raak me even aan

 

 

 

 

vandaag

sprak alsnog de winter

tot mij

 

ik keek

nam zijn schaduw op

en zag hoe die veranderde

in een toevluchtsoord

 

vaarwel, zei ik

en liep voorbij jouw ogen

naar de verte en naar morgen

een vlakte die nooit meer kwam

 

en zo bleef ik woorden

hunkeren, korter of langer

dan dag en nacht

 

mijn ruimte werd de stilte

van meer dan een ogenblik




kerima ellouise ©

statio

 

 

 

 

hang

over mijn schouder, het laken

dat mij toebehoort

 

en opnieuw een dag

waardig

 

zodat ik mij kan neerleggen

in de dageraad van

het geweten

 

de ruimte die ik zoek

langs schubben van de ziel

 

schuif zeeën

naar me toe, het gehoor van

rivieren

 

in licht en opgeheven handen

 

en schenk de horizon

het water van de wouden

 

met binnenin

een ongenagelde vrede

kerima ellouise ©

 

 

 

 

 

 

foto: Robin©

                                                                              

 

na de regen

het bleef voor een tijdje
en ik bewaarde het
zorgvuldig

het ademde zacht
toen jij terug
keerde

mijn buik streelde
doorheen het einde
van de nacht

ik wilde jou leven
als wind in
zomer

of als regen van
witgeklede
rijst

jij vond me mooi

en in zulke dagen was ik
jouw tweetalig
gezicht



kerima ellouise ©

foto: http://www.imageafter.com/


















rood

 

 

 

 

onder het gehemelte

van rochelende

woorden

 

sijpelt angst

in herhaling om

het smeekgebed
 

gelaten
in de helse dood
te graven

 

het ontvleesde sterven

in de nacht gebrand

trekt benen

in een stuipend

baren

 

wanneer het einde

in een nooit meer

begin

 

rumoerig

in enkelvoud

nadert



kerima ellouise @

foto : http://www.imageafter.com/

















lotgenote

 

 

 

 

 

hij maakt haar tot nacht

achter de stilte

van het raam

 

en zij hoort niet

te spreken of

tegen

 

zoals de hoer die zwijgt

over haar erfdeel en hoger;

het geheel van

borsten

 

omdat het zo hoort

achter zijn woorden; de dragers

van macht

 

alsof ze slechts te keuren is

met zijn  jas, dagelijks

aan



kerima ellouise ©

jij



vliegtuig van papier
duikelend in woordenstroom
letterrijk opgaand



Nick ©

een onbekende morgen

 

 

 

 

 

 

 

wat als niets gebeurt

en gesloten wolken zwart gekleed

blijven

 

omdat ze alles weten

en ik zelden slaap in wit

 

of dat ik de lengte

van mijn vingers meet

in een te korte naaktheid

 

de afgebeten nagels

inclusief

 

mijn ogen blijven

toch te klein en kijken

doe je wereldoud

 

wat als ik sterf

in een onuitgenodigd woord

 

op een lentemorgen

zomaar in het blauw

kerima ellouise ©

kunstenaar: Lebuïn D'Haese locatie: beeldentuin Dehullu 2007

zwerfwoorden

 

 

 

ik wil het zwijgen bewaren, erin

bewegen

 

zoals schaduwen van wind

 

de armen houden in een schommelende traagheid

terwijl ik kijk naar het standbeeld

van vergeefse woorden

 

de lucht gaat er doorheen

ook door de koudste dagen

 

en wanneer berusting met vleugels slaat

droom ik nog eenmaal over

huiswaarts keren




kerima ellouise ©

         

bron foto: http://www.imageafter.com/

maanangst

 

 

 

 

 

 

het wordt donker

 

elke dag

ontkleed ik de poppen

en hun gezichten, ook het mijne

 

uit hen ben ik geboren

zo wens ik me

 

en uit de nacht van gerechtvaardigde

schaduwen

 

weinig woorden zijn nodig

wanneer ik terugga naar

het lichaam

 

en wat mij ziek maakte, kinderlijk

verdoofd door de gevraagde

glimlach

 

ik leg de jurkjes onder het raam met de tong

tussen mijn tanden

 

verscheur het licht

van de bloedrode

maan



kerima ellouise ©

opgedragen aan F. en H.






geloven in de stilte

 

 

 

 

en met mijn handen

stil binnenin, schep ik los

wat aarde

 

nog warm

van zon en zegen

 

zodat je weet

dat wat zij schonk als eeuwigheid

zal leven

 

diep uit haar

naar jou

 

zo mooi in’t hart

neergestreken



kerima ellouise ©



bron foto : http://www.imageafter.com/

foto : kerima ellouise©

















het ijlen van de nacht

 

 

 

 

 

de zee,

steeds kleiner, verdeelt

mijn handen over duinnachten

 

en jouw gelaat

wit en stil, als lelies voor zon verborgen

wordt meegenomen door de vlekken

van de wind

 

ik laat je alleen:  meeuwen

zwijgen de wereld en mijn stem streelt

de laatste herinnering

 

zoveel trager

dan de wandeling naar morgen



kerima ellouise ©

als niets beweegt

 

 

 

 

 

 

je was er

gisteren, om middernacht

 

tot bij mij

en het afscheid

dat je niet kon bezitten

 

ik wilde terugkeren

en mezelf omringen

 

met de eerste woorden en

de toen nog onbekende handen

 

zonder te wijzigen

 

wat één voor één volgde en mij

aanraakte als een onweerstaanbaar gedicht

 

je was er, zoveel groter

dan in mezelf

kerima ellouise ©

 

te klein voor woorden

 

 

 

 

 

ja toch. je hebt me lief

of bega ik een zonde

wanneer ik die woorden

laat samenkomen

tot bijna ergens onder

mijn huid

 

ik zal ook luisteren

onder je kleren

en herinneren

wat in mijn oren

zich niet

vergist

 

ja toch. je hebt me lief

al is het dan nauwelijks

tot aan mijn

schouder



kerima ellouise ©

diep en donker

 

 

 

 

 

 

ademen

in het eenpersoonsbed

van de dood

 

een gelaat zonder gezicht

ter beschikking

van gemis

 

in de keuze besloten

weet ik

het antwoord

 

van lichtgewicht en

schemerzone

 

hoe smal de lijn is

in het eerste en laatste woord

van ontvankelijkheid



kerima ellouise ©



bron foto : http://www.imageafter.com/

bevroren rafels

 

 

 

 

 

 

hoe diep

kan het graf van mijn adem zijn

dat ik met duim en vingers

graaf

 

wanneer het zand likt en kijkt naar

mijn wimpers

 

als naderende nevel voorbij

het ijzeren hek van

doodse stilte

 

wat tussen jou en mij bestond, verdwijnt

geluidloos, steeds dieper

in de nacht

 

tot de maan valt en

niet verder

 

mijn huid

dunspijlig neergehaald



kerima ellouise ©



bron foto : http://www.imageafter.com/

Stil maar

 

 

 

 

 

 

het kind wijst

naar de bomen die traag

met winter antwoorden

 

iemand zwijgt, iedereen

sneeuwt

 

en de haren van het kind

worden wit

 

als uit de slaap

gebeden staren, stil te volgen

op haar huid

 

een vrouw wijst

naar de winter, in de ochtend

jaren later

 

en vraagt haar naam

aan vlinderbomen

 

iedereen zwijgt, iemand

sneeuwt

 

het antwoord in haar ogen



kerima ellouise ©

in één van de graven

 

 

 

 

 

 

het is koud

mijn handen sneeuwen vogels

en nachten, zonder ophouden

 

melaats over het land

van magere lichamen

 

ik leg de aarde stil

als stenen op mijn schouder

en herhaal de winter

keer op keer

 

vergeet mijn naaktheid 

sterven is liefhebben, zonder ogen



kerima ellouise ©

Dame de coeur

 

 

 

 

 

zal je mij vinden

en me naar het huis der gedichten

dragen

 

waar ik de zee kan opsnuiven

of waar de bladeren van ieder seizoen

duizelen bij het ontwaken

van de dag

 

de stilte zal volmaakt zijn

in al jouw zinnen zodat ik  nooit

hoef te sterven met sneeuw op

wind

 

en als je me vindt

wil je me dan nog zien als een bloem

verborgen en met rood

doorweven

 

zoals alleen een droom

of de slaap van een nieuwe ochtend

kan zijn


kerima ellouise ©