«Er is een brief van Eric echode moeders stem door de vestibule terwijl ze de briefwisseling opraapte die de postbode in de bus had gedeponeerd. In de woonkamer begonnen de ogen van Isabel te glinsteren. Om de paar maanden was dit een lichtpunt in het troosteloze bestaan van de jonge vrouw. Reeds veertien jaar zat ze aan haar rolstoel gekluisterd. Bij een ogenschijnlijke banale val van de trappen werden twee ruggewervels gebroken, met een verlamming van haar onderste ledematen tot gevolg. Eens komt er een fee met haar toverstokje, die zal je er mee aanraken en dan komt alles weer goed, hadden de ouders het negenjarig meisje aanvankelijk trachten te troosten. Isabel wachtte al die tijd tevergeefs op de komst van de fee. Haar trouwe Ierse setter week niet van haar zijde.
Via het ledenblad van de Nationale Bond voor Filatelisten waren Isabel en Eric enkele jaren geleden met elkaar in kontact gekomen. Na een korte begroeting gingen hun wederzijdse pennevruchten uitsluitend over hun hobby: het verzamelen van postzegels. Isabel had de filatelistische microbe reeds op zeer jeugdige leeftijd te pakken gekregen. Het kon bijna niet anders. Haar vader was een verwoed verzamelaar geweest en hij was niet de enige in de familie. Ook hij had de microbe geërfd van zijn vader. De filatelie was dus als het ware een familietraditie en het werd Isabel dan ook bijna vanzelfsprekend met de paplepel ingegeven. Sinds het overlijden van haar vader, drie jaar geleden, was ze heer en meester over de opmerkelijke verzameling, die haar vader in al die jaren had opgezet. Ingevolge haar handicap had Isabel een zee van tijd voor haar hobby. Het gebruik van voorgedrukte bladen voor het insteekboek liet ze aan anderen over. Ze maakte deze liever zelf waardoor ze de zegels kon rangschikken volgens haar persoonlijke smaak. De bijpassende teksten vond ze in de beschikbare catalogi of naslagwerken.
Eric was een jongeman uit een onooglijk dorp in de Luxemburgse bossen. Hij verdiende zijn brood in een al even afgelegen steengroeve in de buurt. De filatelie betekende voor hem een welgekomen ontspanning en bijna de enige manier om uit zijn isolement te treden. Al was het dan maar per briefwisseling.
Legende
Het werden van begin af aan uitstekende partners in hun verzameldrang. Dit kwam Eric goed uit, Isabel beschikte immers door de tijd heen over enkele reeksen unieke postzegels die door haar vader of grootvader jaren geleden waren verzameld. Hij van zijn kant had zich verdiept in postzegels die door hun merkwaardige oorsprong iets méér betekenden dan maar een gewone postzegel. Hij genoot op zijn manier van zijn postzegels en liet Isabel nu ook delen in zijn genot.
Eén van de geruilde postzegels prikkelde haar nieuwsgierigheid. Ze noemde hem haar toverzegel en kon niet nalaten bij iedere blik op de markante afbeelding te mijmeren over de betekenis ervan. De zegel sprak zo sterk tot haar verbeelding dat hij bij Isabel bijzondere gevoelens opriep. Eric had haar bij een eenmalig bezoek verteld dat deze zegel ontworpen was naar de legende van Gustine Maca en de Macralles, wat zoveel is als toverkollen of tovenaaressen. Volgens die legende dronken enkele jongelieden in het bosrijk hoogland in de omgeving van Vielsalm van Gustines bosbessen genever. Dit kwam hen duur te staan want de bosbessen waren betoverd waardoor de jongelieden op hun beurt werden veranderd in Macralles. Vanaf dat ogenblik bezaten ze dezelfde toverkracht als de andere Macralles. Zouden die soms...samen met de fee met haar stokje?
Droom
Bobby, de Ierse setter lag naast de tafel klaar om zoals gewoonlijk een gevallen schaar, een potlood of tangetje van de vloer voor zijn baasje op te rapen. Isabel zat over haar postzegels gebogen en mijmerde weg bij haar toverzegel. De beeltenis van de toverkol scheen tot leven te komen en fluisterde haar in dat ze uit haar rolstoel mocht opstaan. Het bracht haar in verwarring en vervoering tegelijk. Plots ontglipte haar het mapje en viel op de grond. Bobby sprong recht. Bobby af...! Schreeuwde ze zo luid ze kon, bang als ze was dat de hond met zijn poten de zegel zou beschadigen. Ze stond op uit haar rolstoel en deed een stap voorwaarts om het mapje op te rapen. Hemel, het lukt...! Ik kan rechtstaan...! Op haar geroep kwam haar moeder ontdaan en heel van streek de woonkamer binnen...Vader! Vader kom subiet ... ons Isabel staat en stapt, gilde ze verbijsterd, vergetend dat haar man reeds drie jaar overleden was.
Isabel hief haar hoofd van tafel op en keek verdwaasd om zich heen. Ze zat nog in haar rolstoel . Op de tafel lagen haar postzegels in het insteekboek geordend. Bobby lag rustig naast de tafel op de vloer te slapen. Ze hoorde haar moeder bezig in de keuken. Ze sloot weer haar ogen en wachtte verder op de fee. RobVDB Met dit verhaal behaalde ik de derde prijs in een literatuurwedstrijd van De Post. (Verplicht thema : die toverzegel)
Voor U kijken. Rechts houden. Beide handen aan het stuur.Tijdig remmen. t Is rood, stoppen. Veel kwam deze laatste opmerking niet voor, mijn opa hield van kalme, veilige en zacht glooiende landbouwwegen en daar staan geen verkeerslichten.
Tot vervelens toe hoorde ik deze opmerkingen en raadgevingen, tijdens onze talrijke fietstochten. Toch is er nu het besef dat het allemaal niet tevergeefs geweest is. Verkeersopvoeding noemde mijn opa dat.
Mijn drie jaar oudere broer, die evenzo een dito verkeersopleiding kreeg, geniet nu reeds wat meer vrijheid. Ik reed steeds te traag en hij kreeg de vrijgeleide om wat voorop te fietsen, hij vond immers reeds de weg op deze kronkelende wegen. Toch bleef er de verplichting niet té ver voorop te rijden en af en toe op ons te wachten. Mijn opa week immers niet van mijn zijde, nauwlettend gadeslaand of ik zijn onderrichtingen wel stipt volgde. Hij hield van stiptheid mijn opa.
Wel kregen we om beurt een rit te maken die ons zinde. Zo leerden we immers alle wegjes kennen die we aandeden. Met verwondering en bewondering had ik aanvankelijk mijn ongeloof geuit voor de manier waarop hij zonder wegwijzers zijn weg terugvond in het labyrint van landbouwwegen die in onze streek kris kras de velden en weiden doorkruisten. Ik bewonderde ook mijn broer die in mijn ogen al een hele piet was in het vinden van deze of gene toer die we reden. Hij had natuurlijk een paar jaar voorsprong op mij, maar ongeduldig als ik was wilde ik ook mijn wegkennis zo rap mogelijk uitbreiden.
Geduld was nochtans een vereiste om zonder kleerscheuren de weg op te gaan. Kleine feiten hadden me daar reeds op gewezen. Gelukkig zonder gevolgen, of toch bijna. Eens ontsnapte ik aan een ongeval omdat mijn opa verondersteld had dat ik de weg naar huis wel kende. Onbesuisd en vol overmoed wou ik een drukke weg oversteken maar het weerschuwend geroep van mijn opa behoede me op het nippertje voor erge gevolgen.
Bleek en rillend als een espeblad, zowel mijn opa als ikzelf, onderging ik toen een strenge berisping. Ik begreep toen de grote zorg die opa voor ons had. Het zou vreselijk geweest zijn moest zijn totale inzet voor ons, beloond geworden zijn met een ongeval. Ik had zelfs iets als medelijden met hem, een gevoel dat ik later nog vaker had. Dit was toen ik ouder geworden, zijn bezorgdheid voor ons nog beter begreep.
De fietstochtjes volgden elkaar op als het eb en de vloed in de Schelde, die zo vaak langs onze wegen stroomde. De verkeersopleiding ging gestaag verder, de ritten werden langer, groter werd onze kennis en ervaring als weggebruiker. Toch ondergingen mijn broer en ik verder het gezag van opa. Zijn rijke ondervinding was voor ons als het ware een zekerheid voor lijfelijk behoud. Onder zijn vleugels kon ons niets overkomen, laat staan dat hemzelf een ongeval overkwam. En toch.
Naarmate ook mijn ondervinding rijker werd ondervon ik dat mijn opa niet altijd het stichtend goede voorbeeld was. Soms betrapte ik hem op handelingen die hij ons tot vervelens toe als zéér gevaarlijk had omschreven. Zou het toch waar zijn dat mijn opa niet volmaakt was, iets waaraan ik vroeger nooit dacht en zeker niet aan getwijfeld had. Toen we alleen waren had mijn broer me daar reeds vaker allusies over gemaakt. We waagden het echter niet té luid te zeggen. Maar wie was mijn broer om daar nu zo over te oordelen. Zelf dierf ik er niet aan denken, laat staan zeggen, dat het zo was. In vele gevallen was mijn broer mijn toeverlaat maar dit gedacht over mijn opa vond ik toch wat bestweterig van hem.
Toch is en blijft het voor ons beiden nog steeds een uitzonderlijk genoegen een fietstocht met opa in het vooruitzicht te hebben. Dit komt meest tot uiting tijdens de lange wintermaanden wanneer we ingevolge klimatologische omstandigheden verstoken blijven van deze geneugten in de vrije natuur. Ondertussen heeft mijn nichtje Céline dezelfde fiets- en verkeerslessen met vrucht ondergaan. Wat ik toen echter nog niet kon vermoeden wasdat me dit nog eens te wachten stond. Na mijn achttiende verjaardag maar dan met de auto. Lisa.
