Verleid me, verstik me, pak mn vrijheid af. Bemin me, beperk me, ga je gang, ik ben laf.
Je wil samensmelten, - een onnozel idee - Maar ik ben romantisch, ik ga dr in mee
Kneed me en knecht me, wees lief en gemeen. Gun me de plek van het blok aan je been.
Als jij mijn vrouw bent, ben ik je man. Dan vechten we samen, voor dat wat niet kan.
We doen nóg meer water bij onze wijn, totdat er alléén nog maar water zal zijn. Helder maar smaakloos, geen kleur meer, geen gloed, zo leven we samen, de dood tegemoet.
Weg met de eenzaamheid, leve de sleur, jaloezie, irritatie, gesprekken, gezeur. De liefde geeft hoop, de liefde heeft zin, de liefde is een valstrik, maar ik trap er zo graag in.
Steeds dezelfde fouten, steeds dezelfde pijn. Bijna net zo gruwelijk, als helemaal alleen te zijn.
Misschien is het deze keer anders, misschien is het deze keer waar. Is alle wijsheid van de wereld maar een fout, ik wil het graag geloven, want ik houd zoveel van haar.
Het spel is weer begonnen, ik zit er midden in. Verslaafd als een verslaafde, verzetten heeft geen zin.
Ik kan alleen verliezen, mijn hart en mijn verstand. De liefde laat pas los, als ze is opgebrand.
Dan ben je weer jezelf, alleen en onbemind. Maar volwassen en verstandig, totdat het weer begint.
Heel argeloos begin je een gedicht. Een aantal letters, aangenaam van vorm. Het gaat vanzelf. Er slibben regels dicht. Ze zwijgen nog. Ze wachten op de storm.
Uit dode krullen, schreven, lijnen, halen Ontstaan - geen mens die weet waaraan het ligt - Schermutselingen tussen de vocalen. De consonanten brommen mee, ontsticht.
Pas dan ontpopt zich iets als een bericht. Een S.O.S uit een ver paradijs. De voorhang scheurt. Je schrikt van het gezicht.
Doe dicht je ogen. Raak niet van de wijs. Tart niet de woordeloze bliksemschicht. Bepaal je tot je es en os en ijs.
Vrienden, vervreemde of het ooit echt geweest ... ik zal het nooit weten...mijn beste cybervriendin, op mijn allereerste blog. Wij leerde elkaar kennen via een blog. Zij schreef pareltjes van werkjes gedichten,of verhalen. Haar verhalen waren er meestal om je een breuk te lachen. Haar gedichten gingen wat naar het zwartgallige toe, maar zuivere pareltjes stuk voor stuk, Nederlandstalig en zeker haar Engelstalige gedichten. Zo leerde ik haar stilaan kennen. Met onderaan al eens een reactie te schrijven , aan die leuke soms droevige dame. Vanaf het begin was er een zeker respect en ja een speciale voorkeur voor haar.
De dag kwam , dat ik haar iets durfde vragen, over hoe maak je zo button. Direct kreeg ik een vriendelijk antwoord met een zeer klare uitleg. Nog beter ze had men eerste button zelf gemaakt. Daarna was ik dagelijks op haar blog of omgekeerd , ja zij apprecieerde toen mijn werkjes. En klaar en duidelijk als het slecht was stond het er ook bij. Na een tijd kwam , Google talk erbij , ja even chatten was plezant elkaar beter leren kennen. Foto's doormailen tof. Zo kreeg ik veel familiale foto's van haar en familie. Ook telefoneerde we uren aan een stuk en ja we vertelde zowat alles aan elkaar. Ja we werden zowat familiaal, zelfs afspraken gemaakt om samen te komen, maar
het is er nooit van gekomen. Wat me wel was opgevallen en ik alleen niet, was dat ze heel moeilijk kon verliezen zij was de chef de daarmee uit anders geen vriendje meer. Maar eigenlijk was ze een aller beste baas ,want elk probleem dat ik had stond er, beter dat je dat zo schrijft, klinkt beter. Eigenlijk met alles hielp ze en verbeterde mij, en het moet gezegd haar blogs zijn altijd fijn verzorgd tot de perfectie toe .En ze is behulpzaam voor iedereen en heeft enorm veel geduld zeker met mij gehad ook daar zijn dagen dat mijn geheugen een zift is ,maar niks kom we herbeginnen,of anders doen we morgen verder. Echte vriendschap recht door de zee. Een septemberdag zei ze, dat ze wat ziekjes was, evenwichtstoornissen. En dan kwam er ook stilaan de tijd dat ze me niet mailde .Zo kwam er dan op een dag een mail waarom ik onderaan altijd twee xx zetten zoals zij soms ook deed of zij eindigde kuuuuuuussssss Nu ja die xx(kusjes) ik maakte daar niks van even een slechte week zeker, tenslotte was ze ook ziek. Dan gevraagd of ik haar met iets gekwetst had,en a.u.b." het waarom." Neen mailde ze me ik ben niet in onmin me jou, zo dus opgelucht en blij mailde ik haar dagelijks, zonder xx onderaan dat uit voorzichtigheid alleen al maar kreeg weinig respons . Maar op een zondag mocht ik een van haar nieuwe blogs zien maar het was van haar alleen " ik" mocht niet op haar blog komen. Alhoewel ze me toch even toeliet van een kijkje te nemen , maar niet als vriendin op haar blog. Deed wel pijn in mijn hart, want samen hadden we al een reeks van blogs afgereisd. Enkele dagen daarna heeft ze me gevraagd, kom als vriendin op mijn blog,ze wenste me ook zelfs vele vrienden toe. En dan plots kwam er een mail dat ze niets meer van mij wou horen, zelfs dat ik een leugenares was !!! Als er iets is waar ik een afschuw voor heb is het wel liegen. Nog juist een mailtje volgde daar onmiddelijk op , morgen heb ik geen internet daar ik verhuis. Ja wat denk je dan , zal wel terug goed komen de ziekte de verhuis op pre-pensioen ja voor een bezige bij, is dat langs de ene kant wat in een zwart gat vallen ,maar vermits de verhuis kan het ook zijn ,oververmoeid. Ja ik heb smeekbedes gedaan meermaals, kom daar oprecht voor uit maar geen enkel antwoord. Wel heeft ze me veel geleerd,dank je lieverd dat je voor mij nog altijd bent. Maar met pijn in mijn hart heb ik alles verwijderd zoals de familie foto's, spijtig daar was zelfs een heel mooi huisje bij nog van haar ouders als ik me niet vergis. Mocht en wou dat altijd eens ergens tussen mijn blogs zetten , juist omdat het zo mooi was,maar was familiaal daarom heb ik het nooit gebruik. Vaarwel lieve cybervriendin, ook als oma , doe ze toch maar de groeten moest je dit ooit lezen. Maar moet daar niet op letten want al mijn blogs werden saai , zo dus lees ze dit nooit. Maar mijn deur blijft wel altijd openstaan voor jou.
Dit verdriet is echt zoals een valse edelsteen echt glas kan zijn: ik besef het wel, ik eet en leef en er zijn erger dingen, ook voor mij, maar toch...
ik zie de vogels, toch: ik hoor ze niet. ik hoor de vogels, toch: zij zijn verborgen. ik ben niet heel
.
ik ben een halve zoen, een halve streling, ik ben niet heel.
"De vlieg vloog tegen de mug aan, midden in de lucht. ' Ik was in gedachten verzonden...' zei de vlieg en streek zijn vleugels recht. 'Ik ook ! Wat toevallig ! zei de mug die een bult op zijn voorhoofd had. ' In welke gedachten was jij verzonken ?" ' In mooie gedachten zei de vlieg. ' Ik ook ! Wat leuk!, zei de mug. Zij gingen naast elkaar tegen een muurtje zitten, en de mug haalde een boek met gedachten tevoorschijn en begon het voorzichtig door te bladeren. ' Kijk,' zei hij, halverwege het boek, ' in die gedachten verzink ik altijd'. De vlieg bekeek die gedachten van boven naar beneden. Hij kende ze wel. Mooie gedachten waren het. " sla eens om,' zei hij. De mug sloeg één bladzijde om. ' Ja' zei de vlieg. ' die gedachten. Daar verzink ik altijd in'. Hij wees een paar prachtige gekleurde gedachten aan en zoemde vergenoegd. ' Ja' zei de mug, ' dat zijn ook mooie gedachten, dat vind ik ook.' Zij kropen dicht tegen elkaar en keken verder in het boek."
'n Viooltje op de weide stond Onmerkbaar, in zichzelf gekromd; Het was een lief viooltje. Daar kwam een jonge herderin Met lichte tred en blij van zin Erheen, erheen, De weide door, en zong.
Ach ! denkt 't viooltje, was ik maar Al was het dan heel even maar, Van de natuur de mooiste, Totdat het lieve kind me plukt En aan haar boezem heeft gedrukt ! Ach maar, ach maar Een klein kwartiertje lang !
Ach ! nogmaals ach ! Het meisje dat Geen oog voor het viooltje had, Vertrapt het arm viooltje. Het zonk en stierf en lachte nog: En sterf ik nu, dan sterf ik toch Door haar, door haar, En aan haar voeten toch.
.
.
.
.
..
.
.
