schets kerima ellouise ©




geënt




een felgroene glans
lokt de merel naar de top
de den buigt lichtjes

schaduw vangt bomen
met de oude zang van hoop
een jaarring teveel

kerima ellouise ©

onder dekens, diep weggezonken

het gesprek
dat ze met zichzelf voerde
vond hij terug in zijn hand

hij schreef naar huis
zij sprak vanuit een schaduw
met ogen van weggaan

een laatste reis
door een donker huis, denkbeeldig heengegaan
in de veelheid van rouw

ze ontkleedde woorden
en het wachten uit openstaande deuren

het geluid en de stervenspijn;
erom huilen
van haar, enkel van haar

en van witte wolken
in iedere verwarde val, soms zichtbaar overdag
door de onrust van heupgedragen regen

hij schreef naar huis
kon het loslaten niet horen, niet met één hand

- verte is de waanzin waarvan de vingers werden afgesneden -


kerima ellouise ©

in de dagen van mei

de ochtend komt binnen
met het grote blauw in zijn handen
dwaalt verder, werpt bloemen in het water

en jonge schaduwen
die nooit genoeg van elkaar krijgen
leggen zich licht, klein en onkreukbaar

ik keer terug naar het begin
doe mijn ogen open, rond mij in armen
als knoppen zonder tegentijd

half verscholen
in het kortverhaal van stollende vlinders
te kort voor wat was;

woorden rondom de navel
en de minste waarheid op mij



kerima ellouise ©

prima luna

waarom, mijn vriend

ben ik in dromen de ochtend;
het koor van licht dat waarheid met
ruime vleugels draagt

de boomvrucht
omlijst door vreugde; het dauwgeritsel
van het vroege uur

waarin ik mijn handen vind
om elk gebaar van liefde te beantwoorden

en dat de dag sterker maakt
met zachte binnenstem

waarom, mijn vriend
wil ik weten van het zijn, aanvaardt de rivier
haar gemurmel

het kind dat zo helder zingt
in het schaterend water

vertel me, vriend
de nacht is lang

waarom wordt mijn stilte
steeds groter


kerima ellouise  ©

zeg het maar aan niemand

het is bitterkoud buiten
zonder haast

stilte strooit zich
rond het lege nest, neemt een kleiner wordend
boomblad mee

het breekt op het voorhoofd van de nacht
met de blik naar boven

ik loop voorbij, blijf mezelf
zie wind blazen, sterren in gele kleedjes
langs de lengte van het huis

ik wil ze vangen, vandaag, nu
en morgen weer

wanneer ze zwaaien
met zwavelstokjes in hun kleine hand
alsof ze, goudgelokt, weten dat mijn gedachten
warmte nodig hebben

het is bitterkoud binnen
ik strijk een lucifer aan het ruwe
dennenhouten vlak, met zachte trek

even draag ik licht


kerima ellouise ©

vergeet de sluitstenen

 

 

 

een smalle gang

geschaafd uit wilgen

vlucht in beeldspraak

 

als een impasse

waarin spiegels zich laven aan illusies

 

over stilte  heersen, onafgerond

om verder te golven, tot daar waar stromen spelen

in daggezichten

 

met wilde vruchten van hoop. wuivend

naar onderweg, naar jonge en oude bomen, naar vlaggen

in de verte

 

en heerlijk gaan liggen

in een wereld die verleidt, nog lichter

dan het grenzeloos vertrouwen

 

van de zwaluw in de goot

die zijn eigen weg naar het zuiden zingt

 

voortdurend

over veermannen en wilde wingerds heen

en  in grauwe dagen zijn schaduw

streelt

 

elke dag iets meer

aan weerskanten van het pad






kerima ellouise ©

foto: kerima ellouise ©















met droefheid

 

 

in het gemurmel

van het onwaarschijnlijke

lijk ik niet te bestaan

 

maar tijd strekt zich uit op mijn huid

als bewijs van betrouwbaarheid

waterdicht

 

plant zich voort

met een te hevig, huizend hart

hijgend

onder blauw bedrukt, wegwaaiend

in honger en liefde, alsmaar onderweg

alsmaar

en wellicht volkomen onoprecht

 

- zouden wijzers dromen hebben -

 

ik kijk op mijn horloge, reis verder door woorden

en besef dat ik je neerschrijf  langs een rivier

onder onbewaakte bomen

 

misschien hebben jij en ik hetzelfde nodig

maar word ik regen

zodra de wind van verre komt

 

te licht op huid

 

 

 

kerima ellouise ©

In jouw poëzie verloren

ik duik in je woorden
zoals een meeuw
naar de vissen in zee

letters krijgen vleugels
als in zomerdromen
neem je me mee

naar een kleurenlandschap
waar bloesemklanken
luisterrijk bloeien

pennenvruchten groeien
tot voorbeeldige verzen
van liërende metaforen


ja, zo dikwijls
ben ik zweverig
in jouw poëzie verloren


HillyN ©



erg veel dank voor dit lieve en prachtige gedicht Hilly!

 

biografie van het tegenlicht

 

 

 

 

 

‘dit is mijn stem, zei je’

 

 

ik zwijg

en graaf me in jou

omdat niets ontbreekt aan onze stilte

 

ook al sijpelt water uit de achterflap;

uit noodzaak

 

omdat tijd zich verontschuldigt

bij het stervend licht en ik me lokken liet

door de verste grenzen

 

zoals koude bladeren

langs een winters strand die in de horizon

verdrinken

 

dit is mijn wereld, zei je

de dove duinen zijn slechts golven

tegen schelpen gekneld

 

ik bleef wakker

als een druppel water

 

‘en vond vrede in jouw blik’



kerima ellouise ©

Kunstwerk door JOSKE VRANKEN ©

kunstwerk door Joske Vranken ©
gedicht: kerima ellouise ©

kruimellicht

misschien zou ik jouw gedicht

uit het hoofd moeten kennen

maar als ik dat kan

waar blijft dan de verwondering

het verlorene

dat zichzelf laat vinden

met grote ogen

om ons te redden

van het doodgaan

en het rouwbeklag na elke

teruggestoten en onleesbare waarheid

die in het memoriaal van liefde

nog minder dan een stip werd

ondanks de drang naar beweging

ergens in huis, ergens eeuwenoud

in het kruimellicht en eenzame straten

bij avond, loodzwaar om het bedrog

dat uitlekt in de wispelturige waarheid

van een steen die langs zijn bestaan tekent

te midden van zaad en zon maar nimmer

zijn schaduw beweegt, links en rechts, oog in oog

misschien zou ik jouw gedicht uit het hoofd

moeten kennen maar ik durf niet langer kijken

uit angst om de metaforische verwondering

te verliezen, op vleugels naar het onbekende

foto: kerima ellouise ©

het terrilpad, voorbij de mijnwerkershuisjes

wind tussen bladeren

bracht het hoefgetrappel en het knarsen van houten wielen

dichterbij

en ik wist, in mijn kinderlijke onschuld, de winter was gevlucht

rook verdween, langgerekte schoorstenen werden werkeloos

kinderen dwaalden af 

zoals bruine sloten langs spoorwegrails

die het eerste walsende lentelicht ontvingen aan hun nog natte voeten

oh bella italia

het paard bromde, effende het pad

alsof vriendschap ongezadeld zinderde tussen zwarte wimpers

alsof hij mijn naam lispelde met laag geluid

wanneer hij de kar langs de ietwat scheefgezakte gevels verder trok

als de zon ’s avonds daalde en geuren traag naar beneden schemerden

leek het alsof de kar op vleugels werd gedragen

en in verbeelding

vloog ze dan sierlijk over wild onkruid en de twee trotse terrils heen

die ingekerfd opgingen in het landschap, aan het einde

van de doodlopende straat

schaterend, zoals vrijheid zou kunnen voelen

in een steeds weer andere reis

de oude man aan de teugels zong graag

uniamoci amiamoci,
l'unione e l'amore

alsof het mooie weer nooit zou ophouden

ik keek hem aan, verwachtingsvol, met een paar munten

in mijn kleine hand                                

"Een ijsje vanille, graag"

meestal, tegen die tijd

draaide de seringenstruik zich naar haar bloei

oh belle italia, l'unione e l'amore

 kerima ellouise ©

* uniamoci amiamoci,
l'unione e l'amore

Laat ons samen komen en elkaar liefhebben;
De eenheid en de liefde* uit het Italiaanse volkslied

een wimpel waait

midden in de tuin staat een boom

terwijl ik met hem praat, zonder mijn stem te laten horen

schudt hij zijn bloesems hoog op, alsof er tederheid is

alsof het gedicht in zijn buikholte mij zal vergezellen naar de branding

mij zal doen verdwijnen in de palmen van vloed, nog zachter dan een belofte van liefde

opnieuw op huid en vlindervisjes,  neergestreken in het kruinenlicht

tussen oude twijgen sterft een meikever, de boom buigt, beeft even uit zijn bloei

ik kom overeind en begin te klimmen, zin voor zin, tak voor tak , over daken en heuvels heen

rivieren met wel duizend wensen

een vogel vliegt,  de tijd komt later                                       

naar jou, mijn lief

naar jou




kerima ellouise ©

wegvliegen

 

 

 

 

 

soms

wil ik een zoen

zomaar een zoen

neergebogen

zoals zomers die in gondels varen
met voeten in het water

 

en prentkaarten verleiden, groenblauw

langs houten palen en langzame lagunes

 

soms
wil ik een zoen
zomaar een zoen

traag en stil

zoals oude uren over bruggetjes heen

oneindig jong in ogen

 

die tussen duiven op het plein schuiven

en schateren om de golfslag in je armen

 

soms

zwevend en heel licht
wordt er in mijn handen een vlinder geboren

zoals een zoen

zomaar een zoen, vol

te midden van veroverde geheimen

kerima ellouise ©

vandaag kom ik dichtbij

 

 

ik vouw mijn handen open

in de eerste dagen

van lente
en lees het gedicht van de boom

 

hij fluit op mijn vingers

naar het meilicht

 

droomt meer dan zijn kruin verwachten kan

meer dan ooit

voorbij

 

het zachte weer beweegt zijn bloesems

blijmoedig naar mijn bankje

 

ik vraag hem niet

naar zijn naam

welke beelden hij ziet

of zijn verdwenen in het lied van de zuidertoren

blauw en wit boven de tuin

 

ik drenk mijn handen

in wat volgt en vang de stilte van een vogel

rechtvaardig en hoog op takken

 

als een wolk

leg ik me te rusten in zijn wenk

 

languit in het dwarrelen

kerima ellouise ©