorden
in een langliefde vertaalt,
verhuizen de huizen naar thuis
en omgekeerd. Dicht bij het groen
liggen immers sporen
van zijn wonen
Lakens op maansokken luisteren
wanneer hij de ochtend ontwaakt
en het geblaf in warmgeroerde
aromas hangt.
Krullende achterbloemen
sluiten hun kleuren uit vrees
als zijn aanwezigheid nadert,
bruinwit met geaaide ogen.
Vertel me
wie jouw kanjer zijn trippelen
kwalijk nemen kan.
Als schrijftheater
Mag ik bewegen
om je maar even te zien,
sterren op je wimpers te leggen
en de nacht een munt te laten gooien
opdat mijn stilte breekt.
Ik kan nu buigen, voor jou
of mijn hoed tonen dat zich zelden
vult want lachen doe ik alleen
als je het slapen krult.
Een steensversteend schouwspel
maakt zich los en jij droomt
de donswolken
dichterbij.
Mag ik bewegen, nog even
om te zeggen hoe bijzonder
je bent.
20-06-2008
ze besteedde haar dagen
aan het dekken van de tafel waarna
ze zich zorgvuldig veegde
we werden allemaal
van hout en telden het aantal
voorwerpen
waarvan we het woord
wisten, zelfs met één oog
dichtgeknepen
wat hij niet deed
na het stukje per stukje breken
van nagels
en ellebogen, die tot aan onze
buiken kreunden omdat wij, ledige
kinderen, de vork niet herkenden
- de ontbrekende -
en onszelf in hem
19-06-2008
omdat ik weet
om vijf uur in de ochtend
schrapen mijn vingers de nacht
rechtop
en ik bedenk in vol
bewustzijn
dat ik de vluchtigheid van woorden
niet wil overleven
los
of in een gedicht
onder sneeuwwitte sterren
het klinkt onzinnig en meer dan
zwijgend
maar waarom zou ik liegen
in of buiten mij
de maanverte van uren
er is hier
geen waarheid of lichaam
dat mijn verbeelding kan voelen
of elders
waar ik ook in flarden sta
14-06-2008
uitgewoond
wanneer ik wegval
zomaar
uit de tijd
zou ik je vragen
mijn leven te vergeven
nee, ik zou je smeken
met een oogbeweging
uit het heelal geplukt
op een moment dat
twijfels hun roes uitslapen
en zich weer gereed maken
om naar de wereld te staren
zoals dronken minnaars
die hun wellust uitstrekken in mijn trage
omdat zij weten wie ik ben
10-06-2008
er zit poëzie in een klaproos
een houten vloer
drijft voorbij het land
dat ik in me draag
vanuit de verte schuiven
lege stoelen als bootjes in
mijn schoot
het is eb, denk ik dan
wanneer mijn longen
nesten bouwen, te groot voor
kale bomen en de klaprozen
01-05-2008
31-05-2008
http://o-pad.blogspot.com/2007/05/out-window.html
want meer
dan mijn naam heb ik verloren
toen ik nog woonde in de treurtwijgen van woorden
mijn ogen droegen het zwerven omhoog
doorheen het gefluister van een naïeve slaap;
ontzegd
en te jong in de kamer geweten
zonder luister verzonk hoop zo vaak en dat
wat in mij werd ontnomen
de nacht bond zich driemaal aan levenslang
en slingerde mij weg uit een dun gedraaid
bestaan
ver weg
naar het gevangen zwijgen
en het gesloten veld van eenzaamheid
nooit werd ik opnieuw geboren
30-05-2008
soms zoek ik
naar de wereld om los
te raken
van het raam
en de hond die luid blaft
wanneer ik de dag vergeet,
ook het spreken
met de maan, verdroogd
op mijn knieën, zoals de bomen
die in mijn slaap
sterven
omdat de wind niet durft
te dromen en regen
begraaft
diep onder mijn kamer;
halfdonker en dicht
soms zoek ik je ogen
en wacht ik op metaforen
om de wereld te
verleggen
28-05-2008
Zonnezwaai
Al draagt de oceaan zijn passen
rond zilte dromen, vloeit
de wolk tussen mijn handen
opdat ik wijzen zal,
geen sterrenkwast noch wimper
sluit jouw doek in losse golven.
Terwijl ik kijk hoe korrels
een weg waaien, wiegen
jouw ogen als rozenkwarts
met het dansen mee.
Laat het blauw wederkomen,
de magie aan jouw hielen
wandelt wel verder.
Voor het ochtendlicht
Ergens tussen gekrulde daken
en het takkenblauw daalt de dag
tot jouw hand. Gestrand alsof zand
een korrel dichter komt, ontluiken
ogen de wereld.
Voel hoe jouw kracht
de lucht strelen wil en een goudwolk
langer lacht. Geen stad noch weide
waadt mooier door dromen
dan bomenwol,
jij bent immers zonnelief
in de aura van het leven.
Appelboom ©
27-05-2008
Ga terug
je roept me
en ik hol, zoals in oude spelletjes
naar het rode doel
dat me trouwens altijd
onverschillig heeft
gelaten
het was meer het uitputten
onderweg
of de dwaze doodsstrijd
die de bekende pijn
van verlies
verlaagde
en zo mijn lot aangaf
als tijdverdrijf
ik lag nooit aan de oppervlakte
in welke kleur dan ook
maar ik hol nog steeds
naar het ogenblik wanneer ik
heel even besta voor jou
dwars door de grens
soms uren, soms dagenlang
wacht ik om de stilte
te bereiken
en al die tijd
schuiven wolken over
mijn vingers
naar de zoutmond
van de zee
ik tracht haar woorden te begrijpen
hoe ze kruipen en kolken
over mijn lichaam
stormen tot bedaren
willen brengen
maanstromend, innerlijk,
lichtvreemd zoals de handpalmen
van het zijn
waarin ik ben, adem,
schrijf:
een vogel achter
vlakke dagen
zo droomverloren
26-05-2008
stop mijn gedachten
in een ruisend schelpje
leg het voorzichtig tussen
het zoute van de zee
op de beweging van
eb en vloed deint het mee
schuif mijn stille dromen
uit het diepste van mijn hart
met een vleugje liefde
stromend uit mijn warme hand
tussen de korreltjes
van een stukje verlaten strand
laat kringelgolfjes van
mijn verborgen ik
door de windkracht
naar de horizon zweven
misschien komt ooit
de volheid ervan tot leven
© Hilly
27 mei 2008
24-05-2008
Gesigneerd
waarom ben ik zo dichtbij, zo ver af
van deuren die hij wil
sluiten
de geur van lijken waarlangs
hij liep en alle geluiden zoals vuisten
in een voornacht
van schuilkelders vol kinderen
die het angstige huilen schreven op
jonge en oude razernij
op de dode mond
van moeders en vaders en rondom de radeloze bomen
zwijgend bij elkaar
naast wapens, wonden en luchten vol lood
in één overschrijdend, bewoond
gebaar
waarom is hij zo ver af, zo nabij
mijn bedroefde ogen
als een vonk van bewuste
eeuwigheid
Opgedragen aan Dhr.Waltack
01-04-2008
30-04-2008
de spiegel rondom de boom
verandert maagden en minnaressen
wanneer winter geen woorden
meer kent
op schouders van de dichter
die als teken van rouw de aarde
zwart schrijft en
aan elke tak, krom gebogen,
de dag hangt met
droeve
doodgezwegen wind
vreemd en zwaar van stilte
hij kan niet anders
en buigt zich over zijn glazen droom
laat wolken vallen
sterft
op de onschuld van zijn trouw
28-04-2008
op een zondagmorgen
ik heb de zee gezien
zo vlak en verlaten van handen
dat ik op haar buik kon
wandelen
de wind viel stil, ook
de schaduwen om over te
springen
niemand groette mij of
deed deuren open en ik vergat
de vele monden, gered uit
het bestaan
van millimeter ribben,
mager uit het bloed
van het kind dat op de horizon leek
kortademig door de vlucht
en ingebonden borsten
ik heb de zee gezien
en herinnerde de dood
in haar lijf
26-04-2008
winterstemmen
ik vlucht
met het gelaat onder najaarsbladeren;
de ongenade in jaren diep
wanneer de jaskraag van een nog trage lente
de scheefgezakte stilte bedekt
op mijn mond
en onbetoverd luistert
hoe ik adem en sterf achter alle bomen;
geketend in wind
door de schaamte die maar nachten
blijft slaan, geschreid, in het huiverend
schaduwhout
ik adem en sterf,
vlucht, adem,
sterf
ik ben de zondaar
van de winter kerima ellouise ©
25-04-2008
in lichterlaaie
24-04-2008
het is nog licht
aan het einde van de dag
en het heen en weer waaien
van je schateren drijft verder weg
in kleine bootjes
uitgestald
op het vernis van zomeraccenten,
de lijn van oost naar west
kom je morgen terug, roep ik
om zo de zee te vergroten
en mijn armen in
omhelzing
tot waar zal je gaan, fluister ik
met nevelbloemen
in mijn stem
ik zag je ondergaan
in rode viltjes kerima ellouise ©
21-04-2008
morgen sluit de kroeg
poëzie
is meer dan een vlucht
hoorde ik
in het verhaal
van de stadsdichter
die het stof deed opwaaien
tussen schimmen van eens overleden
woorden
hij ontkleedde zijn bruiden
en bedekte borsten met
rijpe mond
de handen vrij van wonderlijk gemis
het podium volgde zijn bed
en ik glimlachte
verder
naar het
verleden
tot ik niets meer van deze wereld
wist
20-04-2008
Zoals jij de woorden
met zilver aan je vingers
penseelt, het dichten dichter
op één knie brengt, baart de herfst
nieuwe zomers.
Letters dragen een weergalm
uit jouw zielszachte stem, de klank
en het raken.
Rondom kunst stroomt passie;
vier ringen, het aanzoek
van poëzie.
En het antwoord vleit zich neder,
teder, grasgroen tussen jou.
19-04-2008
appels in het licht, zo zonnelief
vingers ontkiemen jouw kunst
zoals schrijfrozen uit een hand
vicky hazen ©
en plots begon het te waaien
heftig
alsof aarde en hemel
antwoord gaven terwijl
ik slechts
de stilte kon herhalen;
gedachteflitsen, te ver van lippen
om te baren, ontelbaar
hoog, de appelbloesems
in het bestaan van
lief
hart en zinnen
het gezicht van een meisje
van wimpers, wangen
druppelend tussen de gloed, schoonheid
is zo zeldzaam
zo veroverend
jij
dank je Vicky...meer dan woorden in het licht...
17-04-2008
bloesemblad
zie mij dansen, zie mij vangen
ja daar waar vlinders
liefde wegen en immer
naar de zomer
streven
zie mij wiegen, zie mij vliegen
ja hier waar vogels
luchten dragen en immer
naar de hoogte
staren
zie de dromen, begrijp het dan
dat ik huil en honger
in de bomen
omdat ik nooit zo licht
in jou kan
wonen
01-03-2008
31-03-2008
wintertranen
windstilte
en alles van het kleine leg je
op mijn wangen
de woorden
tot morgen, in het geweten
ze blijven
zoals aarde beweegt in
oogst
verdiept met handen
rond huid en
leven
en de zee
je fluistert haar warmte
waar mijn adem zich om golven
vouwt
ver weg van regen
en het seizoen dat mij nooit
heeft toebehoord
kerima ellouise ©
30-03-2008
je hield de maan vast
steeds later
en waar je stond, donker,
in je slaap van geloven
kraakte de dag, voor en na
net als de boom
die beverig zijn onsterflijkheid
wilde bewijzen
aan het bloesemmeisje
naast hem
met vroege kersen in haar haren
de nacht viel, zo ook de maan
en even was ik iets
meer
dan het ogenblik, een gestalte
in de bloeimaand
van poëzie
26-03-2008
portret van een kind
ik zag
een kind rennen naar de zon
en naar heuvels
wollig groen
het keek omhoog
omlaag
en uit haar lichte haren vlogen vogels
zij kuste ze, waaiend
één voor één
engelen werden stil
en ik huilde
bestond
in dit enkelvoudig begin
schenk me wierook
de dood is te machtig
25-03-2008
ik laat achter
slechts een stilte van tijd
heel even
zal de zee zich openen
en uren dragen in donkere handen
geen zoeken meer naar de dagen in mijn mond
of naar de vreemde die ik nu en dan ontmoet
het moment is kort
zo beiden
nooit meer geweest dan dit
ik voel wind tussen de rotsen
en dan niets meer
het maakt me niet bevreesd
23-03-2008
http://www.imageafter.com/
raak me even aan
vandaag
sprak alsnog de winter
tot mij
ik keek
nam zijn schaduw op
en zag hoe die veranderde
in een toevluchtsoord
vaarwel, zei ik
en liep voorbij jouw ogen
naar de verte en naar morgen
een vlakte die nooit meer kwam
en zo bleef ik woorden
hunkeren, korter of langer
dan dag en nacht
mijn ruimte werd de stilte
van meer dan een ogenblik
21-03-2008
statio
hang
over mijn schouder, het laken
dat mij toebehoort
en opnieuw een dag
waardig
zodat ik mij kan neerleggen
in de dageraad van
het geweten
de ruimte die ik zoek
langs schubben van de ziel
schuif zeeën
naar me toe, het gehoor van
rivieren
in licht en opgeheven handen
en schenk de horizon
het water van de wouden
met binnenin
een ongenagelde vrede
foto: Robin©
18-03-2008
na de regen
17-03-2008
onder het gehemelte
van rochelende
woorden
sijpelt angst
in herhaling om
het smeekgebed
gelaten
het ontvleesde sterven
in de nacht gebrand
trekt benen
in een stuipend
baren
wanneer het einde
in een nooit meer
begin
rumoerig
in enkelvoud
nadert
01-02-2008
28-02-2008
diep en donker
ademen
in het eenpersoonsbed
van de dood
een gelaat zonder gezicht
ter beschikking
van gemis
in de keuze besloten
weet ik
het antwoord
van lichtgewicht en
schemerzone
hoe smal de lijn is
in het eerste en laatste woord
26-02-2008
hoe diep
kan het graf van mijn adem zijn
dat ik met duim en vingers
graaf
wanneer het zand likt en kijkt naar
mijn wimpers
als naderende nevel voorbij
het ijzeren hek van
doodse stilte
wat tussen jou en mij bestond, verdwijnt
geluidloos, steeds dieper
in de nacht
tot de maan valt en
niet verder
mijn huid
24-02-2008
het kind wijst
naar de bomen die traag
met winter antwoorden
iemand zwijgt, iedereen
sneeuwt
en de haren van het kind
worden wit
als uit de slaap
gebeden staren, stil te volgen
op haar huid
een vrouw wijst
naar de winter, in de ochtend
jaren later
en vraagt haar naam
aan vlinderbomen
iedereen zwijgt, iemand
sneeuwt
het antwoord in haar ogen
21-02-2008
het is koud
mijn handen sneeuwen vogels
en nachten, zonder ophouden
melaats over het land
van magere lichamen
ik leg de aarde stil
als stenen op mijn schouder
en herhaal de winter
keer op keer
vergeet mijn naaktheid
sterven is liefhebben, zonder ogen
18-02-2008
je vervaagt
zoals voorheen
in het onvermogen
om het praten te bevestigen
maanlicht wordt onherkenbaar en ik zoek
niet verder meer naar
overlevenden
omdat hun bleekheid mij op knieën
dwingt
hoor je mij
in losse schaduwen
de kerkklok galmt nog
16-02-2008
zal je mij vinden
en me naar het huis der gedichten
dragen
waar ik de zee kan opsnuiven
of waar de bladeren van ieder seizoen
duizelen bij het ontwaken
van de dag
de stilte zal volmaakt zijn
in al jouw zinnen zodat ik nooit
hoef te sterven met sneeuw op
wind
en als je me vindt
wil je me dan nog zien als een bloem
verborgen en met rood
doorweven
zoals alleen een droom
of de slaap van een nieuwe ochtend
kan zijn
13-02-2008
hoe vaak
heeft zonde
haar naam al aangeraakt
met wanhoop in ogen,
klein en in de richting
van de dood
morgen
zou hij laten
en zij zou opstaan, zonder
herkennen als hij boog
over tafel, half man
half vader
ze gooide ruiten in, klom
op het dak en in de hoogste bomen,
deed alles om anders te klinken
zij veranderde niet
hij ook niet, tenzij in het sterven
10-02-2008
zoals vandaag
er hangt mist in het dorp
en even sluit ik
mijn woorden
de liefde is groot
en langzaam waar
ook voor verte
van blad en vogel
geen uur zo stil
in vreemd gepeins
als niets dan vrijheid
zo vredig mag
ik droom mij wit
en onderweg
jouw rust in
08-02-2008
ik hield van haar
ook toen haar adem
in smalle strepen op de grond viel
haar ogen had ik lief
hoe ze door het raam konden
kijken
wanneer wandelaars
het zicht naar huis
leerden
01-01-2008
31-01-2008
zeg niets. mijn slaap blijft anoniem
naast de anderen, veel meer nabij
dan mijn geluidloos wachten
ik neem wel een minuut stilte in acht
om al de gevallen woorden die
niet eens uitgesproken zijn
mijn haar wordt grijs, ik ga naar huis
ontwaken kan ik morgen nog, al zal
het slapen onbereikbaar zijn
28-01-2008
het ademt
de bomen aftast zoals jij de dagen
op glazen kalenders
langzaam geboren
en verder dragend, ver
weg
van kaartranden
met eenzelfde oceaan die binnen in golven
de lucht recht hangen het ademt, jij ademt
in blauwe kruinen
en zelfs op een uitgewiste dag
als deze
in Bewegung des Lebens
es atmet
26-01-2008
je geeft
en ik luister
-verder-
naar zichzelf
woorden
of de mogelijkheid van
binnenin beloften
haastig
druipend op
mijn maanwoning
en zoutiger dan ik me
herinner
je geeft
en ik hoor
-dichter-
bovenwind tegen sterren
klotsen
onrustig door de holle vaart
en dubbelhuidige
liefde
transparant voor mij
door de traagheid van mijn stilte
25-01-2008
Het spiegelt
wanneer de klok op zeven
slaat
terug naar docenten
en het toen gunstig lot, uitbundig
op het schoolbord.
Niemand is veranderd. Alles
is veranderd in het midden
van de tafel.
Ik luister,
witte wijn helpt de stemmen
omhoog
schakelt oude liedjes
aan nieuwe.
Navelsex, potloodshorts, chevrolets
en milfs werpen de jaren
vooruit
in het kwadraat van vijf.
Onze lijven kraken.
Ik droom weg in het glas.
21-01-2008
om te dichten
ik herkende het niet, het had geen naam
het was licht en windstil
vol van zang en dagen
en het bleef liggen
op mijn wang
er viel geen regen
ook geen schaduw, het was zoiets als
eeuwigheid in een gedicht
ik kon het niet optillen
niet in woorden of met handen
ademwarm en zo dichtbij
jij gaf het me, net voor het afscheid
liefde, zei je
ogenblauw
19-01-2008
als uit den hemel
oh gij
met uwe blommenden herte
waarom raak ik uwe ziele niet
aanschouw mij toch met oogen lief
en laat mij wenschen uwe zoeten mond
oh kindeke schoone
van alle menschen die ik bemin
zijt gij mijn roozeken en alwaar ik spreeken mag
hoor ik slechts uwe teedersten lach
zoet, zoo zoet
in mijne biddenden herte woont gij reeds lange tijd
zeg mij toch, onbevreesd, dat uwe perelden blomme
zich zal neêrvlijen in den rooden gloed, gelijk nooit eer
ik zal u eeren, mijne deerne
in den schoot van uwe ruischenden vruchten
zeg mij toch; wilt gij de mijne zijn in het schoonsten woord
nog voor den ochtend in t eeuwgen oosten gloort
17-01-2008
als het uur slaat
zo zal het zijn
en nooit anders dat
men van een dichter niet wil horen
hoe het verlangen
zichzelf neerschrijft in wisselwoorden
vreemd aan rust
zijn handen liggen stil, nog wachtend
op vlagen doodslag, met de vuist omhoog
averechts, alsof het in iets geloven
het duister zou oproepen
zo zal het zijn
dat het raam steeds gesloten blijft
smal begraven in de woning
van de nacht
15-01-2008
www.geomantie.nl
ik ween om de kosmos
ik raak je niet aan
je zou kunnen verdwijnen
achter bomen, roerloos aanwezig
als toen de winter
in het huis
het zal vast donker zijn
om alles en het bekende
tot nog meer is verzwegen
achter gebogen ruggen
zeg dat ik sterven ga
zodat ik los kom van de nacht
en heen kan gaan in lege plekken
zeg dat ik behoor tot de eeuwigheid
en tot de handpalm van
het onvermijdelijke
01-12-2007
het was niet
de taal van de winter
ijzig in het wonen
het was ook niet
het wachten van het blinde kind
dat minder weende in de stilte
het was de geur van afscheid
toen je me neerschreef
in de dag van
morgen
28-12-2007
mijn ziel
liet zich niet vinden
op zolder
en later, toen ik voor
het eerst besefte dat het huis
vele kamers had
herhaalden mijn ogen
de ononderbrokenheid
van het kwaad
uiteen gebogen door
stilzwijgende schaduwen
die mijn onbekend gezicht
naar de wind droegen
voorbij maanlicht en
kindervertrouwen
ik zweeg toen alles
nog schuldig was
25-12-2007
ik zag een winterroos
mijn ziel slaapt niet, maar drinkt
bij het stijgen van vogelveren
de ingevlochten zon wanneer
ik door ontroering gloei
bomen brengen me tot zwijgen
of rozen, licht van winter
ik weet ook niet waarheen
of zonder, de lome stilte
waarnaar ik liever luister
mijn handen rusten
nog in de wind, minder zichtbaar
en ik denk een dag weer dichter
wanneer mijn lichaam
warmte bedelt
en ik enkel
om liefde vraag
warmtestil
in gouden vlechtwerk
24-12-2007
Ik wens iedereen fijne, warme dagen toe en alle liefs in 2008
21-12-2007
ademloos
maar immer nabij
draagt de maan het zwarte linnen
van de nacht
ik word geboren
in de eerste schreeuw
en baar de dood, onvoorbereid
het tij
blijft leven door het onbekende
en vertelt het zichtbare
weg uit mij
blind gemaakt ben ik niet anders
dan wat ik ongeweten
heb geweten
20-12-2007
19-12-2007
flanel
17-12-2007
14-12-2007
hij fluistert vleugels
tot
liefhebben bereid
draait hij duiven
naar het drijvend licht
en naar het nevelgeroep uit
warme handen
waarmee
hij decemberwind
verovert
zoals de boogschutter
die zich naar de zon richt in het ochtendland
van geboorte
waar zeldzame vogels
naar de lucht grijpen
en het begin
van de winter bedekken
met donzige veertjes
vrij vliegend naar
zijn melkwitte
hartOpgedragen aan Ad
12-12-2007
nooit meer, m n lief
zal je nog gedichten in mijn ogen
lezen
woorden
en een nieuwe dag
een avond die nog eenmaal naar je toe
zou keren
op hol geslagen is de stilte
het ongeboren kind, midden op
de weg
gekromd, het schrijven
naar het licht
de aura die als een vlinder
door de kamer
speelde
wij hebben geschreven, m n lief
van ziel tot ziel
10-12-2007
ik zal nooit méér zijn
dan de kou uit bomen
van winter
wanneer het vonnis
zich laat herhalen
onbesproken
in ieder wankelend
antwoord
omdat men weet
dat ik mijn waanzin
bevestig
in het braken van schimmen
net onder mijn huid
waar ik hen voed
met broze gedaantes
en zwartgeleende tijd
eenmaal in mijn droom
weten zij dat ik nooit
zal worden
tot lente
08-12-2007
zonder haast
01-11-2007
het landschap van de maanvogel
een vogel vloog
voorbij lente en zomer
kleefde stilte
aan het raam
en ik dacht nog, zing
zing de dag, zing je gave
nu het nog kan
in een brede schaduw van het gras
en de ingevlochten, vele
dromen
maar de nacht moest zo verlopen
en mijn woorden waren traag
ach, deze koude
deze vroege, kale koude
er lag al sneeuw op de maanfoto : locatie Beeldentuin Dehullu 2007
27-11-2007
houtlijn
mensen roepen wel eens
we kennen je
niet
alsof ze maar één oor hebben
wanneer ze het wisselen van wind
in koude bomen
hangen
misschien ben ik wel niet
die ik had willen zijn
of moeten
of wennen zij nooit
aan mijn sterven terwijl alles
maar voorbij gaat
in opwaaiend zand en nachten
die ik wakker lig
in het weten
dat ik slechts ben
van stilte
niet bij hen
ze kennen me niet
zichtbaar foto : locatie Beeldentuin Dehullu 2007
25-11-2007
ongekend
de warmte, explosief
de dragers van vers zonlicht
met armen die ontwaken
in een open huis
als groeiende ruimte
waarin middaggezichten wandelen
met zuivere stemmen
naar het oor van liefhebben
en elke adem uit het hart
-in geboorte-
geoogst
24-11-2007
hij draait
de dag naar buiten
en herbegint zijn daad
haastig zonder groet
hij denkt soms wel
aan vrouw en kind
of aan iets nieuws
iets anders
zomaar, op een ochtend
wanneer zijn woorden
hem leeg voorbij
gaan
of wanneer het bijna avond is
en de weerhanen hem
gunstig staan
er wordt gezwegen
in de rechterhand
naar voor
en opzij
zo naar de linker
22-11-2007
niet alles
kan gedragen worden
door woorden
daglicht bijvoorbeeld
of het ontkomen aan de nacht
sterren traag als liefde
binnensmonds
die ene lente
al te vaak herdacht
van jou, van mij
een andere wereld
niets toont aan dat ik besta
als woord of zin, in
bloed verdund
waarom sterf ik dan
ongewild
18-11-2007
het beeld
- jij bent van licht -
breekt tijd open
in eeuwige
seconden
waaraan een drenkeling
zich vasthoudt in regen
en storm
zoals een witte lelie
in onrustige dagen die de klaarheid
van het water zoekt in deze vreemde wereld
ik hoor nog steeds je stem, aarzelend
bewegend toen ik de aarde wist
dichtbij duisternis en zware
druppels
jij naderde en ik mocht
jouw breekbaarheid
ontvangen
in een glimlach
van licht
17-11-2007
zo droomde ik
jij buigt je voorover
en iets in je
zoals
een slapende vlinder
in morgenlicht
bedekt mijn naakte huid
ik dans dromen
de dag en de nacht
wijd in woorden
blauw
teder rozen blauw
een bloem in zee
zo beiden oorsprong
waarmee ik liefheb
en jij
15-11-2007
ik zag
hoe jij speelde
en ik bleef geloven
jonge meeuwen en het licht
werden opgetild
tussen handen
en je mond, zo mooi
om te zien
-slaap maar, liefje-
ik wilde blijven
om alles te begrijpen
huilde en lachte
om blauwe gedichten
zoals in morgen
01-10-2007
31-10-2008
jouw schoonheid
waait om me
heen
en vanuit de verte fluit
de blauwe
winde
naar bewoonde nesten
nee
neem geen afscheid
van het licht waarin wij horen
of van de kleine onbekende vogels
die warmte uit de kruinen
schudden
hun gekwetter over stilte leggen
door wijzers van de tijd verleid
voorzichtig
warrelend door je haar
tot diep in je slaap
o ja, ik voel jou, dichteres je woorden zijn als zijde gesponnen door duizend rupsen boven het koude, naakte meer ik drink jouw geschreven liefde en de wind leest mij voor waait de heimwee uit je hart en legt haar zachtjes aan mijn voeten o ja, ik zoek en smacht misschien op hopeloos lege dagen naar de aanraking van het hoogste mijn vlinders hebben dorst en ik kan de bron niet vinden maar jouw woorden vormen handen die mijn hart dragen boven rotsen tot voorbij het koude, naakte meer
30-10-2008
kom en volg me
zeg niet dat je blijft waar ieder het hoofd afwendt
van eigen onvruchtbaarheid
het vals gefluister
kruipt immers over barre grond
om de zwakste wind te vertrappen
beneden, waar ramen uit het licht gezogen worden
en alle manen verdwijnen rond het najaar
kom en laat je ontroeren
door het stilzwijgende of door witte vlindergedichten
die zich in de tuin neerleggen als pure poëzie
spreek zacht mijn naam uit
en volg het witte bruidsorkest van de winter
27-10-2008
ik denk aan jou
en je praten over liefde
zegeviert,
zoveel dieper nog
dan elk verlangen dat ik
naar binnen buig
als zou het wachten cirkels trekken,
zeven keer
wat dan het sterven
betekent of de eenzaamheid
die onophoudelijk herinnert
dat de plek naast me
slechts jouw droom verdraagt
23-10-2008
hoe ik heet
het voelt vreemd
wanneer ik je vertel hoe
ik heet
alsof er iets beweegt;
zoals de steen
die stomzwijgend rozen slingert in ramen
en alle kamers binnengaat
waarin ik mezelf herken
tot ver in het landschap van vruchtbare
bomen
het is onzichtbaar in
dit gedicht;
alsof een witte vogel
een cirkel maakt van stilte;
er dwars doorheen vliegt en dit herhaalt
herhaalt en herhaalt tot het levenslicht
een stem krijgt en zomerwind
met kinderen praat
in de ochtend
en in het breken
van de verte; de takken van
een wilgenboom
keer op keer
wanneer ik het begin ben
en het einde van mijn naam
21-10-2008
dans nog even in mijn ogen
op deze bladzijde van
vochtig hout
weerspiegel mijn stilte
in een enkel beeld, blauwgestraald
boven dromen en dood
blijf nog even
waar ik wil wonen; van wind en zon
tussen papieren bomen
bewaar mij dicht
vòòr het vergeten
wanneer
de nacht met lucifers
raast
rond het oktoberkruis in
mijn longen
en de eerlijkheid van mijn wenen
18-10-2008
keer op keer
wacht ik op het woord
dat mijn dagen zal laten
opengaan
als een landschap
dat danst uit spiegels van
honderd bomen en zeldzame
bloemen, wijd uiteen
het mag zelfs regenen
in mijn oor of tijdens lange
nachten
en wanneer het sprookjesbos
is vastgebonden met touwen van
ongeloof
dan nog word ik je lief
heb ik je lief, krijg je me lief
met mijn te kleine tenen
die keer op keer
lichtjes dronken worden
door dat ene wondere
woord
01-09-2007
29-09-2007
mantelzwaar
ik leg mijn vleugels stil;
het praten, moe, verzwijgt
de lage vlucht
naar rouw
een appelboom, vol van schaduw,
schudt druppels
op de nacht
wanneer mijn huid,
nog wit omrand, bogen
ik zie jouw naam
in het gras geschreven
hoe bladeren vallen,
bruin en rood
mijn stem kent
slechts het schreeuwen,
zwart, in vlagen van de dood
28-09-2007
herfstgeluid
intrede
legt echoënde stilte
op polderdijken
27-09-2007
woorden van licht
de zee droomt het landschap
het neerleggen op mij
de rust, het keren
de kleine verzen
dwalen mag ik
licht boven licht
op blote voeten
het zachte praten
op en neer van
volmaakte ogen
het zuiden, jouw ziel
teder het voelen
de warme buik
van duinen en gras
de zon spoelt aan
in t stijgende water
zo onvertaalbaar
heb ik je lief
ik laat niet los
ook niet het zwijgen
* foto : Robin ©
26-09-2007
het beeld
dat met mij
naar zee staart
en schelpjes raapt
draagt jouw naam;
anders dan de mijne
het begon met zon en licht
op woorden, het eerste
waarin soms wat verdriet zat
zoals de oprechte wind met
een lichaam rond manen
het bracht ons samen
ver weg, van het laatste
nog onbestaand
in de golving van méér
en duizend dagen blauw
ik ruik de meeuwen
het zand zingt helder:
geluk en alle wensen
voor jou
opgedragen aan Corrie
22-09-2007
Giorgio de Chirico,
ik heb woorden vermoord
grootse woorden
er stonden muren rond
ik pleegde aanslag na aanslag
kort en heftig, temidden van
de dag of de nacht
een potloodkrabbel
werd een grijnzen, de dood
uitgeschreven in schaduwzijden
en toen ik op een ochtend
voorbij de zon liep
zag ik niemand
bestaan
ik kreeg een vreemd gezicht
met grote, zwarte gaten
en alles werd nietig
in de marge
lag mijn schedel
waarmee ik morgen had vermoord
21-09-2007
bekentenis
zwarte vlekken tikken
de vloedgolf op mijn lijf
dwingen tot woorden
en verdraaide schaduwen
onder een bewolkte lucht
ik zink
naadloos van dag naar nacht
wanneer honderd ogen van de zee
mij verdoven
met ijzige koude
als gehuil van stilte
het is niet jouw tijd
die me alles vertelt
noch de adem van het scherpe water
het is de bekentenis in de wind
geen woorden van kamer tot kamer
18-09-2007
de ogen dicht
ze zag hoe schaamte
de lakens bedekte met een bleke blos
alsof haar buik nooit zou baren en enkel
prooi werd van de zwartste nacht
al wat ze kon zien, de woorden
te klein, werd wind en vreemd uitgespreid
zonder bedaren
en op het harde gras, waar geen mens
meer keek, brak elke maan
in het schommelen, stil
de zonde bevroor
in het boomzwijgen van winter
en op wangen van het erfelijk daglicht
14-09-2007
gefluister
kom terug
jij kleine vlinder
kom terug uit de verte
de manen zijn dood
zoals het dansend lichaam
in mijn dichtersdroom
verstild, afwezig
de wind vergeten in
de graven rondom mij
ben je daar, mijn vlinder
of twijfel je nog
door de kus die ik je gaf
slaperig, de avondgod
diegene die nog wenen moet
om het antwoord van de sterren
glijd omlaag, jij witte vlinder
en zing nog een onsterflijk wiegelied
12-09-2007
het late uur
het is verdwenen, de vage stilte
en ook het maanlicht
rechts of links
ik luister naar wind
en vele dingen
steeds verder weg
van de buitenkant
zo leef ik mijn ziel:
aa
01-08-2007
30- 30-08-2007
alsof ze ooit schitterden
de dromen van een dronken dichter
de eerste roos of een vroeg getij
naar wat hij zag of hoorde
in resten vrouw en kind
weggevaagd langs vlakke zeeën
maakt het nog wat uit
dat niets meer naar hem toekomt
zo dwaas zijn levend, zwervend lijf
de winter wit met kamerwandgezichten
wanneer hij in zijn dichte aders
het ongetemde sterven schrijft
28-08-2007
totempaalpoëzie
je glimlacht naar me
en het landschap
opent zich
ergens
tussen traagheid en bronnen
van geluk
het begint met een gedicht
met venstervogels
ik laat ze binnen
ook de bomen
die ik nergens vond
voordien
ik word zomer
lichter en geloof
eeuwig als de zon
je glimlacht naar me
en ik woon nu
voortaan
in jouw stilte kerima ellouise ©
* Eerste Drentse Open-Dicht Festival
Schoonoord 19 augustus 2007
27-08-2007
nog voor ik iets kan zeggen
spuwt wind schaduwen
op mijn woorden
zwarte vlinders,
alom aanwezig, weigeren
te wenen, slepen zich voort
ongewenst
door de doorzichtigheid
van maandrift
ik sluit de nacht
en de wervels van
mijn slaap
de ochtend
brandt
jouw mond
vol waaien
26-08-2007
soms staan woorden zomaar op
worden tonen omlaag gedreven
weerloos ondergaand door ruwe klanken
de onmacht is oud en niemand
kan horen hoe het zwijgen verstijft,
zich ophangt in waterdunne schaduwen
uitgestoten en niet langer aanwezig
stroom ik over slaande rotsen wanneer
mijn hart de schaamte grijs houdt
15-08-2007
hij legt schoenen neer
als een minnaar
uit verboden
nachten
dweept met naaldhakjes
en de perfecte snit
van lingerie
hij likt en ik ril
om verwondering, om onschuld
die verdwaalt in ogen
het genieten
van alles dat lijfelijk
past
alsof het zwarte leder
hem uitdagend roept, bijtgraag
en nooit genoeg
wanneer hij feest viert
met uitgetrokken
geuren
en ik ontgoocheld kreun:
nee Sam, niet opnieuw
alweer een schoen
blaf niet zo naar de maan!
14-08-2007
...als als iedere
dag een week blijft,
kan de dauw
ongeschonden in je hand
de levenslijn verzachten.
(voor Kerima, 13.08.2007)
gemis, breed uit ogen,
glijdt traag rond de rand
van de dag
ik dwaal in het voetspoor
van de dampende morgen,
het bruidskleed in najaarsblauw
de vogels in mijn hoofd
dalen week en schuw
en de lucht kent niet eens
het huiswaarts keren
de wind voelt het huilen niet
of de verte in jouw hand
wanneer ik nergens adem en
ongeschonden kan blijven staan
13-08-2007
de hemel, laag en diep
in handen, als snaren der engelen
dicht tegen mij aan
iedere huidtrilling, hart tegen hart
wanneer ogen mij mooi maken
helemaal, als was ik nog
een jonge, ontwakende maagd
ik stijg door het fluisteren
zweef op sterrenvingers
wolkloos, wanneer het lied der minnen
in mij komt, als vlinders vol vuur
de eindeloosheid wacht,
duwt mij brandend voort, opwaarts
naar geluk, hoger en hoger,
met vleugels van licht
laat me warmen, wentelen,
waaien
in die zielenvonk
ik kan niets meer bedenken
dan de witte sluiers die
jij ,
getooid
met adem,
streelt op mijn gelaat
12-08-2007
kastelen in de lucht
ik vertel je
over dromen
en wolkenstof
hoe de wind
geen woord verspilt
enkel stilte draagt
in groot vertrouwen
hoe dit laatste
mijn handen vouwt
01-07-2007
ergens, nergens
zoals jij mijn woorden
29-07-2007
slechts een schim
afgebrokkeld
vreet elke minuut
zich vast in de aarde
grijze sporen
stuurloze, ontwortelde kreten
in een effen blik vol regenslag
uitgeteerde wangen
kronkelen in vergane dromen
schuren langs meedogenloze bomen
wanneer tussen morgen en avond
de dood waait in verzegelde ogen
en zich opsluit in een droge mond
er was geen lucht
geen landschap
enkel diep gebogen schaamte
alle wegen
wolkten zwart
28-07-2007
zo schets ik mij
in lege straten
weggezonken achter
klokgelui van eindige dingen
zonder slaap
word ik herkend
zoals de steen
die stilte uitspuwt
blind en grijs
de ademhaling
het harde vocht
aan het vlinderraam
vertelt de nacht onafgebroken
hoe waarheid schreeuwt
in het vaarwel
door het veroordelen van verwachting
vergat ik plichtsbewust
te sterven
de dood wandelt mee in mij
27-07-2007
Gloedvol
en grijs massief
vormgegeven in jaren
ik heb je lief
zacht zingt de zomer
haar lied in mij
laat haar warmte dansen
maakt harten vrij
want hij zal jou warmen
in tijden van kou
vurig door eeuwen
gloedvolle vrouw
Annemieke van der Ven ©
25-07-2007
een Hollandse dame steeg met vaart
op het witpodium van een taart
met room op der snoet
smakte ze heel zoet
' blij jarig zijn, dat zit in mijn aard 'voor Klavier
24-07-2007
ik kende iemand
met een spiegel
in de gang
verzen vol handschrift
bewoonden
zijn huis
hij groette mij
heel even
als nieuwkomer
in de wijk
maar ik
bestond teveel
uit kelders
en ondergronds
was ik niets
na dit alles
zoek ik
een schuilplaats
met mijn oren dicht
en graaf mijn eigen houten diepte
23-07-2007
en meer
zal ik ooit geloven
dat ik me dronken drink
aan die kus op je lippen
hoe ze laveloos bezwijken
in de branding van volheid
zonder me te moeten schamen
om hoe het schreeuwt in mij
gewoon groeien met
het oor aan jouw borst
als een openende schelp
in een lichte nacht
omdat ik weet
dat het vochtige zand zich
verankert in een nieuwe stroom
van liefde en meer
21-07-2007
19-07-2007
nabijheid
en ik glimlach
het beeld zo broos
in je gelaat
of in dagenverte
wanneer, zo licht, ik naar
buiten kijken mag
heel even
zonder geluid
vond de tijd de zee in jou
en herkende ik het huilen
om al het beminnen
wanneer is liefde eindeloos,
vroeg je, aan het eind van de dag
ik wist het antwoord
en stierf
opnieuw
16-07-2007
je sprak glorie
en maakte de wereld onsterfelijk
maar veel is vreemd
in voorbijgaan
op het laatst
viel regen als rood fluweel
op tongen gedragen zonder stem
ik zal je huilen
om elk onwennig woord
telkens de dood jouw gezicht bedekt
en rouw de stoelen vereenzaamt
robijnen zijn slechts stenen
op lippen stil
en lege kamers
14-07-2007
Innerlijke ramen
zijn dichtersziel draagt verte - ogen
om traag langs de vloedlijn te lopen
diepte van t leven
is hem gegeven
al heeft hij het liefst gladiolen
opgedragen aan Julius Dreyfsandt zu Schlamm
nder vlieg vlindervrij...verloren vleugels...vergeten vlinder...vandaag voelen vlindervluchtig...vlinder vrij vlindervredig...verhalen van vandaag
foto: kerima ellouise ©
foto: robin ©
foto: Sandra D.©
locatie: beeldentuin Dehullu 2007
foto: beeldentuin Dehullu 2008
foto: beeldentuin Dehullu 2008
Stilte in het tegenlicht
foto: Drentse Open-Dicht poëziefestival 
bron foto: 
foto: kerima ellouise ©
foto: kerima ellouise ©
foto: kerima ellouise ©
foto: kerima ellouise ©
foto: Oliver Weber 
foto: kerima ellouise ©
foto: kerima ellouise ©
foto: kerima ellouise ©
foto: kerima ellouise ©
foto: Robin©
foto: kerima ellouise ©
foto : Jaime Vinas
