Kunstwerk door JOSKE VRANKEN ©

kunstwerk door Joske Vranken ©
gedicht: kerima ellouise ©

kruimellicht

misschien zou ik jouw gedicht

uit het hoofd moeten kennen

maar als ik dat kan

waar blijft dan de verwondering

het verlorene

dat zichzelf laat vinden

met grote ogen

om ons te redden

van het doodgaan

en het rouwbeklag na elke

teruggestoten en onleesbare waarheid

die in het memoriaal van liefde

nog minder dan een stip werd

ondanks de drang naar beweging

ergens in huis, ergens eeuwenoud

in het kruimellicht en eenzame straten

bij avond, loodzwaar om het bedrog

dat uitlekt in de wispelturige waarheid

van een steen die langs zijn bestaan tekent

te midden van zaad en zon maar nimmer

zijn schaduw beweegt, links en rechts, oog in oog

misschien zou ik jouw gedicht uit het hoofd

moeten kennen maar ik durf niet langer kijken

uit angst om de metaforische verwondering

te verliezen, op vleugels naar het onbekende

foto: kerima ellouise ©

het terrilpad, voorbij de mijnwerkershuisjes

wind tussen bladeren

bracht het hoefgetrappel en het knarsen van houten wielen

dichterbij

en ik wist, in mijn kinderlijke onschuld, de winter was gevlucht

rook verdween, langgerekte schoorstenen werden werkeloos

kinderen dwaalden af 

zoals bruine sloten langs spoorwegrails

die het eerste walsende lentelicht ontvingen aan hun nog natte voeten

oh bella italia

het paard bromde, effende het pad

alsof vriendschap ongezadeld zinderde tussen zwarte wimpers

alsof hij mijn naam lispelde met laag geluid

wanneer hij de kar langs de ietwat scheefgezakte gevels verder trok

als de zon ’s avonds daalde en geuren traag naar beneden schemerden

leek het alsof de kar op vleugels werd gedragen

en in verbeelding

vloog ze dan sierlijk over wild onkruid en de twee trotse terrils heen

die ingekerfd opgingen in het landschap, aan het einde

van de doodlopende straat

schaterend, zoals vrijheid zou kunnen voelen

in een steeds weer andere reis

de oude man aan de teugels zong graag

uniamoci amiamoci,
l'unione e l'amore

alsof het mooie weer nooit zou ophouden

ik keek hem aan, verwachtingsvol, met een paar munten

in mijn kleine hand                                

"Een ijsje vanille, graag"

meestal, tegen die tijd

draaide de seringenstruik zich naar haar bloei

oh belle italia, l'unione e l'amore

 kerima ellouise ©

* uniamoci amiamoci,
l'unione e l'amore

Laat ons samen komen en elkaar liefhebben;
De eenheid en de liefde* uit het Italiaanse volkslied

een wimpel waait

midden in de tuin staat een boom

terwijl ik met hem praat, zonder mijn stem te laten horen

schudt hij zijn bloesems hoog op, alsof er tederheid is

alsof het gedicht in zijn buikholte mij zal vergezellen naar de branding

mij zal doen verdwijnen in de palmen van vloed, nog zachter dan een belofte van liefde

opnieuw op huid en vlindervisjes,  neergestreken in het kruinenlicht

tussen oude twijgen sterft een meikever, de boom buigt, beeft even uit zijn bloei

ik kom overeind en begin te klimmen, zin voor zin, tak voor tak , over daken en heuvels heen

rivieren met wel duizend wensen

een vogel vliegt,  de tijd komt later                                       

naar jou, mijn lief

naar jou




kerima ellouise ©

wegvliegen

 

 

 

 

 

soms

wil ik een zoen

zomaar een zoen

neergebogen

zoals zomers die in gondels varen
met voeten in het water

 

en prentkaarten verleiden, groenblauw

langs houten palen en langzame lagunes

 

soms
wil ik een zoen
zomaar een zoen

traag en stil

zoals oude uren over bruggetjes heen

oneindig jong in ogen

 

die tussen duiven op het plein schuiven

en schateren om de golfslag in je armen

 

soms

zwevend en heel licht
wordt er in mijn handen een vlinder geboren

zoals een zoen

zomaar een zoen, vol

te midden van veroverde geheimen

kerima ellouise ©

vandaag kom ik dichtbij

 

 

ik vouw mijn handen open

in de eerste dagen

van lente
en lees het gedicht van de boom

 

hij fluit op mijn vingers

naar het meilicht

 

droomt meer dan zijn kruin verwachten kan

meer dan ooit

voorbij

 

het zachte weer beweegt zijn bloesems

blijmoedig naar mijn bankje

 

ik vraag hem niet

naar zijn naam

welke beelden hij ziet

of zijn verdwenen in het lied van de zuidertoren

blauw en wit boven de tuin

 

ik drenk mijn handen

in wat volgt en vang de stilte van een vogel

rechtvaardig en hoog op takken

 

als een wolk

leg ik me te rusten in zijn wenk

 

languit in het dwarrelen

kerima ellouise ©

het kleine zingen

een stem wacht, vrijwel
vergeten

ik schrijf een lange brief als trouw
benader voorzichtig de eerste bloemen
tussen woorden

het was een slecht jaar
waarin woorden zelden groot waren

gekloofde lippen dronken wijn
werden vrij en vrijer, speelden met geboorterecht
en het thuiskeren in een stip

want wat is een dag
een mooie dag

als niets verandert
in het lover wanneer een merel zingt
schuw in het lentenest en de zon nog denkbeeldig slaapt

een stem passeert
spint schaduwen rond mijn lijf

ik herschrijf het lot
en verander in het huis van steen

zonnegeel




kerima ellouise ©

begrijp jij het licht
( het soort licht dat het binnenste
naar buiten zwicht )
wat jij in een andermans oog doet schijnen

en zou jij het geluid van klinkende klinkers
horen rollen in dovenmans of ezelsoren
die de eenzaamheid begrijpen
zonder het weten zwaar af te wegen

of zie jij wat een ander ziet
in de stille holtes van begrip
gelijk de rondingen van aders
die in kransen van koraal lopen
de honger van armen
zomaar rijkelijk vullen

doch wie ben ik om adem te doen ronden
de bramen van het kartelend ijzer
vlak te smeden

ik ben slechts een stukje wind
gedestilleerd van willekeurige gedachten
die in jouw woorden
een stukje van haar eigen leven ziet



Claire Q ©



Heel veel dank voor jouw prachtpowezie!

het weerzien

ik laat jou geboren worden

in mijn nieuwe droom

je was er al

maar nu weet ik

dat je ook in mijn heimwee bent

vergeef me het gemis

ik ken je al zo lang

zoals de duinroos en de golven

waarin ik schelpen gooi

en waarin ik me op den duur

ook eenzaam weet

omdat jij de meeuwen niet kan zien

ongeschreven

zoals verwondering in het lichtste gedicht

van geluk en innig lief

van vogels over zee

naar mijn verlangen, om handen

als jij mijn lippen kust en in me valt

met alle warmte

zoals de zon

en zoiets als kleine sterren

met de horizon er omheen

wanneer een mens

"niet doen”, schreeuw ik.

het monster klauwt mijn ziel open
in één ademtocht word ik teruggeworpen naar de kamer
verduisterd in ieder klein verschil

oude boeken als daklozen, de schreeuw van een kruis
als schaduw
een engel op doorzichtig porselein, nooit bevrijd

ik zie kleine meisjes kruipen uit aangeraakte bladeren, van wat er nog rest
in dode ogen en de waanzin, gebalde vuistjes en dat ene streepje blauwe hemel
vooruitgeworpen en daarna nooit meer

letters krassen samen zoals zwarte kraaien
aan de andere kant van duisternis, wervelen tot een genadeloze zweep

de eerste slag weerklinkt

ze genezen niet, nooit
het einde is telkens anders;

ik krijs




kerima ellouise ©

het kind en de horizon

liefde aanvaardt
het sterven
niet

dat zei hij
afgewend en moegewaakt

toen Gods woorden vielen
naast het nachttij en haar dode
lichaam

dat in het toegewaaide duinkleed
geen beloftes meer droeg

ik zag hoe hij afstand nam
van haar slaapliedje, nog teder
in zijn lijf

zoals vergetelheid ademt
over woorden in een te korte
tijd

de laatste maal, aarde en stof
stof en aarde

ik zag een boot voorbij




kerima ellouise ©

inscriptie

zwijgzaam

-er zijn er zoveel voorgegaan-

sta ik in de rij van dromen

dagen gaan voorbij

ik verzin mijn slaap op schrift

maar glijd niet verder dan de steen

die elke kleur ontkent, elk teken

hoekig en eindgebonden

de wind bijt, het museum sluit

wegens zekerheden en onbeweeglijkheid in deze wereld

later, na de regen

dacht ik

waarom heb ik me niet méér kunnen voorstellen

dan de vogel die in de laatste doornstruik gestorven is




kerima ellouise ©

het is meer dan een onderwerp

 

 

 

 

het licht verandert

het wordt lente

 

een vederstrelende stilte

brengt een zoen van jou

 

ik hoop dat dit nog  jaren doorgaat

vrijelijk

door je bloemlezing heen

wanneer ik met wat vroege rozen

naar je toe zal komen

 

of enkel met de geur, gloeiend

en zonovergoten in mijn hals

 

en over alles, het besef, zo ongedurig in de wolken

wat je erin ziet;

flarden

als leeggevlogen verzen

 

losgeraakt van het nest

 

 

luister dan, mijn lief

voor jou wordt het lente






kerima ellouise ©

voor Herman, verloren maan

ik sluit de nacht

en proost op duisternis

hij stilt mijn dorst, slaapt in mijn armen

zoals de dwaze bladeren in de wilg die zwijgen van geluk

onder de huid van een volle maan

zachter proevend

en nog verder

ik luister of ik iets hoor maar niets beweegt

zelfs niet naar de mooiste gedichten van jou

gestoffeerd op het eerste gezicht, voor mij

kom binnen, blijf niet staan

ik lig klein en leer geen schaarse woorden meer

uit mijn hoofd

ik hou van Gorter en vin je zoo lief en zoo licht

nu, in dit vreselijke deel van de eenzaamheid

kerima ellouise ©

kamerstilte

 

 

 

 

 

vraag me niet

opnieuw

 

waarom mijn raam

de weg doorsnijdt nog voor

het avond wordt

 

het licht lag open

op zachte wind en ik bond

mijn ziel aan woorden

 

verder reikend dan begeerte

of de dingen die ik niet verstond

 

vraag me niet

in het uur van sneeuw

met vlindervingers, ingetogen

 

waarom ik  me mijn naam

niet kan herinneren wanneer

nachten huilen in het brandend huis

 

de dag deed duizelen

 

stil

zo stil

 

(het antwoord

van een dichter)



kerima ellouise ©

foto kerima ellouise ©

zie je me graag

‘wat jij me toe dichtte’
weet je nog

we renden de heuvel af
langs lieflijk zwaaiende halmen
en in jou zong de zomer, ter hoogte van mijn hals

ik liet me ruggelings vallen in je armen
en in de bunker waar poëzie
het verleden verschoof

vol vertrouwen, om dromen waar te maken
met die immer voortdurende vraag

je was meer dan hartstocht, meer dan herkenning
in het bed vol zachtgesponnen licht

nu waden
duizend witte vogels in de stilte die wij schreven naar elkaar

woorden
die in ons hoorden

zo mooi, van zichzelf




kerima ellouise ©

de blik van het huis

 

 

 

spreek met mij

in deze defecte dimensie, ik ben nog niet

heengegaan

 

geef me poëzie

die dromen bouwt, volle manen, vredig

in slaap

 

veilig

 

wanneer de torenklok
zijn wijzers terugdraagt naar het kind
in het ongelijke lijfje, abrupt wakker

 

met vingertoppen

die de ruwe huid herhalen, als tekens van toen

en hetzelfde gebed

geloof in mij
 

ik heb de wind

onder donkere daken

verborgen





kerima ellouise ©

de eerste zondag

 

 

 

 

 

mijn lief, de stilte wordt jouw lichaam

nog groter dan de neerwaartse gloed tussen leven 

en onbegrepen graven

 

waar kraaien om zich heen kijken

naderbij

tot in mijn aardse spiegel

 

een rij mensen met bewaarde ogen

geloven even in zichzelf, lijfelijk

en laatst

tot plicht, vredig in zicht

 

het huis is rommelig en huivert bloemen

tot oude kransen

 

de aarde is koud

een onverdraaglijk woud

 

ik mijd verbeelding en verraad

proef het bloed van mijn nietig zijn terwijl ik jou

in dit vlakke land bemin

 

de tijd verstrijkt

 

er is geen ultimatum, slechts het einde

mijn lief

 

 

 

kerima ellouise ©