Een grijze mist hing die veertiende januari over de naakte velden. "Jef de facteur" fietste naar het ietwat afgelegen hoevetje van de gezusters Bauwens aan de Boerenstraat. Hij voelde de kille vochtigheid door zijn kleren dringen. Na het overlijden van hun jongere broer Frans, vijf jaar geleden, waren de bejaarde ongehuwde zusters Irma en Rozalieke, alleen achtergebleven in de ouderlijke woning. Irma was een grote struise vrouw, een imposante verschijning voor haar leeftijd, zoals Yvan Heylen ze bezingt in zijn "Ferme boerendochter". Rozalieke daarentegen freel en gebogen door de ouderdom. Zij had in haar jeugd ongetwijfeld model kunnen staan voor het ontwerp van de Barbiepoppen. Ze leefden wat afgezonderd in hun kleine wereld. Buiten de zoon uit de Sparwinkel die een paar maal in de maand de bestelde winkelwaren bracht en de postbode, kregen ze bijna geen ander bezoek over de vloer. De postbode was er echter telkens een welgekomen gast. Hij was sinds de dood van Frans hun toeverlaat voor alles. Een koud of warm drankje, naargelang de tijd van het jaar, was dan vaak zijn beloning. Hun brood bakten ze nog steeds zelf. Jefhief een tweede maal en nu wat krachtiger aan het yzerhengsel van het poortje, maar tevergeefs, het was en bleef op slot. Hij keek verwonderd op zijn uurwerk. Kwart voor negen! Dit was ongewoon hier op dit uur voor een gesloten poort te staan. Jef begreep er niets van. Had Irma een paar dagen niet gevraagd hun "elektriek" mee te nemen als hij de veertiende met hun pensioen kwam? Na nog tevergeefs met zijn vuist op het poortje te hebben gebonkt moest hij noodgewongen zijn ronde verder zetten, andere mensen wachtten. Hij kon de verdere voormiddag dit voorval niet uit zijn gedachten bannen. Hij sprak er met niemand over, de Bauwens' hielden immers niet van teveel ruchtbaarheid rond hun bestaan. Op het einde van zijn ronde werd het hem te machtig en hij besloot vlug nog eens terug te keren naar de Boerenstraat. Misschien waren ze deze morgen wel vergeten de grendel weg te schuiven? Bij zijn aankomst moest hij deze veronderstelling vlug herzien, toen bleek dat sinds vanmorgen niets was veranderd. Het berichtje 227 dat hij achtergelaten had kon hij door de gleuf nog onaangeroerd in de brievenbus zien liggen. De hoge omheining belette zijn kijk op het erf, maar door een kleine opening kon hij wel zien dat de blinden niet geopend waren. Vooral dàt vond hij verontrustend. Weg waren die toch niet, zeker niet op deze datum en dan nog, Rozalieke en Irma gingen immers nooit weg. Onbeantwoorde vragen Hier moest iets gebeurd zijn. De politie moet verwittigd worden. Bij zijn binnenkomst in het postkantoor vertelde hij met bevende stem onmiddelijk het voorval aan de postmeester. De twee onbetaalde postassignatie's als bewijsstukken tussen zijn trillende vingers. Deze keek aanvankelijk met enige verbazing naar Jef, maar zo overstuur had hij nog nooit een postman van zijn dienstronde zien terugkeren. Bovendien was de staat van dienst van eerste postman Van Coppenolle niet van dien aard om aan zijn relaas te twijfelen. Jef was niet bij machte zelf zijn verhaal aan de politie te doen. Nog in de loop van dezelfde dag liep de mare in het dorp. Rozalieke was bewusteloos gevonden in de gang nabij de voordeur. Irma in de voutekamer, dood in bed. In hun slaap verrast door co vergiftiging. Eén uurtje later en ook voor Rozalieke zou alle hulp telaat gekomen zijn, had de dokter gezegd. Voor Jef kwam deze onheilstijding niet zo onverwacht. Een naar voorgevoel was bij hem niet meer geweken sinds vanmiddag. Het trof hem meer dan hij liet blijken. Onder een ruwe bolster schuilde een gevoelig klein hartje, zo meelevend met de mensen van zijn ronde waarvoor hij zich reeds zestien jaar ten dienste stelde. Jef kon de feiten maar niet uit zijn hoofd zetten. Hij piekerde dagenlang over onbeantwoorde vragen. Was hij niet in gebreke gebleven door te verzuimen de eerste maal hulp in te roepen? Had dan niet de mogelijkheid bestaan ook het leven van Irma te redden? Alleen tegenover zijn vrouw had hij stil deze gedachten geuit. Bij de begrafenis van Irma was Jef één van de paar tientallen mensen die ten offer gingen om hun medeleven te betuigen aan...niemand. Rozalieke was er niet en andere familieleden evenmin. Nu meer dan ooit bleven de sombere gedachten hem achtervolgen. Geen verwijten Na een lange herstelperiode in een ziekenhuis was Rozalieke overgebracht naar een rusthuis. Alleen blijven wonen was niet meer verantwoord. Enkele maanden later was er een bruine briefomslaf van het OCMW-rusthuis Polderzicht, gericht aan de heer Jozef Van Coppenolle. Hij werd door een sociale assistente van deze instelling vriendelijk verzocht zich te melden op vrijdag 3 juni om 16 uur in het cafetaria van het rusthuis. Zijn binnenkomst had iets feestelijks. De bejaarden zaten in een grote kring in de zaal. In het midden zat Rozalieke, omringd door de OCMW-voorzitter en het ganse bestuur van het rusthuis, een rist verpleegkundigen en de dokter van het ziekenhuis die Rozalieke op die tragische veertiende januari de eerste zorgen had verstrekt. Op een sein van een bejaardenhelpster klapten alle aanwezigen in de handen. Rozalieke kwam weifelend overeind en ging Jef tegemoet, dit was toch een andere "Jef de facteur". In burgerkledij deed hij toch wat vreemd en het was bovendien reeds zo lang geleden dat ze hem nog had gezien. Ze legde haar kleine handen in de zijne en weende, ook Jef kreeg een brok in de keel en had zichtbaar moeite zijn emotie te bedwingen. Het mooiste geschenk kreeg Jef uit de mond van de dokter: " Door Uw optreden hebt ge het leven van deze vrouw gered. Zij moet wakker geworden zijn van onpasselijkheid en de dodenkamer zijn ontvlucht. In de gang is ze bewusteloos blijven liggen en ze zou zonder Uw tussenkomst ook langzaam bezweken zijn aan het dodelijk koolstofmonoxide. Voor haar zuster kon geen hulp meer baten, ook niet als U bij Uw eerste komst alarm had geslagen. Volgens onze onderzoeken moet zij reeds in de vroege ochtend overleden zijn". Toen de automatische schuifdeuren van het rusthuis achter Jef toegleden was het alsof een grote last van zijn schouders viel. Zijn vragen waren beantwoord, hij had zich niets te verwijten. Dit besef ontroerde deze grote sterke man zozeer dat tranen van geluk spontaan over zijn wangen rolden. Hij was gelukkig om het gevoel dat hij gedaan had wat van hem werd verwacht, wat zich had vertaald in de redding van een mensenleven. "Roalieke ik kom U nog wel eens bezoeken", beloofde hij zichzelf.
