welkom...fijn dat je een bezoekje bracht ...Dank je wel !
Stilte in het tegenlicht
De bundel bevat ongeveer 90 gedichten
ISBN 978-3-86703-895-9
wil je één van mijn schrijfselkes gebruiken, had ik graag dat je mijn naam erbij vermeldt en ik zou het erg fijn vinden als je me dat even laat weten.
Hieronder vindt u de laatste tweehonderd schrijfsels. Eerdere werkjes bevinden zich in het archief (onder deze titels), per maand geordend.
Inhoud blog
VERHUIS voorstelling geschorst minnen en muzen slechts toegankelijk open tuinen tuinrijmpje toevlucht cover van mijn zopas verschenen bundel in de helderheid van wind er is altijd een overkant gebroken wit ritme Anloo muziek en voordrachten omlijsting paraplu het jaartal slaapt nooit naast raven en stenen maanzand tussen zee en land ververst er zaten meeuwen op dit papier lentefeest, kasteel Heeswijk benen en vinnen het geluid van tijd (3/3) het geluid van tijd(2) het geluid van tijd (1) deprioëzie 2e PAASDAG 12.00 – 17.00 uur met oa voorlezen gedichten kasteel Heeswijk, 1 april, lentesprongetjes houden of houwen lenteluik laven geen rozen aan het hek dierbaar de laatste Mono Lisa onvolkomen weerwerk zwarte wolken klimop huiskamerwandelingen te Mechelen er zijn zachte muren strandbericht vlindergroet de schors van de nacht schuchtere voelsprieten uit een ander seizoen een doodstille schelp levensgroot de komst van het verdwijnen Franse greep ik hoor het graven van de winter zonder titel de klaagzang van het noorderraam jaaroverzicht elkander en zo de draad haiku's quote uit de toekomst geplukt geheel het leven kringloop van schaduwen het zien van jou compilatie en schuld ik was een kind verborgen Gastgedicht van Herman Buys: als dichter zelfs collecte van de nacht zwart of zoet schemerrook achter de bocht van vloed raamvers lege stoelen herfst is niet de reden de incisie van oktober wanneer bloemen geuren in de nacht in het huis immer aanwezig het onvermogen van het hart de volheid van een cirkel vele nachten, dagenlang regen en ruïne gastgedicht van Ron Vonk: "kussengedicht" 'n dialoogje met de liefde alleen 's nachts aangetast overbodige annonce ruïne van een scène ik werp een steen in het heelal de taal die we zochten een golf en een gedachte de laatste kleuren tot het daglicht meestal op donderdag het afscheid is sterker zoals zij in de ochtend onmacht en verder niets over de bloem in mijn hoofd meer dan een gezicht al meer dan een leven geleden uit het nest van de cirkel splinters van tijd rondom 't volmaakte opvallend rond waarheen wij ook gaan zoek het antwoord een handvol vleugels zo aanraakbaar voor mij luister naar het geluid ivoor kortademig in ogen gestreept van as tot aarde gas-licht waar de dood schreeuwt veraste kreten in het duister geklemd links, rechts, links, rechts, links, die dag te sterven koud, zo koud geen klank meer onvatbaar hoog ik draag geen zichtbaar schild voorbode (1) kolkenklank daarna zweeg zij 'n broodje puur Cabaret en poëzie te Zaandam goocheltruc bestemming met liefde impressie van het onzichtbare verzwegen panorama je geeft me stilzwijgen blue landscape licht gedicht voor een onbekende de maan in een fles blauwe periode bij het breken van de bast feestgroei vleugels (haiku) jaren worden dieper elf wachten het woord met de gordijnen dicht Dicsmare Uniek Dát zij was haar naam door alle ruimte heen de dag verlaten wiegen er is een wens alle stappen een heerlijk recht chaos in de woonwijk slinger nooit heeft de kamer nog naar vanille geroken afrodisiacum horen zij zijn de tijd ontilbaar prooi gevoed door de blaren Later verandering het spoor van de meeuw het oog wandeling sluit de stenen familie op ooghoogte de kus clair-obscur nood breekt elke leeftijd het ijzeren paard er wonen spotvogels is het zand de lucht was blauw 't zachtblije dromen komen terug ¨Gedichtennamiddag'' 15 mei kringsgewijs geen andere zee dan deze wintertelg drenkplaats in your hands Zij duogedicht met Julius Dreyfsandt zu Schlamm 'lijken uit de kast levensvragen laat me je lezen zo jij acrazedoenimacrabra! het eindigt niet ontmoeting met een dichter dichters in Branoul waarin rozenbottels geuren lieve landvrouw hij zei
Voor het vak beeldende vorming met onderwerp 'surrealisme kregen vijf leerlingen van het Calvijn College in Goes de opdracht van hun docent om wat met m'n gedicht te doen. Ze kwamen met de idee om er een filmpje bij te maken. Dit is het voortreffelijke en bijzondere resultaat, waarvoor ik hen heel erg bedank!http://nl.youtube.com/watch?v=pxAOk3rmHpY#GU5U2spHI_4
kerima ellouise : woorden in wind
schrijfsels ©
28-05-2007
fotograaf : Windwhisper ©
ik vond jouw schaduw
en vulde hem met duinen
ik zei niets
zag enkel rimpels buigen
over maanlicht en noordenwind
echos van zout waren in je hoofd gevangen;
zo oud de angst in alles en adem
mijn vingers volgden de stemmen van zand,
ook je huid uit glas geblazen
je keek in woorden
en donkere dagen
zag het meisje van eb en vloed
waarom, vroeg je
laat je me niet gaan
het buitenlicht
en de duizend monden van het water
gaven mijn antwoord
aan het schaduwkind
uit zeenachten geweend
27-05-2007
ik vrees de tijd niet
maar heb ze ook niet lief
jij lacht erom, ook om de verzen
die nooit van mijn zijde wijken en
die mij spiegelen, aanwezig en ongrijpbaar
in de trillingen van mijn schouder
de maan kent de woorden, de stilte
waarin ik slaap en later, wanneer
het winterlicht naar mijn stem wijst,
blaas jij leegte en regenval in ieder uur
van oude en nieuwe dagen
ik vouw mijn vleugels in het vaarwel
en in later, wanneer de sterren sterven
in het gelig gras
25-05-2007
bruine suiker
ik zag als kind
de schaduw van mijn grootmoeder
krom van het land en de vele dochters
vaak bleef de avond op haar wachten
in de schemer van de lege schuren waar ik
de geur van hooi ving op magere beentjes
in de kamer hingen geen portretten
alleen het grote, zware kruis dat nog wat zwarter werd
wanneer late mist zich verschoof naar het scheve raam
s nachts, in de hoge bedstee werd mijn lijfje langzaam warm
en dan droomde ik van het vochtig keldertje, volgestouwd met schatten
van warme melk en houten eierdopjes, van boterhammen met dikke lagen bruine suiker
maar vooral droomde ik van het omhoogtillen, de sterke handen boven wind en alle wolken
en nu ik, na al die jaren, haar schaduw teken, besef ik dat ze de eenzaamheid beeldend heeft bewogen
24-05-2007
onder dagen en voetstappen
lijnen weerkaatsen oude gebeden
wanneer geluid, wit als wierook,
zich neerlegt op gevouwen handen
mijn hoofd vult zich met landschappen
en wat verder met overwoekerde dagen
wanneer ramen sluiten, licht hellend
als vergeten beloften
zwarte gronden in gedragen huivering
drijven me naar het boetekleed;
de grens van weifelende leegte
nooit heb ik de muren geweten
alleen stilte, dacht ik
eeuwen later
23-05-2007
foto: corrie van engelen ©een gevlochten blad dank je wel Corrie !!!
glazen stilte (haiku)
foto: corrie van engelen ©wereld op zijn kop
20-05-2007
rouwmantel
weet je nog
de appelboom
het eerste groen
en de plaats waar ik zat
toen het daglicht van dode dagen
uitgediept, steeds verzwegen,
wachtte op de dans der rozen
ik naderde voorzichtig,
met vleugelslag, in grijze winterrouw
mijn mantel verdroeg geen tijd
enkel schaduwen in een te stil verdriet
weet je nog
onder de appelboom
jij gaf, alsmaar breder, dezelfde woorden
en ik leerde, niet bestaand
het ademhalen
Weet je nog
Onder de appelboom
waar ik je kuste
met het eerste groen
en het daglicht
liet dansen
over dode rozen
naderde ik behoedzaam
de winterrouw
in jouw rode woorden
mijn vleugelslag verloren
onder de mantel
van je schaduwrijke tijd
ik weet nog
hoe de appelboom
jouw adem bloesemde
tot ik
je laatste woorden
niet meer hoorde
Pp ©
19-05-2007
Dit gaat over mijn buren. Of jouw buren.
De buren van de buren. Of zo. Het doet er
niet toe. Het is realiteit. Ook de buren.
Ik had een buurman en hij een vrouw.
En er was een kind. Een gezin. Toch
volgens het ochtendbericht dat in mijn
brievenbus gleed. Sensatie viel zomaar
op de deurmat. In de gang. Met een doffe
plof. Om de zwaarte te benadrukken. Ook
mijn gang die eigenlijk nergens naartoe leidde.
Tenzij dan naar de achterdeur en zo naar de tuin.
De grens. Van de buren. Alweer. Coniferen.
De buurman pleegde overspel. Met gras
dat groener was. Of blaadjes. Misschien
had hij een voorkeur voor kruiden of
thee. Avondgenoegen bedekt vele smaken.
De buurvrouw volgde trouw zijn voorbeeld.
Vreemd haar gaan. Zo naar de trap. Omhoog.
Op zolder betrapte hij haar. Ook haar minnaar.
En de lus. Er brandde geen licht.
Ik heb geen buren meer. Enkel nog in de krant.
Van gisteren. Of was het eergisteren.
18-05-2007
ik kan de vroegte
wel begrijpen, de bruid in trouw
en korte verhalen
met onbedekt en zelfde gezicht
de mond zo rijk, geheel luchtledig
de houdbaarheid of ochtendhanden
het tijdelijke in prachtig licht
maar ik weet van stilte, het lijdzaam staren
het gedoofde vuur in gesloten nachten
onvolmaakt en ooit geleden
dus ik liet hem gaan
de bruidegom
haastig weg in verlaten dagen
toen hij schreeuwde over grenzen
en zijn vage koninkrijk
ik was een kind
omringd door sprookjes
maar begreep de sterflijkheid steeds meer
17-05-2007
wanneer ik me vastbind
aan de wind, zing ik
je naam en alles wat ik voel
ik schrijf je neer in t gras,
de lucht en de bomen
op het eerste lenteblad en
zonnevuren rozen
en de liefde zo oud als de aarde
drink ik bij bloemen en blauwe vlinders
wanneer dauw de ochtend ontvangt
als een minnaar, door zomer bewogen
ach, mag ik het leven hier dromen
of daar of elders bestaan
mag ik, buiten de ochtend
de stilte zingen
16-05-2007
Voor kerima ellouise,
naar aanleiding van haar stiltewoorden...
Hand in hand
legt stilte dromen in jouw ogen
laat je gaan
langs letters in het gras
de blauwe vlinders luisteren
waar bloemen nectar schenken
tussen lippen
die
slechts liefde fluisteren
als jij ze daar wilt zien
ik hoor je voetstappen
langs wegen
ouder dan het leven zelf
en zie het kind weerkaatsen
in jouw ogen, helderder dan dauw
want juist daar- kom ik je tegen
switi lobi ©dag lief mens...
15-05-2007
Van Gogh :
Wheatfield under a Cloudy Sky, 1890
de stilte
waaruit een zwaluw vliegt
draagt bolle buiken
zilvervissen knipperen, velden
bewegen en met een verziend oog
wuift het zeewier over mijn schouder
het huis, leeg van zomer
verzamelt de vlinders van de dag
ik waan me Van Gogh
en schilder zonnebloemen met blinde handen
uit het licht
foto van gogh huis, drenthe
Vincent
En als
een zwaluw dan
de lente tekent
een huis
over
je schouder
dan klopt de zomer
met een hart
van vlinders
en schildert hij
de leegte
vol van zonnebloemen
Pp ©Dank je wel Pp !
13-05-2007
als kind leerde ik het zwijgen
dat ontstond in het niet bewegen
van woorden
niemand sprak
tenzij er werd bedrogen
of gespuwd
zovele malen
herhaalde ik ook
het zitten
of neergesmeten, vol gezag,
verlangde ik naar die eenzame stoel
wat verderop, buiten het licht
als kind kwam ik vaak in de buurt
van de dood, veelbelovend het opgaan
in het oorspronkelijke
dat vleugels gaf aan stilte
en mij liet bidden om
herkenning
waar mijn lijf schaduwen bouwde
09-05-2007
Dichter zonder taal
ik stap in stoute schoenen
om woorden te vinden
als cirkels
om van het begin
de warmte te dragen
tot het eind en
weer verder
ze zouden
het verborgene
moeten vangen
stil rollend
draaiend, traag
als kringen licht
op huid
mijn glimlach zijn
in kleine letters
als stille adem
ongeschoeid
mijn dankwoord
voor ieder en allemaal
onder het licht
dat zich ontvouwde
in volheid van het hart
ik dank jij en jij en jij
om de warmte en om iedere
lieve lach
08-05-2007
Een ster genaamd "Doeshka"
07-05-2007
en ook jij
mijn lieve vriendin
bent nu gegaan
ik heb je omringd
met handen en ieder uur
werd betrouwbaar, een bloem
jaar na jaar
steeds weer voorbij
het luisteren naar wat ik zei
alles, zo diep in armen
en onder bomen
die nu breken stil verzet, getrouw aan het gras verloren
wolken leggen rouw in kuilen, ontredderden uiteengevallen door het nachtlicht
dat jij liet verschijnen ik heb je ogen
voor dauw en wind
gesloten
naar de dood, niet ver
04-05-2007
al herhaalt
de stilte steeds méér
van alle doden blijf ik het langst bij jou
en bij mijn eigen dood
kopieer ik wel jouw zwijgen; mijn lichaam
scheefbuikig, bloedt toch immers leeg
het schreeuwt : stil toch
je weet dat de aarde kraakt
in kelen van dronkaards
en dat zelfs de glazen broeikas
buiten blijft staan
ik sterf gewoon maar
nergens heen
01-05-2007
ze zijn machtig
zij die de lucht versnellen
omdat ze de dood beheersen
en meester zijn
over het leven wanneer ze woorden
aan tongen hangen, vorstelijk getooid
ze zijn ongenaakbaar
zij die in onbegrensde stappen
langs reusachtige huizen gaan
alsof mijn sterven geen enkele mond zal vullen
ook niet op het tafelblad dat, tot zwijgen gedwongen, beeft
en wordt schoongeveegd met schaduwen
op klaarlichte dag
ze zijn feilloos
zoals voorheen, zij, die zichzelf bezingen om vleugelloze armen
waarin mijn tijd wordt geworpen, zwart zoals verloren zeeën
ze zijn de doders van mijn ziel, zo achter elkaar
en opnieuw
vlinder vlieg vlindervrij...verloren vleugels...vergeten vlinder...vandaag voelen vlindervluchtig...vlinder vrij vlindervredig...verhalen van vandaag
tekening : kerima ellouise
