in ogen gestreept

kan ik alles achterlaten
nu ik eenmaal weet heb van
verleden, dagen aan nachten
keten met niets dan adem

tekens verdwijnen, de kiem
van glijdend geluk wanneer
ontkenning breekt in assen
doorheen het geweld van vuur

kan ik, beroofd van verlangen,
liefde in oprechtheid leggen
of ben ik al te diep door 
het gestreepte sterven bevangen 

nu leegte, vervreemd van verheffing,
zich op een geluidloze lente drukt



(13/13)

 

kerima ellouise ©

zie ook: https://www.youtube.com/watch?v=t20Smun28DQ

van as tot aarde

welke waarheid wordt gebeeldhouwd 
onderaan de urne

terwijl onze handen wrijven 
over het gelaat 
van schaamte

hoelang zal de trein blijven branden
tussen losgehaakte windstreken

die doorheen zwartgekalkte grachten
de gruwel spoelen in de keel van
menselijkheid 

en de vloed van vrede willen
herwinnen

zeg mij, wie richt het hoofd op
in een wijde cirkel
om het oorlogsmonument 

en de vele naamloze schaduwen



Krakau, 21 februari 2012
(12)



kerima ellouise ©

gas-licht

de nachten erna
delen zij het kussen met mij

ik laat de naaktheid toe, de dode handen
in de spiegel, de schepper onder het puin
van het geweten

duizenden monden zwijgen
gaan van hier naar daar, van daar
naar hier, naar vaker en meer
telkens anders

ook voor mezelf

de een helpt de ander
tot er geen dag meer is, slechts 
grote, uitgeholde ogen naast het lege ontbijtbord

ik kan niet meer weg


*
ik schud het kussen op
jij zwijgt in een andere taal
en legt de afstand er tussen




Auschwitz-Birkenau 21 februari 2012
(11)



kerima ellouise ©

waar de dood schreeuwt

ik laat de stilte na
als allerlaatste beeld

elk oog, door zwart en wit omrand,
hecht zich als een zwerver aan het spoor
waarlangs zij liepen

gekleed in flarden van wanhoop
die bleven haken aan elkaars hand
en het schrale, nog bestaande licht

ik veeg gaten in de sneeuw
wil met naakte voeten stemmen vinden
achter de tralies van de aarde

nacht na nacht met hen praten
in een zo dichtbij verleden

ik ga weg, kijk nog een keer om
en neem het afscheid mee



Auschwitz-Birkenau, 21 februari 2012
(10)



kerima ellouise ©

veraste kreten

tot stompjes uitgekleed
werden ogen 
gebroken

in het godvergeten licht

baarmoederloze barakken 
vol doden van vroeger 
tot nu

waar
ontbloot, duizenden 
en duizenden 

werden beroofd
in een verschuivende, reeds verlaten,
bestemming

waar zijn de kinderen?

een stil aanschouwen
staart naar hier of elders

naar
gruwelijk, onverlost verdriet

en een wereld vol waan
waar een anjer 
getuigt

van een laatste vlinder


waar zijn de kinderen?
waar zijn de kinderen?
waar zijn de kinderen?




Auschwitz-Birkenau, 21 februari 2012
(9)



kerima ellouise ©

in het duister geklemd

barakken waar doden verblijven
half in muren, op betonnen vloeren, in oneffen uren
half boven grijze wolken, ergens hoog

ruggengraten, gebroken in een gracht met as
en weke lijken, er is geen steen meer, niet eens een boom
die nog kan slapen

met mijn witte handen raak ik een naam aan,
het glasraam waarachter ogenblauw
staart naar wanhopige verbinding

ik verleg mijn hart
naar een langzame sneeuwvlok
op bruin, zwart en roze, ooit door straten gelopen

uit hun stappen komen woorden
ze schreeuwen het rennen, het neerschieten tussen
hoofd en gele ster

afgeschoren haren winden zich 
rond assen zonder spiegelbeeld, rond verbrande wimpers;
de borstels hebben geen weet van de doden

ik fluister hen een paar woordjes toe

een streepje zonlicht raapt 
een bloem op

en mijn tranen



Auschwitz-Birkenau, 20 februari 2012
(8)



kerima ellouise ©

links, rechts, links, rechts, links,

het is daar, deze dagen
dat ik zag

wijzers vielen uit uurwerken
vielen op het ongrijpbare
begrip

waarin het ademen
onbewoonbaar werd verklaard
en een kind de gesloten mond
van de dood

het is daar, die dagen toen
dat zij niet meer zagen

het slapen of het gaan
in nog minder lijf waaronder ze 
elkaar zochten

het is daar, deze dagen
dat ik zag

gezichten en namen
met stilte doorboord

ik ben van ze gaan houden


Auschwitz-Birkenau, 20 februari 2012
(7)




kerima ellouise ©

 

 

die dag te sterven

 

geen vogel
geeft er antwoord
en de treurwilg prevelt tevergeefs:
niet doodslaan

naald na naald
in ogen, 
ontredderd blauw

nijptangen in bolle buiken 
trekken de dood naar lege handen;

het geschreeuw waait 
door onbestaande ramen, vrouw
na vrouw

niet doodslaan

trage messen sluipen
door identieke lijfjes; harten
op zwarte, naamloze schaduwen, kind
na kind

uit het stof, uit versteende vleugels
uit de sporen van scheefgetrokken monden
uit de tijd, zevenenzestig jaar geleden

sla me dood




Auschwitz-Birkenau 19 februari 2012


kerima ellouise ©

koud, zo koud

haast naakt, lijf aan lijf
vergrendelt magerte 
hun nachten

betonschaduwen 
verschrompelen de dag, zoeken
een plek om te ontlasten

zij fluisteren de honger
muren toe, vijf aan vijf
hun pols klopt nauwelijks ramen

enkel een zwarte mantel van sneeuw
en een homp oud brood
waarmee zij het ontbrekende kussen delen 

en waarin ze zichzelf niet meer zien
zelfs niet wanneer hun mond 
het onderdrukte licht opvangt

ik betreed hun slaapstal
zie namen waarvoor geen woorden zijn
gekrast met de laatste horizon

uit mijn vingers stromen onmenselijke klanken




Auschwitz-Birkenau 20 februari 2012
(5)

geen klank meer

hoe kan je onmenselijkheid begrijpen
wreedheid nog dieper dan

zonder grenzen

stilte in alle mogelijke vormen
wanneer de dood er niet meer toe doet

het kan niet

ik zwijg uit respect
meer dan één minuut

1,1 miljoen keer

ween ik
zwart



Auschwitz-Birkenau 20 februari 2012
(4)

Onvatbaar hoog

er is een weg
die geen ander kan horen, een weg 
in het laatste licht van hun sterflijkheid 

het houdt mij 
in mijn stilte gevangen; duister, de gele vlek,
het gloeiend ijzer van de dood

buiten rouwt het wit
terwijl de dag huilt om de zware boodschap
van de boom

die mij in zijn treurlied omhoog werpt
naar de silhouetten van de wolken
los van kwelling

ik wil de afstand verkleinen
en strek mijn armen uit
naar het meest nabije

mensen, het waren mensen
ik hoor hen gaan



Krakau, 19 februari 2012
(3)

ik draag geen zichtbaar schild

eerste sterren 
ter grootte van een handpalm
dwingen mij naar de linkerkant van het raam

de boom, al lijkt hij gespijkerd in zwarte aarde
keert weer om de rest van zijn verhaal 
te vertellen

ik leg het gele stof
in de sneeuw, naast kleine voetstappen
en zes jaarringen

hoor slechts het wiegelied
van de boom die met zijn takken zachtjes 
zielen beroert

en terwijl afgesloten vlokken het perron kerven voor de trein 
ontsnapt de stroom aan de wachttoren 
doorkruist en met grote honger

ik reis samen met zwarte assen 
die uit de hoed van onschuld in grachten vallen,
lijfelijk gemeten, terwijl spinnen kruipen uit herkenning;

een enkele spint een driehoek
tussen de straat, de pijn en mijn borst


*

het kasteel van Wawel kijkt me
met oude ogen aan; het laat tranen van toekomst
ik draag ze van verleden naar morgen

er was veel meer dan een draak die in brand vloog





Krakau, 19 feb 2O12
(2)


* de Wawel is een heuvel in Krakau. Onder de heuvel bevindt zich de Drakengrot.
* spinnen : legende over het ontstaan van de Davidster

Voorbode (1)

een Poolse vrieslucht
waait binnen

de tijd vertraagt
wanneer een kale boom
driehoog
mij oud aankijkt

zijn takken zijn dofgrijs
en zwart 
aan de randen 
alsof hij treurt 
en me wil waarschuwen
voor wat komen zal

ik ril 
om reeds gevallen schaduwen
en knik hem toe

hij heeft het koud
in zijn marmeren huid 
vol huiver

ik ween nog niet



kerima ellouise ©


17 februari 2012, Krakau

foto kerima ellouise ©