Aan ’t eind van de week sta ik stil bij het volgende:
25-09-2010
Ludo
Voilà, de beslissing is gevallen: de brug gaat onder de grond. (En als toemaat komt er zelfs nog een tunnel: van Wommelgem naar Wilrijk!) Net als bij de brug zijn er alleen maar verliezers: het gaat meer kosten; de antwerpenaars gaan betalen voor de rest van het land; de vld valt helemaal open en al wie het kan weten voorspelt nieuwe files, hetzij aan het 'tolhuis', hetzij binnen twintig jaar! Alleen de baas van het pomphuis is content. En als die van de horeca content zijn, is Antwerpen ook content. Maar enfin, daar wil ik het deze week niet over hebben. Terloops, op de hollandse televisie werd ook over de tunnel bericht: de belangrijkste info was dat men voor auto's 2 euro moet betalen en voor vrachtwagens 15. Meer moet dat in nl niet zijn (als nieuws, bedoel ik). Nu men overal begint te beseffen dat pedofilie-schandalen niet alleen de kerk beroerden, maar achter alle situaties konden loeren waar volwassenen met kinderen in contact komen (zoals o.a. gemeenschapsonderwijs, sportclubs, ...) is de media-belangstelling wat aan het tanen, alleszins toch de op sensatie beluste gretigheid waarmee men de zaken aanpakte. Maar hola, daar wil ik het deze week zeker ook niet over hebben. Maar een bedenking die me deze week overviel houdt verband met het tv-aanbod. Na de 'op tv-gebied rustige' zomer, is het nieuwe seizoen begonnen. Hebben jullie ook de indruk dat er eigenlijk niet veel boeiends meer is, niets dat nog echt de moeite waard is? Herhalingen en goedkope brol, meer is er niet. Een avondwandeling in de schemerzone, een knusse theaterzetel, een trappist met zicht op het voorbijrazende leven, dat soort dingen, dat is pas de rode loper naar de laatste show over het leven zoals het is.
Gezegend is de paus met zijn bisschoppen die de kindjes tot hen laten komen. Zeker als hij op weg naar Engeland "gevleugelde" uitspraken doet! Maar daar wil ik het deze week niet over hebben. De gevestigde pers doet zo al flink haar best. Gezegend is de president van Frankrijk die zich in alle bochten moet wringen om het uitwijzen van de Roma te "verantwoorden". Maar ook daar wil ik het deze week niet over hebben. De gevestigde pers doet weer goed mee. Erger in dit verband was (gisteren vrijdag) het onderschrift bij twee foto's in mijn dagelijkse portie pers (de standaard). Getoond werden de franse en de roemeense president die mekaar zogezegd in de haren vlogen: "het stoof behoorlijk tussen Sarkozy en zijn collega ...". Wie donderdag de beelden op één heeft gezien, weet dat het helemaal niet stoof; het was eerder een vriendschappelijk weerzien. Maar daar wil ik het ook niet over hebben deze week. De pers is - zoals reeds lang geweten - bedreven in het opfokken van toestanden en reacties. Wat ik uitermate ergerlijk en bedroevend vind is een fait divers, een feitje uit de marge. Aan de unief worden nu introductiecursussen gegeven om de academische taal te begrijpen. Woorden als arbitrair, deductie, triviaal, ... zijn te moeilijk voor onze studenten. Is dit niet het duidelijkste bewijs dat het middelbaar niet meer voorbereidt op de unief? Zou dit voor Pascal Smet niet een aansporing moeten zijn om wél te erkennen dat niet iedereen even hoog kan scoren? Is het geen tijd om te stoppen met de eenheidsworst? Met de verkeerde interpretatie van 'gelijke kansen'? Als wij in onze studententijd die zogenaamde academische woorden niet begrepen, grepen we (beschaamd? - ach nee) naar een woordenboek. Maar is dat nog een gebruikt (of zelfs nog bekend) instrument. Of nog een bedenking hierbij: wordt er nog gelezen in het middelbaar? Enfin, de prehistorie lonkt.
Er is weer heel wat gebeurd de laatste dagen. Niet in het minst met de operatie kelk. In beeld vlogen de dossiers voor de drieduizendzevenhonderdvijfendertigste keer weer door het raam van het bisschoppelijk paleis in Mechelen. In alle media was het voor de commentatoren van allerlei strekking weer drummen om het eigen gelijk te verkondigen. Indien voor elk probleem in ons land met evenveel overgave stelling en wederstelling werd genomen, waren er al vele dingen heel wat duidelijker, of niet? Maar enfin, daar wil ik het deze week niet over hebben. Wel over de kleine details van het tv-kijken, om maar iets te zeggen. Deze week nog eens geprobeerd naat voetbal te kijken. Vroeger placht ik dat meer te doen. Na tien minuutjes maar weggezapt. Er waren al zoveel fouten en overtredingen te zien, dat de scheidsrechter gerust al twee halve ploegen had kunnen buitenzetten. Het verschil met de discipline worstelen vrije stijl is niet groot meer. Wegzappen, maar waarheen? Naar herhalingen van de herhaalde herhalingen van feuilletons die iedereen voor de tiende keer al gezien heeft, of van feuilletons die niemand wil zien? Zap weg! En zo kwam ik - vorig weekend, denk ik - toevallig op een rtbf-zender die Rigoletto uitzond. In zogenaamde real-time. Over twee dagen. Vanuit Mantua. Werd in 148 landen uitgezonden. Met Placido Domingo en Raimundo Ruggieri. Zomaar te plukken!! Ik heb genoten. En weer bleven onze vlaamsche zenders? Ergens hangen tussen amerikaanse rotzooi en herhalingen van de herhaalde ..., oei, ik val in herhaling. En nog iets in dat verband. Die Rigoletto kan nog dagen bekenen worden in het equivalent aanbod van net gemist. Daarenboven gratis! Op onze vrt-net-gemist zijn het enkel het nieuws en het weerbericht dat je gratis kan herbekijken. Conclusie?
Uit Thailand terugkomen en dan verplicht worden ontslag te nemen als senator en als jongerenvoorzitter. Ik vrees dat over die zaak niet alles gezegd is. Eén randbemerking: het zegt veel over het politiek personeel waar de n-va het mee moet doen. Maar allez, ik had me voorgenomen mij met deze groepering niet nodeloos bezig te houden. Dus daar wil ik het deze week niet over hebben. Er is overigens stof genoeg deze week: de tapes van de kardinaal, de reactie van de advocaat, het 'non' van Mijnheer Nee, met aan zijn handje het mee-knikkende woutertje, het stopzetten van kabouter Wesley (oef), de nieuwe start van de andere Wesley, de breeduit aangekondigde overwinning van de rode duivels tegen Duitsland (maar ja, dat is maar een klein voetballand, nietwaar). Wat me ook wel geraakt heeft, is de dood van Laurent Fignon. Het zat er natuurlijk aan te komen, maar als het dan zover is, is het toch altijd wat te vlug en toch nog wat onverwacht. Echte helden sterven niet. Wat maatschappelijk gezien misschien we het belangrijkste was, is de manier waarop er weer -ter gelegenheid van het nieuwe schooljaar - over onderwijs gedebatteerd werd. Om wat populair over te kopmen, verklaart de minister dat er meer computergames op school moeten komen, elders meldt een scholieren-vertegenwoordiger dat het kunnen invullen van een belastingsbrief nuttiger is dan te weten hoe aardbevingen ontstaan. Wel kijk, laten we dan maar ineens terug keren naar de prehistorie, nee? Heel kort en bondig: de mens zoekt naar verklaringen voor de wereld waarin hij leeft. Zolang we geen beter systeem hebben , is de school daar een weg naar. En die weg is soms lang en moeilijk. Overigens, er zijn ook dingen die jongeren van thuis uit nog kunnen leren, bv. het invullen van een belastingsbrief. Laat de school dan maar eerder zorgen voor een algemeen begrip van fiscale bijdrage aan de maatschappij, en het daaruit volgend sociale bewustzijn.
