Aan ’t eind van de week sta ik stil bij het volgende:
04-09-2010
Kim
Uit Thailand terugkomen en dan verplicht worden ontslag te nemen als senator en als jongerenvoorzitter. Ik vrees dat over die zaak niet alles gezegd is. Eén randbemerking: het zegt veel over het politiek personeel waar de n-va het mee moet doen. Maar allez, ik had me voorgenomen mij met deze groepering niet nodeloos bezig te houden. Dus daar wil ik het deze week niet over hebben. Er is overigens stof genoeg deze week: de tapes van de kardinaal, de reactie van de advocaat, het 'non' van Mijnheer Nee, met aan zijn handje het mee-knikkende woutertje, het stopzetten van kabouter Wesley (oef), de nieuwe start van de andere Wesley, de breeduit aangekondigde overwinning van de rode duivels tegen Duitsland (maar ja, dat is maar een klein voetballand, nietwaar). Wat me ook wel geraakt heeft, is de dood van Laurent Fignon. Het zat er natuurlijk aan te komen, maar als het dan zover is, is het toch altijd wat te vlug en toch nog wat onverwacht. Echte helden sterven niet. Wat maatschappelijk gezien misschien we het belangrijkste was, is de manier waarop er weer -ter gelegenheid van het nieuwe schooljaar - over onderwijs gedebatteerd werd. Om wat populair over te kopmen, verklaart de minister dat er meer computergames op school moeten komen, elders meldt een scholieren-vertegenwoordiger dat het kunnen invullen van een belastingsbrief nuttiger is dan te weten hoe aardbevingen ontstaan. Wel kijk, laten we dan maar ineens terug keren naar de prehistorie, nee? Heel kort en bondig: de mens zoekt naar verklaringen voor de wereld waarin hij leeft. Zolang we geen beter systeem hebben , is de school daar een weg naar. En die weg is soms lang en moeilijk. Overigens, er zijn ook dingen die jongeren van thuis uit nog kunnen leren, bv. het invullen van een belastingsbrief. Laat de school dan maar eerder zorgen voor een algemeen begrip van fiscale bijdrage aan de maatschappij, en het daaruit volgend sociale bewustzijn.