Augustus 1965: start rouwstoet van de voorzitter Arnold Standaert, voorzitter BWB
(Belgische Wielrijders Bond) in feite de elitecoureurs van toen.

De rouwstoet van hun voorzitter begon aan ‘Villa Malecote’ aan de Staatsbaan te Balgerhoeke
(zie de erehaag) en gingen dan over de sasbrug naar de parochiekerk.

Na de uitvaartdienst gingen ze terug in stoet naar het kerkhof van Balgerhoeke.

Herken je de klasbakken van toen in de rouwstoet?

(Door Jan Martens)

De oninneembare liefde van Jacques Brel was de Eeklose Marieke.
Marieke noemde Marieke Van der Schaght en was getrouwd met glazenmaker Valcke.
Ze wou niet verder gaan met de zanger daar ze haar gezin niet in de steek wilde laten.

Deze vroegere knappe verschijning was ene Marieke van bij ons.
Een jonge dame die in de Boelare woonde en de vurige onbereikbare vlam was van
de Belgische zanger, componist en tekstschrijver Jacques Brel die in begin jaren
zestig uitgroeide tot een internationale beroemdheid.

Marieke kende hij reeds van in hun jeugdjaren en waren vrienden.

De zanger wilde meer maar Marieke hield de boot af.
Het was dus een platonische liefde.

Jacques maakte een liedje ‘Marieke’ die duidelijk alles te maken had
met zijn onbeantwoorde liefde voor  de Eeklose vrouw!!

Zo zie je maar in ons Eeklo is heel wat gebeurd!!

(Door Jan Martens)

Gesnoven uit de KVVV analen en overleveringen

Het ontstaan van de Eeklose KVVV (3 en slot)

Gesnoven uit de KVVV analen en overleveringen

Het ontstaan van de Eeklose KVVV (2)

Het eerste ridderfeest ging door in de Groenen Boomgaard op 25 oktober 1968.

De eerste ridders waren: Lucien Lampaert, Cyriel Van De Bouchaute en Alfons Coppieters.

De edele KVVV hofnar vat aan voor het ridderfeest begint met het aloude Herbakkersgedicht:

Sa mensen, goede lieden hoort!

Luistert goed en elk zegge het voort.

In d’al oude stede Eeklo woonde ooit

‘DE HERBAKKER’ van het land.

Hij kon kneden en herbakken ieder hoofd,

Op de wijze aan zijn klant beloofd.

Terwijl een kool was op de romp gezet

Werd ’t hoofd van iedere kwaal ontsmet.

Hij heette de oven zo van pas

En bakte alsof het geschilderd was.

Al was het een hoofd vol willekens,

Al was het een hoofd vol grillekens,

Al was het een hoofd heel vies en schots,

Al was het een hoofd vol vals trots,

Al was het een schaapskop nog zo slecht,

Hij knapte het op met zijne knecht.

Hij liet ze bakken tot de noen,

Dit hadden ze zeker wel van doen,.

Zowel de dienaar als meneer

En vrouw en meid al even zeer

En jong en oud en wijs en gek

Want ieder hoofd had zijn gebrek.

Sien, die toornig was en gram,

Werd plots zachtmoedig als een lam.

Dit roemrijk en aloud herbakken

Bracht soelaas bij tal van ongemakken,

De naam van EEKLO werd aldus gemaakt

En ’t nageslacht volbracht zijn taak.

(Door Jan Martens)

Gesnoven uit de KVVV analen en overleveringen

Het ontstaan van de Eeklose KVVV

Op datum van mei 1967 werd het torencomité, comité waar in 1968 de VVV groeide geboren.
De eerste vergaderingen gingen vooral over de toren van de dekanale St. Vincentiuskerk:
het kuisen en verwijderen van allerlei vuiligheid (duiven), het afschermen van de galmgaten
met kippengaas, het ophalen van de grote koffer, toen reeds…het inrichten en stofferen van
het museum hoog in de toren, geleide bezoeken ed.

De laatste Eeklose thuisslachter Karel Naudts

Bron: Heemkundige bijdragen uit het Meetjesland

20 ste jaargang 2006-4 de trimester

Auteur: Paul Van De Woestyne

(Einde)

Karel Naudts weigerde naar Duitsland te gaan werken en werd op 27 november 1942 opgeëist om bij Krüpp
in Magdeburg tewerkgesteld te worden. Hij werd daar opgeleid om als mecanicien een hoogtechnologische
machine te bedienen. Hij verbleef toen in een kamp in Schützenhaus in de omgeving van Magdeburg.

Toen hij in april 1943 naar huis mocht komen, trouwde hij met Rachel Buysse uit de Hospitaalstraat, met wie hij
reeds van voor de oorlog kennis had. Het jonge paar ging wonen in de Hospitaalstraat 39. Weer in Schützenhaus werd
hij door een Duitsgezinde werkmakker overgedragen, omdat hij weigerde de Hitlergroet te brengen. Hij werd opgepakt
en naar een strafkamp gebracht waar hij drie weken onder het strengste regime verbleef. Hij kreeg daar zoveel slagen,
dat hij niets anders voelde dan pijn en eigenlijk nog maar alleen wilde doodgaan. Op sterven na dood werd hij naar de
Krankenstube in Schützenhaus overgebracht en vandaar naar een kliniek waar een Duitse professor hem invalide
verklaarde. In februari 1944 werd hij zwaar ziek op de trein gezet, hij woog geen 40 kg meer, en hoe hij
thuisgekomen is, weet Karel nog steeds niet. Hij was onherkenbaar en werkonbekwaam.
Op 11 februari 1944 werd zijn zoon Etienne geboren.

Karel wilde niet meer terug naar Duitsland en dook onder bij zijn schoonouders Over d’IJzers. Veel moeite om de ‘invalide’
op te sporen hebben de Duitsers niet gedaan. Hij kwam die moeilijke periode door dank zij de hulp van dokter Bafort
die hem steeds gratis behandelde.

In het voorjaar van 1944 sloot Karel zich aan bij het Geheim Leger, de sectie van commandant Van Hecke, waarvan ook
zijn vader Kamiel en zijn broer Marijn lid waren. Bij de bevrijding van Eeklo in september 1944 droeg hij het uniform
van de Witte Brigade en werd hij gewapend ingezet voor de bewaking van de grenzen in de polderstreek.

Na de sluiting van de I’Isle Adam in het begin van de jaren zeventig, kon Karel nog enkele jaren aan de slag
als chauffeur van de wasserij in de Eeklose kliniek.

Het slachten ging door tot de jaren 1982-83. Toen werd de reglementering op het thuisslachten strenger en was er
veel minder werk. Hij verhuisde naar de Weverstraat om in goede omstandigheden zijn zieke vrouw te kunnen verzorgen.

In 1986 ging Karel met pensioen. Sinds 1988 is hij weduwnaar. Karel Naudts blikt met weemoed naar de tijd van toen.
Het was een gezellige tijd, er heerste solidariteit onder de mensen, je moest werken voor de kost, maar dat maakte de
mensen gelukkig. Hij geeft iedereen de raad:
“Het leven is kort, geniet ervan en houd van elkander, meer moet dat niet zijn.
Gelukkig zijn met hetgeen dat ge meemaakt, want het is van korte duur.”

(Einde)

(Bewerkt door Jan Martens)

De laatste Eeklose thuisslachter Karel Naudts

Bron: Heemkundige bijdragen uit het Meetjesland

20 ste jaargang 2006-4 de trimester

Auteur: Paul Van De Woestyne

(vervolg)

De tweede dag gebeurde het werk in de keuken. De twee helften werden vakkundig uitgebeend en versneden.
De mooiste stukken werden ingezouten en in de kuip gestoken om in de kelder bewaard te worden. De rest
werd versneden, gemalen en vaak op smaak gebracht voor gehakt, braadworst, witte worst en droge worst.
Bloedworst en hoofdvlakke werd gemaakt, maar ook vaak paté en andere bereidingen. Het vet werd gesmolten
tot smout. Veelal werden kleinere porties vlees (een boefkoteletje), worst en smout, die onmiddellijk geconsumeerd
moesten worden, aan de buren bezorgd, want als die een zwijntje slachten, kon je ook op een zending (sken) rekenen.

De slachter bleef na afloop eten en mocht ook af en toe eens iets meenemen naar huis. Met slachten verdiende
Karel Naudts meer dan met werken in de fabriek, dat was meer dan een bijverdienste!

De laatste Eeklose thuisslachter Karel Naudts

Bron: Heemkundige bijdragen uit het Meetjesland

20 ste jaargang 2006-4 de trimester

Auteur: Paul Van De Woestyne

(vervolg)

Karel Naudts werd de wittekop van Raverschoot genoemd. Bang was hij niet, voor een weddenschap sprong hij
eens van Raverschootbrug in het water van het Schipdonkkanaal, wel zes a zeven meter diep,
niemand durfde het hem na te doen.

In januari 1935 verliet het gezin Naudts het café en verhuisde het naar nummer 129 van de Raverschootstraat.
In dat jaar begon Karel te werken als spinner bij Van Dammes in De Lieve aan ’t Kaaiken en het jaar daarop,
op 2 maart 1936, overleed zijn moeder op 39-jarige leeftijd in het kinderbed.

Op 28 juni 1936 werd de nieuwe Raverschootstraat in gebruik genomen. De oudste verbindingsweg tussen
Eeklo en Brugge was nog een aardeweg, modderig in de winter en zandig in de zomer. Het Eeklose stadsbestuur
liet van de Desiré Goethalsstraat tot Raverschootbrug een betonweg aanleggen en die werd met veel feestelijkheden
ingewijd. Karel werkte mee aan een praalwagen die deelnam aan de stoet. De wagen heette Het plekje bij den
molen, dat in 1935 beroemd werd door Willy Derby.

Op de wagen werd het lied gezongen door Albert Van De Voorde.

In het midden van de jaren dertig leerde hij varkens slachten bij Edgard De Loof uit de Desiré Goethalsstraat.
Hij ging mee naar de boeren als leerjongen om alles klaar te leggen, te helpen bij het kelen, bloedworst maken,
stukken versnijden en de boel nadien opruimen. In 1939 leerde hij de knepen van het vak en begon hij voor eigen
rekening te slachten. Hij werkte in de spinnerij bij voorkeur ’s morgens en ging na de middag bij de boeren slachten.
Veel mensen, ook dikwijls arbeiders, kweekten in die tijd een varkentje. Burgers en stadsmensen kochten bij de
boeren een zwijntje en lieten het daar dan slachten. Een goede tijd voor slachters dus.

De boeren zagen de slachter graag komen, ze betaalden hem vijf frank en het zwijn werd vakkundig geslacht en
versneden. Bij zijn aankomst stond de Hoorebeke klaar, een glaasje jenever voor men eraan begon, eentje na het
branden en een laatste druppel na het werk. Het slachten gebeurde in twee dagen, de eerste dag werd het varken
gekeeld en in twee stukken gesneden. De beestjes (sommige wogen meer dan 200 kg !)  werden aan de poten
 vastgebonden, op hun zij getrokken en in de keel gestoken. Aanvankelijk gebeurde dat zonder verdoving, maar
later werden de varkens met een hamerslag of met een pistoolschot verdoofd. Het bloed werd opgevangen in een
emmer, waarin iemand moest roeren om het stollen en klonteren van het bloed te vermijden. Dan werd het zwijn
gebrand met stro tot alle haar van de huidweggebrand was en werd de huid geschraapt tot die effen en proper was.
Daarna werd het varken in twee stukken gesneden en gekapt en in de kelder gelegd om te koelen en op te stijven,
vaak werden de twee helften op een ladder gehangen. De ingewanden die niet voor consumptie in aanmerking
kwamen, werden in de grond gestoken. De hele klus was na twee uren geklaard.
’s Anderendaags kwam de slachter dan terug om de twee helften te versnijden.

(Wordt vervolgd)

(Bewerkt door Jan Martens)