zoals de zon groeit

 

 

 

 

 

je slaapt niet

wanneer de zon jou doet bewegen

en mij sprakeloos op de achtergrond zet

ver hier vandaan

 

de zomer sluit bloemen

in je nog ongeleefde ogen, als zouden tralies

stilzwijgend

 

je huid doen verbranden

en sporen achterlaten, licht en donker,

open voor de dageraad

 

zal ik je ooit vinden

in de schaduwen van de aarde

waar elk landschap van je ingetogen onschuld

begint

kerima ellouise ©

onderweg

 

 

 

 

ik ben niets meer

dan twee schaduwen uit

dag en nacht

 

soms als bomen, vermoeid

door wolken die uit

kruinen klimmen

 

om de eerste en laatste

vogels te wekken

 

waar het licht de veren snijdt

met telkens een nieuw verleden

van eenzaamheid

 

in het land vol stilte dat woorden

leest van de langzame reiziger

 

die verlaten kouder wordt

door de wintermaan

op zijn schouders    



kerima ellouise ©

 

 

In duizend vluchten

 

 

 

meeuwen stijgen op

in duizend vluchten

van tongen

 

wind roffelt

rusteloos op natte veren

 

het water slaat handen

tegen de vele zonden

van de dag

 

en wanneer het avondrood

zwart wordt in het uur

van dalende engelen

fluister ik

 

kom, kom naar hier

hijg de golven

heen en weer

 

herhaal de woorden

in het licht

 

maak mij tot bruid

in al wat leeft

 

kom, kom tot mij

morgen zal ik zwijgen

als de zee mij vindt

 

onsterflijk in haar vloed



kerima ellouise ©

wind, wacht op mij

 

 

 

 

 

uit duizend ramen

huil ik jou

 

met ogen voorbij

de dood, gezwachteld

in het afscheid

 

heb ik je lief

zei je

jouw naam tussen

mij en morgen

 

zo droomde ik

de wintersterren

op reis naar

lichtbevroren

regen

 

wind volgde

de vlindergevouwen woorden

 

en ik huil

verzamel jou

in alle wolken van dit leven

kerima ellouise ©

terracotta

 

 

 

 

 

ik ben niet wit

noch zwart

 

ik ben aarde

en bruin

tinten van noten

gekraakt op mijn buik

 

ik ben bomen,

het hout, het zand

aan mijn voeten

verwaaid tot wind

en stormende vogels

 

diep en donker

de afgesneden huid

verder dan dagen

ontraadseld

 

ik ben ik

traag gevonden

de vrouw in het schors

van beschilderde zonden

 

waarom zou ik mezelf

dan niet achteloos verlaten



kerima ellouise ©

zijdezware rozen

 

 

 

 

 

 

woorden tot steen

langs kapotte ramen

en ik tel de dagen nog te gaan

 

je hoeft niet te zien

dat ik ween of dat je

de lucht met lood vermengt

 

mijn ogen

zwaar van grassen en algen

waren ooit de bron van vruchtbaarheid

 

en nu, door wanhoop weggedreven

neergehaald tot aan de zee, zo oud

zo stiller dan vergrijsde lagen

 

tot aan de horizon, over het strand verloren

vogels in wolken en noordenwind

 

ik kies een gewaad met lijkwitte rozen

in die ene droom, nog te gaan


kerima ellouise ©

een meisje, een jongen

 

 

 

 

ik bleef, jij zat naast mij,

met donkere ogen

als was ik

de bastaard

van stilte

 

mijn bidden

werd nooit gedragen

al was er niets anders

dan het avondbrood

 

ik was een vreemde

al voor het afscheid

aangeboden door

de geur van ontbinding

 

eigenlijk

was jij mijn huid

maar altijd lichter

in het kind aan vaders hand



kerima ellouise ©

door het hoge gras

 

 

 

 

 

 

vanmorgen, heel vroeg,

viel de lente duizelingwekkend

in mijn tuin

 

de zon was  al warm en

plantte lichtzaadjes in  het gras

die speels tot aan mijn navel

kropen

 

ook op de bomen, het raam,

het verste geluid en op jouw schouders,

je hals, je buik

 

ik glimlachte toen je vroeg

of ik zo wilde blijven

liggen

 

gewichtsloos

uit jouw adem 

 

de wind bewoog mijn antwoord

als een vlinder uit

een volle nacht

 

ik heb je lief, lief, lief,

zo lief

 

mijn lentelief




kerima ellouise ©

bron foto :
www.onnoot.com/uploaded/images/120_2424-konit...

 

golfbreker

 

 

 

 

op het strand

het dode strand

luister ik naar regen

 

naar beminnen

dat door stilte stuk slaat

op te broze schelpen

 

harde rotsen breken

m ’n gedicht, ik kan de woorden

niet meer verdragen

 

omlaag, waar

vissen vallen in de nacht

en meedrijven met

de aarde

 

de schaduwen

druk ik aan mijn

borst, zilt

 

als steentjes

op het strand, zand

dode strand

waar

ik mezelf heb gejut




kerima ellouise ©

wind in mijn hals

 

 

 

 

 

 

laatst

bezocht ik weer

je stille

ademloze lippen

en ik vroeg

slaap je nog

mijn liefste

 

ik hoorde de voorjaarswind

huilen om het antwoord

 

de dood drukte

jouw ogen dicht

beneden

waar de aarde steeds

schuil gaat

 

en jou

diep ontving als

een kind in haar schoot

koud met daarboven

het licht van het onmogelijke

 

loodgrijs maar zo vertrouwd

vluchtte ik terug

naar het zachte geluid

 

 

liefste, slaap je nog steeds




kerima ellouise ©

Janken bij volle maan

 

 

 

 

 

in het  ervaren van werkelijkheid

worden dromen tot illusies

gestrekt

 

die de dronkenman verheffen

tot meester van ontworstelend

gebeente

 

hij zwart het vlees van leegte

voorbij de spelregels van

zelfbedrog

 

brandt de weerzin onder zijn tong

als machteloze vuisten op

de nacht

 

zijn geween breekt

volle manen

 

tikt de tijd terug

in het glas

 

en niemand weet

ook hij niet

 

dat zijn bestaan

voor een droom

moet wijken



kerima ellouise ©

twaalf slagen

 

 

 

 

zwaar

verkrampt mijn naam

wanneer de nacht

zich openlegt

 

murw aangeraakt

en de droom voorbij

het schreeuwen van

koud maanlicht

 

het klokgelui

voorspelt mijn dood

halsstarrig weergalmend

 

wanneer echo’s graaien

naar wazige wolken die

onbeheerst doch stil

de waanzin in mijn

hoofd verspreiden

 

ik stop mijn oren dicht

met handen gehoord

 

en jij slaat zwart

de druppels van mijn wimpers

kerima ellouise ©

l'arbre et le vent

 

 

 

 

 

 

 

ver van tijd, de woorden

die op schaduwen lijken

omdat niemand op hen wacht

 

hoeveel heb ik er al naar de horizon gelokt

nog voor het naamloos vervreemden

van mijn slapend lichaam

 

ik zal sterven, onverwacht

wanneer ik, als een boom in de wind,

word tot verlatenheid

 

de neerslag zal niet ontbreken

steeds lager

met een nog lichtere vleugelslag

 

ouvert aux quatre vents

kerima ellouise ©

zijn lange, zwarte jas

 

 

 

 

 

opnieuw wacht hij onder mijn raam

herhaalt het wegvallen van  tijd

wanneer uren nog nauwelijks spreken

en mij tot vreemde maken

 

zonder het zelf te weten en met

mijn stem op zijn rug, knik ik hem toe

het gezwel van stilte in mijn  handen

 

hij mompelt nog steeds, voorover gebogen

draagt zijn jas op wijzers van de nacht

heen en weer, af en aan
mijn raam voorbij

 

misschien morgen, fluister ik hem toe

kerima ellouise©

Kunstenaar : Jan Van Halen














dit is stilte

moeder, waarom zijn mijn benen zo dik,

zo rood, de stappen die ik zet

of bloedend de borst waartegen ik sliep

jij leerde me lopen, de schoenen dragen

waardoor de aarde kantelde en vaak

bevroor op het hout van mijn lippen

waarom zijn mijn armen zo dun,

zo doorzichtig, de leegte die ik voel

door het naakte kind in mijn keel

ik heb het zo koud in de nacht die komt

en ben het wantrouwen zo hoorbaar moe

moeder, waarom tekende jij het schaambeen

en de schaduwen op mijn dunne huid




kerima ellouise ©

Strijklicht




ruw, zoals de zee zwalkt
over aarde, sluit ik mijn ogen
op de einder, voel hoe
duinen zich smal vouwen
rond voetstappen

waar dunner wordende
dromen kijken in het
aangezicht van leegte
het schreien verbergen
achter de ranke boog
van rietlicht

hoe kan je zeggen
wanneer golven
zich stil leggen op
mijn adem
dat je me niet
loslaat

dat ik jou
met sterren omring

ik ben niet meer
dan de late avondzon

nog minder dan
het schetsboek
van de wandelaar

die voorbij
de zwarte nacht
wind fluistert
naar zijn stervend hart




kerima ellouise ©


¨*************************¨


Strijklicht




voetstappen verdwalen
in golvende duinen

achter de ranke boog
van rietlicht

ik ben niet meer
dan wat late avondzon

op het schetsboek
van een weemoedig wandelaar

en jij
die voorbij gaat


Pp ©



dank u Pp voor uw prachtige versie

een kind vol zee

 

 

 

 

 

ruist zacht de zee in rust

gisteren, toen ik het kind

nog niet had ontdekt

dat eenzaam eb wilde

keren in zachte lijnen

 

ik sprong opzij

voor de einder en

neerstortende schelpjes

om de uitgerolde waarheid

te kunnen zien

 

de zee veranderde

in een dampende straat

waar herfst stil stond, leeg

in de richting  van de wind

 

en net toen ik de weg overstak

reed een bus voorbij

het kind vooraan, omsloten

door golven, schokkend

met ogen vol waaiende

wachtende zee


kerima ellouise ©