Aan ’t eind van de week sta ik stil bij het volgende:
11-09-2010
Giuseppe
Er is weer heel wat gebeurd de laatste dagen. Niet in het minst met de operatie kelk. In beeld vlogen de dossiers voor de drieduizendzevenhonderdvijfendertigste keer weer door het raam van het bisschoppelijk paleis in Mechelen. In alle media was het voor de commentatoren van allerlei strekking weer drummen om het eigen gelijk te verkondigen. Indien voor elk probleem in ons land met evenveel overgave stelling en wederstelling werd genomen, waren er al vele dingen heel wat duidelijker, of niet? Maar enfin, daar wil ik het deze week niet over hebben. Wel over de kleine details van het tv-kijken, om maar iets te zeggen. Deze week nog eens geprobeerd naat voetbal te kijken. Vroeger placht ik dat meer te doen. Na tien minuutjes maar weggezapt. Er waren al zoveel fouten en overtredingen te zien, dat de scheidsrechter gerust al twee halve ploegen had kunnen buitenzetten. Het verschil met de discipline worstelen vrije stijl is niet groot meer. Wegzappen, maar waarheen? Naar herhalingen van de herhaalde herhalingen van feuilletons die iedereen voor de tiende keer al gezien heeft, of van feuilletons die niemand wil zien? Zap weg! En zo kwam ik - vorig weekend, denk ik - toevallig op een rtbf-zender die Rigoletto uitzond. In zogenaamde real-time. Over twee dagen. Vanuit Mantua. Werd in 148 landen uitgezonden. Met Placido Domingo en Raimundo Ruggieri. Zomaar te plukken!! Ik heb genoten. En weer bleven onze vlaamsche zenders? Ergens hangen tussen amerikaanse rotzooi en herhalingen van de herhaalde ..., oei, ik val in herhaling. En nog iets in dat verband. Die Rigoletto kan nog dagen bekenen worden in het equivalent aanbod van net gemist. Daarenboven gratis! Op onze vrt-net-gemist zijn het enkel het nieuws en het weerbericht dat je gratis kan herbekijken. Conclusie?