We stonden op en het regende … aja natuurlijk Jeanineke en Edy zijn er bij ! Het was veel kouder (22°C) en dat was eigenlijk een goede verfrissing. Om 9u30 checkten we uit en de dame achter de desk was zeer tevreden met de regen, hier bidden we voor zei ze ? en we vertrokken.
Vandaag gingen we terug langs Sedona en zo verder naar Holbrook over Winslow. Het was precies of we zochten het slechte weer op, het werd steeds donkerder met in de verte regenvlagen. Voorbij Sedona volgden we de highway 40 want Route 66 is hier grotendeels weg en door deze highway vervangen. In Winslow reden we binnen wel langs de Route 66 en daar stond hij dan “Standing on the Corner in Winslow Arizona”, zei die The Eagles kennen weten waarover we spreken !
Hier hebben we weer de nodige foto’s genomen en in The Eagles winkel gaan shoppen, hier regende het een klein beetje. Ellenlange treinstellen passeren hier voorbij het station met telkens drie dieseltreinen voor en soms nog enkele achteraan. Na het middageten vertrokken we verder naar Petrified Forest NP. Eén van de minst gekende parken maar vermits we hiervoor geen omweg moesten maken reden we er helemaal door. Zeker de moeite om deze versteende boomstammen van enkele honderden miljoenen jaren te zien liggen. Hier en daar konden we de boomstammen nog zien maar ze waren allemaal in stukken gebroken. Fantastische kleuren komen hierin voor en eens gepolijst zijn ze natuurlijk nog veel mooier. Gelukkig bleven altijd voor de regen uit rijden en werd het zelfs nog lekker warm. Ons volgend hotel ligt in Chinle een 50 miles van het park. Weer een Best Western en om 18 uur, nu weer 19 uur lokale tijd, kwamen we aan. Het zwembad was buiten gebruik door werken maar dat wisten we al bij het boeken.
Morgen verkennen we de streek hier vermits we 2 nachten blijven.
Deze morgen was hier heel wat frisser en zo ook de nacht, want ik heb de airco ’s nachts moeten afzetten, allé … toch nog 80°F (26°C). Ons ontbijtje verorberd en om 9u30 de auto in. Eerst gingen we even langs bij de Toeristische dienst, juist over de straat, om wat plannetjes en info te krijgen. Een lieve ‘oude’ dame, ik denk toch al van achter in de zeventig jaar, van voor ook, gaf ons heel fier interessante uitleg en vroeg natuurlijk vanwaar we kwamen en of we ons wilden inschrijven in haar register. We vertrokken naar Montezuma Castle en via de Rt 260 was het niet heel ver en reden door de Verde Valley en waren we voor 10 uur al in het park. Op 1600 meter hoogte was het al behoorlijk warm (boven de 100°F) als we uit de auto stapten. We bewonderden de indianenwoningen die in de rotsen waren uitgekapt, die van de indianenruïnes één van de best bewaarde (>90%) in de USA blijken te zijn. Op dat moment vloog er juist een Turkey vulture over (een Kalkoengier), één van de grootste giersoorten met een spanwijdte van 2,5- 3 meter. Edy heeft ze goed in close-up kunnen fotograferen. Om 10 uur begon een gids (Michel) met zijn uitleg over het leven van de Southern Sinaqua indianen (van het Spaans “sin aqua”) waar we aandachtig naar luisterden samen met een tiental gepensioneerde Amerikanen en … ook enkele Nederlanders ! Hij vertelde over hoe ze daar leefden, waarom ze zo hoog leefden en waarom ze er nu niet meer leefden, allemaal de moeite waard. Het park is niet groot dus trokken we verder naar Montezuma Well, een bron die continue duizenden liters water geeft voor de irrigatie van de streek, ook al in 1100 bij deze Sinaqua indianen. Ook hier was het nog uitzonderlijk stil en ook zeer weinig toeristen. Na de mooie foto’s die we daar namen, trokken we nu naar Sedona aan de rode rotsen. 30-40 miles verder zagen we de prachtige aftekening van de Red Rocks bij het binnenrijden van Sedona. Ook hier was alles veranderd sinds 6 jaar geleden, heel mooi afgewerkte wegen leiden ons naar Down-Town, het oude Sedona, dit herkenden we nog, het grote bronzen paard en de gezellige cowboy bars. Een echte oude cowboy, volledig uitgedost, liep over de straat met zijn botten en sporen sleffend over de grond en zijn revolver klaar om te schieten in zijn holster.
Het was al 14 uur gepasseerd en we hadden honger. In de Cowboy Grill aan de overkant stapten we binnen en werden we verwelkomt door een echte cowboy. Hier gingen we al warm eten en vanavond een kleinigheid, dus deze keer namen we met vier elk een kippenschotel, rijkelijk gevuld met een halve kip, de nodige groentjes en gebakken aardappeljes … een feest, met daarbij een aangepaste lokale pint, heerlijk !
De oude shuttle-bus die ons vroeger gratis naar Tlaquepaque voer, hier vlakbij Sedona, bestond niet meer; dit is een Mexicaans dorp met zeer exentrieke winkeltjes, prachtig aangelegd en heel rustig, dus deden we het maar met de auto. In een lokaal bierbrouwerijtje, dat 7 soorten bier produceert, moesten we natuurlijk ook eens gaan proeven, het was prijzig maar wel lekker !
Vier uur, dus tijd om terug naar het hotel in Cottonwood te rijden. Onderweg zagen we, waarschijnlijk ergens aan Prescott een bosbrand woeden, want boven de bergen stegen enorme rookpluimen op.
Nog even langs de supermarkt voor onze proviand voor vanavond en gaan zwemmen. Het water was minder warm en verfrissend deze keer.
Morgen trekken we verder naar Chinly, eerst nog een hotel geboekt voor twee dagen; dan passeren we Flagstaff, Winslow en de Petrified Trees en daarna zien we wel weer.
We werden maar om 7u20 wakker, maar geen probleem we hadden tijd genoeg vandaag. Gisteren hadden we de weg herbekeken en we besloten om via Prescott, Ghost Town en Cottonwood tot daar maar te rijden en daar een Best Western te boeken voor 2 dagen.
Van daaruit kunnen we dan de streek rustig verkennen, waaronder Sedona en de prachtige rode rotsen in de omgeving.
Om 9u30 vertrokken we na een sober ontbijt (ik nam slechts 3 pancakes).
Dwars door het chique Indian Wells, met zijn ommuurde villa blocs, reden we naar de Highway 10. De tuinen, voetpaden en ommuurde begroeiing grenst aan het ongelooflijke. Geen sprietje gras is hoger dan het ander en de kantjes zijn op de millimeter juist afgesneden, hier zijn kunstenaars aan het werk geweest ! We zitten hier wel in een woestijn en zonder water groeit hier dus niets, maar met geld koopt men alles.
Eens op de autobaan was het kilometers rijden door dorre valleien begroeit met alle soorten Yuka’s en cactussen tot nabij Prescott, waar de bergen begonnen. Hier daalde de temperatuur tot beneden de 100°F (37°C), we klommen ook tot boven de 2200 meter.
Voorbij Prescott waren we van de highway weg volgden we de normale 2 vaksbaan, Road 87.
De bergweg naar Ghost Town Gerome, was prachtig en ook volledig nieuw aangelegd. Juist voor Gerome ziet men de verschillende kleuren steengruis dat men uit de mijnen haalde en tegen de bergen uitstortte. We rijden Gerome binnen en parkeren de auto in de hoofdstraat van nog geen 50 meter lang. Hier ziet men bezienswaardigheden die men nergens anders vindt. De winkelier van één van de shops zei zelf “Here you can buy things you don’t need”, en dat zegt genoeg ! In de oudste “Family Bar in the World” gingen we een Budweiser aan de toog drinken, hier stond nog een authentieke Jukebox Rock-Ola.
Cottonwood, ons eindpunt vandaag, lag op 7 miles hiervandaan een afdaling naar de vallei en het was nog maar 17 uur, goed uitgerekend dus.
Ingecheckt, uitgepakt en gaan zwemmen in een mooi donkerblauw mozaiek zwembad met een verfrissende temperatuur van … zeker 37-38°C, de lucht leek kouder dan het water.
Nog een lekker aperitief in de kamer met een glaasje wijn en wat kaas en dan op zoek naar een geschikt restaurant. Veel honger hadden we niet, dus maar naar de Italiaan hier vlakbij op de Main street.
Morgen bezoeken we dus het prachtige Sedona en de donker rode bergen in de omgeving.
Kort maar goed geslapen zijn we om 7 uur opgestaan. De eetzaal was wat groter dan de andere hotels maar wel luidruchtiger. Er werd duidelijk minder gegeten, misschien door de warmte ?
Vandaag staat op het programma een bezoek aan het Joshua Tree National Park, Palm Springs en Indian Wells, het mondaine gedeelte van Los Angeles, waar nu de rijken der aarde wonen ipv Los Angeles of Palm Springs tot voor enkele jaren !
Het duurde even voor we de snelweg bereikt hadden en reden naar Joshua Tree NP. Op de kaart toont alles zo dichtbij maar in werkelijkheid duurde het toch nogal lang vooraleer we de afrit bereikten. In de zomer ligt het park er wat troosteloos bij, alles leek verdort om nooit meer goed te komen. Wij hadden het park in april al eens bezocht en toen stond alles mooi in bloei, wat een verschil ! We hadden al op voorhand besloten niet het hele park door te rijden, anders krijgen we toestanden zoals gisteren … Na de toch mooie foto’s van Yuka’s en andere stekelachtige planten te hebben genomen, draaiden we halfweg terug op weg naar Palm Springs via de autosnelweg natuurlijk.
Palm Springs samen met Indian Wells is onmetelijk groot geworden, sinds wij, 6 jaar geleden vanuit Los Angeles, hier passeerden. Boulevards van kilometers lang doorkruisen de hele stad en huisnummers van boven 80000 is hier geen uitzondering. We wilden op zoek gaan naar de winkelstraat die wij ons nog herinnerden, maar waar ligt die ? De GPS werd ingeschakeld en een café ingegeven om het daar te vragen, waar die “Walk Off Fame” die we toen hadden gezien, zich bevond. We kiezen Café Euro, willekeurig op de GPS … en waar komen we uit … toevallig op de avenue waar we moesten zijn. Voor de deur parkeerden we onze auto en daar gingen we iets eten op een buitenterras met waterverstuiving en in de schaduw natuurlijk, ik heb daar zelfs een slaatje gegeten, heerlijk dat is vakantie !
De temperatuur was serieus opgelopen en bereikte weer de 110°F (43°C). We wandelden nog wat langs de boulevard, waar veel winkeltjes dicht waren want het is vandaag Labour Day maar de hitte was te groot en we gingen in het hotel wat zwemmen.
Na onze slechte ervaring bij de Mexicaan van gisteren besloten we eens wat beters te gaan eten. Het restaurant hier recht over Ruth’s Steakhouse, één van de duurste restaurant in de omgeving, lonkte ons. Van het hotelpersoneel hadden we al begrepen dat casual kledij niet voldoende was om daar binnen te gaan, dus maakten we ons maar wat op voor deze gelegenheid.
Inderdaad het was een prachtige gelegenheid met meer bedieningspersoneel per tafel dan het aantal gangen op de menu. Mijn voorgerecht was weer een Steakhouse slaatje !
Het eten was overheerlijk en de wijn subliem … meer moest dat niet zijn, de prijs ook niet !
Morgen trekken we weer verder richting Prescott, Gerome (Ghost Town) een vroeger mijndorp, Cottonwood en Sedona. Een zeer mooie streek waar we weer enkele dagen gaan blijven.
Deze morgen om 7 uur opgestaan, lekker ontbijtje en we vertrokken om 9 uur naar Death Valley ! Nog even naar de bomma’s gebeld om te zeggen dat het hier al 90°F (32°C) was en dat alles prima verloopt en we gingen vertrekken.
Vandaag was het een serieuse toer dat we gingen maken, maar ja zo dicht bij het warmste punt van de wereld (volgens de Amerikanen) en er dan niet passeren, dat zou pas zonde zijn. Wij hadden er al geweest 6 jaar geleden maar Edy en Jeanine wilden die hitte ook eens voelen.
Het werd steeds heter en heter en we reden de ene vallei door na de andere. Oneindig lange wegen leiden door deze zoutvalleien met aan weerskanten hoge bergtoppen. Hier rijdt men 100 mile zonder iemand tegen te komen aan 65 miles/h langs een kaarsrechte asfaltweg. Hier en daar stopt de weg met een plakaat “in construction”, dan moet men verder over een onverharde gedeelte ! Na 2,5 uur bereiken we Death Valley, in een ijskoude Gift Shop kopen de meisjes enkele kaartjes en andere spulletjes en wordt er nog een sanitaire stop gehouden. In het kleine resort daar liggen mensen aan een klein zwembadje te zonnen ?? bij 110°F (43°C !) hoe houdt men dat uit !
Wij rijden verder en draaien de weg in naar Bad Water, het laagste punt in de vallei op -86 meter onder het zeeniveau, het is daar zeker 115°F (46°C). We lopen even over een smal zoutweggetje, kijken naar de plas water die er nog bij ligt en spoeden ons naar onze airco gekoelde wagen, wat een zaligheid ! Tegenwoordig kan men verder rijden langs Bad Water , een nieuw stuk weg werd hiervoor aangelegd, maar wij verkiezen om dezelfde weg terug te nemen tot aan het grote resort om zo de vallei van de bovenkant te kunnen bekijken, via Zabriskie Point, genoemd naar de gelijknamige Amerikaanse film uit 1970, hetgeen men zeker moet gezien hebben. Een korte maar zeer warme klim geeft ons een prachtig zicht op de vallei en de omringende rotsformaties, die door hun grillige vormen en kleuren onwaarschijnlijk lijken.
Terug in de auto rijden we verder naar de afslag Dante’s View. De 13 miles blijken toch ook de moeite van de klim want hier ziet men de ganse vallei met 1700 meter lager Bad Water, waar we daarvoor passeerden.
Rond 14 uur, en steeds maar warmer dalen we de volgende vallei in voor onze weg naar onze volgende slaapplaats. Troosteloze vlaktes tussen hoge bergen zonder iemand tegen te komen, belanden we zo via de 127 in Baker. Nu gaat het sneller tot Barstow via de autostrade om dan links richting Palm Springs te weg te volgen.
De afstand was wat onderschat met de nodige stopplaatsen, zodat het ondertussen al 20 uur was om dan nog ons hotel op te zoeken, dat al geboekt was in Palm Desert. Het adres was in de GPS ingebracht maar … “u hebt uw bestemming bereikt” was helemaal niet ons hotel. Wat verder gezocht, een paar keer gaan vragen, een plannetje meegekregen, maar niks we vonden ons hotel niet ! Uiteindelijk nog eens gevraagd in een restaurant en die man had het bij het rechte eind, maar het was toch nog een heel eind (in Amerikaanse normen natuurlijk niet). Het was 21u45 en we kregen onze kamer. Uitgepakt en nog gaan eten … maar waar … enkel de Mexicaan Fastfood El Taco was nog open, daar ga ik nooit meer … bah … wat was dat !
De dag was al bewogen maar nog niet ten einde ! We pakten uit maar de airco werkte niet, het was veel te warm in de kamer en buiten was het nog warmer. De meisjes gingen reclameren en met hun charmes kregen we een andere kamer met werkende airco !
We hebben afgesproken dat we de dagindeling samen gaan bepalen en op tijd gaan stoppen zodat we nog wat kunnen ontspannen in het hotel met af en toe een zwemmetje.
Hier blijven we twee dagen, om Palm Springs en Joshua Tree NP te verkennen, die liggen hier vlak in de buurt.
Zo laat zijn we nog nooit gaan slapen … het is al na 24 uur !
Neenee .. het was een Italiaan gisteren, dus geen steak maar pasta’s !
Deze morgen na soberder ontbijt vertrokken we al om 9 uur naar Sequoia National Forest. Vanuit Clovis kan men doorsteken naar het National Park via de 180 en komt men direct in het Park langs de noordkant binnen. Tot in Dinuba liep alles prima, maar dan verdween plots de aanduiding van de weg en waren we de 180 kwijt. De GPS boven gehaald en Tree Waters ingegeven al eindbestemming. We volgden getrouw onze lieftallige vrouwenstem en dat hadden we niet mogen doen. We kwamen onderaan het park hetgeen niet de bedoeling was. We wilden door het park rijden en niet er heen en dezelfde weg terug, dus even de kaart erbij genomen en via Badger zouden we terug op de goede weg zitten. Op de kaart was het een recht weggetje dus dit ging vlot gaan. In werkelijkheid was dat de prachtigste asfaltweg die we al hadden gehad, maar bochtig … niet te doen. Heel deze fout heeft ons 2 uur gekost voor we eindelijk aan het park aankwamen. Ook hier weer problemen, ¾ uur hebben we stapvoets aangeschoven om binnen te geraken, enkel om onze inkompas te laten zien, met voor ons Harley Davidsons in groepjes van 5-10 man.
Onze planning liep duidelijk in het donder. Eens in het park was er geen probleem meer en stopten we bij de eerste reuzen bomen om foto’s te nemen. Op de drukke parking plaatsten we de auto en dan moesten al wandelend 700 meter afdalen tot aan de General Shermanboom, een mammoetboom van 11 meter diameter … meer dan 30 meter omtrek ! Enorm veel mensen die toch allemaal de nodige foto’s wilden maken omringden de boom. We besloten om te voet terug te keren want er was ook mogelijkheid om de shuttle te nemen. Op deze hoogte van 2140 m en een temperatuur van boven de 25°C is stappen ook al niet zo evident, maar voor ons geen probleem natuurlijk.
We daalden verder door het park en ik herinnerde nog van een vorig bezoek dat er een parking was waar we de reuzenbomen nog beter konden zien in den meer open ruimte. En jawel we parkeerden even langs de weg, want de parking was enkel voor gehandicapten en we liepen zo tot aan de machtige bomen met zelfs een omgevallen boom die aan het wegkwijnen was. Hier kon men de afmetingen beter vergelijken.
Vermits we zeer veel tijd verloren hadden moesten we voortmaken en bereikten zo de baan naar Porterville om nog vele miles af te leggen tot ons volgend hotel in Richcrest. Voor 20 uur zouden we niet in het hotel zijn, gelukkig was het al geboekt !
Richcrest is al een grote stad dus geen probleem om hier een restaurant te vinden voor deze avond, het werd het Caseys steak and BBQ house !
Vandaag viel de temperatuur nog goed mee, nooit boven de 101°F, maar morgen in Death Valley zal het wel warmer zijn !
Met de airco op in de kamer was het goed slapen. Toch om 7 uur opgestaan want het ontbijt is hier maar tot 9 uur. In de kleine ontbijtruimte hadden we nog juist een tafeltje van 4 en begonnen we met de waffles te bakken. Zelfs een Amerikaan mooi uitgedost met wit hemd en kravat hield ons in het oog want hij had dit nog nooit zien maken ? Gelukkig eten we steeds minder en minder, we zijn bij gegeten denk ik.
We vertrokken terug naar Yosemite om Glasier Point te verkennen. Wat was het al terug zeer heet … nog maar 90°F. Het bochtige parcours dat we al kende, werd vlot afgewerkt en we kwamen boven aan de ingang van het park. 11 miles verder was de afslag naar Glasier Point. Het was 10u30 dus nog vroeg en er was nog maar weinig verkeer. We stegen tot 7240 feet en kwamen aan op de uitkijkpunten.
De lucht was grotendeels bedekt met sluierwolken zodat het draaglijker was van temperatuur op deze hoogte (68°F of 20°C). Het panoramisch uitzicht was adembenemend met de Half Dome berg juist voor ons, de bolle kant mooi in de zon en de platte afgeschuurde kant in de schaduw. In de verte was er weer een ‘kleine’ bosbrand aan de gang. Hier was het natuurlijk heel wat drukker omdat de parking bijna altijd overvol staat, veel Duitsers en … hoe kan het anders Japanners !
De kleine Prairiehondjes wemelden weer langs de mensen op zoek naar voedsel, eten geven is hier ten strengste verboden.
Rond 13u30 daalden we terug af door het dennenbos waar de weg eigenlijk eens mag heraangelegd worden. Het was de derde maal dat we deze weg deden , dus dit ging vooruit. In Oakhurst gingen we dan de supermarkt in om onze apero’s te kopen en wat fruit.
Aan het hotel was het frisser dan gisteren , slechts 101°F (38°C).
In de hotelkamer bekeken we de volgende route en boekten we reeds de volgende 2 hotels om zeker te zijn van een plaats, het eerste in Ritchcrest en het volgende ter hoogte van Los Angeles aan het Josua NP in Palm Dessert.
Vanavond gaan we hier in de buurt (Clovis) weer eten, misschien een steak maar dat is nog niet zeker !
Morgen rijden we nog meer naar warmere oorden … Sequoia NP met de reuzenbomen (en niet willen regenen !!)
Om 6 uur waren we allemaal al wakker, misschien door de koude, want het was deze nacht flink afgekoeld, we zaten ook op 2500 meter hoogte.
Alles ingepakt en de auto ingeladen en het was nog maar 7u45; het ontbijt was maar vanaf 8 uur dus even wachten. Vermits het ontbijt niet in de prijs was inbegrepen konden we uit de menu kiezen. De drie reisgezellen elk een gevarieerd gebakken eitje en ik opteerde voor pancake met siroop en French Bread, zeer goede keuze !
In de schaduw was het nog goed koud maar de zon gaf al veel warmte en we vertrokken richting Mono Lake een 15 miles verderop. Op de hoogvlakte hadden we een prachtig zicht op het meer met de tufa’s, dit is vulkanisch as dat uit de bodem opstijgt, en de weg die we later gingen berijden. Op een speciaal aangelegde uitkijkpost, gingen we wat dichter tegen het water kijken naar deze tufa’s en voor ons kwamen uit de bosjes eerst één elk (soort hert) met een kleintje en daarna nog een grotere op het wandelpad staan, knap om hiervan enkele foto’s te nemen. We trokken verder en voorbij Lee Vining draaiden we rechts de Tioga Pass in. De weg werd steeds steiler en langs imposante rotsen en prachtige ijskoude meren bereikten we op een hoogte van 3050 meter de ingang van Yosemite National Park. Een bochtige mooi aangelegde weg leidde ons door één van de grootste en bekendste parken van de USA. De bosbranden die er dit jaar hadden gewoed waren duidelijk zichtbaar en na een steile afdaling bereikten we Yosemite Valley, de bekendste plaats van het park. Langs majestueuse Redwood en Sequoia bomen reden we tot voor El Capitan, de enorme granieten loodrechte rotsformatie van 900 meter hoog, geliefd door bergbeklimmers. Na een toertje door de vallei reden we verder richting Exit (Oakhurst) om af te dalen naar 900 meter , de uitgang van het park. Edy had de vorige avond al een BW hotel vast gelegd in Clovis nabij Fresno een 35 miles verder. De bergen verdwenen voorgoed en langs weide vlaktes bereikten we ons hotel, prachtig van uitzicht en zeer verzorgde kamers.
Vlug uitgepakt en gaan afkoelen in het zwembad, want om 17 uur was de temperatuur hier nog 106°F (41°C !!)
Bij een lokale Italiaan gingen we eten en na nog een koffietje op de kamer was het weeral tijd om te gaan slapen.
Morgen een rustige dag, terug naar Yosemite maar deze keer een andere kant, Glasier Point, om de vallei van boven te kunnen zien met recht voor ons de Half Dome.
Na onze alcoholrijke dag van gisteren, zodat we zelfs geen avondeten meer nodig hadden, kropen we met een goed stuk in ons voeten in ons bedje !
Goed uitgerust waren we vroeger wakker dan normaal en konden we een “Early Breakfast” goed verdragen. Om 9 uur waren we klaar om te vertrekken voor een redelijk lange tocht naar Bridgeport over de Sedona Pass. De GPS liet het eerst afweten, vergeten op te laden, maar na een halfuurtje rondtoeren kwamen we terug aan het hotel en stuurde de plots werkende GPS ons toch in dezelfde richting. Uit de Napa Valley rijden was eigenlijk niet zo spectaculair tot we op Highway 12 naar Sonora kwamen, hier veranderde het landschap van troosteloos dor naar rijke vruchtbare fruitboomgaarden, vooral pechen en nectarinen. De temperatuur was ondertussen al flink van 70°F tot een 94°F gestegen, gelukkig hebben we die goeie aerco in de auto.
In Sonora gingen we even van de weg om te tanken om de vrouwtjes niet ongerust te maken als we aan de bergpassen gingen beginnen. De Sonorapas is een prachtige kronkelige weg dwars door dennenwouden tot een hoogte van 2900 meter. De weg was volledig heraangelegd met pikzwarte asfalt en waren de lijnen nog maagdelijke getrokken. Was dit nu speciaal voor ons, het kan bijna niet, maar we apprecieerden het wel ! Zulke wegen hebben we in België geeneen, dit was een biljartlaken … Onderweg komen al zeer veel ‘kleine’ Redwood Sequoia’s tegen verspreid tussen de dennen en sparren. Machtige rotsformaties van de Sierra omringen ons en we dalen af tot 2500 meter in de brede vallei richting Yosemite.
We naderen Bridgeport waar we het Bridgeport Inn motel thuis al geboekt hadden om zeker te zijn van de slaapplaats. Bridgeport is een onooglijk klein gehucht met één straat en enkele verspreide motels en restaurants. Deze avond gingen we iets drinken, een Bud natuurlijk, en eten in het lokale steakhouse aan de overkant van de straat. Een Rib Eye van 10-14 onz stak mijn ogen weer uit met frietjes en sla, dat ging het worden, Diane , Jeanine en Edy waren bescheidener en namen een lekkere sla., overheerlijk !
Het was nog te vroeg om naar de kamer te gaan, waar de Wifi toch niet goed werkte, en besloten we naar de bar van het motel te gaan. We namen één van onze wijnflessen uit de Napa Valley mee om daar te degusteren (we hadden het wel eerst gevraagd en er was No Problem en hier werkte de Wifi zeer goed).
De blog is geschreven en Edy heeft zijn foto’s ook al overgezet, dus klaar om morgenvroeg Mono Lake langs de weg en de Tioga Pass naar Yosemite te verkennen. Dit wordt een prachtige dag !
Na ons zwaar maaltijd van gisteren (400gr steak) toch goed geslapen en klaar voor de grote dag, de wijnproeverijen in de Napa Valley. Tijdens het ontbijt beslisten we om de grote tour te nemen met een bezoek aan 4 wijnboeren met maaltijd en hapjes voor ‘slechts’ 110,00$ pp. Om 10u30 verzamelen en Marc van het busje kwam ons ophalen. In het busje zaten nog 4 koppels, allemaal van de USA (Florida, Texas, …) en het busje was vol. Marc onze driver and guide was een vlotte verteller en loodste ons door de Valley naar de verschillende wijnproeverijen, één grote en de andere echt kleine, veel gezelligere plaatsen.
Uiteraard wordt er na de proeverij aangeboden om wijn te kopen maar er was zeker geen enkele verplichting, toch hebben we ons hier en daar laten verleiden om een flesje te kopen.
Het weer was schitterend en aangenaam van temperatuur en gelukkig was er aerco in het busje. Het eten deze middag werd door onze gids geprepareerd en in de schaduw onder de oude eikenbomen geserveerd met dessert en al. Vooral in de Hopper Creek Winery was het een zeer interessante belevenis waar we veel geleerd hebben over hoe we wijn moeten beoordelen en vooral hoe we de wijn moeten degusteren. Zelfs On the field mochten we de verschillende druiven proeven en konden we zo de zoetheid van de druiven al bepalen. Eén van de soorten wordt zelfs morgen al geoogst omdat de zoetheid nu al voldoende is.
Na zo een dag hadden we zeker geen honger niet meer, temeer omdat we in ons hotel om 18 uur nog koffie en zelf gebakken koekjes kregen, à volenté !
We plaatsen ons op het schaduwrijk terras van ons hotel en genoten van onze aangeboden versnapering, tijd ook om de blog te schrijven en Edy om zijn foto’s te bekijken.
Morgen moeten we vroeger vertrekken uit de Napa Valley op weg naar Bridgeport richting Mono Lake aan de ingang van Yosemite NP. Dit wordt een mooie rit door de bergen waar we misschien zelfs nog sneeuw kunnen tegenkomen.
Goed uitgerust gingen we rond 8u15 naar het ontbijt. Deze keer was er minder volk en de pancakes waren weer overheerlijk, deze keer met kaneelsmaak … mmmm !
Vandaag gingen we nog met de kabeltram rijden, dus een wandeling tot aan het vertrek met de draaischijf, waar de tram manueel wordt gedraaid om terug aan te koppelen aan de kabel en dan de volledige rit tot in het hardje van San Francisco, het shoppingcenter. Spectaculair hoe die tram de zware hellingen neemt en steeds terug moet afremmen aan de dwarsstraten een ware kunst van deze twee mannen. Geen seniortarief maar wel 6,00$ pp om de stadskas te spijzen.
Aan het einde of begin van de lijn stonden de mensen, voornamelijk toeristen in een lange rij te wachten voor een plaatsje, liefst vooraan of hangend aan de tram. Wij gingen nog even in de T-Mobile store om een SIM-kaart te kopen om dan gratis te kunnen bellen en daarna de prachtige Apple Store gaan overvallen !
Een wandeling terug was wat teveel en we besloten de taxi te nemen naar ons hotel waar de auto nog steeds in de garage stond. Na de sanitaire stop vertrokken we met de auto naar het stadspark, één van de grootste van Amerika, en kwamen we zo tot aan de zee. Ondertussen was het al over drie en moesten we toch ook nog naar de Napa Valley vertrekken via de Golden Gate Bridge.
De GPS werd ingesteld richting San José ten noorden van San Francisco. Plots zaten we op de autostrade via de Oakland Bridge die we zeker niet moesten hebben, dan maar de eerste afrit om eens op de kaart te kijken, want de autostrade zat hier blok vast !
We moesten helemaal terug tot aan het park waar we een uur geleden ook al waren geweest om dan uiteindelijk toch op de Golden Gate Bridge aan te komen.
Op het einde van de brug even de parking op om enkel mooie foto’s te nemen van de skyline van deze mooie stad,. die we hier gingen verlaten. San Francisco laat toch altijd een goede indruk na, zelfs na de derde keer !
We hadden vooraf in ons hotel gevraagd of ons volgend hotel bereikbaar was, door de aardbeving, maar er waren geen problemen, enkel TV-ontvangst was er niet in de kamer.
De rit naar de Napa Vallye was niet zo ver en in Napa zelf bleek er toch hier en daar schade aan de huizen, scheuren of afgevallen schoorstenen. Ons hotel had geen enkele schade maar ze waren wel bang geweest.
Op zoek naar een restaurant langs alle wegversperringen bleek niet zo eenvoudig, maar we hebben toch zeer goed gegeten in het bijna enige restaurant/café van de stad.
Morgen de lokale wijnproeverijen gaan bezoeken … en dan zien we wel !
Alleman was vroeg wakker deze morgen, naar het schijnt moeten er dan toch snurkers in huis zijn, en hebben we ons rustig klaar gemaakt voor het ontbijt, het is zondag voor iedereen. In de ontbijtzaal was het een drukte van jewelste en hebben we wat moeten wachten om een plaatsje te bemachtigen. Overheerlijke pancakes, zelf gebakken natuurlijk, en een goed uitgebreid buffet stond ons te wachten. Het weer zag er zoals altijd in San Francisco mistig en winderig uit, maar er zat beterschap in.
Edy en Jeanine hadden deze nacht een trilling van een aardbeving gevoeld, die in de ontbijtruimte uitgebreid op TV kwam. Het epicentrum ligt wel meer naar het noorden in de Napa Valley waar we de volgende dagen naartoe trekken, hier is er zeker geen schade vast gesteld.
Vandaag gingen we eerst San Francisco met de auto wat verkennen, want vlak kan men het hier niet noemen. Hellingen van zeker 30% zijn hier geen uitzondering, ons hotel ligt namelijk op de hoek van Lombardstreet (wel bekend) en Van Ness Avenue, één van de hoofdstraten. De zon kwam erdoor en het werd zelfs warm met blauwe hemel, ongelooflijk !
Rond 11 uur hebben we dan de auto in de garage geparkeerd en zijn we er te voet op uitgetrokken. “A few Blocs away” en we zijn aan de Fishermans’ Wharf. Maar eerst gingen we de overbekende afdaling van Lombardstreet bekijken. Zelfs de politie moest hier het verkeer wat regelen omdat er zoveel Aziaten stonden die toch de hele familie eens op de foto wilden zetten voor de haarspeldbochten en de prachtige bloemenperken. We kregen dorst en het was trouwens al middag dus tijd voor een drankje en een hapje. Even verder lagen de boten waar we vroeger ook al een rondvaart tot onder de Golden Gate Brigde en langs het Alcatras hadden gemaakt, … misschien ook iets om vandaag te doen nu het mooi weer is.
Aan Pier 39, … jawel de zeeleeuwen lagen er, niet zoveel als andere jaren maar ze kregen zeker zoveel aandacht van de toeristen. Voor ons avondeten bestelden we maar al een tafel met zicht op zee in één van de betere restaurants de “Neptune” omdat we veronderstelde dat het op een zondag toch drukker zou kunnen zijn. Nog wat langs de winkeltjes flaneren en toen ontdekte ik dat mijn batterij van de camera plots leeg was. We gingen nog met de boot varen dus moest ik terug naar het hotel voor de reserve batterij. Na een goed halfuur was ik al terug, een beetje in looppas, aan de boten waar we hadden afgesproken. Om 16u30 was de volgende afvaart en de boot was goed vol, ook met een ploeg luidruchtige Nederlanders.
Deze één uur durende uitstap is zeker de moeite waard en voor 15$ pp nog niet eens zo duur. Rond 17u45 waren we terug van boord en begaven we ons maar richting restaurant, maar eerst nog even iets drinken.
Na enkele minuten wachten mochten we aan onze gevraagde tafel. We bestelden met vieren de Neptune visschotel, maar die viel wat tegen, maar het uitzicht was goed met zicht op Alcatras en een mooie zonsondergang aan de Golden Gate Bridge.
Nu nog te voet de hellingen op naar het hotel en dan was het genoeg geweest voor vandaag. Terwijl ik hier zit te schrijven liggen ze al allemaal in bed, morgen weer vroeg dag !
OK, here we go again … Om 7 uur zijn we vertrokken om Edy en Jeanine op te halen. Ongelooflijk maar waar … ze waren nog niet helemaal klaar, om eerlijk te zijn, waren wij ook wat te vroeg. Na een comfortabele taxirit met Tom zijn nieuwe auto kwamen we mooi op tijd in Zaventem aan, rijkelijk op tijd. Het elektronisch inchecken met de nodige assistentie duurde langer dan met de oude methode, maar de vooruitgang mag en kan men niet tegenhouden; boterhammetjes opgegeten en rustig naar de controle(s). Een enorme drukte aan de B Gates met een variëteit aan mensen, die zich gehaast naar hun respectievelijke gate begaven. Onze vlucht van 10.45 uur vertrok mooi op tijd om 11 uur, de security is niet mals, de transit mensen werden werkelijk volledig gefouilleerd van kop tot teen en Diane moest een flesje dissolvent afgeven alhoewel de inhoud minder dan 100 ml was maar het was een flesje van 125 ml !
Tijdens de vlucht naar Philadelphia niks gezien, wij zaten in het midden van 2-3-2 en alle raampjes waren dicht geklapt (slapers zeker), Edy en Jeanine zaten vier rijen achter ons aan het raam, maar ook daar niks dan wolken en een mooie rechter vleugel. In een redelijk donker vliegtuig gingen de uren voorbij. Drinken, eten, terug drinken en terug eten opgediend door een niet al te vriendelijk personeel. Ik heb dan maar heel de weg gebabbeld met mijn buurvrouw die naar het trouwfeest van haar nicht kwam, die in Amsterdam woont. Een New-Yorkse kwam er ook nog bijstaan om de babbel, eigenlijk geïnteresseerd uithoren, compleet te maken.
1u30 lokale tijd, de landing werd ingezet en terug door de controles en onze bagage oppikken en terug scannen en fouilleren, deze keer moest Jeanine eraan geloven. Hier hadden we enkele uren de tijd om een pizza en een drankje te nemen en even de bomma’s te bellen. 16u20 en het vliegtuig vertrok naar San Francisco. In Brussel hebben ze ons 4 willekeurige plaatsen gegeven, de overschot in de nationale vlucht, maar gelukkig niet ver van mekaar (eindelijk rust).
Het regent in Philadelphia maar volgens de piloot is het in Frisco 22°C (72°F) niet zo frisco-achtig dus, dat belooft ! … maar er zijn 15 wachtende vliegtuigen voor ons “Waiting for Take Off” ! Iets drukker dan in Brussel maar om 17 uur gaan we toch de lucht in. Een heel kalme vlucht met af en toe wat kasseien arriveren we om 19u30 in Frisco; moe en toch tevreden.
De valiezen halen duurde wat en dan de elektrische trein op naar Alamo, onze autoverhuur. Daar waren we ook niet alleen en onze Minivan (Chrysler –City & Country) was nog niet klaar, hij moest nog gewassen worden … maar daar kwam hij dan onze propere rode automaat. Uiteindelijk om 22u30 reden we de parking van ons hotel in, inchecken en naar kamer 411, er zijn enkele mensen moe van een vliegtuigreis van meer dan 24 uur zonder slapen, allé … Jeannineke niet natuurlijk !
Nog een drankske en het bed in, Tomorrow is an other day !
Reisduur : van 23 augustus tot en met 13 september (22 dagen)
Op 23 augustus vertrekken we weer naar de westkust van de USA tot 13 september 2014. Deze keer vertrekken we nog eens in San Francisco, omdat we het zo een aangename stad vinden. Enkele dagen verkennen en dan trekken we naar het noorden voor enkele dagen naar de Napa Valley, als wijnliefhebbers !
Van daaruit door het mooie landschap en bergen in richting Bridgeport aan het Mono Lake om Yosemite NP langs de bovenkant binnen te rijden. Vervolgens naar Sequoa NP om via Death Valley naar het zuiden af te zakken richting Palm Springs en Joshua NP. Dan richting Phoenix en Tucson om de indianen woestijn met zijn reusachtige cactussen te bekijken. Van hieruit gaan we terug richting noorden door indianen gebied langs de Canyon de Chelly richting Denver, de Rocky Mountains onze eindbestemming.
