Aan ’t eind van de week sta ik stil bij het volgende:
21-05-2011
Dominique
Dominique nique nique s'en allait tout simplement ... Strauss kahn niet meer ... en mag niet meer. Die amerikanen toch! Niets gewend! Allez, neem nu zo nen ouwe fransman, oud, ja, maar nog steeds frivool en actief. Dien ouwe bok ziet een jong geitje, en hupsakee, weg ermee. In amerika, land van rechtse fatsoenrakkers, vliegt zo een man (wie weet) voor twintig jaar de bak in. In europa zou men zeggen: "et alors?" Maar soit, daar wil ik het deze week niet over hebben. Alhoewel, berlusconi mag wel oppassen als hij nog eens naar de states gaat.
Elio is formateur, maar wil het eigenlijk zo niet geweten hebben. De neo-vlaemsche alienatie gelooft er (haar eigen principes getrouw) ook al niet in. We zijn weer vertrokken voor een paar toerkes om op dezelfde plek uit te komen. En wie gaat eens aan de floche trekken? Wanneer gaan die heren politici eens begrijpen dat men in een democratie water bij de wijn moet doen? Deze week stond in een krant het voorstel om de zaken eens in handen te geven van de vrouwen. Spijtig dat we er alleen maar geen hebben die voldoende met de vuist op tafel kunnen slaan, want een clubje met laurette, joëlle en caroline zullen ook niet verder komen dan een koffiekletch. Dus dan maar verder met den elio. Al had die liever zelf een andere titel gehad. Est-il un comprometteur? Ou un compromis?
Uitsmijter vd week: Héhé, het Tahrir-plein nadert! ze zitten al in Madrid.