Aan ’t eind van de week sta ik stil bij het volgende:
11-09-2010
Giuseppe
Er is weer heel wat gebeurd de laatste dagen. Niet in het minst met de operatie kelk. In beeld vlogen de dossiers voor de drieduizendzevenhonderdvijfendertigste keer weer door het raam van het bisschoppelijk paleis in Mechelen. In alle media was het voor de commentatoren van allerlei strekking weer drummen om het eigen gelijk te verkondigen. Indien voor elk probleem in ons land met evenveel overgave stelling en wederstelling werd genomen, waren er al vele dingen heel wat duidelijker, of niet? Maar enfin, daar wil ik het deze week niet over hebben. Wel over de kleine details van het tv-kijken, om maar iets te zeggen. Deze week nog eens geprobeerd naat voetbal te kijken. Vroeger placht ik dat meer te doen. Na tien minuutjes maar weggezapt. Er waren al zoveel fouten en overtredingen te zien, dat de scheidsrechter gerust al twee halve ploegen had kunnen buitenzetten. Het verschil met de discipline worstelen vrije stijl is niet groot meer. Wegzappen, maar waarheen? Naar herhalingen van de herhaalde herhalingen van feuilletons die iedereen voor de tiende keer al gezien heeft, of van feuilletons die niemand wil zien? Zap weg! En zo kwam ik - vorig weekend, denk ik - toevallig op een rtbf-zender die Rigoletto uitzond. In zogenaamde real-time. Over twee dagen. Vanuit Mantua. Werd in 148 landen uitgezonden. Met Placido Domingo en Raimundo Ruggieri. Zomaar te plukken!! Ik heb genoten. En weer bleven onze vlaamsche zenders? Ergens hangen tussen amerikaanse rotzooi en herhalingen van de herhaalde ..., oei, ik val in herhaling. En nog iets in dat verband. Die Rigoletto kan nog dagen bekenen worden in het equivalent aanbod van net gemist. Daarenboven gratis! Op onze vrt-net-gemist zijn het enkel het nieuws en het weerbericht dat je gratis kan herbekijken. Conclusie?
Uit Thailand terugkomen en dan verplicht worden ontslag te nemen als senator en als jongerenvoorzitter. Ik vrees dat over die zaak niet alles gezegd is. Eén randbemerking: het zegt veel over het politiek personeel waar de n-va het mee moet doen. Maar allez, ik had me voorgenomen mij met deze groepering niet nodeloos bezig te houden. Dus daar wil ik het deze week niet over hebben. Er is overigens stof genoeg deze week: de tapes van de kardinaal, de reactie van de advocaat, het 'non' van Mijnheer Nee, met aan zijn handje het mee-knikkende woutertje, het stopzetten van kabouter Wesley (oef), de nieuwe start van de andere Wesley, de breeduit aangekondigde overwinning van de rode duivels tegen Duitsland (maar ja, dat is maar een klein voetballand, nietwaar). Wat me ook wel geraakt heeft, is de dood van Laurent Fignon. Het zat er natuurlijk aan te komen, maar als het dan zover is, is het toch altijd wat te vlug en toch nog wat onverwacht. Echte helden sterven niet. Wat maatschappelijk gezien misschien we het belangrijkste was, is de manier waarop er weer -ter gelegenheid van het nieuwe schooljaar - over onderwijs gedebatteerd werd. Om wat populair over te kopmen, verklaart de minister dat er meer computergames op school moeten komen, elders meldt een scholieren-vertegenwoordiger dat het kunnen invullen van een belastingsbrief nuttiger is dan te weten hoe aardbevingen ontstaan. Wel kijk, laten we dan maar ineens terug keren naar de prehistorie, nee? Heel kort en bondig: de mens zoekt naar verklaringen voor de wereld waarin hij leeft. Zolang we geen beter systeem hebben , is de school daar een weg naar. En die weg is soms lang en moeilijk. Overigens, er zijn ook dingen die jongeren van thuis uit nog kunnen leren, bv. het invullen van een belastingsbrief. Laat de school dan maar eerder zorgen voor een algemeen begrip van fiscale bijdrage aan de maatschappij, en het daaruit volgend sociale bewustzijn.
Het BuSO is terecht in zijn wiek geschoten. Geen kaftpapier van de kabouter, en je vliegt - als straf - naar het buitengewoon onderwijs. Nu ja, ik vraag me al maanden af wat eigenlijk de humor is van deze strip. Slecht getekend, op tv trillend in beeld gebracht, puberaal grof. Maar ja, dat is in de mode, nietwaar? Maar allez, daar wil ik het deze week niet over hebben. De volgende dagen wordt alles weer normaal: de kinderen weer naar school, de files op de piekuren, weer gewoon nieuws op radio en tv, marcel weg, oef, de rust keert weer. Het wordt voorwaar terug zomer.
In het begin van de week werd Charles Picqué geïnterviewd door de verzamelde pers. Eerst in het Frans, waar hij op een bepaald moment verklaart: "Un clash? Je n'ai pas assisté à cela!". In ondertitelde vertaling in het zeven-uren-nieuws luidt dat: "Een clash? Daar heb ik niet op aangedrongen!" Dat wordt herhaald in het nieuws van 8 uur. Zonder de minste rechtzetting. Wel kijk, als journalisten (en hun medewerkers) niet beter de tweede landstaal beheersen dan dat, dan rijzen heelwat vragen over selectieproeven, ja zelfs over opleiding van die mensen. Een detail, zult u zeggen. Tcha, als er niet meer beroepsernst is voor dat soort details, waarvan kunnen we dan nog zeker zijn, wanneer het fundamentele berichtgeving betreft, feiten die we niet kunnen controleren? Maar allez, daar wil ik het niet verder over hebben deze week. Wat wel tot nadenken stemt, is de geplande sterilisatie van katten. Niet dat gegeven op zich, want ochgot, diegene die overblijven zullen zich beter in hun vel voelen, maar wel het feit dat in een poll van een regionale krant zowat 80%, van de "bevolking" daar tegen is, ongeveer hetzelfde percentage als de anti's in verband met hulp aan de geteisterde bevolking van Pakistan ...
In november wordt hij president! Maar daar wil ik het niet over hebben. Wel over de berichtgeving hieromtrent deze middag nog in het één-journaal. Eerst wordt - naar een kwalijke gewoonte van deze tijd - na een vijftal minuten het nieuws onderbroken door de mededeling dat de antilliaanse feesten later in het nieuws gaan komen. Wat is me dat voor een idiote gewoonte om een later item zo middenin het journaal aan te kondigen! Helemaal belachelijk wordt het echter als dan later blijkt dat die item slecht/niet doorkomt en moet afgebroken worden - zonder verder commentaar - "tsja, dan nu sport". Maar, allez, daar wil ik het eigenlijk ook niet over hebben deze week. Ik had me na de zwarte zondag van 13 juni voorgenomen het niet meer te hebben over de aspiraties van Ward De Bever en zijn kornuiten. Maar ik lees, ook vandaag, in een plaatselijk reclameblaadje, dat in een ruim gebied ten zuiden van Antwerpen wordt verspreid, een kolderieke bijdrage die ik jullie niet wil onthouden. Ene LvdW schrijft in een bijdrage met als parodieke titel: Vlaanderen bij 'Groot-Zwitserland' over de flamingantische aspiraties: "Vlaanderen wordt soms het 'Beieren-aan-de-Noordzee' genoemd, maar ik zou liever hebben dat het 'Zwitserland -aan-de-Noordzee' wordt. Dan hebben we eindelijk een echte democratie, leven in een confederale republiek met grote autonomie voor alle deelstaten en met geregeld bindende volksraadplegingen, is de werkloosheid bijna onbestaande, zijn de staatsfinanciën op orde, betalen we minder belastingen, zijn de straten proper en het wegennet uitstekend, hebben we strenge natuurbeschermingswetten, krijgen straatcriminelen geen enkele kans, is BHV gesplitst en komen alle interessante mensen van over de hele wereld bij ons als toerist op vakantie. Wat moeten we nog meer hebben?" Heerlijk stukje ironie! Zalig! Van zo een teksten geniet ik met volle teugen!
Knappe prestatie van onze (nou ja) landgenote in Barcelona. Haar doorzettingsvermogen en karakter: een waardig voorbeeld voor velen van onze sportmensen die er vaak voor spek en boonen bijlopen.Maar eigenlijk wil ik het daar niet over hebben deze week.
Een tv-momentje dat mij bijblijft van deze week is het mooie balletwerk van drie danser(essen/s) die een eigen vorm van waterballet hebben uitgevonden. Gracieus, mooi, rustig, ondanks het vuile water. ...
Al die burgemeesters die zich reppen om de zogenaamde zigeuners buiten hun gemeente te houden! (Die van Duisburg zou zich beter reppen!). Ook tussen haakjes: men zou eens duidelijk moeten maken dat het geen zigeuners zijn, maar zwervers (voyageurs). We krijgen in Wingene en Dour zowaar een kerstverhaal in de zomer. Rondtrekkende 'evangelisten' die overal verjaagd worden. Terreineigenaars die er nog vlug wat centen willen uitkloppen. Geile ramptoeristen die haast zelf hun tentje zouden opslaan om maar niets van het spektakel te missen. Laat Vermandere nog maar eens horen, met zijn Blanke man. Maar eigenlijk wil ik het daar niet over hebben, deze week. Een van mijn stokpaardjes is de nutteloosheid van de berichtgeving via tv-beelden. Voor wie kan lezen, bv. de krant en teletekst, voegen beelden nog weinig toe. Neem nou die achtvoudige babymoord. Moet men een ploeg naar Frankrijk sturen om een huis in beeld te brengen? Om een burgemeester te horen verklaren dat het zo een goede mensen waren, waarop niets aan te merken viel. En dan nog een ploeg naar een gerechtspsychiater die niets meer te zeggen heeft dan dat hij het ook niet weet. En hebben jullie dat taaltje van de verslaggever ter plaatse ook aanhoord: de schuuldigen van een kiendermoord, ja Wiem!
Het einde van de Tour nadert. Spijtig. Ik volg dat dolgraag. De inspanningen van de renners, alsof je zelf meedoet. De prachtige beelden van de omgeving. Het geweldig werk van motards, cameramensen, etc.. Waar we niet om treuren is dat we dat debiel geleuter van de commentatoren niet meer moeten aanhoren. Michel, Renaat en José, oef we zijn er vanaf. Zelden uitleg bij de beelden. Onsamenhangende zinnen en inhouden, een schabouwelijke taal, omhooggevallen ego's. Ik kijk graag naar de Tour, maar ik ken de renners zo niet. Wie zijn dat allemaal, die gasten die door het scherm defileren? En dan maar commentaar geven bij wat gisteren verteld werd tussen pot en pint, of bij wat 40 jaar geleden is gebeurd, terwijl een renner bandbreuk lijdt en op achtervolgen is aangewezen. Alles tweemaal zeggen, zelfs driemaal, ... Pseudo-filosofieën ontwikkelen die kant noch wal raken. Maar daar wil ik het niet over hebben deze week. Wat me meer stoort is dat debiel geleuter van de commentatoren. Michel, Renaat en José, oef we zijn er vanaf. Zelden uitleg bij de beelden. Onsamenhangende zinnen en inhouden, een schabouwelijke taal, omhooggevallen ego's. Ik kijk graag naar de Tour, maar ik ken de renners zo niet. Wie zijn dat allemaal, die gasten die door het scherm defileren? En dan maar commentaar geven bij wat gisteren verteld werd tussen pot en pint, of bij wat 40 jaar geleden is gebeurd, terwijl een renner bandbreuk lijdt en op achtervolgen is aangewezen. Alles tweemaal zeggen, zelfs driemaal, ... Pseudo-filosofieën ontwikkelen die kant noch wal raken.
Daar had ik nu mijn stem aan gegeven, zie. Ze stond voor wat meer gezond verstand; én voor begrip en toenadering tot wat ondertussen duidelijk "de andere kant" is geworden, de Vijand! Na haar vervalt de cd&v weer in de tweezakkerij: de ene zalft met solidariteit, de andere zweept op met eigenheid, de nv-a achternahollend. Maar daar wil ik het niet over hebben deze keer. Vanmorgen hoor ik dat morelleke uit het vb stapt. Voilà, de ratten beginnen het zinkende schip te verlaten. Wie is de volgende? En gaat vb-light ze allemaal binnenhalen? Maar eigenlijk wil ik het daar ook niet over hebben deze week. Gisteren, na de crack, even naar één gezien. Vlaanderen muziekland heet de zomeropvuller dit jaar. Het blondje van dienst had het over Gerard Lénormaanne (ze bedoelde Gérard Lenorman). Even later werd in ondertiteling een lied van Michel Sardoe (!!) aangekondigd. Verschrikkelijk! Details, zegt u? Ja, maar daar begint het. We hebben ze weggeflitst, een traan gaan plengen en ons glas gaan vullen. Troost! Euh, proost!
De tour-uitzending is een aangenaam sportief en toeristisch programma, dat ik graag volg. Maar kan er iemand op de vrt die vervelende michel wuyts vervangen, liefst door iemand die wel commentaar geeft bij de koers? Maar eigenlijk wil ik het daar niet over hebben. Wel over een ander aspect van de tour-verslaggeving. Wie niet vanaf het begin van de tv-uitzending voor het scherm kan zitten, mist een heel stuk van de rit. Vroeger kon men nog op teletekst de samenvatting zien en dan inpikken bij het rechtstreeks verslag. Nu stopt teletekst op het moment dat de rit rechtstreeks gaat, met het laconiek bericht "en vanaf nu is er de rechtstreekse uitzending". Ja maar, en wat met al diegenen die dan nog werken, of iets anders doen, of .. ? Gelukkig wordt dit evenement op heel wat andere zenders ook uitgezonden, met deskundige commentaar (bv. rtbf).
Allez, hup, Oranje gaat door. Verdiend? Ik weet het niet; ik heb al bij al maar een dikke twintig minuten gekeken. Te veel vuvuzela's. Normale mensen worden daar zot van. Maar die twintig minuten waren voldoende om te constateren dat Oranje tweemaal rood verdiende. Na een tiental minuten een zware fout van een verdediger die een braziliaanse aanvaller (achter de rug van de scheids) onderuit maaide. En, dan iets voor de rust nog zo een charge. Tweemaal rood zou verdiend geweest zijn. Maar daar wil ik het eigenlijk niet over hebben deze week. Waar ik me wel wat aan erger is dat gekleuter van de weermensen op tv. Ze doen ten eerste of deze zwoele zomer aan hen te danken is! Alsof ze niet alleen het weerbericht, maar ook het weer zelf maken! En dan altijd dat bemoederen van "zie dat je genoeg water drinkt, gezondheid", dat hangt me danig de keel uit. Ik drink toch wat ik wil, nee? En daarenboven, ... och, laat maar, het is veel te mooi weer om je daar druk over te maken. Zelfs om gewoon naar het weerbericht te zien!
Probeert men hem te pakken? Zijn enige fout tot nu toe is dat hij de nieuwe woordvoerder niet in het nederlands heeft voorgesteld. Voor de rest is het een beetje een heksenjacht die nu bezig is. Maar daar wil ik het niet over hebben deze week. Straffer is dat de commissie van Adriaenssens zo tactloos en onbeschoft is aangepakt. Dat is een knap staaltje van politiestaat die we alleen in Zuid-Amerika kenden, of niet soms? Maar ook daarover wil ik het eigenlijk niet hebben deze week. Wat ik wel immens betreur is het ontslag van Marianne. Kapotgeschoten door de media, zeker door de vrt, en ook door haar eigen partijcapo's. Ik vrees dat er achter de schermen enorm smerige spelletjes gespeeld worden om in de eigen partij aan de macht te komen, en tegelijkertijd de algemene rotte situatie te laten oplossen door anderen die men dan achteraf mooi kan afschieten. Ik ben soms mis op korte termijn, maar meestal heb ik het op het eind bij het rechte eind .
Alea iacta est! Na zwarte zondag (24 november '91) is het nu de "licht-zwarte" zondag geworden met de overwinning van de light-versie van het VB.
Ik zat er naast. Niet met mijn beoordeling over Ward De Bever, maar over zijn kiezers. Nu de kiezer heeft altijd gelijk, zegt men dan. Maar daar beginnen we aan te twijfelen. Een recht waar onze voorouders voor gestreden hebben, een klein stukje participatie aan het beheer van het land, wordt nu als iets hinderlijks ervaren. Zie maar naar de enorme winst van een partij waar niet veel over gesproken wordt: de BOA (blanco, ongeldig, afwezigen) behaalt 16% van de stemmen. Dat is beter dan de zgn traditionele partijen!
Iets anders: Er zijn inderdaad een aantal verschillen tussen franstalig en nederlandstalig België. nemen we bv het televisieaanbod. Programma's waar de kijker om de haverklap mag stemmen op de ene of andere kandidaat zijn hier schering en inslag. Niet te verwonderen dus dat een grote groep verkiezingen verwart met Big Brother (héhé, nomen est omen) of met Mijn Restaurant. Vandaag stemmen we voor L'amuse, morgen voor Karnivale. Als het maar feest is! Wat ons te wachten staat? Dat weet niemand. Een lange periode van instabiliteit? Nieuwe verkiezingen? We kregen al wel een tipje van de sluier ivm met de Phara-uitzending met Frank VDB en D. Pieters (zie mijn rubriekje van vorige week). Phara stelde wat vragen om meer uitleg van de nva-sociale-zaken-specialist. En dat werd haar door Calimero Wardje al verweten. In de rand van deze aanvaring: Don Quijote én Sancho Panza, in een persoon verenigd kan niet alles doen. Is er een tekort aan degelijk politiek personeel?
Een haikoe om te beginnen: Voetbal op het scherm. Vuvuzela's loeien luid. Het boeit me geen fluit. Met dank aan Herman, die deze week rustig in het vlaams parlement zijn duidelijke boodschap bracht. Maar daar wil ik het eigenlijk niet over hebben deze week. Nog twee dagen voor de wereldveranderende verkiezingen. Ik lees vandaag in mijn krant dat 1 op 4 nog onbeslist is. Hoe kan men dan de peilingen geloven die de uitslag tot twee cijfers na de komma voorspellen? Hopelijk hebben al die onbeslisten maandag naar Phara gekeken: de rustige standvastige weerlegging door Frank VDB van alle prietpraat uitgekraamd door een zeker D.P., notoir lid van de nva. Voor wie het niet gezien heeft: als de nva haar corebusiness verlaat en uitspraken moet doen op andere domeinen, bv in de sociale sector, over de pensioenen, wel, dan vallen ze losjes door de mand. Punt. Wie gelooft die mensen nog?
Tommeke wint ... bijna, maar houdt er toch een nieuw lief aan over. Een ander Tommeke staat nummer 1 met 2 biertjes. En dan hebben we het nog niet over Tommeke die van de ene naar de ander witte lijn snuift. Maar daar willen we het nu natuurlijk niet over hebben. Wel over Dennis. Die man wint met glans een van de meest prestigieuze muziekwedstrijden ter wereld, en dat wordt amper in de pers vermeld. Uit eerlijke schaamte zendt canvas wel de laatste dag uit, maar dat moet dan wel allemaal opgesmukt wordt met 'leuke en sexy'-tussendoortjes in de vluchtige commentaar. (Mag goede oude Fred terugkomen, aub?). In de geschreven pers is het armoe troef. De KEW, herleid tot een fait divers. Kozhukhin, een naam op een fiche voor een volgende kwisvraag. En in dezelfde oppervlakkige vluchtigheid worden resultaten van politieke peilingen neergekwakt met hetzelfde gemak als gold het puntentellingen met de rode knop. Waar blijft eerlijke berichtgeving over eerlijke politiek? Naïeve vraag, mijn beste! Het is gemakkelijker mee te heulen met de grote groep, die onverdraagzaamheid, vijandbeelden en zelfs haat in het zwart-gele vaandel draagt. Een geruststelling, de verkiezingsdatum nadert. Maar ik vrees dat ik daarna enkel kan besluiten: u was verwittigd!
We missen je, Fred, je flamboyante commentaar, je enthousiasme en je kennis. De omkadering van de muziek bij de verslaggeving over de KEW begint wat populistische trekjes te vertonen (hang naar one-liners, gebroken montage, ..). Nog even en we gaan mogen tele-voten! Maar daar gaan we het niet over hebben vandaag. Wat me wel zorgen baart is het nieuws dat op de voorpagina stond van de Standaard van vorige donderdag. België scoort hoe langer hoe slechter bij buitenlandse investeerders. Een van de redenen daarvan is de groeiende politieke instabiliteit van dit land. En toevalllig of niet, vlak naast dit artikel stond in koeien van letters een hoera omwille van de voorspelde winst van het clubje van Ward De Bever, die binnen in de krant zowaar een messias-aureool krijgt aangemeten! Wat moet het meest de wenkbrauwen doen fronsen? Het kortzichtig separatisme van de ene of het winddraaien van de krant? Winst of verlies van de nva zal immers door de krant steeds 'voorspeld' zijn!
Hij krijgt nogal media-aandacht, die Ward De Bever. Als je het gelooft, is hij de vermoorde onschuld in persoon. Maar daar wil ik het niet over hebben deze week. Wel over de vrees dat de massa die pad sympathiek vindt (bijna slimste en zo); dat hij een andere gluiperd (uit brak water gevist) heeft binnengehaald die een aura van geleerdheid heeft verworven bij diezelfde massa; en dat die VB-light goed dreigt te scoren op 13 juni.
Gelukkig is er heel wat tegenwind. Maar zijn die stemmen luid genoeg? En het ergste: we zijn zodanig gewoon en gewonnen voor het concept van de underdog dat waarschuwingen tegen stemmen voor nva wel eens tegenproductief zou kunnen zijn (cfr. de reacties op de oproep van Luc Cortebeeck). Hopelijk worden we op 14 juni niet wakker van een duizendkelig gejammer das haben wir nicht gewüsst!
En weer eens een BV die zijn kritische ziel verkoopt voor wat platvloerse politieke zilverlingen! En dat in een tijd die echt wel breed-denkende commentatoren nodig heeft om de voorthollende oppervlakkigheid tegen te gaan en de extreme standpunten te relativeren. Maar daar wil ik het deze week niet eens over hebben. Wat weer wel opviel is de rapiditeit waarin opinies geventileerd worden en even later dan weer tegengesproken ... door dezelfden die ze eerst als credo's poneerden. Neem nu, op een simpel niveau, de uitlatingen van een Stijn Meuris. Nog maar pas in alle hevigheid gesteld dat niet stemmen een duidelijk signaal zou zijn, of daar slikt hij zijn woorden weer in. En inderdaad, als men wil vermijden dat de "flaminganten dit land naar de klote helpen", dan moet men zeker gaan stemmen, want de separatisten (en vooral - bijna uitsluitend - hun bijna slimste leider) zijn zo vaak opgevoerd op tv (o.a. door toedoen van Sieg Brak) dat ze een zweem van competentie op een bedje van sympathie verworven hebben.
Voilà, voor het lieve geld (jaarloon van 450.000 wordt gezegd) laat Georges Kortrijk (of is het Lokeren?) in de steek, om een tijdje weer bondscoach te spelen. Het leek eens duidelijk dat de bond iets geleerd had na het avontuur met Advocaat. Niet dus. Maar daar wil ik het niet over hebben deze week. Wat echt ridicuul is, is de carrière-move van kabouter Siegfried, die de rangen van caliméro Ward vervoegt. Zijn tv-carrière is wat aan het tanen (o.a. wegens weg uit het beslissingsorgaan), zijn carrière tout court is op zijn laatste beentjes aan het huppelen, dus tijd om nog wat binnen te rijven. Dat hij noeste partij-getrouwen zo maar voorsteekt, zal hem worst wezen. Dat hij een separatistische partij heeft gekozen kan op twee manieren uitgelegd worden. Ofwel beseft hij dat niet goed (we verwijzen naar zijn uitlatingen, donderdag, dat hij een verregaande hervorming wenst, maar toch nog in een verenigd België). Ofwel durfde hij niet goed naar het Vlaams Behang gaan waar hij toch ook al wat presentatiediensten voor had geleverd. Maar wat moeten we denken over zijn jourmalistieke integriteit, zeker van de laatste weken? Toegegeven, andere journalisten hebben ook de stap gezet naar het actieve politieke bestaan, maar niet op zo een electoraal-geile wijze. En zeker niet vanuit de verantwoordelijke positie die Siegske bekleedde. Zijn politieke keuze verklaart nu ook voor een stuk waarom we op de nationale zenders zo verstoken blijven van nieuws uit het zuiden van het land. (Maar dit terzake). Wat gaat den Brak bij de Bever doen? Verder zorgen voor desinformatie? Verder vuurke-stook spelen? Het vijand-beeld (van de luie en onbetrouwbare Waal) verder onderhouden? Het politiek cynisme en de compromisloosheid verderzetten? Hopelijk doet deze overstap voor voldoende kiezers de ogen open gaan ...
Een bisschop in de fout. Zwaar in de fout. Zoals mijn tante zei: het komt in de beste families voor. Maar daar wil ik het deze week niet over hebben. Een abt die zich barmhartig opstelt. Lovenswaardig en nobel. Alleszins zeer christelijk, als ik nog goed kan volgen. Dat nu juist deze man het onderwerp wordt van onverdraagzaamheid en bedreigingen, dat gaat echt mijn petje te boven. Het woord christelijk heeft toch wel uiteenlopende interpretaties, dunkt me. Maar daar wil ik het eigenlijk ook niet over hebben. Wat me deze week (donderdagmorgen in het nieuws) opviel is dat zelfs een zogenaamde kwaliteitszender als radio 1, aankondigde dat er in het parlement vandaag spektakel zal te zien zijn. Alleen al het gebruik van dat woordje spektakel toont aan hoe laag men gevallen is op de objectiviteitsladder van het nieuws. De actualiteit is een spelletje geworden, te vergelijken met het leven zoals het is, of met temptation island. Divertimento. En af en toe mag de kijker (kiezer) zijn stem uitbrengen. Vandaag voor het sympathiek snoetje, morgen vanuit het limburggevoel, en dan maar eens voor het homoduo, kwestie van te tonen hoe breeddenkend men wel is. Nu de hoofdrolspelers van deze week (de parlementsleden dus) zetten de toon. Op de dag dat de regering viel, niets dan lachende gezichten op Villa Politica. Het campagnecircus kan weer eens beginnen, met het vooruitzicht op nieuwe postjes aan het einde van de rit, en dan weer een periode van dolce far niente op de parlementsbanken, of in een of andere commissiezetel, of op een terras in Honolulu. Nog niet zo lang geleden was ik nog overtuigd van enig politiek idealisme. Ook bij mij!
