Mijn kiné heeft een zoontje van zes en hij wil dolgraag met Zoety spelen terwijl ik in behandeling ben. Tom leert nu kloklezen en zijn mama heeft hem een wekker gegeven. Hij zet die op de tafel en kijkt of de wijzertjes loodrecht tegenover mekaar staan, 18 uur dus.... want dan komt Zoety.
Hij is dolblij als de bel gaat. Die twee amuseren zich kostelijk, want het hondje doet kunstjes. Enkele keren was het ventje echt ontgoocheld omdat het hondje niets wou doen. Niet rechtopzitten, geen pootje geven of niet ronddansen. "Ik vroeg hem ... en heb je zoetyke haar snoepje gegeven ??", waarop hij triestig kijkend zei ... "nee ... ik heb niks." Goed gezien dus van het kereltje, want ik had nog wel de snoepjes in mijn jaszak zitten en hem vergeten te geven. Intussen kennen nu zowel Tommeke als Zoety het systeem ... een kind leert snel ... en het hondje wil niet achterblijven, want snugger zijn ze allebei !! .
Alles bij mekaar blijkt "kloklezen" toch niet zo moeilijk te zijn.
|