de weg is kort tot aan de nacht






de nacht valt
uit het landschap
van donkere stemmen

dof waaiend en vergrijsd
wanneer ongevederde vuurvogels
zich op mijn keel storten

en het laatste uur in mijn lichaam
wekken, meedogenloos over
huid verloren

ik zal eeuwig leven, van
alles afgesloten, de dragers
en de dag

er is niemand meer
die de regen en mijn spreken
in de wind zal horen



kerima ellouise ©

tot  méér dan stilte valt

 

 

 

 

 

terwijl  alles waait

en een stem de woorden

laat verdwijnen

 

nooit aanbeden zoals

uit eigen bloed met blauw bewijs

op twee gezichten

 

sijpelt moedermelk zonder blindheid

of juist met

 

op tongen  vol van glorie en op iedere

dag om minder te

praten

 

en eens te meer en opnieuw

verhuis ik naar de stilte

ingewijd

net boven de dood



kerima ellouise ©

kalenderschaduw

 

 

 

 

wel vaker

kom ik jou tegen

in terugkerende nachten

 

en in volgevreten vaders

de doders van hun dochters

 

niemand hoeft me te vertellen

hoe zwaar

 

mijn mond was

vol zwarte letters

die het gehuil  naar stilte

droegen

 

en naar mijn gezicht

dat uit jouw ogen viel, samen

 

met het tellen van de stappen

die je woordelijk vertrappelde

omdat de schaduw van je kind

te klein was

 

en jij je schaamde voor

haar te korte benen

en de armen, zo mager



kerima ellouise ©

sluit je ogen

 

 

 

 

 

 

vertel me

hoe ik adem

de wolken, de oorsprong

het vrouw zijn, de zee

 

zodat ik kan zien

hoe liefde beweegt

 

ik leef en sterf

ben hier en daar

korter, verder dan

de kreet van een meeuw

 

zeg jij, de duinen

ik leg je neer

dichter de vrijheid

met jou om mij heen

 

de wind, het waait

vleugels vol jou

je geeft me het trillen

en maakt mij compleet



kerima ellouise ©




.

wilg en water

 

 

 

 

 

en weer

getuigt de nacht

de dagen voorbij

 

de gezichten in het licht

bedrieglijk in de jij – vorm

 

ik keek mee

en naar de wonden

boven wenkbrauwen

 

rook de geur, de worsteling

van uitgespuwde woorden

 

het geluid trok naar de wolken

met een kind, hand in hand

 

het regende wilgenbladeren,

in de diepte, dagenlang

kerima ellouise ©

 

 

 

 

...











.

zoals de zon groeit

 

 

 

 

 

je slaapt niet

wanneer de zon jou doet bewegen

en mij sprakeloos op de achtergrond zet

ver hier vandaan

 

de zomer sluit bloemen

in je nog ongeleefde ogen, als zouden tralies

stilzwijgend

 

je huid doen verbranden

en sporen achterlaten, licht en donker,

open voor de dageraad

 

zal ik je ooit vinden

in de schaduwen van de aarde

waar elk landschap van je ingetogen onschuld

begint

kerima ellouise ©

onderweg

 

 

 

 

ik ben niets meer

dan twee schaduwen uit

dag en nacht

 

soms als bomen, vermoeid

door wolken die uit

kruinen klimmen

 

om de eerste en laatste

vogels te wekken

 

waar het licht de veren snijdt

met telkens een nieuw verleden

van eenzaamheid

 

in het land vol stilte dat woorden

leest van de langzame reiziger

 

die verlaten kouder wordt

door de wintermaan

op zijn schouders    



kerima ellouise ©

 

 

In duizend vluchten

 

 

 

meeuwen stijgen op

in duizend vluchten

van tongen

 

wind roffelt

rusteloos op natte veren

 

het water slaat handen

tegen de vele zonden

van de dag

 

en wanneer het avondrood

zwart wordt in het uur

van dalende engelen

fluister ik

 

kom, kom naar hier

hijg de golven

heen en weer

 

herhaal de woorden

in het licht

 

maak mij tot bruid

in al wat leeft

 

kom, kom tot mij

morgen zal ik zwijgen

als de zee mij vindt

 

onsterflijk in haar vloed



kerima ellouise ©

wind, wacht op mij

 

 

 

 

 

uit duizend ramen

huil ik jou

 

met ogen voorbij

de dood, gezwachteld

in het afscheid

 

heb ik je lief

zei je

jouw naam tussen

mij en morgen

 

zo droomde ik

de wintersterren

op reis naar

lichtbevroren

regen

 

wind volgde

de vlindergevouwen woorden

 

en ik huil

verzamel jou

in alle wolken van dit leven

kerima ellouise ©

terracotta

 

 

 

 

 

ik ben niet wit

noch zwart

 

ik ben aarde

en bruin

tinten van noten

gekraakt op mijn buik

 

ik ben bomen,

het hout, het zand

aan mijn voeten

verwaaid tot wind

en stormende vogels

 

diep en donker

de afgesneden huid

verder dan dagen

ontraadseld

 

ik ben ik

traag gevonden

de vrouw in het schors

van beschilderde zonden

 

waarom zou ik mezelf

dan niet achteloos verlaten



kerima ellouise ©

zijdezware rozen

 

 

 

 

 

 

woorden tot steen

langs kapotte ramen

en ik tel de dagen nog te gaan

 

je hoeft niet te zien

dat ik ween of dat je

de lucht met lood vermengt

 

mijn ogen

zwaar van grassen en algen

waren ooit de bron van vruchtbaarheid

 

en nu, door wanhoop weggedreven

neergehaald tot aan de zee, zo oud

zo stiller dan vergrijsde lagen

 

tot aan de horizon, over het strand verloren

vogels in wolken en noordenwind

 

ik kies een gewaad met lijkwitte rozen

in die ene droom, nog te gaan


kerima ellouise ©

een meisje, een jongen

 

 

 

 

ik bleef, jij zat naast mij,

met donkere ogen

als was ik

de bastaard

van stilte

 

mijn bidden

werd nooit gedragen

al was er niets anders

dan het avondbrood

 

ik was een vreemde

al voor het afscheid

aangeboden door

de geur van ontbinding

 

eigenlijk

was jij mijn huid

maar altijd lichter

in het kind aan vaders hand



kerima ellouise ©

door het hoge gras

 

 

 

 

 

 

vanmorgen, heel vroeg,

viel de lente duizelingwekkend

in mijn tuin

 

de zon was  al warm en

plantte lichtzaadjes in  het gras

die speels tot aan mijn navel

kropen

 

ook op de bomen, het raam,

het verste geluid en op jouw schouders,

je hals, je buik

 

ik glimlachte toen je vroeg

of ik zo wilde blijven

liggen

 

gewichtsloos

uit jouw adem 

 

de wind bewoog mijn antwoord

als een vlinder uit

een volle nacht

 

ik heb je lief, lief, lief,

zo lief

 

mijn lentelief




kerima ellouise ©

bron foto :
www.onnoot.com/uploaded/images/120_2424-konit...

 

golfbreker

 

 

 

 

op het strand

het dode strand

luister ik naar regen

 

naar beminnen

dat door stilte stuk slaat

op te broze schelpen

 

harde rotsen breken

m ’n gedicht, ik kan de woorden

niet meer verdragen

 

omlaag, waar

vissen vallen in de nacht

en meedrijven met

de aarde

 

de schaduwen

druk ik aan mijn

borst, zilt

 

als steentjes

op het strand, zand

dode strand

waar

ik mezelf heb gejut




kerima ellouise ©

wind in mijn hals

 

 

 

 

 

 

laatst

bezocht ik weer

je stille

ademloze lippen

en ik vroeg

slaap je nog

mijn liefste

 

ik hoorde de voorjaarswind

huilen om het antwoord

 

de dood drukte

jouw ogen dicht

beneden

waar de aarde steeds

schuil gaat

 

en jou

diep ontving als

een kind in haar schoot

koud met daarboven

het licht van het onmogelijke

 

loodgrijs maar zo vertrouwd

vluchtte ik terug

naar het zachte geluid

 

 

liefste, slaap je nog steeds




kerima ellouise ©

Janken bij volle maan

 

 

 

 

 

in het  ervaren van werkelijkheid

worden dromen tot illusies

gestrekt

 

die de dronkenman verheffen

tot meester van ontworstelend

gebeente

 

hij zwart het vlees van leegte

voorbij de spelregels van

zelfbedrog

 

brandt de weerzin onder zijn tong

als machteloze vuisten op

de nacht

 

zijn geween breekt

volle manen

 

tikt de tijd terug

in het glas

 

en niemand weet

ook hij niet

 

dat zijn bestaan

voor een droom

moet wijken



kerima ellouise ©

twaalf slagen

 

 

 

 

zwaar

verkrampt mijn naam

wanneer de nacht

zich openlegt

 

murw aangeraakt

en de droom voorbij

het schreeuwen van

koud maanlicht

 

het klokgelui

voorspelt mijn dood

halsstarrig weergalmend

 

wanneer echo’s graaien

naar wazige wolken die

onbeheerst doch stil

de waanzin in mijn

hoofd verspreiden

 

ik stop mijn oren dicht

met handen gehoord

 

en jij slaat zwart

de druppels van mijn wimpers

kerima ellouise ©

l'arbre et le vent

 

 

 

 

 

 

 

ver van tijd, de woorden

die op schaduwen lijken

omdat niemand op hen wacht

 

hoeveel heb ik er al naar de horizon gelokt

nog voor het naamloos vervreemden

van mijn slapend lichaam

 

ik zal sterven, onverwacht

wanneer ik, als een boom in de wind,

word tot verlatenheid

 

de neerslag zal niet ontbreken

steeds lager

met een nog lichtere vleugelslag

 

ouvert aux quatre vents

kerima ellouise ©

zijn lange, zwarte jas

 

 

 

 

 

opnieuw wacht hij onder mijn raam

herhaalt het wegvallen van  tijd

wanneer uren nog nauwelijks spreken

en mij tot vreemde maken

 

zonder het zelf te weten en met

mijn stem op zijn rug, knik ik hem toe

het gezwel van stilte in mijn  handen

 

hij mompelt nog steeds, voorover gebogen

draagt zijn jas op wijzers van de nacht

heen en weer, af en aan
mijn raam voorbij

 

misschien morgen, fluister ik hem toe

kerima ellouise©

Kunstenaar : Jan Van Halen














dit is stilte

moeder, waarom zijn mijn benen zo dik,

zo rood, de stappen die ik zet

of bloedend de borst waartegen ik sliep

jij leerde me lopen, de schoenen dragen

waardoor de aarde kantelde en vaak

bevroor op het hout van mijn lippen

waarom zijn mijn armen zo dun,

zo doorzichtig, de leegte die ik voel

door het naakte kind in mijn keel

ik heb het zo koud in de nacht die komt

en ben het wantrouwen zo hoorbaar moe

moeder, waarom tekende jij het schaambeen

en de schaduwen op mijn dunne huid




kerima ellouise ©