Kareltje zegt nooit veel, de man heeft een hart van goud,
maar wie houdt van een man die slechts in 't hart geschreven heeft dat hij al zoveel
jaren leeft in de hoop ooit nog te mogen vinden wat hij als kind van moeder kreeg. Liefde.
Liefde, vanaf haar volle borst tot leeg en weer onvruchtbaar in de schoot, was wat hem grootbracht , tot man die net als zij, die hem zonder kermen baarde, in stilte droeg wat 't leven gaf.
Zonder eigen stem spraken enkel maar zijn bruine ogen, eerlijk, open, voor wie ze net als braille las.
Nu zou hij lyrisch kunnen schrijven, als Shakespeare eeuwen lang geleden deed, en wie weet, dat dan hier een of ander hart ontroerd wordt en zich open stelt voor zoveel zacht geweld aan zoetgevooisde woorden, die velen nog nooit eerder hoorden van eerd're jagers , die hun kruit verbruikten voor het kort genot.
Maar Kareltje is bescheiden , en weet echt wel wat hij wil. Hij draagt niet steeds de roze bril maar is in 't donker vaker beter nog in vele dingen, , die wij alleen bij daglicht doen.
Sommigen zijn goed, in “katjes knijpen in het donker” , Kareltje heeft daar slechts van verre aan gedacht, wanneer door overmacht, een glas teveel, de dromen hem een uitzicht gaven, over hoe het leven van een gladde aal kan zijn.
In zijn profiel staan geen diploma's, geen weelde,geen bezit vermeld. Er wordt alleen verteld dat hij niet rookt, met mate drinkt en eerlijk antwoordt op al uw vragen, nooit achter andere vrouwen aan zal jagen, eens jij met hem in 't bootje gaat.
Daarstraks las Kareltje hier iets raars, waar velen hartelijk om zouden lachen, geef toe, je herkent het vast en hield je ook niet in, toen je las in het begin van een profiel, “zoek man met hoge oplijding die me nog dagelijks kan verassen”.
Maar Kareltjes lach is dan slechts minzaam, en even later tikt hij al, “mevrouw, ik heb uw profiel even gelezen en ik vind het echt bijzonder”. Waarna hij enkele hints geeft, heel subtiel, want waarschijnlijk, zo vertelt hij haar, is er met de software van de site toch iets mis, waardoor er soms gekke fouten in een profiel komen te staan, ook al werd het zorgvuldig opgesteld en nagekeken.
Zo zijn er ook mensen, schrijft hij nog, die een toetsenbord zonder komma of punt hebben. Waarschijnlijk zijn die ooit op een maandag gemaakt en zijn de mensen die er zo eentje hebben er echt aan gehecht geraakt, alleen al door het feit dat ze zo zuiniger zijn dan wij .Zonder ook maar enige twijfel een echt Nederlands toetsenbord dus. . Gelukkig staan er bij hen nog wel de puntjes op de i, want zonder zou zo'n ding echt wel onbruikbaar zijn.
Of iemand Kareltje hier ooit vindt, ik zou het echt niet weten, want misschien is hij al wel weer weg , en heeft zijn eigen schrijven hier vergeten.
Wie zwijgzaam is en veel te braaf, komt zelden in de dikke boeken, je vindt ze eerder ergens in de hoeken waar niemand ook maar iets vermoedt, en zo zou 't best eens kunnen, dat de beste man die hier ooit kwam, stillekes de benen nam, omdat hij onder al 't geweld, de drukte, en 't soms luid gekakel, zijn kippetje niet vinden kon , zijn ei niet kwijt kon , en nu ergens zit te broeden op een ander plan, om toch te vinden wat hij bij zijn moeder leerde kennen ; Liefde .
Alle namen zijn fictief, al zijn hier echt wel Kareltjes, en ik weet zeker , ik zag het zelf, ook bij de dames zijn er pareltjes.
Een paar dagen geleden herinnerde ik mij nog een heel bijzondere date, en ik dacht meteen,
nu heb ik ook eens een ernstig onderwerp waarover ik de mensen wat kan vertellen, want je krijgt wel leuke reacties als je eens iets geks schrijft, maar als je dat te vaak doet wordt je uiteindelijk zelf gek verklaart.
Ik had al een tiental dagen een beetje gechat en gemaild met eentje die best aardig leek, voor een leek in 't daten zoals ik dan wel, want ja hoor, ik heb nog altijd maar witte gordel daten.
Nu was het er eindelijk toch van gekomen dat we hadden afgesproken, ergens in een gezellige taverne, wel op het terras want het was prachtig weer. Echt zo'n dag dat je , man zijnde, al fluitend uit je bed springt, de douche induikt, net zoals Johnny Weissmuller tussen de krokodillen sprong in zijn beste dagen en dan ook nog zijn kreet tracht te imiteren.
Meer testosteron dan schuim , maar wat wil je, Banoen heeft een date.
Daarna even getwijfeld of ik een kostuum zou dragen, of toch maar wat losser, een nette jeans met een mooi hemd er op. Na paar seconden al gekozen voor jeans en hemd want een pak hing nog nooit in mijn kast. Waarom vrouwen altijd een uur nodig hebben om te kiezen begrijp ik nog altijd niet dus. Ik doe dat vlotjes.
Twee uur is het en ik zit al op het terras. Beter te vroeg dan te laat zeg ik altijd, pa zaliger indachtig. Die was altijd te laat, waardoor we thuis met negen zijn.
Het wordt halfdrie, en ik heb nog geen date gezien, maar mijn eerste glas smaakte me wel, dus ik bestel er nog eentje. Ja...twee mag. Bij ons toch.
Even na drie komt ze er toch aangewandeld. “Sorry, maar ik kon niets vinden om aan te doen”. Zie je wel...denk ik, maar zeg “ach, dat geeft toch niet, ik zit hier wel goed”.
Was jij dan op tijd” vraagt ze, en om de lieve vrede zeg ik maar” nee, ik heb het ook niet gered”. Ik bestel haar een wit wijntje, en neem zelf iets zonder alcohol.
“Mooi weertje he” zegt ze. “Heb je zelf huis en tuin om er van te genieten?”. “Natuurlijk heb ik eigendom,” zeg ik. Vanwaar komen anders die gaten in mijn broekzakken. Zeker niet van mijn vingers. Dat van die gaten denk ik er stilletjes bij natuurlijk.
“Heb jij diploma's?” “Jazeker”, antwoord ik weer. “zelfs drie”. Gelukkig vraagt ze niet welke, maar zegt ze gewoon, “wow, dan moet je wel aardig verdiend hebben in uw leven”.
“Ik klaag niet”, zeg ik vol overtuiging. . Met mijn zwemdiploma's van de vijventwintig, vijftig en honderd meter was dat geen enkel probleem, dacht ik bij mezelf.
“Reis je graag naar verre landen? “. “ O ja, heel graag, en zo vaak mogelijk”, antwoord ik. Wel op pc via Google maps, maar dat hoeft zij toch niet te weten.
“O ,wat zou ik dat eens graag samen met jou willen doen, “ zegt ze, voortgaand met “ik vrees wel dat ik dat nooit zal kunnen want ik ben niet zo rijk”.
Ik vertel dat ik haar wel een keertje meeneem, en alle kosten wel alleen zal dragen.
Wat kost nu een flesje witte wijn en wat knabbels voor bij de pc? Peanuts.
Nu is ze volledig in de wolken en ben ik haar Romeo en zij mijn Juliette. Ze wil volgende week al bij me intrekken, want in de villa waar ik woon zal wel ruim plaats genoeg zijn.
Ze stelt meteen ook maar voor om alles opnieuw in te richten, want ze moet zich wel thuis kunnen voelen bij mij. Ze heeft al wel een paar ideetjes. Ik dacht, als die nog een fles witte leeg maakt , kan ik straks nog een hypotheek nemen op mijn huis, dus keek ik even op de klok, en zei “wow, zo laat al, ik moet dringend naar huis om de paarden te voederen”. Zij was natuurlijk stapelgek op paarden. Ik moest alvast maar een zadel voor haar bestellen. Dat mijn “paarden” eigenlijk kippen waren ging ik haar echt niet vertellen.
We hebben uitbundig, zij meer dan ik , afscheid genomen en ik moest haar beloven om de volgende dag al terug te bellen om haar verhuis te regelen. Oké, heb ik gedaan en toen mocht ik naar huis.
Jongens toch, bijna was ik alle zeggenschap over gans mijn hebben en houden kwijtgespeeld. Ik heb haar de volgende dag gebeld en gezegd dat mijn villa tijdens onze uitstap was afgebrand, de paarden waren daarbij ontsnapt naar het wilde westen en mijn ganse kapitaal was in rook opgegaan bij een beurskrach. Maar ik had ook goed nieuws. Ik kon een gezellig kamertje huren bij het OCMW, net groot genoeg voor ons tweetjes. Je zal het niet geloven lieve lezers, maar daar is ze niet op ingegaan. Iemand wel zin?
Andere tijden vragen andere gewoontes. Voor wie wil daten is dat zeker ook zo.
Gedaan met op een twee drie een afspraakje regelen in een gezellige taverne of een knus restaurantje.
Nee, nu is het eerst jezelf suf piekeren tot je aan een dafalganneke toe bent, dan toch iets vinden, om de volgende dag de aangepaste maatregelen te horen op de radio die uw
noeste arbeid weer tot schroot herleiden.
Maar toch moet er een manier zijn om zeker te zijn dat je elkander eens kan ontmoeten, al is het van op anderhalve meter afstand. En daar had ik uiteindelijk dan toch best een goede oplossing voor gevonden.
Het is namelijk zo dat we er zeker van mogen zijn dat de voedingszaken open blijven, dus restte er mij alleen nog een goede regeling om mijn date een beetje vlot te laten verlopen.
Het moest een sluitend plan zijn, want wegens de relatieve drukte in die zaken moest je wel een waterdichte manier vinden om elkander te vinden.
Dus, ik spreek telefonisch af met mijn toekomstige date om onze strategie te bepalen. Ik zal postvatten bij de appelen, zij bij de peren. We nemen ook ieder een openingszinnetje; zij zal zeggen, “amaai, dat zijn toch wel mooie peren”, waarop ik dan zeg “deze appels zien er ook overheerlijk uit”. Prachtig plan, succes verzekerd.
Dus... ik op het afgesproken uur naar de Colruyt, aanschuiven in de rij, eentje binnen eentje buiten, en een kwartiertje later sta ik met mijn lege kar bij de appelen. Nu moet je weten, ik had nog geen foto gezien van mijn date. Nee, ik wou eens een echte blind date, en daarbij , ze klonk zo lieflijk aan de telefoon dat ik er de rest zo al bij droomde.
Er komt daar een parmantig vrouwtje aan de peren staan, ik knik en zij knikt uitermate vriendelijk terug. Amaai, mooie peren, zegt ze, en ik doe mijn deel ook meteen, “deze appels zien er ook overheerlijk uit”. “Dan neem ik daar ook een kilootje van,” zegt die lieve schat.
“Als jij even plaats maakt tenminste”. “Maar natuurlijk zeg ik, dan kijk ik wel even naar uw peren.”Ik moet zeggen, ze had echt mooie peren. Terwijl ze appels neemt zeg ik, ”dat hebben we toch mooi geregeld nietwaar?”. “Heel zeker”, zegt ze, “mijn man zal er blij mee zijn “, en ze wandelt verder, zonder nog om te kijken.
Daar sta ik dan. Het lukt me om dat spelletje nog een vijftal keer over te doen, met dezelfde uitkomst.Je mag immers maar een half uurtje binnen blijven, maar ik vertrek er niet met lege handen.
Nee, de afdelingschef geeft me twee mooie appels mee omdat ik zo goed was om een half uurtje reclame te maken voor hun fruit.
Mijn volgende plan wordt toch nog iets beter. We overleggen momenteel of we bij het brood of bij de dranken afspreken. Ooit lukt het ons. Ik droom al van haar mooie pistolekes.
Vannacht lag ik zo’n beetje na te denken over het eenzame leven van een blogger. Tijd om een vriendin te zoeken heeft hij niet , want er moet een verhaal geschreven worden, en dat schrijven is niks op zich, maar waarover. Als blogger wordt je ook nog eens sneller oud, want een week vliegt nog veel sneller voorbij als je geen inspiratie vindt, en geloof me, soms zoek ik heel mijn huis af, tot in de ijskast en diepvries toe, maar inspiratie bewaart niet goed, ook niet op min achttien.
Maar, er zijn manieren om je op zo’n moment toch uit de nood te redden en eigenlijk is het heel simpel. Sommigen zullen het begrijpen , anderen weer niet, wanneer ik vertel dat ik in zo’n geval wel eens een tekstje van mijn beste vriend Boske durf te lenen. Dus ...bij deze………
Naar 't stad,
Awel, nu ga ik eens een heel serieus , bijna echt gebeurd verhaal vertellen over één van mijn pogingen om aan een vrouw te komen. Ik moet hierbij wel de gevoelige lezers waarschuwen voor enkele minder fraaie passages, waarbij ze misschien wel door enige flauwte kunnen bevangen worden. Zet u zich alvast in een comfortabele zetel, zodat , mocht je even in zwijm vallen, je toch niet valt.
Een hele tijd geleden, ergens in het late voorjaar bij goed weer besloot ik om in de vroege avond een keertje naar 't stad te gaan.'t Stad, dat weet iedereen , dat is Antwerpen. Ha ja, de rest is parking.
Ik dacht, ik sla een dubbelslag want in 't stad zijn er veel mooie gebouwen, er loopt redelijk wat volk op straat, dus bijna zeker ook wel aantrekkelijke vrouwen.
Ik wandel daar rustig en parmantig door de straten, de rug gerecht, want je weet nooit wie je in 't oogje houdt, en ineens zie ik aan de overkant iemand zwaaien. Er lopen daar drie vrouwen gezellig bij elkaar en dat zwaaierke ziet er mij wel een verdomd knappe tante uit.
Ze roept,” hela, allien oep stap? Goa toch mee ongs mee, veul plezaanter”. Nu moet je weten, plezant staat bij mij met hoofdletters in mijne woordenboek.
Ze riep nog ne keer “ alé, stekt na mor over, er is in de vaarte gien gevoar”. Maar, ik deed nog maar twee stappen en toen was die camion al daar. Niet zo eentje , geknipt uit dik karton, nee verdorie, een echte, en geladen met twaalf cuub beton.
Tja... daar lag ik dan, helemaal versuft en al met één been in 't graf. Met twee benen was wat moeilijk want mijn rechtse lag er af.
Ik peins dat ik toen wel efkes van de kaart was, want ik werd wakker in een bed, en ik moest dadelijk al denken, welke gek heeft dat hier op 't straat gezet. Zijn ze er nu mee aan 't lachen, of kennen ze geen gevaar, want voor je ‘t weet is die zware camion weer daar.
Het was allemaal minder erg dan ik dacht, ik lag gewoon in 't hospitaal, niet in een luxe kamerke, maar op een grote zaal, en aan het einde van mijn bed, daar stond verdorie die sexy trien, maar eerlijk, ik meen het, die wou ik efkes niet meer zien. Want wat zei die allemaal seg.
“Mor joenge toch, da komt er van a ge nor maai ni leustert,
na zedde zeker een moand of draai hier on da bed gekleusterd
ik dee nog tieke, bleft doar stoan mor 't was al lang te loat
menier die wow nie luistere en stapte vrolek oep de stroat”.
Wat is nu de moraal van dit verhaal? Een uitstapke naar 't stad kost wel wat geld.
Ik reed met de bus naar de stad voor de prijs van een klein brood,
maar toen de rekening van de ambulance aankwam, awel...toen scheelde het niet veel, of ik viel ter plaatse dood.
Tot hier mijn relaas van een amoureuse uitstap naar 't stad. Aan de lezers die bezorgd zouden zijn over mijn lichamelijke toestand mag ik dit nog zeggen. Mijn rechterbeen staat er weer aan, maar ik moet alle profielen waar over dansen wordt geschreven nu wel links laten liggen.
moet ik toch weer eens terugdenken aan een bezoek bij
mijn huisarts, ergens verleden jaar. Ik zat met een vervelende hoest
en als ik daar nu mee rond moest lopen had men mij er al lang op gewezen dat ik
waarschijnlijk corona had en niet meer lang zou leven.
Mijn dokter zei dat een tijd geleden toen ik bij hem was, ook tegen mij. Waarom hij dat zei?
Dat zal ik je hier eens in 't kort vertellen, want een eerste blog is best niet te lang, kwestie van er niet teveel energie in te steken want je weet niet of iemand het wel leest. Buiten mezelf dan, want ik lees wel mee terwijl ik schrijf. Nogal wiedes want ik heb nooit geleerd van blind te typen.
Ik zat dus al enkele dagen met een vervelende hoest. Droog en kriebelend, en dokter Google wist ook geen eensluidend verdict op te stellen , dus maakte ik uiteindelijk toch maar een afspraak met mijn huisarts, al had ik me eerst nog voorgenomen dat ik dat pas zou doen als ik dood was.
Het werd dus iets eerder.
Mijn dokter is nog zo'n paternalistisch figuur die je altijd graag een donderpreek geeft als hij ook maar enige reden kan vinden om te zeggen dat het uw eigen schuld is dat je ziek bent. Verder een heel lieve man, heb ik van horen zeggen.
Ik mocht al vlug mijn bovenlijf ontbloten en me op de tafel zetten, en dan ,je kent het wel, duwt de brave man zo'n ijskoud ijzeren ding tegen je lijf en bromt “diep ademen”. Ik heb nooit zo diep geademd als op zo'n bevel.
Met uitermate strenge blik keek de dokter me aan en vroeg, “rookt u? , wat ik alleen kon bevestigen. “Rook je al lang?”, en weer moest ik bevestigend knikken.
“Van wie heb je dat roken ooit geleerd?”. Wel, ik vertelde hem dat ik dat al heel lang geleden van mijn vader zaliger had geleerd en altijd was blijven doen. “Dan is er in uw opvoeding wel wat misgelopen moet ik eerlijk zeggen”, sprak de dokter met een stem die van verre een beetje geleek op wat gedonder. Gelukkig had ik horen zeggen dat het best een lieve man was.
“Met of zonder filter?” vroeg hij nog. Tja, zei ik hem, altijd zonder filter, want mijn vader heeft gezegd dat je de rook niet mag hinderen. Die moet voluit zijn gang kunnen gaan.
“Je weet toch dat roken heel schadelijk is en dat je waarschijnlijk niet meer lang zal leven als je zo verder doet!”.Zijn stem klonk nu nog een slagje luider.
Nu had vader altijd beweerd dat die rook helemaal niet schadelijk was. Je moest wel weten hoe te roken , maar hij had het van zijn vader geleerd en die weer van zijn vader en elke generatie was toch behoorlijk oud geworden. Dat vertelde ik ook de dokter die me aankeek alsof hij me aanstonds ging villen. “Dan doe je maar verder “, zei die, “maar zeg later niet dat ik je niet heb verwittigd”.
Daarna mocht ik meteen afrekenen en werd ik er op gewezen van eerst een week goed mijn medicatie te nemen en dan nog eens langs te komen.
Dus zeven dagen later, weer vrij van hoest en andere ongemakken ga ik terug naar mijn huisarts en bij het binnenkomen leg ik meteen een pakje voor hem op de tafel.
“Wat heb jij meegebracht dat zo sterk ruikt? “ vroeg de dokter meteen nieuwsgierig, als was hij bang dat ik hem kwam vergiftigen. Wel dokter, zei ik, ik ben gisteren weer eens aan 't roken gegaan en dacht dat u misschien toch wel eens zou willen proeven van deze versgerookte paling. Dan kan je meteen zelf vaststellen of roken echt zo schadelijk is. Ik heb nooit mijn huisarts zo verwonderd zien kijken, maar een tijd later heeft hij me toch de raad gegeven om vooral toch te blijven roken en ik mocht nog wel eens zo'n pakje meebrengen. Nee, roken is echt niet schadelijk.
Zolang je je hoofd niet in de rookton steekt natuurlijk.
