Ik ben peter vondel
Ik ben een man en woon in hasselt (belgie) en mijn beroep is overlevende.
Ik ben geboren op 28/04/1954 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: oude rock - computer - schrijven.
wil mijn steentje bijdragen in de overlevering van mensen die nooit gemist zullen worden omdat ze zo diep in de marginaliteit zitten.
je kinderen heb je lief jancactus ik weet niet juist waarom ik dit verhaal aan jou vertel, misschien omdat jij mijn ziel steeds weet te roeren met je schrijfsels, emoties die me als koude rillingen over de rug lopen. k'wilde even met je praten over het huwelijk, of liever gezegd: mijn huwelijk dat als zovelen op de klippen is gelopen. pas op, ik kom niet janken als een onder zijn kloten getrapte hond, alhoewel ik de pijn daar wel heb gevoeld zovele jaren geleden. binnenkort leef ik 20 jaar met mijn claudine, vriendin dus niet mijn vrouw. ik ben vroeg getrouwd, op mijn 20ste schoof ze reeds de ring rond mijn vinger, t'doet nog altijd zeer dat ik hem daar zolang heb laten branden want dit was gewoon een schertsvertoning met als enige doel thuis weg te zijn. mijn verse echtgenote transformeerde al toen we de kerk buitenkwamen van lief tienervrouwtje tot tiran. verbaasd onderging ik alle bitsige bevelen denkend dat het zo hoorde en ze kreunde onder de spanning en emoties. t'zou wel in orde komen dacht ik naief. het is dus nooit in orde gekomen met jeckyl and hyde. we waren een maand of drie getrouwd toen ik onverwachts vroeger van het werk thuiskwam en één of andere macho in mijn zetel vond. hij leek een beetje zenuwachtig en zat met zijn poten aan mijne wijn. ze had hem nog wel de duurste uitgeschonken dus ik dacht dat het wel een belangrijk heerschap moest zijn. ook mijn vrouw leek een beetje zenuwachtig maar ik was stekeblind. na het handjesschudden werd hij me voorgesteld als een oude vriend uit het dorp van waar madam afkomstig was en die toevallig in onze buurt moest zijn. ik vond wel dat hij de wijn snel naar binnen kapte, dat doe je niet met deze lichting, en plots dringend weg moest, mijnheer had nog een afspraak. ik vergeet het nooit, het eerste wat me opviel toen dat sujet zich een weg naar buiten baande was dat vrouwtjelief zijn schoenen in de slaapkamer moest halen. proper ventje dacht ik nog. ik werkte voor de zaak van mijn ouders en was dus eigenlijk mijn eigen baas. dat bracht met zich mee dat ik ook mijn eigen uren koos en dikwijls onaangekondigd thuiskwam maar nooit vroeger dan een uur of vijf. enkele weken later, je kan het al raden, zat er weer een sujet in mijne zetel met mijne beste wijn. ook hij vertrok onmiddellijk na de kennismaking en leek me een beetje bleek rond de neus. oude vriend, je kent het wel...eigenlijk ken je het beter niet. ik gunde mijn vrouw haar vrijheid en ze mocht toch wel haar eigen vrienden kiezen, dat is toch wel het minste...zeker als je enkele jaren voordien nog "love and peace" verkondigd had. mijn dochtertje kwam ter wereld en ik was keizer. ze zeggen gewoonlijk "de koning te rijk" maar ik was gelukkiger dan een gewone koning. ik gaf mijn dutske de naam windekind...de koningin der elfen. overal nam ik haar mee, behalve naar mijn werk natuurlijk maar als ik een pint ging drinken had ik haar in haar draagwiegje bij me. ze was eeuwig mijn prinses. mijn vrouw begon op zaterdag uit te gaan want ik was toch blij dat ik op mijn prinses kon passen. ik vertrouwde blindelings op haar tot op een zaterdagavond een gestreken vent in kostuum kwam aanbellen om te vragen waar mijn lieve vrouwtje heen was. of ik wist naar welke "dancing" ze was want dat heette nog dancing in die tijd. mijn twintig frank stuk begon te vallen. ik had al meermaals auto's langzaam voor de deur zien passeren om naar binnen te loeren. nu weet ik waarom...om te zien of madam thuis was. ik ga even een versnelling hoger gaan want anders geraken we nooit waar ik heen wil. ik ontdekte dus dat mijn lieveling het niet zo nauw nam met de echtelijke trouw. er kwam nog een zoontje en tijdens de bevalling, net toen het hoofdje kwam schreeuwde vrouwtjelief "hij heeft toch zwart haar gelijk gij hé" ik heb het haar niet moeilijk gemaakt en wilde zelf ook niet beter weten dan dat dat kindje mijn zoon was. op een dag heb ik een valiesje gepakt met wat kleding en mijn stereo keten heb ik in de wagen gezet en ik ben weggereden. we leefden al een jaar of vier als gescheiden koppel, ieder ging zijn eigen gang. ik heb alles achtergelaten opdat de kinderen zeker niets te kort zouden komen en ik had ondertussen claudine leren kennen die een appartementje had dus ik was onder dak. we hebben dus een jaar of vier samen apart geleefd voor het heil van de kinderen alhoewel ik nog niet weet of dit wel heilvol was. de kinderen bleven in mijn huis wonen samen met hun mama en ik verhuisde naar het veel te kleine appartement van claudine. mijn dochter is nog een jaartje bij ons komen wonen maar we zaten allemaal op elkaars lip hoewel dit een mooie tijd was. uiteindelijk woonden mijn kinderen dus bij hun moeder en er werd veel over mij gepraat. er werd gezeverd dat het niet mooi meer was en ik zweeg steeds omdat ik het niet gunstig vond kinderen tegen hun moeder op te zetten. uiteindelijk zag ik ze steeds minder en minder en als ik ze daarover aansprak vertelden ze over de vele misstappen die ik zogezegd gedaan zou hebben. de vreemde venten die ik meermaals thuis aantrof waren plots mooie hete pin ups die ik mee naar huis had gebracht. ik ga je de rest van mijn verhaal besparen want ik zou nog uren kunnen doorgaan. maar waar het eigenlijk allemaal om gaat is dat de kinderen zich door die hersenspoeling van mij hebben afgekeerd. ik zie ze nog wel op familiefeestjes, vluchtige kus op de wangen en obligatoire "hoe is het pa". verder gaat het niet. mijn zoon heeft een dochtertje maar opa ben ik niet. even snel snel knuffelen en dan kijkt ze naar mij, naar die vreemde man. mijn dochter, mijn prinses, mijn koningin der elfen draait zich weg als ik blij kom aangewandeld. geen verjaardag, geen vaderdag, geen niks ik had nooit kunnen geloven wat een gespleten tong kan aanrichten. ik ben zo blij als ik lees over gelukkige oma's en opa's, over oppassen op de kleinkinderen, de eerste stapjes, noem maar op. vrienden zeggen me laat het DNA van je zoon onderzoeken dan kan je bewijzen dat niet jij de nymfomaan was, maar wat ben ik daarmee. ook het leven van mijn zoon verknallen. laat maar...ik zal het kruis wel dragen. als zij maar gelukkig zijn. ja jancactus, ook daarom lees ik je schrijfsels zo graag. ze komen recht uit de onderbuik, niets verhullend, recht door zee.ook dit was een verhaal, maar nu ik het in jou handen heb gelegd voel ik me heel wat lichter. de groeten. wizard
