Aan ’t eind van de week sta ik stil bij het volgende:
17-03-2012
Saint-Luc
Er kan geen ramp gebeuren, of de pers verliest haar fatsoen.
Eerst iets over onze openbare omroep, televisie. Vorige woensdag. 7.00 's morgens. Alle omroepen over de hele wereld zijn al in de weer om over de busramp te berichten. Alle omroepen? Nee, een kleine omroep - nota bene in het land waar de ramp het meeste slachtoffers heeft gemaakt - gebaart van niets. Herhaling van het laatavondnieuws van de dag ervoor. Waarschijnlijk geen geld om serieuze tv te maken (maar wel voor een derde net!!)
Dan nog iets over die omroep, maar dan de radio. Donderdagmorgen. Iets voor negen uur. Een correspondente vertelt vanuit Zwitserland dat de identifictie van de slachtoffers door de ouders gestart is. Dat aan de pers gevraagd is dat vanop afstand te verslaan. En dan voegt ze er - haast triomfantelijk - aan toe: 'de pers doet dat in alle sereniteit en discretie'. Dat bericht alleen al is haast obsceen. Dat de jongens en de meisjes van de persbende zélf niet snappen dat ze war respect moeten tonen.
Tenslotte, al de opgeklopte emoties, de ontelbare pagina's, de hoeveelheid papier, de extra-edities (zelfs van de 'betere' kranten), ... De sensatiezucht was weer eens niet te stuiten. Zelden werden zoveel woorden verspild om te zeggen dat het niet onder woorden kon gebracht worden.
En nog een klein detail in deze verschrikkelijke context. Een woordje over de vertalingen op tv. "... l'identification de la dépouille par la famille .." werd vertaald als "..de identificatie door echtgenotes en familie ..." Ook amateurisme is een vorm van gebrek aan respect.
Uitspraak vd week: .. daar zijn geen woorden voor ..