Welkom! Fijn dat u een bezoekje bracht! Dank u wel!
kerima.ellouise@gmail.com
klik op de kleine foto om een gedicht uit deze bundel te beluisteren, voorgelezen tijdens de presentatie
-----------------
Stilte in het tegenlicht
De bundel bevat ongeveer 90 gedichten (2008)
ISBN 978-3-86703-895-9
wil je één van mijn
schrijfselkes gebruiken, had ik graag dat je mijn naam erbij vermeldt en
ik zou het erg fijn vinden als je me dat even laat weten.
Hieronder vindt u de laatste
schrijfsels. Eerdere werkjes bevinden zich in het archief
(onder deze titels), per maand geordend.
01-09-2007
29-09-2007
mantelzwaar
ik leg mijn vleugels stil;
het praten, moe, verzwijgt
de lage vlucht
naar rouw
een appelboom, vol van schaduw,
schudt druppels
op de nacht
wanneer mijn huid,
nog wit omrand, bogen
ik zie jouw naam
in het gras geschreven
hoe bladeren vallen,
bruin en rood
mijn stem kent
slechts het schreeuwen,
zwart, in vlagen van de dood
28-09-2007
herfstgeluid
intrede
legt echoënde stilte
op polderdijken
27-09-2007
woorden van licht
de zee droomt het landschap
het neerleggen op mij
de rust, het keren
de kleine verzen
dwalen mag ik
licht boven licht
op blote voeten
het zachte praten
op en neer van
volmaakte ogen
het zuiden, jouw ziel
teder het voelen
de warme buik
van duinen en gras
de zon spoelt aan
in t stijgende water
zo onvertaalbaar
heb ik je lief
ik laat niet los
ook niet het zwijgen
* foto : Robin ©
26-09-2007
het beeld
dat met mij
naar zee staart
en schelpjes raapt
draagt jouw naam;
anders dan de mijne
het begon met zon en licht
op woorden, het eerste
waarin soms wat verdriet zat
zoals de oprechte wind met
een lichaam rond manen
het bracht ons samen
ver weg, van het laatste
nog onbestaand
in de golving van méér
en duizend dagen blauw
ik ruik de meeuwen
het zand zingt helder:
geluk en alle wensen
voor jou
opgedragen aan Corrie
22-09-2007
Giorgio de Chirico,
ik heb woorden vermoord
grootse woorden
er stonden muren rond
ik pleegde aanslag na aanslag
kort en heftig, temidden van
de dag of de nacht
een potloodkrabbel
werd een grijnzen, de dood
uitgeschreven in schaduwzijden
en toen ik op een ochtend
voorbij de zon liep
zag ik niemand
bestaan
ik kreeg een vreemd gezicht
met grote, zwarte gaten
en alles werd nietig
in de marge
lag mijn schedel
waarmee ik morgen had vermoord
21-09-2007
bekentenis
zwarte vlekken tikken
de vloedgolf op mijn lijf
dwingen tot woorden
en verdraaide schaduwen
onder een bewolkte lucht
ik zink
naadloos van dag naar nacht
wanneer honderd ogen van de zee
mij verdoven
met ijzige koude
als gehuil van stilte
het is niet jouw tijd
die me alles vertelt
noch de adem van het scherpe water
het is de bekentenis in de wind
geen woorden van kamer tot kamer
18-09-2007
de ogen dicht
ze zag hoe schaamte
de lakens bedekte met een bleke blos
alsof haar buik nooit zou baren en enkel
prooi werd van de zwartste nacht
al wat ze kon zien, de woorden
te klein, werd wind en vreemd uitgespreid
zonder bedaren
en op het harde gras, waar geen mens
meer keek, brak elke maan
in het schommelen, stil
de zonde bevroor
in het boomzwijgen van winter
en op wangen van het erfelijk daglicht
14-09-2007
gefluister
kom terug
jij kleine vlinder
kom terug uit de verte
de manen zijn dood
zoals het dansend lichaam
in mijn dichtersdroom
verstild, afwezig
de wind vergeten in
de graven rondom mij
ben je daar, mijn vlinder
of twijfel je nog
door de kus die ik je gaf
slaperig, de avondgod
diegene die nog wenen moet
om het antwoord van de sterren
glijd omlaag, jij witte vlinder
en zing nog een onsterflijk wiegelied
12-09-2007
het late uur
het is verdwenen, de vage stilte
en ook het maanlicht
rechts of links
ik luister naar wind
en vele dingen
steeds verder weg
van de buitenkant
zo leef ik mijn ziel:
aa
01-08-2007
30- 30-08-2007
alsof ze ooit schitterden
de dromen van een dronken dichter
de eerste roos of een vroeg getij
naar wat hij zag of hoorde
in resten vrouw en kind
weggevaagd langs vlakke zeeën
maakt het nog wat uit
dat niets meer naar hem toekomt
zo dwaas zijn levend, zwervend lijf
de winter wit met kamerwandgezichten
wanneer hij in zijn dichte aders
het ongetemde sterven schrijft
28-08-2007
totempaalpoëzie
je glimlacht naar me
en het landschap
opent zich
ergens
tussen traagheid en bronnen
van geluk
het begint met een gedicht
met venstervogels
ik laat ze binnen
ook de bomen
die ik nergens vond
voordien
ik word zomer
lichter en geloof
eeuwig als de zon
je glimlacht naar me
en ik woon nu
voortaan
in jouw stilte kerima ellouise ©
* Eerste Drentse Open-Dicht Festival
Schoonoord 19 augustus 2007
27-08-2007
nog voor ik iets kan zeggen
spuwt wind schaduwen
op mijn woorden
zwarte vlinders,
alom aanwezig, weigeren
te wenen, slepen zich voort
ongewenst
door de doorzichtigheid
van maandrift
ik sluit de nacht
en de wervels van
mijn slaap
de ochtend
brandt
jouw mond
vol waaien
26-08-2007
soms staan woorden zomaar op
worden tonen omlaag gedreven
weerloos ondergaand door ruwe klanken
de onmacht is oud en niemand
kan horen hoe het zwijgen verstijft,
zich ophangt in waterdunne schaduwen
uitgestoten en niet langer aanwezig
stroom ik over slaande rotsen wanneer
mijn hart de schaamte grijs houdt
15-08-2007
hij legt schoenen neer
als een minnaar
uit verboden
nachten
dweept met naaldhakjes
en de perfecte snit
van lingerie
hij likt en ik ril
om verwondering, om onschuld
die verdwaalt in ogen
het genieten
van alles dat lijfelijk
past
alsof het zwarte leder
hem uitdagend roept, bijtgraag
en nooit genoeg
wanneer hij feest viert
met uitgetrokken
geuren
en ik ontgoocheld kreun:
nee Sam, niet opnieuw
alweer een schoen
blaf niet zo naar de maan!
14-08-2007
...als als iedere
dag een week blijft,
kan de dauw
ongeschonden in je hand
de levenslijn verzachten.
(voor Kerima, 13.08.2007)
gemis, breed uit ogen,
glijdt traag rond de rand
van de dag
ik dwaal in het voetspoor
van de dampende morgen,
het bruidskleed in najaarsblauw
de vogels in mijn hoofd
dalen week en schuw
en de lucht kent niet eens
het huiswaarts keren
de wind voelt het huilen niet
of de verte in jouw hand
wanneer ik nergens adem en
ongeschonden kan blijven staan
13-08-2007
de hemel, laag en diep
in handen, als snaren der engelen
dicht tegen mij aan
iedere huidtrilling, hart tegen hart
wanneer ogen mij mooi maken
helemaal, als was ik nog
een jonge, ontwakende maagd
ik stijg door het fluisteren
zweef op sterrenvingers
wolkloos, wanneer het lied der minnen
in mij komt, als vlinders vol vuur
de eindeloosheid wacht,
duwt mij brandend voort, opwaarts
naar geluk, hoger en hoger,
met vleugels van licht
laat me warmen, wentelen,
waaien
in die zielenvonk
ik kan niets meer bedenken
dan de witte sluiers die
jij ,
getooid
met adem,
streelt op mijn gelaat
12-08-2007
kastelen in de lucht
ik vertel je
over dromen
en wolkenstof
hoe de wind
geen woord verspilt
enkel stilte draagt
in groot vertrouwen
hoe dit laatste
mijn handen vouwt
01-07-2007
ergens, nergens
zoals jij mijn woorden
29-07-2007
slechts een schim
afgebrokkeld
vreet elke minuut
zich vast in de aarde
grijze sporen
stuurloze, ontwortelde kreten
in een effen blik vol regenslag
uitgeteerde wangen
kronkelen in vergane dromen
schuren langs meedogenloze bomen
wanneer tussen morgen en avond
de dood waait in verzegelde ogen
en zich opsluit in een droge mond
er was geen lucht
geen landschap
enkel diep gebogen schaamte
alle wegen
wolkten zwart
28-07-2007
zo schets ik mij
in lege straten
weggezonken achter
klokgelui van eindige dingen
zonder slaap
word ik herkend
zoals de steen
die stilte uitspuwt
blind en grijs
de ademhaling
het harde vocht
aan het vlinderraam
vertelt de nacht onafgebroken
hoe waarheid schreeuwt
in het vaarwel
door het veroordelen van verwachting
vergat ik plichtsbewust
te sterven
de dood wandelt mee in mij
27-07-2007
Gloedvol
en grijs massief
vormgegeven in jaren
ik heb je lief
zacht zingt de zomer
haar lied in mij
laat haar warmte dansen
maakt harten vrij
want hij zal jou warmen
in tijden van kou
vurig door eeuwen
gloedvolle vrouw
Annemieke van der Ven ©
25-07-2007
een Hollandse dame steeg met vaart
op het witpodium van een taart
met room op der snoet
smakte ze heel zoet
' blij jarig zijn, dat zit in mijn aard 'voor Klavier
24-07-2007
ik kende iemand
met een spiegel
in de gang
verzen vol handschrift
bewoonden
zijn huis
hij groette mij
heel even
als nieuwkomer
in de wijk
maar ik
bestond teveel
uit kelders
en ondergronds
was ik niets
na dit alles
zoek ik
een schuilplaats
met mijn oren dicht
en graaf mijn eigen houten diepte
23-07-2007
en meer
zal ik ooit geloven
dat ik me dronken drink
aan die kus op je lippen
hoe ze laveloos bezwijken
in de branding van volheid
zonder me te moeten schamen
om hoe het schreeuwt in mij
gewoon groeien met
het oor aan jouw borst
als een openende schelp
in een lichte nacht
omdat ik weet
dat het vochtige zand zich
verankert in een nieuwe stroom
van liefde en meer
21-07-2007
19-07-2007
nabijheid
en ik glimlach
het beeld zo broos
in je gelaat
of in dagenverte
wanneer, zo licht, ik naar
buiten kijken mag
heel even
zonder geluid
vond de tijd de zee in jou
en herkende ik het huilen
om al het beminnen
wanneer is liefde eindeloos,
vroeg je, aan het eind van de dag
ik wist het antwoord
en stierf
opnieuw
16-07-2007
je sprak glorie
en maakte de wereld onsterfelijk
maar veel is vreemd
in voorbijgaan
op het laatst
viel regen als rood fluweel
op tongen gedragen zonder stem
ik zal je huilen
om elk onwennig woord
telkens de dood jouw gezicht bedekt
en rouw de stoelen vereenzaamt
robijnen zijn slechts stenen
op lippen stil
en lege kamers
14-07-2007
Innerlijke ramen
zijn dichtersziel draagt verte - ogen
om traag langs de vloedlijn te lopen
diepte van t leven
is hem gegeven
al heeft hij het liefst gladiolen
opgedragen aan Julius Dreyfsandt zu Schlamm
01-06-2007
ik schrei zachtjes
onaanvaard blijf ik vreemd,
blind hunkerend naar geloven
om een enkel mens
soms wacht ik, zoals dag op nacht
en sla wekkers stuk tegen het hoorspel
van mijn dromen
ik veeg ogen op het vroege raam,
de wereld zo vreemd in het vergeten licht
jij kijkt naar mij
in andere handen
en ik schrei bij iedere stap
glazen bloemen op je naam
28-06-2007
Gij schildert jaargetijden
op zijden zeilen
en rijgt de klinkers tot kralen.
U brengt gisteren en morgen
poëtisch dichter bij elkaar.
In avondrood geverfde verzen
rondom rozen, met zicht op zee
voeren vrachten vol letters u
naar de overkant van tijdloze
oevers en ontspiegelde rivieren.
Ontwortelde werkwoorden
door lettergrepen gegrepen,
daar waar de wind woont en
wolken uitgebreid bewegen.
Het strelen van de stilte
opent erosieloze poorten.
U vertolkt het verdronken verdriet
ik voel mij aan wal gedragen
en las uw poëzie-pirouetten
op papier.
vanuit mijn hart !
25-06-2007
snel en onbeheerst
snijdt waanzin door
het onzichtbare touw
de lucht, donkerdood
wacht op het gegrom
van roem, voorbijgaand in
een kort en heftig geluid
wanneer de ruimte
de strakgespannen liefde onderlijnt,
omlaag rond hals en nek,
zet elk woord zich vast in
een verbeten afstand, de voetstappen
vervallen tot een duister vlies
ik schep de zinnen
in stalen ogen, wikkel ze rond
vallende onschuld
want metaal kan moe zijn
ook in het hoofd
24-06-2007
Art : Dekat ©
het was altijd
stil in mijn kast én
veilig
het werd ook nooit dag
of vlammend rood; het geschreeuw
verdween samen met
de stemmen
van voortbewegende ramen die wolken
droegen, ver weg van mijn witte lelie dromen
en het maagdenvlies
dat zich verborgen hield
onder de gescheurde kousjes en jurkjes
van mijn pop
klaverblaadjes, ter nagedachtenis
werden kleine planeetjes
als tranen, kinderen op
geboortegrond
als eendjes overdag op
het watervlak
die ik tastbaar tekende
achtergelaten in de nacht
van de kast
22-06-2007
achtergelaten
en nauwelijks
te genezen
prevelt de schaduw
uur na uur
de bastaards uit
het stof
ik tel mijn twijfels
van onvermogen
wanneer de dag
nog drupt in het
vermolmd gegroet
van vergiffenis
het was op
een nacht als deze
ik zag een wandelaar
in de regen en een wereld
van waanzin
het was stil
zo rond de wind
en omheen mijn wenen
19-06-2007
art : Dekat ©
dank je wel Dekat !
ik droeg liefde en kind verder
verder dan het sterven en
de bomen in mijn bed
de rillingen aan het raam
gleden om flarden landschap
en altijd door de wind
ik herinner me mijn huid
witter met de deuren dicht
het licht was toen
en ik ben nu
de dood loopt om en om
17-06-2007
gisteren
geschreven
waren mijn handen
zacht en smal
nog meer in t
zonlicht
liet ik een spoor achter
voor de nacht een twijfel
werd
en nog voor de sterren leden
aan slapeloosheid en
jij de dichter in
de duinen
was
je lijf en
ik daaronder
lazen bloemen
aanvaardden
eenzaamheid als
testament
misschien heeft
die metafoordag
nooit echt
bestaan
en ging de zee
slechts in
één gedicht
open
16-06-2007
foto : kerima ellouise
ieder uur
sleept de hemel
naakt
het dodendoek mee
over doorkruiste nachten
schaduwengelen krassen
planken
tot stilte zich herhaalt
op grijze, afgeleefde
grond
zonder
me aan te raken
en zonder een woord
zocht jij wat
werd omgebracht in mij
voordat mijn strakgetrokken
handen zwegen
en ik het hoofd afwendde
van het licht
je wilde nog iets fluisteren
over liefde en duizend stappen meer
maar misschien is dit landschap
te klein voor wat jouw ogen
mij wilden zeggen
01-05-2007
Mijn eerste date via internet
wat me verbaasde
was het onbekende dat zo vlug
veilig voelde waarna alles meer werd
dan een oogopslag
zoals jij en ik
gisteren
toen ik nog naar je foto keek
en naar morgen, de dag vol zag
met heerlijke momenten
beelden die we speels volbrachten;
verlangend naar het beter verstaan
in ons verschillend leven
alles ging snel : je glanzend zwarte
haren, een tong om te duizelen en
een nog ietwat hees en onzeker
stemgeluid
je sliep al in m n kamer vannacht
en ik wachtte vol spanning;
de avond had me niets voorgelogen
mijn hart herkende jouw ogen
donkerbruin en vol avonturen
want wat is liefde tenslotte
zijn naam is Sam
en hij blaft naar de maan
*
*
*
* kerima ellouise ©
28-05-2007
In alles van adem
ik vond jouw schaduw
en vulde hem met duinen
ik zei niets
zag enkel rimpels buigen
over maanlicht en noordenwind
echos van zout waren in je hoofd gevangen;
zo oud de angst in alles en adem
mijn vingers volgden de stemmen van zand,
ook je huid uit glas geblazen
je keek in woorden
en donkere dagen
zag het meisje van eb en vloed
waarom, vroeg je
laat je me niet gaan
het buitenlicht
en de duizend monden van het water
gaven mijn antwoord
aan het schaduwkind
uit zeenachten geweend
27-05-2007
ik vrees de tijd niet
maar heb ze ook niet lief
jij lacht erom, ook om de verzen
die nooit van mijn zijde wijken en
die mij spiegelen, aanwezig en ongrijpbaar
in de trillingen van mijn schouder
de maan kent de woorden, de stilte
waarin ik slaap en later, wanneer
het winterlicht naar mijn stem wijst,
blaas jij leegte en regenval in ieder uur
van oude en nieuwe dagen
ik vouw mijn vleugels in het vaarwel
en in later, wanneer de sterren sterven
in het gelig gras
25-05-2007
bruine suiker
ik zag als kind
de schaduw van mijn grootmoeder
krom van het land en de vele dochters
vaak bleef de avond op haar wachten
in de schemer van de lege schuren waar ik
de geur van hooi ving op magere beentjes
in de kamer hingen geen portretten
alleen het grote, zware kruis dat nog wat zwarter werd
wanneer late mist zich verschoof naar het scheve raam
s nachts, in de hoge bedstee werd mijn lijfje langzaam warm
en dan droomde ik van het vochtig keldertje, volgestouwd met schatten
van warme melk en houten eierdopjes, van boterhammen met dikke lagen bruine suiker
maar vooral droomde ik van het omhoogtillen, de sterke handen boven wind en alle wolken
en nu ik, na al die jaren, haar schaduw teken, besef ik dat ze de eenzaamheid beeldend heeft bewogen
24-05-2007
onder dagen en voetstappen
lijnen weerkaatsen oude gebeden
wanneer geluid, wit als wierook,
zich neerlegt op gevouwen handen
mijn hoofd vult zich met landschappen
en wat verder met overwoekerde dagen
wanneer ramen sluiten, licht hellend
als vergeten beloften
zwarte gronden in gedragen huivering
drijven me naar het boetekleed;
de grens van weifelende leegte
nooit heb ik de muren geweten
alleen stilte, dacht ik
eeuwen later
23-05-2007
foto: corrie van engelen ©een gevlochten blad dank je wel Corrie !!!
glazen stilte (haiku)
foto: corrie van engelen ©wereld op zijn kop
20-05-2007
rouwmantel
weet je nog
de appelboom
het eerste groen
en de plaats waar ik zat
toen het daglicht van dode dagen
uitgediept, steeds verzwegen,
wachtte op de dans der rozen
ik naderde voorzichtig,
met vleugelslag, in grijze winterrouw
mijn mantel verdroeg geen tijd
enkel schaduwen in een te stil verdriet
weet je nog
onder de appelboom
jij gaf, alsmaar breder, dezelfde woorden
en ik leerde, niet bestaand
het ademhalen
Weet je nog
Onder de appelboom
waar ik je kuste
met het eerste groen
en het daglicht
liet dansen
over dode rozen
naderde ik behoedzaam
de winterrouw
in jouw rode woorden
mijn vleugelslag verloren
onder de mantel
van je schaduwrijke tijd
ik weet nog
hoe de appelboom
jouw adem bloesemde
tot ik
je laatste woorden
niet meer hoorde
Pp ©
19-05-2007
Dit gaat over mijn buren. Of jouw buren.
De buren van de buren. Of zo. Het doet er
niet toe. Het is realiteit. Ook de buren.
Ik had een buurman en hij een vrouw.
En er was een kind. Een gezin. Toch
volgens het ochtendbericht dat in mijn
brievenbus gleed. Sensatie viel zomaar
op de deurmat. In de gang. Met een doffe
plof. Om de zwaarte te benadrukken. Ook
mijn gang die eigenlijk nergens naartoe leidde.
Tenzij dan naar de achterdeur en zo naar de tuin.
De grens. Van de buren. Alweer. Coniferen.
De buurman pleegde overspel. Met gras
dat groener was. Of blaadjes. Misschien
had hij een voorkeur voor kruiden of
thee. Avondgenoegen bedekt vele smaken.
De buurvrouw volgde trouw zijn voorbeeld.
Vreemd haar gaan. Zo naar de trap. Omhoog.
Op zolder betrapte hij haar. Ook haar minnaar.
En de lus. Er brandde geen licht.
Ik heb geen buren meer. Enkel nog in de krant.
Van gisteren. Of was het eergisteren.
01-04-2007
ik ween
om het onbereikbare
zoals vogels in herfst,
gevleugeld, de steekwonden
in schaduw van eenzaamheid
ik zie
een schaal van volle manen
hoe ze de tijd verzwijgen
het zachte kussen, de ontrouw
wit of zwart , dat door de nacht
liefde weegt, de schepping
overeind houdt
en waar het bloed vloeit,
keert en draait in donkere
daar sterven de sterren
op mijn mond, twaalf maal
voorbij zijn dagen van
gefluister, luister in het
breken van nagels
waardoor alles verandert
en jij toch hetzelfde blijft
ik ween om jou
24-04-2007
22-04-2007
tot méér dan stilte valt
terwijl alles waait
en een stem de woorden
laat verdwijnen
nooit aanbeden zoals
uit eigen bloed met blauw bewijs
op twee gezichten
sijpelt moedermelk zonder blindheid
of juist met
op tongen vol van glorie en op iedere
dag om minder te
praten
en eens te meer en opnieuw
verhuis ik naar de stilte
ingewijd
net boven de dood
14-04-2007
wel vaker
kom ik jou tegen
in terugkerende nachten
en in volgevreten vaders
de doders van hun dochters
niemand hoeft me te vertellen
hoe zwaar
mijn mond was
vol zwarte letters
die het gehuil naar stilte
droegen
en naar mijn gezicht
dat uit jouw ogen viel, samen
met het tellen van de stappen
die je woordelijk vertrappelde
omdat de schaduw van je kind
te klein was
en jij je schaamde voor
haar te korte benen
en de armen, zo mager
13-04-2007
vertel me
hoe ik adem
de wolken, de oorsprong
het vrouw zijn, de zee
zodat ik kan zien
hoe liefde beweegt
ik leef en sterf
ben hier en daar
korter, verder dan
de kreet van een meeuw
zeg jij, de duinen
ik leg je neer
dichter de vrijheid
met jou om mij heen
de wind, het waait
vleugels vol jou
je geeft me het trillen
en maakt mij compleet
12-04-2007
wilg en water
en weer
getuigt de nacht
de dagen voorbij
de gezichten in het licht
bedrieglijk in de jij vorm
ik keek mee
en naar de wonden
boven wenkbrauwen
rook de geur, de worsteling
van uitgespuwde woorden
het geluid trok naar de wolken
met een kind, hand in hand
het regende wilgenbladeren,
in de diepte, dagenlang
...
11-04-2007
.fotograaf : Peter Lemmens©
je slaapt niet
wanneer de zon jou doet bewegen
en mij sprakeloos op de achtergrond zet
ver hier vandaan
de zomer sluit bloemen
in je nog ongeleefde ogen, als zouden tralies
stilzwijgend
je huid doen verbranden
en sporen achterlaten, licht en donker,
open voor de dageraad
zal ik je ooit vinden
in de schaduwen van de aarde
waar elk landschap van je ingetogen onschuld
begint
©
09-04-2007
ik ben niets meer
dan twee schaduwen uit
dag en nacht
soms als bomen, vermoeid
door wolken die uit
kruinen klimmen
om de eerste en laatste
vogels te wekken
waar het licht de veren snijdt
met telkens een nieuw verleden
van eenzaamheid
in het land vol stilte dat woorden
leest van de langzame reiziger
die verlaten kouder wordt
door de wintermaan
op zijn schouders
08-04-2007
meeuwen stijgen op
in duizend vluchten
van tongen
wind roffelt
rusteloos op natte veren
het water slaat handen
tegen de vele zonden
van de dag
en wanneer het avondrood
zwart wordt in het uur
van dalende engelen
fluister ik
kom, kom naar hier
hijg de golven
heen en weer
herhaal de woorden
in het licht
maak mij tot bruid
in al wat leeft
kom, kom tot mij
morgen zal ik zwijgen
als de zee mij vindt
onsterflijk in haar vloed
07-04-2007
uit duizend ramen
huil ik jou
met ogen voorbij
de dood, gezwachteld
in het afscheid
heb ik je lief
zei je
jouw naam tussen
mij en morgen
zo droomde ik
de wintersterren
op reis naar
lichtbevroren
regen
wind volgde
de vlindergevouwen woorden
en ik huil
verzamel jou
in alle wolken van dit leven
01-03-2007
door het hoge gras
vanmorgen, heel vroeg,
viel de lente duizelingwekkend
in mijn tuin
de zon was al warm en
plantte lichtzaadjes in het gras
die speels tot aan mijn navel
kropen
ook op de bomen, het raam,
het verste geluid en op jouw schouders,
je hals, je buik
ik glimlachte toen je vroeg
of ik zo wilde blijven
liggen
gewichtsloos
uit jouw adem
de wind bewoog mijn antwoord
als een vlinder uit
een volle nacht
ik heb je lief, lief, lief,
zo lief
mijn lentelief
30-03-2007
bron foto : www.onnoot.com/uploaded/images/120_2424-konit...
op het strand
het dode strand
luister ik naar regen
naar beminnen
dat door stilte stuk slaat
op te broze schelpen
harde rotsen breken
m n gedicht, ik kan de woorden
niet meer verdragen
omlaag, waar
vissen vallen in de nacht
en meedrijven met
de aarde
de schaduwen
druk ik aan mijn
borst, zilt
als steentjes
op het strand, zand
dode strand
waar
ik mezelf heb gejut
29-03-2007
laatst
bezocht ik weer
je stille
ademloze lippen
en ik vroeg
slaap je nog
mijn liefste
ik hoorde de voorjaarswind
huilen om het antwoord
de dood drukte
jouw ogen dicht
beneden
waar de aarde steeds
schuil gaat
en jou
diep ontving als
een kind in haar schoot
koud met daarboven
het licht van het onmogelijke
loodgrijs maar zo vertrouwd
vluchtte ik terug
naar het zachte geluid
liefste, slaap je nog steeds
28-03-2007
in het ervaren van werkelijkheid
worden dromen tot illusies
gestrekt
die de dronkenman verheffen
tot meester van ontworstelend
gebeente
hij zwart het vlees van leegte
voorbij de spelregels van
zelfbedrog
brandt de weerzin onder zijn tong
als machteloze vuisten op
de nacht
zijn geween breekt
volle manen
tikt de tijd terug
in het glas
en niemand weet
ook hij niet
dat zijn bestaan
voor een droom
moet wijken
27-03-2007
zwaar
verkrampt mijn naam
wanneer de nacht
zich openlegt
murw aangeraakt
en de droom voorbij
het schreeuwen van
koud maanlicht
het klokgelui
voorspelt mijn dood
halsstarrig weergalmend
wanneer echos graaien
naar wazige wolken die
onbeheerst doch stil
de waanzin in mijn
hoofd verspreiden
ik stop mijn oren dicht
met handen gehoord
en jij slaat zwart
de druppels van mijn wimpers
24-03-2007
ver van tijd, de woorden
die op schaduwen lijken
omdat niemand op hen wacht
hoeveel heb ik er al naar de horizon gelokt
nog voor het naamloos vervreemden
van mijn slapend lichaam
ik zal sterven, onverwacht
wanneer ik, als een boom in de wind,
word tot verlatenheid
de neerslag zal niet ontbreken
steeds lager
met een nog lichtere vleugelslag
ouvert aux quatre vents
22-03-2007
opnieuw wacht hij onder mijn raam
herhaalt het wegvallen van tijd
wanneer uren nog nauwelijks spreken
en mij tot vreemde maken
zonder het zelf te weten en met
mijn stem op zijn rug, knik ik hem toe
het gezwel van stilte in mijn handen
hij mompelt nog steeds, voorover gebogen
draagt zijn jas op wijzers van de nacht
heen en weer, af en aan
misschien morgen, fluister ik hem toe
21-03-2007
' Kunstenaar : Jan Van Halen
moeder, waarom zijn mijn benen zo dik,
zo rood, de stappen die ik zet
of bloedend de borst waartegen ik sliep
jij leerde me lopen, de schoenen dragen
waardoor de aarde kantelde en vaak
bevroor op het hout van mijn lippen
waarom zijn mijn armen zo dun,
zo doorzichtig, de leegte die ik voel
door het naakte kind in mijn keel
ik heb het zo koud in de nacht die komt
en ben het wantrouwen zo hoorbaar moe
moeder, waarom tekende jij het schaambeen
en de schaduwen op mijn dunne huid
20-03-2007
Strijklicht
19-03-2007
Ik dank jou voor je prachtige poëzie
.
01-02-2007
27-02-2007
op tenen gemaakt
ik
kijk
omhoog
en omlaag
om de leugen te vinden,
de ontrouw die de waarheid draagt
boven de deur en zo naar je voeten
maar de afstand, uitgestrekt
in een huis vol gangen,
gooit woorden
vele malen
los
elke vlakte
wordt vochtig en ruw
uitgesproken, de onomkeerbaarheid
ik kan falen
en uit het raam springen
maar het noodlot is mij al voorbij gegaan
25-02-2007
Tover jij?
Zoemend als libellen
23-02-2007
dit was een dag
gisteren zag ik je
met deuren en ramen
dicht
er lag nog altijd
een dag op tafel en ik
probeerde te tellen
hoeveel keer jij
je kind doodsloeg
tussen schalen vol vlees
en verzuurde melk
met de grootste moeite
zocht ik nog een verhaal
of de welving van
je borsten maar
je handschrift werd
onleesbaar en ik heb
slechts het vreemde
huis bewaard
je sloot de deur
nergens heen
21-02-2007
hoor hoe stilte
na talloze nachten
van onbewaakte
woorden
als een buizerd
met strakke vleugels
blijft hangen
met weigerende tong
bespiedt
roerloos boven
stukgewoelde grond
luister
naar de grote cirkels
die met gekromde klauwen
het fluisteren doden
dagblind
met de mond vol sterven
hoor
want ik weet
jij bent daar
eenzijdig zwart
gisteren
spraken woorden
ze fluisterden soms ook
of misschien werd de wereld
op dat moment wat stiller
er werd bemind, gehuild, gelachen
in jonge en oude, rechte en scheve gezichten
net zolang tot ieder geluid de honger vond
zonder schaduw of verlies van
golvende huid
en ik dacht nog
zou dit nu poëzie zijn
voor of achter zonsondergang
omarm me maar of kus me
er moet een lettergod bestaan
19-02-2007
geen antwoord
respect
zeg je
maar hoe kan dat
als je mijn angst
spijkert op oneetbare huid
er klinkt gekraak
op je tong
bij daglicht
maar ook later
wanneer je leugens
breekt op de rand
van vergeten
alsof je er al was geweest
op die strepen
van kelderdonkere
waarheid
18-02-2007
donderdag de dertiende
17-02-2007
ik hoor de bomen niet meer
hun zwijgen benadrukt
mijn stilte
wanneer ik
net te laat voor de zomer
word weggeblazen
ik ben alle woorden vergeten
weet niet waarheen de ribben op mijn rug
zullen waaien
de losgeweekte bloemen
het huis vol spiegels of de opgedroogde
gevallen bladeren
ze hebben mij niet lief
de eeuwigheid lijkt te dromen
en vlinders blijven kleven
tegen ramen
16-02-2007
ik beschrijf
blind
hoe sterren staren
naar het laatste boomblad
dat in de wind, laat in de nacht
met volle handen
de dag omlaag
duwt
aan beide kanten
hoe ik
met een enkel geluid
en leegte
verder strijd
armoedig in de schaal
van offers
zoals vogels
in hun diepste slaap
met nog heel even
licht in ogen
15-02-2007
wangenrood
jij door de ochtendwind
hoort hoe aarde
zingt doorheen
de stilte op
mijn huid
jij kijkt me aan
languit op je rug
wanneer mijn ogen
de dag in rennen
samen met de
lente, lachend naar
de vleugelslag van wolken
jij draagt mijn droom
naar zonlicht golven
zo teder
sprekend
oneindig blauw
en ik plooi
geef me over
broos en wordend
als bloemen wuiven
zuiver
naar die verre, sprakeloze lijn
01-01-2007
bron foto : gedichten.nl
27-01-2007
de grens van waan
26-01-2007
24-01-2007
23-01-2007
een zwarte hoed doorheen
22-01-2007
21-01-2007
niet langer dan even
of wat meer, beet het kwaad
in mijn gezicht
als begin van zwart,
plekken zonder glimlach
op braakliggend land
diepe nachten werden geblinddoekt
en door waanzin ontwikkeld
toen ik huilde om mijn huid
en de dagen vervloekte
van sterven
ik had geen verweer of wereld meer
slechts aarde
als vingertoppen, afgesneden
van leven en laatste golven
licht
tot jij kwam
en zei : geloof me
het is goed
wangen werden terug roze
19-01-2007
waarom hang je de woorden
niet over mijn schouders
je draait ze toch om
je draait mij om
vindt me
mooier
wanneer ik ga
neem je rug mee
zeg jij
de graten al mager
weggevreten
door het hierna
maal
ik heb je toe
gesproken
trouw gediend
- veel liefs -
heb je nog nooit
verzonnen
15-01-2007
lijnen van je ziel
versomberen door
uren, dagen, jaren
van aardse wind
het lied blaast
na zomerweelde
de herfstige pijnen
doorheen het korenveld
woorden ruisen en
balsemen hongerdagen
van stervende violen
wanneer een steen
wegglijdt uit je hand
temidden van bomen
en bloemenstilte
het was een mooie dag
vroeg in de morgen
de leeuwerik zingt
zijn eerste noten
14-01-2007
toen ik omkeek
zag ik een man
en in de leesbaarheid
van zijn rivieren kwam ik
poëzie tegen
niet in schalen of langs de zee
maar in alles wat mijn woorden
overbodig maakten
het werd winter
tijdens zijn reizen en ik liep
met hem doorheen de stilte
passeerde schemeringen, rondgezonden
door oude vloedlijnen
dichterbij en soms weer veraf
in het volle geluid maakte ik me los
en vond een vreemde
roerloosheid
de betekenis van een mens
ik gaf hem Goethe
maar hij schonk me zijn aanwezigheid
Opgedragen aan de Heer Waltack
13-01-2007
ongewijzigd
kom ik steeds
nà jou
en wat zo was
in kamers vol schreeuwen
valt neer in schaduw.
verte, op wind geschreven
verandert nooit
in minder
of lichter, de lijnen van
aanwezigheid.
niets lijkt nog op stilte
slechts het sterven lokt me aan
voor ik alle woorden
in jouw schrijven
binnenga.
11-01-2007
op de einder
van verwachten
langs wolken grauw
en regenstormen
krommen
schaduwen in mijn hand
zuivere klanken
in tweeheid gedeeld
waaien dovend
als was ik terug
het stille kind, gestraft
ergens buiten de wereld
want waar begint of
eindigt pijn als
lijfstraf van leven
van liefde
wanneer stilte
niet meer zingt
of neuriet
maar slechts kruipt
als zwakke echo
tegen
het loodglas
van mijn droom
01-12-2006
30-12-2006
mijn botten kraken
27-12-2006
De stilte tussen klanken je praat tegen me
25-12-2006
avondlicht, gesproken of gezwegen
ik wens iedereen fijne, warme dagen
kerima ellouise
24-12-2006
met ogen
23-12-2006
zou de kraai schreeuwen
22-12-2006
doorzichtig aaibaar op papier ontworpen met stiften rode en gele lijnen
kunst in handen en in hart zij die weet te betoveren een lach als een bloem te midden van een veld maakt het een hart een val als een klif duiksterze bestaat in de magie van woorden
open voor de wind staat zij zonder masker tussen de bomen.
21-12-2006
bron foto : http://www.travelmarker.nl/media/foto/postkaarten/srilanka_galle_grafsteen.jpg
roest op armen
20-12-2006
ik ga slapen
17-12-2006
16-12-2006
bron foto : http://i72.photobucket.com/albums/i171/pobrepapa/2.jpg
na zonsondergang zonder optillen staar ik
15-12-2006
ringloze vingers krabben
12-12-2006
stoelen
11-12-2006
traag
10-12-2006
stil
08-12-2006
de afgelegde weg ik werd gisteren
06-12-2006
of het afscheid
05-12-2006
01-12-2006
ik hoor een vogel
01-10-2006
29-10-2006
jij, die in het oosten woont
21-10-2006
kan je me het sterven geven
18-10-2006
en tegenover het bezongen leven
16-10-2006
zo geef je me
14-10-2006
in het geheim
11-10-2006
panorama hoog
09-10-2006
In open wind wanneer je gaat
07-10-2006
jouw duizend stappen worden winterstil
05-10-2006
03-10-2006
bron foto : http://www.two--four.net/wint/MVC-097F.JPG
01-10-2006
bomen legden zich neer
01-09-2006
29-09-2006
wanneer een gedicht opent
28-09-2006
al wat ik in jou
26-09-2006
jarig, de dromen in het gras
18-09-2006
Alsof ze
16-09-2006
wie heeft jou lief
15-09-2006
www.smarts.nl/blog/archives/archive_2004-m08.php
geloof ik je
13-09-2006
bron foto : www.teunveldman.com/.../pagina/enkel_blad.htm
12-09-2006
die dag was er zon
07-09-2006
ik draag
06-09-2006
een beetje hoger
05-09-2006
toen ik zei, ik heb je lief steeds dieper
04-09-2006
vingers op glas
ik heb een raam zonder sterren
01-08-2006
28-08-2006
vol is de maan
27-08-2006
bevroren maanlicht
24-08-2006
koude tenen je stilt dagen van winter
23-08-2006
bron foto : http://www.kitchencontraptions.com/images/Beach%20on%20West%20Coast%20in%20Portland.jpg
20-08-2006
mijn vriend voorbij
17-08-2006
nog even
15-08-2006
je stille glimlach
13-08-2006
je was zoet, een roos
11-08-2006
voor een keer opende
09-08-2006
in de ziel verzwegen
08-08-2006
je handen
06-08-2006
onverwacht in mij
05-08-2006
ik weet
03-08-2006
wind snoeit dode stammen
02-08-2006
nu mijn adem zo sterk
01-08-2006
©
01-07-2006
31-07-2006
langzaam
30-07-2006
breed
27-07-2006
waar elke angstkreet
25-07-2006
ik zag je zwijgen
17-07-2006
de zee droomt het landschap
16-07-2006
het volle daglicht
15-07-2006
en je ademt mijn adem
14-07-2006
ik sta stil
13-07-2006
inwoners van het licht
11-07-2006
het landschap herkent
09-07-2006
zo grondloos schreef zij
07-07-2006
van bloem en blad
05-07-2006
mag ik jouw tuin lenen
04-07-2006
zonder verbeelding
03-07-2006
jij spreekt me aan
02-07-2006
een ogenblik maar
01-06-2006
30-06-2006
kijk, mijn kind
29-06-2006
28-06-2006
bevroren in het beeldbron foto : http://ftp.pcworld.com/pub/screencams/frozen.jpg
26-06-2006
in jou vergaat mijn leven
24-06-2006
de winter ging aan
23-06-2006
ik denk
22-06-2006
photographer ; Ian Britton
20-06-2006
een stil rumoer
19-06-2006
photographer : kerima ellouise©
liefde en losse vlinders op
18-06-2006
alle schreden zijn versteend
16-06-2006
steeds wanneer ik gebukt ga
14-06-2006
photographer : Ian Britton
ik voel vertrouwen
12-06-2006
photographer : Ian Britton
laat me niet dromen
09-06-2006
het raam sluit
08-06-2006
kijk naar mijn handen
06-06-2006
de graaiende adem
04-06-2006
photographer : Ian Britton
jij , juist jij
02-06-2006
buiten
01-05-2006
30-05-2006
breek lucht en wolken
28-05-2006
daar in de achterkeuken
26-05-2006
geëtste lijnen
23-05-2006
21-05-2006
de vlinders die de gek benoemt
19-05-2006
hoe dwaas is de gek
18-05-2006
ik liet mijn vinger
17-05-2006
ik heb jou lief
16-05-2006
ver en nabij
14-05-2006
toen vogels nog niet schreeuwden
ik ging aan mijn huis voorbij
voor haar, lagen de scherven
waar ik mijn kinderstem
de stilte heeft me verder gedragen
12-05-2006
ik kan hier alleen maar zitten
10-05-2006
langzaam
08-05-2006
ik kom
07-05-2006
neem me mezelf niet af
06-05-2006
photographer : kerima ellouise ©
03-05-2006
zie wat ik voel
02-05-2006
hoe voelbaar stil
01-03-2006
31-03-2006
jij zag hoe mijn jurk versmalde
30-03-2006
ik haast me door het gebladerte
voor deze zich overgeven
vanuit de aarde
ik houd de adem in
29-03-2006
photographer : kerima ellouise ©
24-03-2006
waarom schreeuw ik
22-03-2006
er staat een boom
21-03-2006
ik heb nog nooit iemand zo liefgehad
20-03-2006
ik praat met jou
18-03-2006
16-03-2006
ik laat mijn vogels vrij
15-03-2006
schaduwen
12-03-2006
zeg het aan niemand
09-03-2006
en altijd zal de nacht
06-03-2006
vertel me niet
05-03-2006
Photographer: Ian Britton over de laagte van het veld
04-03-2006
dicht
03-03-2006
als ik over jou vertel
01-03-2006
hoe lief
01-02-2006
27-02-2006
Photographer: Ian Britton dagen korten
23-02-2006
in stof en zand
20-02-2006
Photographer: Ian Britton
19-02-2006
Photographer: Ian Britton
18-02-2006
zonder ophouden ga ik
16-02-2006
met mijn rug
kerima ellouise ©
14-02-2006
jij schrijft me
13-02-2006
ik woon niet in armen
12-02-2006
ik wankel naar de kant
11-02-2006
vraag me niet
10-02-2006
weet jij wat liefde is
07-02-2006
de avond liep binnen
06-02-2006
heen en weer
05-02-2006
wolken, op God gevest
04-02-2006
laat mij in je slapen
03-02-2006
de waarheid van het bestaan bevestigd
koud spillebeenden voeten
02-02-2006
laat mij verblijven
01-02-2006
jij pakt mijn hand
nder vlieg vlindervrij...verloren vleugels...vergeten vlinder...vandaag voelen vlindervluchtig...vlinder vrij vlindervredig...verhalen van vandaag
foto : Jaime Vinas
tekening : kerima ellouise
photographer : Ian Britton
photographer : kerima ellouise ©
Photographer: Ian Britton
Photographer: Ian Britton
