Je mag dan proberen om aan je leven niet diepte gang te
geven, het zal je opvallen dat je voortdurend door allerlei materiële zaken
wordt afgeleid. Het is normaal maar je mag toch niet vergeten dat al deze
dingen in feite vergankelijk zijn.
Het is nodig zelfs
noodzakelijk dat je je tijdens je leven over sommige zaken vragen zal stellen.
Vragen waarop je misschien nooit het antwoord vind maar dat is niet belangrijk.
Belangrijk is het feit dat je vragen stelt.
Het leven is een reis doorheen het onbekende, keer op
keer moeten we verwarrende dingen meemaken en het hoofd bieden.
Soms rijzen er de grote
vragen; Wat is het doel van mijn leven? Wat gebeurt re als ik dood ga? Waarom
zijn we hier, waar komen we vandaan en waar gaan we naar toe? Hoe moet ik mijn
leven leiden?
Hoe je ook draait of keert
vroeg of laat kom je in contact met het ondoordringbare mysterie van leven en
dood, waarheid en werkelijkheid.
Er zijn allerlei kwesties
gaande van zoals daar zijn; de zorg voor onze naasten, het milieu, ontwikkelen
van geneeskunde, persoonlijke waarden, karakter, familie, kinderen, job maar
ook diepgaandere problemen over tijd, ruimte en het mysterie van het leven.
Reeds in de oudheid waren die
vragen aan de orde van de dag. Zo was het Socrates, de vader van de westerse
filosofie, die het volk als volgt de les las: 'Burgers van Athene, schamen jullie je niet om
je zo bezig te houden met zo veel mogelijk geld verdienen en je reputatie en
prestige te bevorderen, terwijl jullie je helemaal niet bekommeren om waarheid,
inzicht en het verbeteren van je ziel?'
Terwijl
je dit leest ben je net het zelfde aan het doen in je leven als de oude Grieken.
Plato
stelde enkele van de oorspronkelijke grote vragen, iets wat hij van zijn
meester Socrates had geleerd, die, zoals we allemaal weten, zijn leerlingen
aanspoorde tot: 'Ken uzelve.'
Maar
zijn we allemaal niet meer bezig met de andere te kennen en te beoordelen?
Jean Jacques Rousseau vroeg: 'Waarom is iedereen
ongelukkig?'
Franse filosoof Blaise Pascal zei: 'Wij verlangen
naar waarheid, maar vinden onszelf alleen in onzekerheid.'
Samuel Johnson zei: 'Bij grote en edelmoedige geesten
is nieuwsgierigheid de eerste en de laatste passie.'
Het was eveneens Socrates die de uitspraak deed dat
het niet onderzochte leven niet de moeite waard is geleefd te worden.
Maar wat stellen we vast, we kunnen al te gemakkelijk
afgeleid, bang en teleurgesteld, goedgelovig, cynisch of gewoon onoplettend
worden. Wij onderdrukken onze natuurlijke, vragende geest. We ploegen voort
zonder echt goed te kijken naar waar we mee bezig zijn en waarom. En of we het
beseffen of niet, we slikken kant-en-klare denksystemen, gewoonten en overtuigingen,
ons aangesmeerd worden door onze cultuuur, familie enz.
We stellen vertrouwen in deze systemen en in deze
inzichten, gezien door hun bril?
In plaats van ons eigen denkwijze te ontwikkelen.
Hoe behulpzaam zijn ze in de huidige wereld, waarin
sociale, economische, politieke en religieuze structuren constant in beweging
zijn en zo vaak los lijken te staan van ons leven? Hoe kunnen we de
gepassioneerde nieuwsgierigheid van onze vragende geest weer zo aanwakkeren dat
we ons dynamischer kunnen inlaten met het grote avontuur van het leven? Zijn we
opgewassen tegen deze uitdaging?
De grote vraag is of je oprecht JA kan zeggen tegen het avontuur.
De Zwitserse psycholoog Carl Jungzei ooit: Denkende mensen verwelkomen twijfel,
het is voor hen een waardevolle opstap naar meer kennis.
Je beseft het misschien niet maar twijfel brengt het
ego van zijn stuk. Op die manier ga je beginnen nadenken en een eigen visie
ontwikkelen. Mensen die zich aangetrokken tot bepaalde ideologieën die
zekerheid geven in plaats van twijfel zullen nooit groeien.
Stel je de vraag waarom ben ik nooit tevreden of
vervuld als is het maar een korte tijd. Misschien zit je wel in een
identiteitscrisis en zeg je waarom begrijpt men mij niet, waarom moet mij dat
allemaal overkomen.
Ga eens op zelf onderzoek. Probeer het eens gewoon
kijken niet oordelen. Daar is veel moed en durf voor nodig.
