foto kerima ellouise ©

 

 

 

met de gordijnen dicht

of een welkom
warm kan zijn, vraag je

ik adem jou in
met woord
en wederwoord

stapel de letters
van kop tot teen

steeds completer




kerima ellouise ©

dicsmare

zij gaf het me
en hij
golven die zacht opstaan
en zo de weg veranderen

hun dromen, gekust
en uit het krijt gehaald

als pianogolven
wild boven de branding

hoe zij poëzie spraken, gesalonneerd
in elkaars hoofd en tot in de kleinste hoek
aan de horizon

zij gaf het me
en hij

en ik zag wat ik bewaren wilde;
hun vonken in een vuurtoren
vrij

en met het licht



kerima ellouise ©

 

foto kerima ellouise ©

uniek

(de traagheid van het onvermijdelijke)





ze volgt de ogen
van de wind wanneer het regent
op zijn rug

hij deelt verhalen
als het meest nabije in hoeken
van vreemde huizen

ik hoor haar gaan
en graaf de maan uit

ze is de nacht, de schaduw waaruit
het licht kinderen baart

dichter bij de waarheid en liefdeswoorden
die de stilte bij haar glimlach brengen

het zijn geen matrozen
in de diepte van duisternis, geen riviermannen
die meer schelp zijn dan steen

ik wil een spiegel buigen
in de stroming van de zee, vleugels openvouwen
boven de herinnering aan witte aarde

voor haar, voor haar

als een nabijkomende oever
en voor dat andere waarmee ze zilverkleurig licht
op glas ademt



*
voor Amanda Malinka



kerima ellouise ©

Illustratie: "een beeldige wandeling', Blankenberge

foto kerima ellouise ©

 

 

Dát

 

meer en meer
vind ik mezelf terug
wanneer je naar me kijkt

wij elkaar laten ontstaan
wachten op het ontdekken
van de tocht

alles golft
in het verlangen

naar het oor
van de rivier dat oevers
bemint

jij in mij ruist
als een echo van wiegende wenken

wind
en lotus
wanneer de zon ondergaat

dát zegt
in minder dan een armlengte

raak mij aan



kerima ellouise ©

 

 

zij was haar naam

 

vragen rennen me
achterna

en terwijl de stilte tegen me leunt
of ben ik in de waan

luidt een vlinder
de metamorfose van de dood

kinderen wisselen land
en keren herfst om

verplaatsen aarde
naar hemel, weer naar aarde

en wanneer ik me aan hen bind
blijft de weerspiegeling
niet onberoerd

wij huilen
om het afscheid

en vinden het leven in haar



R.I.P. G.


kerima ellouise ©

foto kerima ellouise ©