Aan ’t eind van de week sta ik stil bij het volgende:
22-10-2011
Mo'ammar
Het aloude trukje heeft weer gewerkt. Eerst kondigt men aan dat meer dan 300 treinen gaan verdwijnen, plus een aantal stopplaatsen, en nog van dat fraais. Een week later verklaart men met verve en met een flinke dosis zelfgenoegzaamheid dat er slechts 174 treinen verdwijnen, maar geen enkel station. Vakbond gesust! Iedereen tevreden! Maar daar gaan we het deze week verder niet over hebben. Het is zo al erg genoeg.
We waren wel gegrepen door de nieuwsitem over de softenon-kinderen van de jaren zestig. Tot onze schaamte moeten we bekennen dat we dat al helemaal vergeten waren. En op het proces deze week verklaart 'men' (alweer die 'men') dat de feiten verjaard zijn. Cynisme ten top! Het softenon-gebruik dateert al van een vijftigtal jaar geleden, inderdaad; maar die kinderen van toen zijn nu volwassen en verjaren - ook inderdaad - zoals iedereen, elk jaar! Maar met die handicaps, wat een leven! Vreselijk! Ik wil het daar echter deze week ook niet over hebben. Hopelijk wordt er wel een menswaardige uitspraak geveld in dat proces.
Nu Khaddafi uit de weg geruimd is, komt er in Libië hopelijk een bestuursvorm die ook voor de hele regio (en vooral voor Egypte) inspirerend kan zijn. De bloemen van de Arabische lente zijn immers stevig aan het verwelken.
Uitsmijter vd week: Sinds deze week kennen we de waarde van één Israelier (= 1029 Palestijnen)