t Is zo met de nieuwjaarsdagen, dat ze op tv vaak één of andere avonturenfilm spelen hé.
Onlangs ging het nog over een schatkaart.
In feite kijkt ne mens naar de film, zonder er echt bij stil te staan, of het nu fictie is of realiteit.
Een mens leeft hem zodanig in, dat men zich binnen de kortste keren laat meeslepen.
Ja, na enige tijd zou je zelfs denken dat je zelf de schatkaart in handen hebt.
Maar bon, nu we het toch over kaarten hebben, ik was gisteren bezig mijn kerst en nieuwjaarskaarten te lezen.
Beste wensen van hier, en gelukkig nieuwjaar vandaar.
Een jaar vol dit en een jaar vol van dat.
Ik moet zeggen, dat het telkens zeer kleurrijke en mooie kaarten zijn.
Af en toe zit er zelfs ééntje tussen dat getypt is, want de meeste zijn nog steeds met de hand geschreven.
Nu wil dat toch wel lukken zekerst, dat er daar gisteren een kaart tussen zat, waar gewoon een paar vlekken op te zien waren, en een kruisje.
Ja, ik kon zelfs niet zien wie ze verstuurd had.
Een kartonnen kaart in twee delen, waar je bij het openslaan direct de vlekken zag staan, en daaronder gewoon een kruisje.
Waren het nu de vlekken van vuile vingers, of zou de vlek de afbeelding van één of ander eiland kunnen zijn.
En wat wou het kruisje dan wel zeggen?
Was het een kruisje, zoals ze op een kaart een zoen of een kus afbeelden, of was het de aanduiding waar één of andere schat lag?
Hoewel er in feite niets opstond, draaide en keerde ik ze langs alle kanten.
Ik was in feite al op zoek naar .
Mijn nieuwsgierigheid liet de andere kaarten staan, en mijn volle aandacht ging naar die kartonnen kaart.
Eigenaardig, was ze was zelfs niet verstuurd in een omslag, en dus kon ik ook de afzender niet lezen, of de plaats waar ze gepost was.
Och ik zou het misschien ooit wel te weten komen, en stak de kaart in mijn zak.
Toen ik deze morgen de postbode zag komen, haastte ik mij naar buiten met de vraag of hij soms wist van waar de kaart kwam.
-Nee chauffeurke, ik heb er geen gedacht van man.
-Jamaar facteur, t is toch raar dat het zo een kaart is met vlekken en een kruisje op.
-Ja, dat zal waarschijnlijk geschreven zijn door ene die niet kon schrijven met vuile vingers, en die getekend heeft met een kruisje hé.
Ja, dat had het ook kunnen zijn.
Terug binnen, gaf ik de kaart een aparte plaats waar ze zeker in het oog bleef.
Eigenaardig, hoe zo een onnozele kaart zonder iets op met een doodgewoon kruisje, meer aandacht trekt dan de anderen.
Telkens ik naast de kast liep, gingen mijn blikken even naar de kaart.
Ze deed in feite mijn fantasie op hol slaan, en ik aanzag ze al vlug als een echte schatkaart.
Ik sloot even de ogen, en de kaart deed me nadenken.
Ze deed mij denken aan de mensen die ik verloren ben, zoals mijn moeder en rogéke, Fido en alle anderen die geen kaart meer zouden sturen.
Eigenaardig hoe de kaart mij deed reizen naar de personen die zo ver van mij vertoeven.
Ze bracht mij plots bij mensen die verhuisd waren en die ik in geen jaren meer gezien had.
Ze deed mij denken aan mijn oudste zoon, die waarschijnlijk nog niet weet dat we 2007 zijn.
Ze bracht mij bij mensen die in volle eenzaamheid als op een eiland verbleven en waar alle contact mee was verbroken.
Ik kon door de vlekken op de kaart mijn eigen bestemming kiezen, want elke vlek had een andere vorm, en kon een ander eiland uitbeelden.
En het kruisje kon betekenen dat het daar was waar ik de personen in mijn fantasie kon vinden, of gewoon dat ze mij een tedere zoen stuurden uit hun verre bestemming.
Plots voelde de kaart warm aan, toen ik aan mijn moeder en alle andere afgestorvenen dacht.
Plots bracht de kaart mij zoveel herinneringen.
De kaart was veel meer geworden dan een gewone kaart.
Ja potverdekke, t was een echte schatkaart geworden.
Straks berg ik de andere kaarten op in één of andere schuif, maar deze schatkaart bewaar ik onder mijn kussen s nachts.
Ik zal ze bij mij hebben, want ik zou niet graag hebben dat mijn schatkaart gestolen wordt.
Beste mensen, als ge ooit een onleesbare kaart, of één met vlekken en een kruisje in de bus krijgt, gooi ze dan niet weg.
Maar ga even op reis in je fantasie, en je zal zien dat de schatkaart een schat aan herinneringen brengt.
Toen ik gisteren ben gaan slapen, trok ik de slaapkamerdeur dicht, en dook ik onder mijn donskiekens.
Ik was juist het lijstje van mijn dromen aan het aflopen om te zien wat ik nu wel of niet wou dromen.
Och een droom blijft maar een droom, maar ne mens kan beter over iets plezant dromen hé.
Ik zag daar dromen staan over ruzie en ambras, en dacht nog, als ik daar moet van dromen is het om een ganse nacht wakker te liggen hé.
Dromen over de liefde moet ik nu ook niet meer doen, want ik heb de liefde in de realiteit gevonden!
Maar ik weet niet of jullie zon droomlijst hebben, maar ge moet eens kijken wat voor rare titels daar opstaan!
Ik zie daar plots staan:
-Droom van de kuchende mug.
Jawadde azo nen titel zeg!
Awel, ik was zo curieus dat ik dienen droom heb aangestipt.
Omdat ik niet meer moest wakker liggen om verder mijnen droom te kiezen, was ik dus ook rap in dromenland verzeild.
Potverdekke zeg, ik was nog bezig met het deuntje aan het kiezen dat ik zou snurken in mijne slaap, als ik daar plots hoor hoesten.
Ja, dat is verschieten zenne!
Ik luisterde nog eens, en ja hoor, iets later was het weer van dat.
Wat raar was, eerst kwam het gehoest van boven mijne kop, en dan van tegen de muur.
Ik trek daar in mijnen droom aan het koordje om het licht aan te steken, en terwijl ik zit te zoeken of er daar ene onder mijn bed zit te hoesten, hoor ik plots terug hoesten boven de kleerkast.
Ik daar rap uit mijne nest en daar op die kleerkast gesprongen.
Maar toen ik op de kleerkast zat, kwam het gehoest van tegen de verwarming.
Potverdekke, dat zal toch gene onzichtbare zijn die hier in mijn kamer opgesloten zit zekerst?
Ik was terug van de kleerkast gekropen, en stilletjes op zoek gegaan, als ik daar plots tegen het raam terug hoor hoesten.
Ik wreef eens in mijn ogen, en zie ik daar toch wel een mug zitten zekerst.
Ik dacht ze eerst ne klop te geven, zodat ze geen ganse nacht zou zoemen boven mijne kop, maar nu begint die daar toch wel te hoesten zekerst.
-Euh wat is dat hier, een mug die hoest, dat heb ik potverdekke nog nooit gezien!
-Ja chauffeurke, er zijn geen seizoenen meer hé ..hoest kuch hoest.
-Hoe gij kunt niet alleen hoesten, maar ook klappen?
-Vaneigens gij hoest in uwen droom kan iedereen toch klappen?
-Euh .allé dan, dan kan ik u ook vragen waarom gij hier zo zit te hoesten, kunt gij potverdekke niet zoemen zoals iedere mug.
-Ik zou wel willen chauffeurke, maar ik heb een valling opgescheerd (opgedaan), en ik zit met een klein zoemstemmetje, en moet alsmaar hoesten.
-Jamaar ge moet u verzorgen hé!
-Och chauffeurke, met de klimaatsveranderingen, is het geen leven meer hé.
-Vroeger konden we nog eens lachen als mug, als we zo een ganse nacht iemand konden wakker houden, maar nu zit ik hier met rillingen op mijn vleugels en is het plezante eraf hoor.
-Jamaar ge moet de moed niet laten zakken hé.
-Hoest kuch nies zoem kuch
-Allé, kan ik iets doen?
-Ik heb dorst.
Ik nam de mug op en zette ze bij het raam waar ze van een druppel kon drinken die naar beneden liep van de condensatie.
Maar ze zag zo bleek, dat ze zelfs de kracht niet meer had om iemand te steken.
Ik zag in die kleine natte oogjes dat ze haar eigen gezoem miste.
-Chauffeurke, kunt ge het licht niet uitdoen, want het doet zeer aan mijn ogen.
-Euh ja, kan ik nog iets doen?
-Liefst niet te luid praten, want ik heb zeer aan mijne kop.
-Jamaar, gij zijt nogal een straffe, als gij hier ne ganse nacht rond mijne kop zoemt, heb ik ook zeer aan mijne kop.
-Ja, maar dat is het leven hé, we zijn er om te zoemen.
-Weet ge wat, ik heb daar in mijn kast nog een fles staan die ik in een andere droom gekregen heb van een tsee-tsee vlieg, en daar zult ge goed van slapen.
-Nee nee, ik moet niks hebben van een ander, t zal morgen wel beter gaan.
Ik had de mug op mijn hoofdkussen gezet, en de ganse nacht zitten mijnen asem blazen in haar richting om haar warm te houden hé.
Ja, dat van dienen warme adem had ik eens gezien in ne kerststal hé.
Toen deze morgen mijne wekker afliep in mijn dromen, sprong die mug daar toch wel ineens recht zekerst.
-Zoem .zoeeeeeem .bzzzzzz .zoembzzzzzzzzz
-Awel awel, wat krijgen we nu?
-Ja, bzzzzzzzzz t is al veel beter chauffeurke.
Ik stak het licht aan, en ze vloog tot op de kast, waar ze in het licht van die mooie schaduwen vormde op de muur.
Ik keek bewonderend toe, want het is niet elke dag dat ge een mug ziet dansen in het licht hé.
Ineens begint ze haar daar te rekken en te kronkelen, dat er daar hare schaduw nen olifant op mijne muur tekende.
-Awel merci, gij kunt er nogal wat van zenne
-Bedankt voor uw goede zorgen chauffeurke, dank zij u kan ik volgende nacht weer boven uwe kop komen zoemen.
-Hélaba, ge gaat gij just niks, ik heb nu al ne ganse nacht wakker gelegen om u te verzorgen.
-Jamaar chauffeurke, een mug is er om te zoemen hé.
-Euh ja dat is ook waar, maar moet dat juist boven mijne kop?
-Nee ik kan het ook op het plafond of op de muur.
-Jamaar dan ben ik ook wakker hé.
-Ja, dat is het leven hé, en daar kan ik ook niks aan veranderen zenne, ook niet in uw dromen, maar wet ge wat, ik zal elke morgen voor u een paar schaduwen op de muur komen dansen.
-Awel t is goed, dat zie ik graag, vooral dienen schaduw van dienen olifant.
-Jamaar chauffeurke, dat is juist de moeilijkste schaduw, want van een mug nen olifant maken is juist de moeilijkste schaduw.
-Bach nee gij, ge deed gij dat wreed goed.
-Nee nee, dat hangt ervan af hoeveel licht er op mij schijnt.
-Ha, nu begrijp ik het hoe meer ge in de schijnwerpers staat, hoe meer ge van een mug een olifant kunt maken?
-Juist chauffeurke.
Toen ik op deze morgen echt wakker werd, was mij dat toch wel bijgebleven zekerst, en naar het schijnt neemt ge uit uwen droom altijd iets mee naar de realiteit van het leven.
Ja, van een mug een olifant maken kan ook in de realiteit hé.
Ja, hoe meer ge iets klein in de schijnwerpers zet, hoe groter het wordt hé.
In feite is dat nogal een geluk dat ne mens eens iets speciaal droomt, om wakker te worden in de realiteit hé.
t Is nu maar te hopen dat ik volgende nacht van gene olifant ga dromen die zit te zoemen op mijn kleerkast.
Toen ik een paar dagen geleden mijn rolluik optrok, was ik wreed verschoten, want ik dacht dat er daar ene in mijnen hof stond. Maar t was potverdekke een affiche van de verkiezingen dat tegen mijn raam gevlogen was. Ja, ik had het moeten weten, de verkiezingen zijn in aantocht. Ik vind dat altijd wreed plezant, want meestal komen de verkiezingen op momenten waar ik weinig inspiratie heb, en dat is altijd een welgekomen hulp hé. t Is nog geen jaar geleden dat er mij ooit een paar politiekers vroegen: -Chauffeurke, ge gaat toch eens iets schrijven over de verkiezingen hé? Maar nu de verkiezingen voor de deur staan, is er mij al ene komen vragen om wat op te passen met mijn schrijfsels. Hij noemde wel geen partij en ook geen naam, dus veronderstel ik dat het over hem zelf ging. Er had mij zelfs al iemand gezegd, dat plakken of schrijven op de borden van de verkiezingen strafbaar is. Nee nee, wees gerust, ik ga daar de foto van mijn plechtige communie niet tussen plakken zenne. Allé, op 8 oktober mogen we weer ons potlood scherpen en onze gom in onze broekzak steken, om ons daar een ogenblik te gaan bezinnen tussen drie muren en een gordijn. Het is een dag waar de mensen elkaar nog eens ontmoeten met de glimlach. En als ge dan vraagt voor wie ze gestemd hebben, dan zeggen ze meestal voor de goeie. Ja, als iedereen voor de goeie stemt, dan moet er toch maar één partij zijn, want ze stemmen blijkbaar allemaal voor dezelfde. Maar nee, in Lierde moet daar een beetje ambiance bij zijn, en daarmee maken ze meer dan één lijst hé. t Is ook best om de spanning er een beetje in te houden, want als ge den uitslag op voorhand weet is er het plezier ook af hé. Ik moet wel zeggen dat Lierde zijn best doet om het de kiezer makkelijk te maken. Om wat plaats te winnen op de stembrieven, waren sommige partijen zodanig naar elkaar opgeschoven, dat ze op den duur van twee partijen er één konden maken. De CD&V en de VLD zaten al op elkanders schoot, en ook de sp.a zat op een groene wei. Maar nu waren ze zodanig opgeschoven, dat er daar vanonder op die kieslijst nog een gans gat open was. Daarmee konden ze nog een partij bijmaken hé. Ze vonden niet direct een naam voor die partij, en daarmee hebben ze dat gewoon de derde partij genoemd. Het komt er vooral op aan, om dat allemaal aan de gewone mens uitgelegd te krijgen. Het is splitsen, kartelvormen en kleuren mengen. Om nog maar te zwijgen over het programma van de partijen. Laatst hoorde ik dat het programma van de derde partij niet links of niet rechts was, maar rechtdoor. Ja, en de centrumpartij is volgens mij ook niet links of niet rechts. Of zou het kunnen dat je op de centrumpartij maar juist mag stemmen als je in het centrum van de gemeente woont? Ja, als je zo een beetje met politiek bezig bent, dan versta je ook hun taal hé. Of beter gezegd de taal van uw partij. Maar als ge van politiek gene choco gegeten hebt, dan is dat een ander paar mouwen zenne. Opgelet, ze doen allemaal wreed hun best, om het ons rond de verkiezingen duidelijk te maken hé. Zo heeft de sp.a een enquête laten uitvoeren, om het gedacht te kennen van de Lierdenaar. 35 vragen moest ik invullen om te weten welk Lierde ik zou willen. Vraag 12 was bv: Bij het groenonderhoud in de wijken moeten laaggeschoolden de kans krijgen ervaring op te doen. Euh die vraag stond daar peis ik tussen op aanvraag van de groenen, want ik ken laaggeschoolden die veel meer kunnen dan distels planten zenne. Vraag 13 was: Bent u tevreden over de lokale politie? Wel, moest ik niet geflitst geweest zijn, dan had ik daar waarschijnlijk ja op geantwoord. Vraag 29: moeten er meer zitbanken komen in Lierde? Euh hier beneden staan er vier spiksplinternieuwe, maar wat er zou moeten komen, is volk om er op te zitten. Pas op, ik vind het wel goed dat de mening eens gevraagd wordt van de gewone burger. Het is tenslotte hij die moet gaan kiezen hé. De kiezers zijn in feite zoals de politiekers hé, ge hebt daar verschillende soorten tussen. Allé, neem nu deze die tegen hun goesting gaan stemmen, die mannen zijn meestal op twee minuten uit dat kot. Den tijd van hun broek op te trekken, en weer naar buiten te stappen. Dan hebt ge nog de kiezer die zelf op de lijst staat, en den dienen is ook maar een minuut binnen, want meestal weet hij voor wie hij zal stemmen. Ge hebt ook de kiezer die voor een partij of voor een programma gekomen is, en met den dienen hebben ze ook niet teveel werk. Maar dan hebt ge van die charels, die zes jaar tijd gehad hebben om na te denken, maar die het den dag zelf vergeten zijn voor wie ze moeten stemmen, en dat kan wat langer duren. Och het is zoals mee alles, we kunnen er eens mee lachen hé. De politiek is altijd iets die een lach of een vraag tovert, maar die ook vaak aan kritiek onderworpen is. Vroeger kwamen die mannen nog eens aan uw deur, en kreeg je een sleutelhanger of een potlood met de naam van de kandidaat of de partij op, om u te herinneren voor wie ge moest stemmen. Vandaag plakken ze hun foto of hun naam op een bord, en zelfs dat zie ik op bepaalde plaatsen nog leeg. In een weide zag ik zelfs een koe, een foto van een bord trekken. Ja, waar gaan we naartoe, als zelfs een koe geen respect meer heeft voor groen. Ja ja, t is niet simpel om den dag van vandaag in de politiek te stappen! Weet ge wat ik denk, voor men de verkiezingen wint, moet men eerst de kiezer winnen. Volgens mij kan dat door zaken naar voor te brengen die de kiezer aanbelangen, en deze te verwoorden in volkstaal. Geef ons geen gekibbel, maar een Lierde op maat. Voor de kiezer is het niet de plaats van de politieker die telt, maar wel de plaats dat de kiezer zelf krijgt in zijn Lierde. Naar het schijnt zijn er in Lierde meer dan 5000 kiesgerechtigden. Voor iedereen goed doen is maar een droom, maar dat de politiek kan samenwerken, door en voor de Lierdenaar, dat moet realiteit kunnen worden. De politieke potloden zijn geslepen, en daarom wens ik sportief, veel succes aan het adres van elke partij.
Volgens de temperaturen van de voorbije weken, zou men er niet bij stilstaan dat Allerheiligen voor de deur staat.
Het is terug sleuren met chrysanten en andere bloemstukken, tot aan de grafzerk van onze geliefden.
Allé, dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan, want op verschillende kerkhoven van Lierde zijn er al een gans pak grafstenen verdwenen.
Ja, we zullen er verweesd opzoek gaan naar opa of oma, of andere familieleden die er al jaren lagen.
Ook mijn grootvader is verdwenen, en waar staan we dan met ons verdriet?
Ja, als zelfs de dood aan het uitsterven is, dan kunnen de chrysanten weldra de koppen laten hangen.
Ik ben een regelmatige kerkhofbezoeker, en vaak slenter ik tijdens het jaar eens tussen de dood.
Op zoek naar familie of kennissen, of gewoon op wandel tussen mijn helden.
Sommigen waren volksfiguren, anderen schreven dan weer geschiedenis.
Met het verdwijnen van de grafzerk, is niet alleen het stoffelijke overschot verdwenen, maar ook de plaats om al deze personen te herdenken.
Och, mij gaan ze niet liggen hebben, ik breng gewoon zoals elk jaar mijn bloemen, en zet ze op de plaats waar ooit hun laatste rustplaats was.
Het is niet omdat ze plaats moeten maken voor nieuwe bewoners, dat de namen van mensen die ooit diep in mijn hart gegrift staan, zullen vergeten worden.
Mijne goeie vriend Rogéke ligt er nog wel, met achter hem de zusters van Sint-Vincentius, maar voor hem is er veel volk verdwenen.
Ja, mensen sterven nu éénmaal, en op den duur is er plaatsgebrek hé.
Het is een rare cirkel, de levenden leven naar de dood, en krijgen dan een laatste rustplaats.
Maar echt de laatste rustplaats is het niet, want éénmaal dood, moet men weer plaatsmaken voor de levenden die vroeg of laat sterven en hun plaats komen innemen.
Meer en meer mensen willen gecremeerd worden, en dat is dan weer plaats gewonnen, hoewel ik het een rare manier vindt die de laatste jaren zijn intrede gedaan heeft.
Zelfs de dood is de laatste jaren aan het modernisme onderworpen.
Ja, waar is de tijd dat men de overledene thuis hield, en dat voor de deur een grote zwarte rouwdoek werd gehangen, met naast de deur een zwarte stok met bovenaan een zilveren kruis.
De kist werd vaak gedragen, of vervoerd met paard en kar.
Nadien deed de wagen zijn intrede, en kon de rouwstoet achter de uitlaten lopen.
Men wou mee evolueren, en de laatste jaren vind ik persoonlijk, dat de handel rond een overlijden, meer en meer het verdriet overstelpt.
Keuze uit honderden verschillende kisten, en uit verschillende vervoermiddelen.
Namen worden in de duurste marmer gehouwen, en zelfs de koffietafels gaan meer en meer op recepties lijken.
Ja, er wordt op geen Euro gekeken voor onze geliefde, hoewel ik steeds met de vraag blijf zitten, of de dood van een arme dan toch anders is dan deze van een rijke.
Mensen dragen soms hun rijkdom mee in de rouwstoet, en éénmaal begraven, liggen rijk en arm naast elkaar.
Een roze marmeren zerk, waar in een kleine lantaarn een noveenkaars gedurende negen dagen brand, en daarnaast een hoopje aarde met een houten kruis.
Tijdens het leven, twee verschillende werelden, die zich op het kerkhof laten merken.
Ja, je zal maar als arme sterven, en met Allerheiligen de blikken voelen, die gericht zijn naar meer luxueuze zerken.
Rijkdom springt nu éénmaal in het oog, en zo lopen we vaak het verdriet van minderbedeelden voorbij.
Met Allerheiligen gaat men de stenen nog eens poetsen met spons en water, zodat de dood terug wat kan blinken, daar waar de arme het onkruid trekt en even de aarde harkt.
Maar soms tiert het onkruid welig, en is het kruis zelfs weggezakt, een teken dat de dood er niet alleen arm, maar ook verlaten bijligt.
En tijdens dit schrijven, kan ik mij niet ontdoen dat ook deze mensen waarschijnlijk te vroeg gestorven zijn.
Dat ook zij een leven hebben gehad, dat misschien nog moeilijker om dragen was dan een ander.
Mijn moeder was vaak met minderbedeelden begaan, en vroeger droeg ze zelf onze kleren naar minderbedeelden.
Toen we op het kerkhof liepen, stopte ze soms vaak aan één of ander graf.
Ik stond er niet echt bij stil, want ik kende de personen niet.
Maar misschien kende zij die mensen ook helemaal niet, en stopte ze even omdat het een gewoon kruisje was, zoals ook zij haar kruis heeft gedragen tijdens haar leven.
Ooi vertelde ze mij dat er na haar dood niet teveel onkosten moesten gedaan worden, want mijn moeke was voor de eenvoud.
Er werd een eenvoudige zwarte steen gelegd, met een bloem in gegrift, omdat mijn moeder van bloemen hield.
Haar naam met eronder het jaar van haar geboorte en het jaar van haar overlijden.
Telkens ik aan haar graf sta, kijk ik ook naar de grafstenen ernaast, zoals zij ook naar anderen keek.
Mijn moeder was zeer emotioneel, en zelfs bij het overlijden van een onbekende zou ze een traan hebben weggepinkt.
Terwijl ze het steeds over het magische jaar 2000 had, was het juist in dat jaar dat ze stopte met tranen pinken, ze vervoegde het rijk der doden, en rust er nu tussen rijk en arm.
Nee, het hoeft geen Allerheiligen te zijn om aan haar te denken, ik denk er nog dagelijks aan.
Ik denk nog vaak hoe ze instond voor onze familie en voor mezelf, maar ook voor anderen.
Ja, het is nu aan mij om af en toe een traan weg te pinken, bij het gedacht dat ze voorgoed verdwenen is.
En toch is het of ik af en toe haar stem hoor, soms sta ik zelfs voor haar grafsteen met haar te praten dank zij mijn fantasie.
Zo zie ik nog vaak haar gebaren, en haar tranende ogen bij het leed van deze wereld, en af en toe zou ik ze willen overnemen.
Haar gebaren waren heel simpel, ver weg van het egoïsme en de hebzucht!
Ja, ze hield zielsveel van bloemen, maar had er meer plezier in om iets te schenken, dan iets te krijgen.
Natuurlijk stond ze in het begin niet zelf stil bij de dood, en schonk ze aan de levenden.
Op het einde van haar leven, wou ze ons niet belasten, en zweeg ze over de dood.
Ze wist wel dat er ooit een dag zou komen dat
Ja moeke, nu rust je zelf tussen rijk en arm, en zou je ons waarschijnlijk willen duidelijk maken, dat de dood voor iedereen gelijk is.
Je zou willen een teken geven, dat liefde belangrijker is dan geld.
Je zou ons willen vertellen dat eens begraven, het voor iedereen gelijk is, en dat een mooi gazon soms warmer is dan een kille steen.
Ja, je zou de stem willen zijn van alle afgestorvenen, om ons eens en altijd duidelijk te maken, dat we meer dan op Allerheiligen alleen aan onze doden mogen denken.
Dat Allerheiligen geen verplichting moet zijn, maar gewoon een symbolische dag, om de andere dagen te benadrukken.
Ja moeder, ik zie nu al de regendruppels als tranen verschijnen op je grafsteen, gewoon omdat er zoveel doden vergeten worden, en zelfs je eigen vader is ondertussen naar andere oorden verhuisd.
Nee moeder, ze zullen niet vergeten worden!
Ik zal ervoor zorgen dat ik een teken kan geven in jouw plaats.
Deftinge zal symbool staan voor de vele mensen die vergeten worden na de dood, en omdat er geen onderscheid zou zijn in de dood, zal ik voor iedereen de chrysanten vervangen door een roos.
