Evolutie

            In de esoterie spreekt men van evolutie om het universele proces aan te duiden waardoor alles ontstaat en zich ontwikkeld. Ik wil mij beperken tot de evolutie van de mens omdat het ons anders te ver zou leiden.

In het groeiproces ontwikkeld zich alles. Neem nu bijvoorbeeld een zaadje. Het doorloopt alle stadia tot het zich uiteindelijk ontwikkeld tot een boom. We kunnen van het zelfde procedé uitgaan voor wat de mens betreft.

In het zaadje is het idee reeds aanwezig zodat men kan zeggen dat de evolutie eigenlijk de verwezenlijking is van het idee. Het zichtbaar maken van het onzichtbare. Met andere woorden er kan niets geschapen worden dat te voren als gedachte niet bestond.

            Hoewel we weten dat de groeiende kiem, elementen van de aarde tot zich neemt om te groeien en daarmee haar stoffelijke structuur opbouwt, hij dat onmogelijk kan doen zonder de intelligentie die daar achter staat. Er zijn verschillende strekkingen waarvan sommigen dat God alles in een keer schiep maar als je rond je heen kijkt gaat de schepping steeds verder, ze stopt niet. Het is dan ook door de Godsdienst die een belangrijke rol heeft gespeeld is de vijandigheid die ontstond tussen de verschillende theorieën hierover.

Maar dat terzijde kunnen we stellen dat de evolutie zich voltrekt in verschillende stappen, zowel bij mens als dier.          Hogere soorten hebben zich steeds ontwikkeld uit lagere waarbij de evolutie steeds in hogere lijn verder gaat.

            In de evolutie leer van Darwin zit een duidelijke leegte die alleen kan worden ingevuld door te putten uit het akasha geheugen.

We weten dat de natuurlijke evolutie begint via de elementale rijken, dan als mineraal, plant, dier en ten slotte mens. De evolutie stopt hier niet laat dat duidelijk zijn. Er is een zaak die men over het hoofd heeft gezien namelijk de bouwers van het plan.

            Het probleem met mensen zoals Darwin is dat ze geen rekening met andere vormen dan deze van de stof. Men moet weten dat de vorm reeds bestond in zijn astrale vorm. Nu lijkt het er op dat de stoffelijke vormen een lange tijd onveranderd bleven. In feite zijn deze vormen niets meer dan zeg maar huizen waarin de monade woont.

Zonder dit is het onmogelijk om de evolutie te verklaren.

            Wat betekend het woord “mens”? Het is duidelijk meer dan een lichaam. Er is ook een intelligentie en een ziel. Dit laatste is iets dat de wetenschap nog altijd niet erkent. In de esoterie is de mens het resultaat van twee samenvloeiende evoluties. Die van de geest en die van de stof. Dit is wat eigenlijk in de kosmos gebeurt. Het bewustzijn bouwt een verlangen op als middel tot zelfexpressie. Het is de geest die de ontplooiing van de organismen veroorzaakt; de vorm verandert en zich aanpast bij de toenemende vermogens van de inwonende monade. Hij is dus niet het eindproduct van een reeks plant- en diervormen. Hij heeft de mogelijkheid om zijn eigen bewustzijn te bestuderen en heeft de macht zich te veranderen door gebruik te maken van zijn eigen wil, iets wat dieren niet kunnen. We kunnen dus stellen dat de mens het resultaat is van drie lijnen van evolutie zoals eerder vernoemd: geest, stof en de derde, zelf bewust denken.

            De feiten leren ons dat intelligentie in de ene mens wordt opgewekt door de andere mens. Een kind dat aan zichzelf wordt overgelaten is niet in staat zijn intelligentie te ontwikkelen, maar zou een soort instinctief levend wezen worden, waarvan gevallen bekend zijn. Het kind leert van zijn ouders en andere opvoeders door onderricht en door te imiteren, en later door wat hij op school leert.    Belangrijke veranderingen in het denken van de mens zijn altijd op gang gebracht door grote geesten, originele denkers van formaat, die leerlingen aantrokken, en vandaar stroomde de golf uit in het denken van de massa. Het licht wordt altijd doorgegeven. In ieder mens is intelligentie inderdaad latent aanwezig, maar het zou latent blijven als het niet tot leven werd gewekt. De hoogst ontwikkelde dieren blijven wat zij zijn en vertonen geen neiging intelligentie te ontwikke­len

Dit is de reden dat het zoeken naar fossiele overblijfselen van wezens tussen mens en mensaap is zonder succes is gebleven. De overeenkomst tussen de bouw van de mensaap en die van de mens werkt naar twee kanten en kan daarom evengoed dienen als bewijs dat de aap van de mens afstamt wat door sommige biologen wordt bevestigd.

            Het is dit zelfbewuste denken dat de mens zo duidelijk onderscheidt van de hogere diersoorten en, zoals gezegd, kan dit niet het gevolg zijn van directe evo­lutie van het niet-zelfbewuste dier. Het is een verworvenheid van de mens in een bepaald stadium van zijn evolutie. Er was een tijd dat hij het niet bezat, en er kwam een tijd dat hij het verwierf. Dit verklaart het verschil tussen de vroegere 'verstandeloze' mensenrassen en de latere 'ontwaakte' rassen. We spreken hier over het eerste en tweede en gedeeltelijk het derde wortel ras.

            Het waren goddelijke wezens die eens zelf mens waren, maar die, daar zij tot een vorige ronde van de evolutiecyclus behoren, zich hadden ontwikkeld tot voorbij het stadium van het menszijn.. Het zijn deze wezens waaraan de mens zijn speciale intelligentie ontleende.  Men dient wel te verstaan dat zij hem denkvermogen niet schonken. Daar het reeds als latent zaad aanwezig was moesten ze het enkel opwekken  Het is immers zo dat in elk wezen in het heelal, hoe laag ook, de hoogste mogelijkheden in latente toestand aanwezig is.

Men kan het zo stellen dat Geestelijke Wezens niet kunnen incarneren in dierlijke organismen omdat de kloof te groot is want die worden voortgebracht door de lagere evolutie.

            Op de vraag of de tegenwoordige dieren ooit mensen zullen worden, luidt het antwoord, ja en nee. Het is niet juist te stellen dat dierlijke lichamen kunnen evolueren tot menselijke lichamen, of dat dieren mensen worden langs de weg van geleidelijke transformatie. Maar het is wel waar dat de monaden die nu in dierlijke licha­men huizen, eens naar het mensenrijk zullen overstappen en verlicht zullen worden door het vuur van het denken. Dat zal echter niet in het huidige evolutietijdperk gebeuren; de deur naar het mensenrijk is voor dit tijdperk gesloten en de dieren van nu wachten hun beurt af in een toekomstige evolutieronde. (dit laatste werd door Meester Lanto eveneens bevestigd.)

            Volgens de theosofische evolutieleer was de mens de oorspronkelijke stamvader van de zoogdieren, en zijn ook de andere soorten ontsproten aan deze menselijke stam. De voorouders van de mens waren de mensen zelf; wellicht pre-menselijk, maar toch mens. De mens begon zijn bestaan op het geestelijke gebied als een niet-zelfbewuste goddelijke vonk, die bestemd was om na cyclussen van evolutie weer te worden verenigd met de goddelijke essentie waaruit hij voortkwam.

De eerste stoffelijke mens bestond op deze aarde al 18.000.000 jaar geleden; maar daarvoor was hij er al in astrale of etherische vorm. Dit is een punt dat door de wetenschap lange tijd over het hoofd werd gezien, nl. dat de stof zelf evolueert en dat deze aarde niet altijd stoffelijk was zoals nu.

            In de huidige penode of ronde van kosmische evolutie zijn er zeven wortelrassen, en wij; zijn nu in het vijfde. Het eerste wortelras begon ca. 130 a 150 miljoen jaar geleden. Elk van deze rassen had zijn eigen vorm en zijn eigen speciale manier van voortplanting. Het eerste plantte zich voort door middel van deling. Het tweede door knopvorming en het derde was tweeslachtig en legde eieren. Bij sommige diersoorten komen deze voortplantingsmethoden nog steeds voor. De geslachtelijke voortplanting zoals wij die nu kennen, is van voorbijgaande aard. De eerste stoffelijke mensen en de astraal-etherische mensen die daaraan voorafgingen, waren de stamvaders van het geslacht van zoogdieren. In die tijd was de mens 'verstandeloos' — dat wil zeggen hij handelde instinctief, want het licht van zelfbewustzijn was nog niet in hem ontstoken. In die tijd kon hij de evolutie op gang brengen van de verschillende typen zoogdieren door middel van het afwerpen van cellen of zaden die voortkwamen uit zijn eigen lichaam. Deze volgden daarna hun eigen speciale evolutielijn en brachten in de daaropvolgende eeuwen de zo ver uiteenlopende soorten voort die we nu kennen.

            Tot nu toe hebben we gesproken over de zoogdie­ren, maar er zijn ook nog lagere diersoorten zoals de reptielen, vogels, vissen, enzovoort. Deze kwamen niet uit de menselijke stam voort in deze ronde van de grote evolutionaire cyclus, maar in een voorafgaande periode van het leven op deze bol.

            Een speciaal geval moet hier aan de orde worden gesteld en dat betreft de twee families van de aapachtigen, de antropoïden of mensapen en de gewone apen. Sommige wetenschappers vermoeden dat deze afstammen van de mens en niet op weg zijn naar de mens. Zo zegt bijvoorbeeld de Finse antropoloog Bjorn Kurten, dat uit fossielen van primaten onmiskenbaar blijkt dat de mens niet van de apen afstamt maar dat het juister is te zeggen dat de apen en mensapen van de vroege voorouders van de mens afstammen. Maar de apen en mens­apen verschillen van de andere zoogdieren in de wijze waarop zij uit de menselijke stam voortkwamen. Het jonge menselijke ras, waarover we eerder spraken als 'verstandeloos', verenigde zich in die tijd met bepaalde dieren, en uit deze verbintenis kwam een bastaardras voort dat de stamvader werd van de tegenwoordige apen  (niet te verwarren met de mensapen).

            Het is niet juist deze rassenvermenging een misdaad te noemen  Ze hadden veel meer overeenkomst met elkaar; de afstand tussen mens en dier was niet zo groot. Vandaar dat een vruchtbare vereniging mogelijk was, en ook een vruchtbaar nakomelingschap dat in staat was zich voort te planten. De menselijke wezens waren bovendien verstandeloos en daardoor niet tot zonde in staat en hun handelingen waren instinctief.

            De geschiedenis van de mensapen stamt uit een latere periode, toen het vierde grote mensenras over zijn hoogtepunt heen was. Bepaalde gedegenereerde overblijvers gingen zich met 'verstandelozen' te verenigen en daaruit kwamen de mensapen voort. Maar dit was een bestiale handeling, een zonde, want de­ze menselijke wezens waren niet verstandeloos, maar begiftigd met zelfbewustzijn.

            De mens is niet zijn lichaam, dit wordt vooral door oosterse religies duidelijk gesteld. De waarheid is dat het monaden zijn, vonken uit het universele leven. Als de geest zich voor het eerst begint in te wikkelen in de stof, gaat de evolutie erg langzaam, zodat lange tijdperken worden doorgebracht in de lagere natuurrijken — het delfstoffenrijk, voorafgegaan door de drie elementale rijken, en gevolgd door het plantenrijk en zo verder.

Het individualiseringsproces begint in de planten, ontwikkelt zich verder in de dieren, en wordt voltooid in de mens. Hierbij valt wel te bedenken dat het niet de organische vormen zijn die in elkaar overgaan, maar dat het de inwonende monaden zijn die de ene vorm na de andere als woning gebruiken, naar gelang hun evolutie dit vereist.

Het is opmerkelijk dat soms nieuwe varianten van plant en dier plotseling verschijnen.

De geest gaat aan de stof vooraf zodoende kunnen we niet anders dan de heest aannemen.

            De menselijke stam is de hoofdstam, waaruit andere organische vormen in een of andere tijd te voorschijn kwamen. Naast de primitieven waren er zowel in het verleden als nu machtige beschavingen. De mensheid is verdeeld in rassen en eindeloos onderverdeeld in kleinere groeperingen, en elk daarvan is in een speciale fase van zijn eigen raciale evolutie. Sommige zijn in opkomst, andere in verval en zo vinden we nu op aarde rassen die opkomen, en andere die over hun hoogtepunt heen zip, terwijl weer andere bezig zijn uit te sterven.

            Nog maar dertig of veertig jaar geleden beweerde men dat de rechtstreekse voorouders van de mens van nu, een ouderdom toegedacht van ten hoogste 500.000 jaar. Nieuwe vondsten van fossiele overblijfselen in Oost-Afrika sinds 1959 brachten de vinders ertoe die ouder­dom op circa 1,6 en later zelfs 2,6 miljoen jaar te stellen. Daarbij bleef het niet. Begin jaren zeventig werden er vondsten gedaan, waarvan de betreffende onderzoekers de ouderdom bepaalden op ongeveer 3,75 miljoen jaar. Het beeld van de agressieve wilde dat men zich meestal van deze verre voorouders vormde, werd vervangen door dat van een samenwerkende gemeenschap, waarvan de leden getuigden van intelligentie en onderlinge solidariteit.

Mogelijk gaat de ouderdom nog verder tot 15 miljoen of 20 miljoen jaar.

We weten dat elke manvantara verdeeld worden in zeven grote tijdperken. We bevinden ons momenteel in het vierde ronde (tijdperk) van onze manvantara. Elke globe-ronde bestaat uit zeven wortelrassen en wij zijn nu in het vijfde, dat ongeveer 5 miljoen jaar geleden begon. Het eerste wortelras ontstond ongeveer 132 a 150 miljoen jaar gele­den. De mens verscheen 18 miljoen jaar geleden voor het eerst op aarde in een stoffelijke vorm; maar daarvoor bestond hij op aarde in fijnere vormen van stof, die wel astraal of etherisch worden genoemd.

Deze wortelrassen zijn onderverdeeld in kleinere delen, en deze in weer kleinere, zodat de beschavingen van de verschillende rassen die nu op aarde bestaan, heel kleine uitlopers vertegenwoordigen. Als verder elke onderverdeling zich splitst en nieuwe zijtakken doet ontstaan, die ieder hun eigen afzonderlijke geschiedenis vervolgen, dan is het duidelijk dat wat we nu op aarde vinden, een zeer gemengde verzameling is. Er zijn verre afstammelingen van het vierde wortelras en enkele zelfs van het derde. De bonte mengeling van overblijfselen van oude ras­sen in Afrika is zeer opmerkelijk.

We kunnen ons de vraag stellen of de mens nu de kroon is op het evolutie gebeuren.

Het is inderdaad waar dat het geestelijk Wezen, dat zich nu manifesteert in het voertuig dat we kennen, hogere stadia van evolutie wacht. Achtereenvolgens wordt hij Adept, Meester van Wijsheid, Ingewijde, God, Planeetgeest. Het zijn maar namen die op zich geen betekenis hebben omdat onze taal er niet op is afgestemd.

Wanneer wij ons eigen bewustzijn bestuderen, beseffen we dat er nog veel meer in ons is dan tot nu toe tot ontwikkeling is gebracht. Er is geen reden om grenzen te stellen aan de mogelijkheden van wat we in deze richting kun­nen bereiken.

We zullen door de poorten van inwijding gaan, en het 'Koninkrijk der Hemelen' binnentreden. Die krachten in onze natuur waaraan wij nu zijn onderworpen, zullen ons niet langer overheersen. We zullen dan in het bezit zijn van wat we nu noemen “occulte krachten”. Aangezien de mens een vrije wil heeft meegekregen ligt het aan hem of hij mee gaat in de evolutie van deze ronde of niet. Ik wil heeft terloops herinneren aan de woorden van Jezus “Men kan geen twee meesters dienen” waarmee hij bedoelde of je gaat mee in evolutie of je blijft verankert in het materiële.

Uiteindelijk zal elke monade overgaan maar dat zal dan in een latere manvantara zijn.

            Als een monade alle mogelijke ervaringen heeft opgedaan die bij bepaalde omstandigheden en lichamen passen, en daardoor zijn innerlijke krachten heeft ontplooid, voor zover dat in die omstandigheden mogelijk is, is voor de monade de tijd aangebroken voor nieuwe ervaringen in lichamen van andere aard die en verdere ontwikkeling mogelijk maken op een andere planeet of zelf sterrenstelsel.

Voetnoot :

Monade = geesteskern, de godsvonk

06-03-2010 om 10:37 geschreven door ananda