Aan ’t eind van de week sta ik stil bij het volgende:
10-04-2010
Pieter
Er zijn weer wat ridiculiteiten over ons heen gestrooid deze week: Ankaufverbot voor anderstaligen in sommige randgemeenten, de aanhoudende fratsen met burgemeesters, een Brits parlementslid dat nog steeds het schofferen van de Europese president verwart met een stand-up-comedian-act, de intelligentsia van onze BV's bij Frieda, enz .. Maar daar wil ik het niet over hebben deze keer. Minder onschuldig zijn de fiscale akefietjes van mevrouw Geert Bourgeois. Of erger nog, een minister van Defensie die niet meer weet of hij soldaten naar oorlogsgebieden stuurt om te vechten of niet, en dit met of zonder geweer. Maar ook daar gaan we het niet over hebben. Wat ik wel belangrijk vond, en we gaan het heel kort houden, is de recente publicatie van het boek van Selahattin Koçak (Wie is er bang van de islam?). Ik heb het nog niet volledig gelezen, maar nu reeds kan ik stellen dat dit boek verplichte lectuur zou moeten zijn voor alwie denkt aan het debat over integratie, over islam, over allo- of autochtonen, over identiteit, enz ... te moeten deelnemen. Ik zou kunnen uitweiden over heldere stijl, directheid, objectiviteit, inlevingsvermogen, empathie, humor, enz... Maar de grondstelling blijft: dit boek zou verplichte lectuur moeten zijn voor alwie denkt aan het debat over integratie, over islam, over allo- of autochtonen, over identiteit, enz ... te moeten deelnemen. Meer moet dat niet zijn, vandaag.
Van de week weer goed gelachen met de communautaire fratsen. Bourgeois en Maingain hebben weer hun bijdrage geleverd tot het ridiculiseren van het land. Andere politici en commentatoren storten zich als vliegen op de stront. Maar daar wil ik het niet over hebben deze keer. Benno mocht geen lezing houden door een actie van drie man en een baardekop. Ook een vorm van fundamentalistische "radiculisering". Maar ook daar gaat het niet om, deze week. Ik sta even stil bij een iets eenvoudiger gegeven, namelijk de aprilgrap. Een leuke gewoonte die helaas verloren dreigt te gaan. Weinigen slagen erin deze uiting van lente-vrolijkheid na een strenge winter degelijk uit te voeren. Wij werden in de pers bv. overstelpt (nou ja) door een waaier van flauwe en/of misplaatste grappen. Mensen doen geloven dat Sven Nijs in de zomer gaat mountainbiken heeft niets meer met 1 april te maken. Het leger inzetten om de putten in de wegen te helpen vullen zou een zeer nuttig tijdsemplooi zijn voor die gasten. Aankondigen dat de wintertijd terug ingesteld wordt op paaszaterdag is een volledige miskleum. Journalisten hebben geen fantasie meer, of geen tijd om met serieuze grappen bezig te zijn. Of beschouwen ze zelf het hele jaar misschien als een aprilgrap? Daarenboven beseft men niet meer wat een aprilgrap eigenlijk is. Men moet zo een verhaal opdissen dat de lezers, toehoorders, de medemens kortom, in het ootje wordt genomen en vooral dat die iets moet gaan doen, iets gaan halen, iemand opbellen, iets naar ergens brengen, ... In het verhaal moeten elementen zitten waardoor men kan/kon weten dat het om een grap gaat. Een moeilijke oefening, inderdaad.
Deze week Crevits gehoord op de radio in verband met de putten in de wegen. "Er is veel werk aan de winkel" zei ze. Geweldig observatievermogen! Maar daar wil ik het niet over hebben. "We laten de wegen degraderen tot ze volledig kunnen hersteld worden Geen oplapwerk links en rechts." Als dat zo zit, dan moeten wij ook maar om de vijf jaar wegenbelasting betalen, en niet elk jaar! Maar daar wil ik het eigenlijk ook niet over hebben. Maar zou het kunnen dat - wat ik al jaren hoor vertellen (en al die tijd als een fabeltje beschouwde) - de wegenbouwers aan de controleurs van de staat de plekken aanduiden waar ze moeten boren om de controlestalen te nemen? Het gebruik van minderwaardig materiaal, met daar bovenop het te snelle en te zware vrachtverkeer, heeft ons land doen afglijden naar het niveau van een ontwikkelingsland. Buitenlanders spreken van die hoop putten (!) op weg van Nederland naar Frankrijk. Maar ja, als een van de eerste dorpen die je tegenkomt Putte heet, ...
Het volstaat een weekje in het buitenland te vertoeven om de gebeurtenissen hier te lande in het niets te zien verdwijnen. Neem bijvoorbeeld het wel en wee van onze tennismeisjes. Lees je niets over in buitenlandse kranten! Over het tornooi zelf amper iets. Maar daar wil ik het niet over hebben. Waar helemaal niemand van wakker ligt als je pakweg 150 km van hier bent, is de splitsing van bhv. Neem nog eens 150 km erbij, en men begrijpt niet eens waar het om draait. (Hier ook niet, trouwens). Maar ook daar gaan we het niet over hebben. Wat men wel leert in het buitenland is dat, de kwaliteitskranten uitgezonderd, het buitenland amper bestaat. Jan-met-de-pet (Jean, Juan of Giovanni) die enkel op basis van zijn dagelijkse krant en/of de tv de wereld aanschouwt, krijgt een wereldvisie die de landsgrenzen niet overschrijdt. Dan heeft ons land (zou het ook kunnen: Dan hebben kleine landen) toch nog een streepje voor in de nieuwsverstrekking: ons wordt, ook weer de kwaliteitskranten uitgezonderd, toch nog een beetje een kijk op buitenlandse gebeurtenissen gegund. Een positief punt bij terugkeer: de lente is er, hier ook!
De Boeck als voorzitter van het Vlaamse Boekwezen (boek.be). Hoe voorbestemd kan je zijn? Net als Slim als rijkste mens ter wereld! Moet je dàt (slim) dan echt zijn om dìt (rijk) te wezen? Maar daar gaat het vandaag niet over! Je naam draag je mee, net als je reputatie. Een leraar werd vrijgepleit van 'handtastelijkheden'; een beschuldiging om slechte cijfers te camoufleren; "Les risques du métier". Maar daar gaat het vandaag ook niet over. Wat me wel opviel deze week, is dat we niets meer horen over Haïti en Chili. Zijn plots alle huizen weer rechtgezet? Zijn alle doden opgestaan? Zijn alle kloven gedicht? Was het niet meer dan een aflevering van het leven zoals het is? En zitten we dan nu in een reclamespotje? Of wachten we - samen met de alerte media - op de volgende grote ramp?
Het dateert al van vorige zondag. De recuperatie van Nonkel Bob door de vrolijke vrienden van het ANZ. Het was de intro van het betreffende nieuwsitem op tv (één). Maar daar gaat het niet over. Alhoewel. Er was ook de hommage voor Jacques Brel. De televisiemakers gunden ons evenwel niet na te gaan wat voor hommage dat wel kon zijn in dat clubje. We kunnen de organisatoren toch niet gaan verdenken noch van wat grappige provocatie (dat is hen te veel eer aandoen); noch van compensatie voor de schabouwelijke reactie van hogervermelde nonkel op de vermeende aanval op het vlaemsche volk, reeds enige jaren geleden (dat is hen te veel ootmoed toekennen). Stel je voor een heus eerbetoon vanuit die hoek aan een van onze grootste landgenoten! Maar daar gaat het ook niet om. Wat ons wel stoort, ... och, laat maar. Tenslotte is het niet meer dan een fait divers. In de correcte betekenis van het woord.
Deze week een paar keer Phara gezien. Is vaak beter dan andere nieuws- of duidingsprogramma's, al was het maar omdat men er de mensen al iets langer laat uitspreken. Maar daar gaat het niet om. Terzake nu. De avond van de carrefour-ontslagen mocht een arbeidssocioloog uitgebreid aan het woord. Als mensen enkel vanuit hun hokje praten, gaat 'het algemeen' wat verloren. De helikopter (van het dito-zicht) blijft dan aan de grond. De brave man beweerde dat het in de voedseldistributie globaal gezien niet zo slecht is. Voor 2000 ontslagen aan de ene kant zijn er zeker evenveel nieuwe jobs aan de andere! Verlies bij GB, Carrefour; och ja, maar ook nieuwe jobs bij bv. Colruyt. Dat kan goed zijn, maar zeg dat maar eens aan die 2000 van de Carrefour! En dat dan nog de avond zelf dat die mensen dat te horen krijgen! En nog iets anders: Gaan die ontslagen werknemers van de Carrefour zo maar naar de Colruyt kunnen? Dan zullen ze eerst nog ernstig moeten sleutelen aan klantgerichte vaardigheden zoals vriendelijkheid, ... Maar ook dat is weer een probleem van het management.
Deze week vaak gezien vanuit Buizingen.In het journaal.En ook in de Laatste Show.
Geluk gehad dat hij er al stond na amper een kwartier. Niet dat hij het bloed al geroken had.Nee, zo is hij niet.Nette jongen; alhoewel met rode neus, maar dat is van de kou. Het wou toch wel lukken dat hij via de RTBf (et vlan, pour les flamingants) op het goede pad werd gebracht. Maar daar gaat het niet zozeer om, om dat rap-ter-plaatse-zijn.
Waar ik me wel meer en meer aan stoor, is die alles-zaligmakende noodzakelijke aanwezigheid op de plaats van onheilen, rampen, misdaden, ...
Een vorm van ramptoerisme?Eigenlijk niet, want we zijn nog redelijk proper met de getoonde beelden. Op andere zenders (in andere landen) gaat men veel verder.
Een meerwaarde voor de nieuwsmelding?Ja, in sommige gevallen, maar laten we dat toch niet overdrijven! Want kijk, de dag na de treinramp werd het hele gebied afgebakend, en toch bleven onze verslaggevers ter plaatse.
Nog straffer enkele dagen later bij de berichtgeving over de Raad van State (Fortisarrest).In godsnaam, wat is de meerwaarde van het brengen van een kort historisch overzicht van de zaak, door een verkleumde journalist, met op de achtergrond de voorgevel van de bank?
...
Eigenlijk, welke meerwaarde biedt televisie voor de nieuwsberichtgeving?
