al was het maar eenmalig

 

 

 

 

 

 

ik ween

om het onbereikbare

zoals vogels in herfst,

gevleugeld, de steekwonden

in schaduw van eenzaamheid

 

ik zie

een schaal van volle manen

hoe ze de tijd verzwijgen

het zachte kussen, de ontrouw

wit of zwart , dat door de nacht

liefde weegt, de schepping

overeind houdt

 

en waar het bloed vloeit,

keert en draait in donkere
stromen van woorden

daar sterven de sterren

op mijn mond, twaalf maal

 

voorbij zijn dagen van

gefluister, luister in het

breken van nagels

waardoor alles verandert

en jij toch hetzelfde blijft

 

ik ween om jou

kerima ellouise ©

de weg is kort tot aan de nacht






de nacht valt
uit het landschap
van donkere stemmen

dof waaiend en vergrijsd
wanneer ongevederde vuurvogels
zich op mijn keel storten

en het laatste uur in mijn lichaam
wekken, meedogenloos over
huid verloren

ik zal eeuwig leven, van
alles afgesloten, de dragers
en de dag

er is niemand meer
die de regen en mijn spreken
in de wind zal horen



kerima ellouise ©

tot  méér dan stilte valt

 

 

 

 

 

terwijl  alles waait

en een stem de woorden

laat verdwijnen

 

nooit aanbeden zoals

uit eigen bloed met blauw bewijs

op twee gezichten

 

sijpelt moedermelk zonder blindheid

of juist met

 

op tongen  vol van glorie en op iedere

dag om minder te

praten

 

en eens te meer en opnieuw

verhuis ik naar de stilte

ingewijd

net boven de dood



kerima ellouise ©

kalenderschaduw

 

 

 

 

wel vaker

kom ik jou tegen

in terugkerende nachten

 

en in volgevreten vaders

de doders van hun dochters

 

niemand hoeft me te vertellen

hoe zwaar

 

mijn mond was

vol zwarte letters

die het gehuil  naar stilte

droegen

 

en naar mijn gezicht

dat uit jouw ogen viel, samen

 

met het tellen van de stappen

die je woordelijk vertrappelde

omdat de schaduw van je kind

te klein was

 

en jij je schaamde voor

haar te korte benen

en de armen, zo mager



kerima ellouise ©

sluit je ogen

 

 

 

 

 

 

vertel me

hoe ik adem

de wolken, de oorsprong

het vrouw zijn, de zee

 

zodat ik kan zien

hoe liefde beweegt

 

ik leef en sterf

ben hier en daar

korter, verder dan

de kreet van een meeuw

 

zeg jij, de duinen

ik leg je neer

dichter de vrijheid

met jou om mij heen

 

de wind, het waait

vleugels vol jou

je geeft me het trillen

en maakt mij compleet



kerima ellouise ©




.

wilg en water

 

 

 

 

 

en weer

getuigt de nacht

de dagen voorbij

 

de gezichten in het licht

bedrieglijk in de jij – vorm

 

ik keek mee

en naar de wonden

boven wenkbrauwen

 

rook de geur, de worsteling

van uitgespuwde woorden

 

het geluid trok naar de wolken

met een kind, hand in hand

 

het regende wilgenbladeren,

in de diepte, dagenlang

kerima ellouise ©

 

 

 

 

...











.

zoals de zon groeit

 

 

 

 

 

je slaapt niet

wanneer de zon jou doet bewegen

en mij sprakeloos op de achtergrond zet

ver hier vandaan

 

de zomer sluit bloemen

in je nog ongeleefde ogen, als zouden tralies

stilzwijgend

 

je huid doen verbranden

en sporen achterlaten, licht en donker,

open voor de dageraad

 

zal ik je ooit vinden

in de schaduwen van de aarde

waar elk landschap van je ingetogen onschuld

begint

kerima ellouise ©

onderweg

 

 

 

 

ik ben niets meer

dan twee schaduwen uit

dag en nacht

 

soms als bomen, vermoeid

door wolken die uit

kruinen klimmen

 

om de eerste en laatste

vogels te wekken

 

waar het licht de veren snijdt

met telkens een nieuw verleden

van eenzaamheid

 

in het land vol stilte dat woorden

leest van de langzame reiziger

 

die verlaten kouder wordt

door de wintermaan

op zijn schouders    



kerima ellouise ©

 

 

In duizend vluchten

 

 

 

meeuwen stijgen op

in duizend vluchten

van tongen

 

wind roffelt

rusteloos op natte veren

 

het water slaat handen

tegen de vele zonden

van de dag

 

en wanneer het avondrood

zwart wordt in het uur

van dalende engelen

fluister ik

 

kom, kom naar hier

hijg de golven

heen en weer

 

herhaal de woorden

in het licht

 

maak mij tot bruid

in al wat leeft

 

kom, kom tot mij

morgen zal ik zwijgen

als de zee mij vindt

 

onsterflijk in haar vloed



kerima ellouise ©

wind, wacht op mij

 

 

 

 

 

uit duizend ramen

huil ik jou

 

met ogen voorbij

de dood, gezwachteld

in het afscheid

 

heb ik je lief

zei je

jouw naam tussen

mij en morgen

 

zo droomde ik

de wintersterren

op reis naar

lichtbevroren

regen

 

wind volgde

de vlindergevouwen woorden

 

en ik huil

verzamel jou

in alle wolken van dit leven

kerima ellouise ©

terracotta