LANGS DEINENDE WEIDEN EN VELDEN

Voor U kijken. Rechts houden. Beide handen aan het stuur.Tijdig remmen. ‘t Is rood, stoppen. Veel kwam deze laatste opmerking niet voor, mijn opa hield van kalme, veilige en zacht glooiende landbouwwegen en daar staan geen verkeerslichten.

Tot vervelens toe hoorde ik deze opmerkingen en raadgevingen, tijdens onze talrijke fietstochten. Toch is er nu het besef dat het allemaal niet tevergeefs geweest is. Verkeersopvoeding noemde mijn opa dat.

Mijn drie jaar oudere broer, die evenzo een dito verkeersopleiding kreeg, geniet nu reeds wat meer vrijheid. Ik reed steeds te traag en hij kreeg de vrijgeleide om wat voorop te fietsen, hij vond immers reeds de weg op deze kronkelende wegen. Toch bleef er de verplichting niet té ver voorop te rijden en af en toe op ons te wachten. Mijn opa week immers niet van mijn zijde, nauwlettend gadeslaand of ik zijn onderrichtingen wel stipt volgde. Hij hield van stiptheid mijn opa.

Wel kregen we om beurt een rit te maken die ons zinde. Zo leerden we immers alle wegjes kennen die we aandeden. Met verwondering en bewondering had ik aanvankelijk mijn ongeloof geuit voor de manier waarop hij zonder wegwijzers zijn weg terugvond in het labyrint van landbouwwegen die in onze streek kris kras de velden en weiden doorkruisten. Ik bewonderde ook mijn broer die in mijn ogen al een hele piet was in het vinden van deze of gene toer die we reden. Hij had natuurlijk een paar jaar voorsprong op mij, maar ongeduldig als ik was wilde ik ook mijn wegkennis zo rap mogelijk uitbreiden.

Geduld was nochtans een vereiste om zonder kleerscheuren de weg op te gaan. Kleine feiten hadden me daar reeds op gewezen. Gelukkig zonder gevolgen, of toch bijna. Eens ontsnapte ik aan een ongeval omdat mijn opa verondersteld had dat ik de weg naar huis wel kende. Onbesuisd en vol overmoed wou ik een drukke weg oversteken maar het weerschuwend geroep van mijn opa behoede me op het nippertje voor erge gevolgen.

Bleek en rillend als een espeblad, zowel mijn opa als ikzelf, onderging ik toen een strenge berisping. Ik begreep toen de grote zorg die opa voor ons had. Het zou vreselijk geweest zijn moest zijn totale inzet voor ons, beloond geworden zijn met een ongeval. Ik had zelfs iets als medelijden met hem, een gevoel dat ik later nog vaker had. Dit was toen ik ouder geworden, zijn bezorgdheid voor ons nog beter begreep.

De fietstochtjes volgden elkaar op als het eb en de vloed in de Schelde, die zo vaak langs onze wegen stroomde. De verkeersopleiding ging gestaag verder, de ritten werden langer, groter werd onze kennis en ervaring als weggebruiker. Toch ondergingen mijn broer en ik verder het gezag van opa. Zijn rijke ondervinding was voor ons als het ware een zekerheid voor lijfelijk behoud. Onder zijn vleugels kon ons niets overkomen, laat staan dat hemzelf een ongeval overkwam. En toch.

Naarmate ook mijn ondervinding rijker werd ondervon ik dat mijn opa niet altijd het stichtend goede voorbeeld was. Soms betrapte ik hem op handelingen die hij ons tot vervelens toe als zéér gevaarlijk had omschreven. Zou het toch waar zijn dat mijn opa niet volmaakt was, iets waaraan ik vroeger nooit dacht en zeker niet aan getwijfeld had. Toen we alleen waren had mijn broer me daar reeds vaker allusies over gemaakt. We waagden het echter niet té luid te zeggen. Maar wie was mijn broer om daar nu zo over te oordelen. Zelf dierf ik er niet aan denken, laat staan zeggen, dat het zo was. In vele gevallen was mijn broer mijn toeverlaat maar dit gedacht over mijn opa vond ik toch wat bestweterig van hem.

Toch is en blijft het voor ons beiden nog steeds een uitzonderlijk genoegen een fietstocht met opa in het vooruitzicht te hebben. Dit komt meest tot uiting tijdens de lange wintermaanden wanneer we ingevolge klimatologische omstandigheden verstoken blijven van deze geneugten in de vrije natuur. Ondertussen heeft mijn nichtje Céline dezelfde fiets- en verkeerslessen met vrucht ondergaan. Wat ik toen echter nog niet kon vermoeden wasdat me dit nog eens te wachten stond. Na mijn achttiende verjaardag maar dan met de auto. – Lisa.

RobVDB