Aan ’t eind van de week sta ik stil bij het volgende:
12-05-2012
Jean-Luc
<di> Vanmorgen op de radio het berichtje gehoord dat Quickie weer eens wat uitgespookt heeft. Hij had namelijk de naam van de nieuwe baas van Dexia doorgetwitterd. Dat is in interne kring besproken en moet nog met de Franse partner doorgenomen worden. Dus weer eens "uit de biecht geklapt". Terechte reactie van Van Ackere: 'Wat moet dat broekventje weer eens vijf seconden glorie halen in de media door voor zijn beurt te spreken!!" (niet zo gezegd, maar daar kwam het op neer). Ik vind dat nog een zeer hoffelijke reactie van Van Ackere. En ik vind dat weer een grove deontologische fout van Quick en Borné. Veel erger dan de heisa rond Pol en Jos! En toppunt: zo een menneke is vice-premier! Afvoeren (of ophangen)!
<do> En die Dexia-affaire blijft maar kleven. Kwijting! Mooi woord om te zeggen dat "straffeloosheid voor incompetentie". Het zou een mooie geste zijn dat de bestuurders hun onterecht berdiende centen zouden terug geven, opdat de kleine aandeelhouders tenminste toch een paar percentjes zouden recupereren. Jean-Luc zal er zeker geen boterhammeke minder om moeten eten, toch?
<zat> Ook verbijsterd van uw stoel gevallen bij de bekendmaking van de laureaat van de canvascollectie? De uitzendingen op tv hebben wel steeds het extravagante in de verf (sic) gezet, maar dat ook de uiteindelijke winnaar aan de criteria van onnozelheden moest beantwoorden gaat er toch een beetje over, nee? Een performance die amper de beuzelarijen van de meeste stand-up-comedians overstijgt, als kunst beschouwen is een aanfluiting voor diegenen die wel met een zekere applicatie en talent een of andere kunstvorm beoefenen. Anderzijds houdt kunst, zoals men zo vaak zegt, de maatschappij een spiegel voor. Wel, dan is de hedendaagse maatschappij er eentje van oppervlakkige koorddanserij boven een lege afgrond.
Uitsmijter vd week: die ongewenste intimiteiten waren vaak ook gewenste extremiteiten ... (of geveinsde calamiteiten).