Aan ’t eind van de week sta ik stil bij het volgende:
05-06-2010
Tommeke
Tommeke wint ... bijna, maar houdt er toch een nieuw lief aan over. Een ander Tommeke staat nummer 1 met 2 biertjes. En dan hebben we het nog niet over Tommeke die van de ene naar de ander witte lijn snuift. Maar daar willen we het nu natuurlijk niet over hebben. Wel over Dennis. Die man wint met glans een van de meest prestigieuze muziekwedstrijden ter wereld, en dat wordt amper in de pers vermeld. Uit eerlijke schaamte zendt canvas wel de laatste dag uit, maar dat moet dan wel allemaal opgesmukt wordt met 'leuke en sexy'-tussendoortjes in de vluchtige commentaar. (Mag goede oude Fred terugkomen, aub?). In de geschreven pers is het armoe troef. De KEW, herleid tot een fait divers. Kozhukhin, een naam op een fiche voor een volgende kwisvraag. En in dezelfde oppervlakkige vluchtigheid worden resultaten van politieke peilingen neergekwakt met hetzelfde gemak als gold het puntentellingen met de rode knop. Waar blijft eerlijke berichtgeving over eerlijke politiek? Naïeve vraag, mijn beste! Het is gemakkelijker mee te heulen met de grote groep, die onverdraagzaamheid, vijandbeelden en zelfs haat in het zwart-gele vaandel draagt. Een geruststelling, de verkiezingsdatum nadert. Maar ik vrees dat ik daarna enkel kan besluiten: u was verwittigd!
We missen je, Fred, je flamboyante commentaar, je enthousiasme en je kennis. De omkadering van de muziek bij de verslaggeving over de KEW begint wat populistische trekjes te vertonen (hang naar one-liners, gebroken montage, ..). Nog even en we gaan mogen tele-voten! Maar daar gaan we het niet over hebben vandaag. Wat me wel zorgen baart is het nieuws dat op de voorpagina stond van de Standaard van vorige donderdag. België scoort hoe langer hoe slechter bij buitenlandse investeerders. Een van de redenen daarvan is de groeiende politieke instabiliteit van dit land. En toevalllig of niet, vlak naast dit artikel stond in koeien van letters een hoera omwille van de voorspelde winst van het clubje van Ward De Bever, die binnen in de krant zowaar een messias-aureool krijgt aangemeten! Wat moet het meest de wenkbrauwen doen fronsen? Het kortzichtig separatisme van de ene of het winddraaien van de krant? Winst of verlies van de nva zal immers door de krant steeds 'voorspeld' zijn!
Hij krijgt nogal media-aandacht, die Ward De Bever. Als je het gelooft, is hij de vermoorde onschuld in persoon. Maar daar wil ik het niet over hebben deze week. Wel over de vrees dat de massa die pad sympathiek vindt (bijna slimste en zo); dat hij een andere gluiperd (uit brak water gevist) heeft binnengehaald die een aura van geleerdheid heeft verworven bij diezelfde massa; en dat die VB-light goed dreigt te scoren op 13 juni.
Gelukkig is er heel wat tegenwind. Maar zijn die stemmen luid genoeg? En het ergste: we zijn zodanig gewoon en gewonnen voor het concept van de underdog dat waarschuwingen tegen stemmen voor nva wel eens tegenproductief zou kunnen zijn (cfr. de reacties op de oproep van Luc Cortebeeck). Hopelijk worden we op 14 juni niet wakker van een duizendkelig gejammer das haben wir nicht gewüsst!
En weer eens een BV die zijn kritische ziel verkoopt voor wat platvloerse politieke zilverlingen! En dat in een tijd die echt wel breed-denkende commentatoren nodig heeft om de voorthollende oppervlakkigheid tegen te gaan en de extreme standpunten te relativeren. Maar daar wil ik het deze week niet eens over hebben. Wat weer wel opviel is de rapiditeit waarin opinies geventileerd worden en even later dan weer tegengesproken ... door dezelfden die ze eerst als credo's poneerden. Neem nu, op een simpel niveau, de uitlatingen van een Stijn Meuris. Nog maar pas in alle hevigheid gesteld dat niet stemmen een duidelijk signaal zou zijn, of daar slikt hij zijn woorden weer in. En inderdaad, als men wil vermijden dat de "flaminganten dit land naar de klote helpen", dan moet men zeker gaan stemmen, want de separatisten (en vooral - bijna uitsluitend - hun bijna slimste leider) zijn zo vaak opgevoerd op tv (o.a. door toedoen van Sieg Brak) dat ze een zweem van competentie op een bedje van sympathie verworven hebben.
Voilà, voor het lieve geld (jaarloon van 450.000 wordt gezegd) laat Georges Kortrijk (of is het Lokeren?) in de steek, om een tijdje weer bondscoach te spelen. Het leek eens duidelijk dat de bond iets geleerd had na het avontuur met Advocaat. Niet dus. Maar daar wil ik het niet over hebben deze week. Wat echt ridicuul is, is de carrière-move van kabouter Siegfried, die de rangen van caliméro Ward vervoegt. Zijn tv-carrière is wat aan het tanen (o.a. wegens weg uit het beslissingsorgaan), zijn carrière tout court is op zijn laatste beentjes aan het huppelen, dus tijd om nog wat binnen te rijven. Dat hij noeste partij-getrouwen zo maar voorsteekt, zal hem worst wezen. Dat hij een separatistische partij heeft gekozen kan op twee manieren uitgelegd worden. Ofwel beseft hij dat niet goed (we verwijzen naar zijn uitlatingen, donderdag, dat hij een verregaande hervorming wenst, maar toch nog in een verenigd België). Ofwel durfde hij niet goed naar het Vlaams Behang gaan waar hij toch ook al wat presentatiediensten voor had geleverd. Maar wat moeten we denken over zijn jourmalistieke integriteit, zeker van de laatste weken? Toegegeven, andere journalisten hebben ook de stap gezet naar het actieve politieke bestaan, maar niet op zo een electoraal-geile wijze. En zeker niet vanuit de verantwoordelijke positie die Siegske bekleedde. Zijn politieke keuze verklaart nu ook voor een stuk waarom we op de nationale zenders zo verstoken blijven van nieuws uit het zuiden van het land. (Maar dit terzake). Wat gaat den Brak bij de Bever doen? Verder zorgen voor desinformatie? Verder vuurke-stook spelen? Het vijand-beeld (van de luie en onbetrouwbare Waal) verder onderhouden? Het politiek cynisme en de compromisloosheid verderzetten? Hopelijk doet deze overstap voor voldoende kiezers de ogen open gaan ...
Een bisschop in de fout. Zwaar in de fout. Zoals mijn tante zei: het komt in de beste families voor. Maar daar wil ik het deze week niet over hebben. Een abt die zich barmhartig opstelt. Lovenswaardig en nobel. Alleszins zeer christelijk, als ik nog goed kan volgen. Dat nu juist deze man het onderwerp wordt van onverdraagzaamheid en bedreigingen, dat gaat echt mijn petje te boven. Het woord christelijk heeft toch wel uiteenlopende interpretaties, dunkt me. Maar daar wil ik het eigenlijk ook niet over hebben. Wat me deze week (donderdagmorgen in het nieuws) opviel is dat zelfs een zogenaamde kwaliteitszender als radio 1, aankondigde dat er in het parlement vandaag spektakel zal te zien zijn. Alleen al het gebruik van dat woordje spektakel toont aan hoe laag men gevallen is op de objectiviteitsladder van het nieuws. De actualiteit is een spelletje geworden, te vergelijken met het leven zoals het is, of met temptation island. Divertimento. En af en toe mag de kijker (kiezer) zijn stem uitbrengen. Vandaag voor het sympathiek snoetje, morgen vanuit het limburggevoel, en dan maar eens voor het homoduo, kwestie van te tonen hoe breeddenkend men wel is. Nu de hoofdrolspelers van deze week (de parlementsleden dus) zetten de toon. Op de dag dat de regering viel, niets dan lachende gezichten op Villa Politica. Het campagnecircus kan weer eens beginnen, met het vooruitzicht op nieuwe postjes aan het einde van de rit, en dan weer een periode van dolce far niente op de parlementsbanken, of in een of andere commissiezetel, of op een terras in Honolulu. Nog niet zo lang geleden was ik nog overtuigd van enig politiek idealisme. Ook bij mij!
Ik herinner me nog hoe indertijd papa Herman over zijn spruitje Alexander opschiep en beweerde dat elke kleuter zo intelligent kon worden als zijn pagadder toen al was. Zoveel jaar later is gebleken dat zoonlief toen ergens is blijven steken. Zijn deadline opdringen, domme zet of superschaak? Alleszins electoraal-tactisch geniaal gespeeld, spijtig genoeg voor de verkeerde partij(en). De Wever en De Winter glunderen: oogsten zonder zelf te zaaien. Maar over mogelijke verkiezingen gaan we het deze week niet hebben. Alhoewel, als het zover zou komen, zal de partij Blanco & Ongeldig wel eens veel stemmen binnen halen. Stilaan worden we de risee van deze aardbol. Politici die hun imago hoger stellen dan dat van het land, die het algemeen welzijn beschouwen als iets vies, die een ego hebben van een paar maten groter dan hun hemdskraag. Degoutant! Misschien ligt de communautaire oplossing in het terugdraaien van de klok. Zowat veertig jaar moet volstaan. En dan terug beginnen vlak voor men de officiële tweetaligheid in dit land afgeschaft heeft. Even over nadenken voor men dit idee weglacht. Over enkele weken waarschijnlijk meer hierover.
Kassa, kassa voor den Dick! De duivel van een advocaat! Heeft de bond genoeg haar op de tanden om wat geld terug te vorderen??? Maar daar wil het eigenlijk niet over hebben deze week. Wat eigenlijk toch tot nadenken stemt, is hoe broos onze samenleving geworden is. Een vulkaanuitbarsting in de verte volstaat om het luchtverkeer van de halve wereld plat te leggen of tenminste in de war te sturen. Met ongelooflijke economische repercussies. Hopelijk vinden terroristengroeperingen daar geen handig actiemiddel in. Maar eigenlijk wil ik het daar ook niet over hebben deze week. Wat nog meer tot nadenken stemt is dat er een aardbeving is geweest in China. Maar dat komt amper in het nieuws. Vergelijk eens met de haïti-heisa van enkele maanden geleden! Ik vrees dat de media denken dat ze dit soort verslaggeving al genoeg hebben gehad dit jaar. Nieuws moet nieuw zijn. Allez, dat belooft voor BHV! Volgt u de gedachtensprong?
Er zijn weer wat ridiculiteiten over ons heen gestrooid deze week: Ankaufverbot voor anderstaligen in sommige randgemeenten, de aanhoudende fratsen met burgemeesters, een Brits parlementslid dat nog steeds het schofferen van de Europese president verwart met een stand-up-comedian-act, de intelligentsia van onze BV's bij Frieda, enz .. Maar daar wil ik het niet over hebben deze keer. Minder onschuldig zijn de fiscale akefietjes van mevrouw Geert Bourgeois. Of erger nog, een minister van Defensie die niet meer weet of hij soldaten naar oorlogsgebieden stuurt om te vechten of niet, en dit met of zonder geweer. Maar ook daar gaan we het niet over hebben. Wat ik wel belangrijk vond, en we gaan het heel kort houden, is de recente publicatie van het boek van Selahattin Koçak (Wie is er bang van de islam?). Ik heb het nog niet volledig gelezen, maar nu reeds kan ik stellen dat dit boek verplichte lectuur zou moeten zijn voor alwie denkt aan het debat over integratie, over islam, over allo- of autochtonen, over identiteit, enz ... te moeten deelnemen. Ik zou kunnen uitweiden over heldere stijl, directheid, objectiviteit, inlevingsvermogen, empathie, humor, enz... Maar de grondstelling blijft: dit boek zou verplichte lectuur moeten zijn voor alwie denkt aan het debat over integratie, over islam, over allo- of autochtonen, over identiteit, enz ... te moeten deelnemen. Meer moet dat niet zijn, vandaag.
Van de week weer goed gelachen met de communautaire fratsen. Bourgeois en Maingain hebben weer hun bijdrage geleverd tot het ridiculiseren van het land. Andere politici en commentatoren storten zich als vliegen op de stront. Maar daar wil ik het niet over hebben deze keer. Benno mocht geen lezing houden door een actie van drie man en een baardekop. Ook een vorm van fundamentalistische "radiculisering". Maar ook daar gaat het niet om, deze week. Ik sta even stil bij een iets eenvoudiger gegeven, namelijk de aprilgrap. Een leuke gewoonte die helaas verloren dreigt te gaan. Weinigen slagen erin deze uiting van lente-vrolijkheid na een strenge winter degelijk uit te voeren. Wij werden in de pers bv. overstelpt (nou ja) door een waaier van flauwe en/of misplaatste grappen. Mensen doen geloven dat Sven Nijs in de zomer gaat mountainbiken heeft niets meer met 1 april te maken. Het leger inzetten om de putten in de wegen te helpen vullen zou een zeer nuttig tijdsemplooi zijn voor die gasten. Aankondigen dat de wintertijd terug ingesteld wordt op paaszaterdag is een volledige miskleum. Journalisten hebben geen fantasie meer, of geen tijd om met serieuze grappen bezig te zijn. Of beschouwen ze zelf het hele jaar misschien als een aprilgrap? Daarenboven beseft men niet meer wat een aprilgrap eigenlijk is. Men moet zo een verhaal opdissen dat de lezers, toehoorders, de medemens kortom, in het ootje wordt genomen en vooral dat die iets moet gaan doen, iets gaan halen, iemand opbellen, iets naar ergens brengen, ... In het verhaal moeten elementen zitten waardoor men kan/kon weten dat het om een grap gaat. Een moeilijke oefening, inderdaad.
Deze week Crevits gehoord op de radio in verband met de putten in de wegen. "Er is veel werk aan de winkel" zei ze. Geweldig observatievermogen! Maar daar wil ik het niet over hebben. "We laten de wegen degraderen tot ze volledig kunnen hersteld worden Geen oplapwerk links en rechts." Als dat zo zit, dan moeten wij ook maar om de vijf jaar wegenbelasting betalen, en niet elk jaar! Maar daar wil ik het eigenlijk ook niet over hebben. Maar zou het kunnen dat - wat ik al jaren hoor vertellen (en al die tijd als een fabeltje beschouwde) - de wegenbouwers aan de controleurs van de staat de plekken aanduiden waar ze moeten boren om de controlestalen te nemen? Het gebruik van minderwaardig materiaal, met daar bovenop het te snelle en te zware vrachtverkeer, heeft ons land doen afglijden naar het niveau van een ontwikkelingsland. Buitenlanders spreken van die hoop putten (!) op weg van Nederland naar Frankrijk. Maar ja, als een van de eerste dorpen die je tegenkomt Putte heet, ...
Het volstaat een weekje in het buitenland te vertoeven om de gebeurtenissen hier te lande in het niets te zien verdwijnen. Neem bijvoorbeeld het wel en wee van onze tennismeisjes. Lees je niets over in buitenlandse kranten! Over het tornooi zelf amper iets. Maar daar wil ik het niet over hebben. Waar helemaal niemand van wakker ligt als je pakweg 150 km van hier bent, is de splitsing van bhv. Neem nog eens 150 km erbij, en men begrijpt niet eens waar het om draait. (Hier ook niet, trouwens). Maar ook daar gaan we het niet over hebben. Wat men wel leert in het buitenland is dat, de kwaliteitskranten uitgezonderd, het buitenland amper bestaat. Jan-met-de-pet (Jean, Juan of Giovanni) die enkel op basis van zijn dagelijkse krant en/of de tv de wereld aanschouwt, krijgt een wereldvisie die de landsgrenzen niet overschrijdt. Dan heeft ons land (zou het ook kunnen: Dan hebben kleine landen) toch nog een streepje voor in de nieuwsverstrekking: ons wordt, ook weer de kwaliteitskranten uitgezonderd, toch nog een beetje een kijk op buitenlandse gebeurtenissen gegund. Een positief punt bij terugkeer: de lente is er, hier ook!
De Boeck als voorzitter van het Vlaamse Boekwezen (boek.be). Hoe voorbestemd kan je zijn? Net als Slim als rijkste mens ter wereld! Moet je dàt (slim) dan echt zijn om dìt (rijk) te wezen? Maar daar gaat het vandaag niet over! Je naam draag je mee, net als je reputatie. Een leraar werd vrijgepleit van 'handtastelijkheden'; een beschuldiging om slechte cijfers te camoufleren; "Les risques du métier". Maar daar gaat het vandaag ook niet over. Wat me wel opviel deze week, is dat we niets meer horen over Haïti en Chili. Zijn plots alle huizen weer rechtgezet? Zijn alle doden opgestaan? Zijn alle kloven gedicht? Was het niet meer dan een aflevering van het leven zoals het is? En zitten we dan nu in een reclamespotje? Of wachten we - samen met de alerte media - op de volgende grote ramp?
Het dateert al van vorige zondag. De recuperatie van Nonkel Bob door de vrolijke vrienden van het ANZ. Het was de intro van het betreffende nieuwsitem op tv (één). Maar daar gaat het niet over. Alhoewel. Er was ook de hommage voor Jacques Brel. De televisiemakers gunden ons evenwel niet na te gaan wat voor hommage dat wel kon zijn in dat clubje. We kunnen de organisatoren toch niet gaan verdenken noch van wat grappige provocatie (dat is hen te veel eer aandoen); noch van compensatie voor de schabouwelijke reactie van hogervermelde nonkel op de vermeende aanval op het vlaemsche volk, reeds enige jaren geleden (dat is hen te veel ootmoed toekennen). Stel je voor een heus eerbetoon vanuit die hoek aan een van onze grootste landgenoten! Maar daar gaat het ook niet om. Wat ons wel stoort, ... och, laat maar. Tenslotte is het niet meer dan een fait divers. In de correcte betekenis van het woord.
Deze week een paar keer Phara gezien. Is vaak beter dan andere nieuws- of duidingsprogramma's, al was het maar omdat men er de mensen al iets langer laat uitspreken. Maar daar gaat het niet om. Terzake nu. De avond van de carrefour-ontslagen mocht een arbeidssocioloog uitgebreid aan het woord. Als mensen enkel vanuit hun hokje praten, gaat 'het algemeen' wat verloren. De helikopter (van het dito-zicht) blijft dan aan de grond. De brave man beweerde dat het in de voedseldistributie globaal gezien niet zo slecht is. Voor 2000 ontslagen aan de ene kant zijn er zeker evenveel nieuwe jobs aan de andere! Verlies bij GB, Carrefour; och ja, maar ook nieuwe jobs bij bv. Colruyt. Dat kan goed zijn, maar zeg dat maar eens aan die 2000 van de Carrefour! En dat dan nog de avond zelf dat die mensen dat te horen krijgen! En nog iets anders: Gaan die ontslagen werknemers van de Carrefour zo maar naar de Colruyt kunnen? Dan zullen ze eerst nog ernstig moeten sleutelen aan klantgerichte vaardigheden zoals vriendelijkheid, ... Maar ook dat is weer een probleem van het management.
Deze week vaak gezien vanuit Buizingen.In het journaal.En ook in de Laatste Show.
Geluk gehad dat hij er al stond na amper een kwartier. Niet dat hij het bloed al geroken had.Nee, zo is hij niet.Nette jongen; alhoewel met rode neus, maar dat is van de kou. Het wou toch wel lukken dat hij via de RTBf (et vlan, pour les flamingants) op het goede pad werd gebracht. Maar daar gaat het niet zozeer om, om dat rap-ter-plaatse-zijn.
Waar ik me wel meer en meer aan stoor, is die alles-zaligmakende noodzakelijke aanwezigheid op de plaats van onheilen, rampen, misdaden, ...
Een vorm van ramptoerisme?Eigenlijk niet, want we zijn nog redelijk proper met de getoonde beelden. Op andere zenders (in andere landen) gaat men veel verder.
Een meerwaarde voor de nieuwsmelding?Ja, in sommige gevallen, maar laten we dat toch niet overdrijven! Want kijk, de dag na de treinramp werd het hele gebied afgebakend, en toch bleven onze verslaggevers ter plaatse.
Nog straffer enkele dagen later bij de berichtgeving over de Raad van State (Fortisarrest).In godsnaam, wat is de meerwaarde van het brengen van een kort historisch overzicht van de zaak, door een verkleumde journalist, met op de achtergrond de voorgevel van de bank?
...
Eigenlijk, welke meerwaarde biedt televisie voor de nieuwsberichtgeving?
