Aan ’t eind van de week sta ik stil bij het volgende:
05-06-2010
Tommeke
Tommeke wint ... bijna, maar houdt er toch een nieuw lief aan over. Een ander Tommeke staat nummer 1 met 2 biertjes. En dan hebben we het nog niet over Tommeke die van de ene naar de ander witte lijn snuift. Maar daar willen we het nu natuurlijk niet over hebben. Wel over Dennis. Die man wint met glans een van de meest prestigieuze muziekwedstrijden ter wereld, en dat wordt amper in de pers vermeld. Uit eerlijke schaamte zendt canvas wel de laatste dag uit, maar dat moet dan wel allemaal opgesmukt wordt met 'leuke en sexy'-tussendoortjes in de vluchtige commentaar. (Mag goede oude Fred terugkomen, aub?). In de geschreven pers is het armoe troef. De KEW, herleid tot een fait divers. Kozhukhin, een naam op een fiche voor een volgende kwisvraag. En in dezelfde oppervlakkige vluchtigheid worden resultaten van politieke peilingen neergekwakt met hetzelfde gemak als gold het puntentellingen met de rode knop. Waar blijft eerlijke berichtgeving over eerlijke politiek? Naïeve vraag, mijn beste! Het is gemakkelijker mee te heulen met de grote groep, die onverdraagzaamheid, vijandbeelden en zelfs haat in het zwart-gele vaandel draagt. Een geruststelling, de verkiezingsdatum nadert. Maar ik vrees dat ik daarna enkel kan besluiten: u was verwittigd!