Hij komt…hij komt de lieve Sint

Toen ik verleden week mijn boodschappen ging doen stond ik daar plots in een lange file.
Ik dacht eerst nog dat de saucissen of de wijn van zuster Godelieve in reclame stonden, maar het viel mij op hoeveel jonge snotters er daar in die file stonden.
Toen ik even boven hun hoofden uitkeek zag ik de ware reden van hun bezoek.
Joepie…de Sint is weer in het land!
Ik haastte mij naar huis om rap een brief te schrijven met al mijn wensen, toen het in mijn gedacht kwam dat ik er verleden jaar al één geschreven had en er geen antwoord had op gekregen.
Toen ik in mijn archieven ging kijken was het niet alleen verleden jaar dat hij mij vergeten was, maar al meer dan 40j dat hij hier niet meer door mijn schouw gekropen was.
Daar lagen ze allemaal naast elkaar, mijn brieven met veel vlijt geschreven.
Al mijn wensen in schoonschrift zodat de Sint ze met zijn gewone bril zou kunnen lezen.
Maar nee…ik kreeg ze allemaal terug en paste jaar na jaar mijn wensen aan.
De eerste brieven durf ik zelfs niet meer te versturen uit vrees dat de Sint en zijn pieten hunne lach niet zouden kunnen inhouden.
Ja, wie vraagt er nu nog een houten blokkendoos of een zak met knikkers?
Sommige van mijn wensen behoren al tot het antieke speelgoed en worden duur aangekocht om als decoratie op een of ander meubilair te belanden en het met een strenge wijzende vinger te verdedigen tegen de grijpgrage handjes van kinderen die het speelgoed met ongeloof aankijken
Soms stel ik mij de vraag of er nog wel brieven geschreven worden naar de Sint, of zou de jeugd tegenwoordig een mailtje sturen met een digitale foto van een schoen met erin een virtuele wortel of raap.
Ja, waar is de tijd dat bompa mij het veld instuurde om er een schone raap uit te zoeken voor de schimmel van de Sint, de ezels van de pieten kregen dan weer een paar wortels die normaal gezien voor de hutsepot bestemd waren.
Alles werd netjes met de schoongeschreven brief in mijn stinkende schoenen gelegd en raar maar waar, ’s anderdaags was alles verdwenen.
Ik kon naar het schijnt wreed braaf zijn in de periode van Sinterklaas en dat zal de Sint ook wel gelezen hebben in zijn groot sintenboek.
De nacht van 5 op 6 december kroop ik altijd wreed nerveus in mijn bed en aandachtig lag ik te luisteren of ik de Sint of zijn pieten niet op ons dak hoorde stappen.
Ik hield ook het dak van de buren in het oog want de oude man zou zich maar eens moeten vergissen.
6 december was de dag waar ik al wakker was voor ze mij kwamen oproepen en waar ik haastig de trap naar beneden liep opzoek naar mijne schoen.
En daar stonden dan mijn schoenen bedolven onder de geschenken en onder het goedkeurende oog van bompa die glimlachend knikte naar de nieuwsgierige toeschouwers.
Het was alsof hij de Sint in hoogsteigen persoon kende en hij de oude man langs de deur had binnen gelaten zodat hij door onze smalle schouw niet hoefde.
Het speelgoed lag op de grond zoals de pieten het altijd leggen omdat ze geen tijd hebben om alles schoon te schikken.
Op tafel lag de snoep uitgespreid en de zakjes met karamellen waren uitgegoten omdat het zo meer zou lijken.
De Sint wist wel hoe hij de kinderen kon bekoren in die tijd en wist vooral hoe eenvoudige dingen voor ogen moesten gebracht worden.
In een rieten mandje lagen wat mandarijntjes en het leken wel dezelfde als deze die oma twee dagen eerder had gekocht bij de kruidenier.
Een stuk marsepein en een grote zak “nic-nacjes” lagen er bij een paar repen chocolade waar niet alleen de kinderen van aten maar waar gans de familie zat van te smullen ’s avonds.
Een paar strips van Suske en Wiske en Jommeke maakte het lijstje kompleet.
Als ik nu naar het lijstje van mijn kinderen kijk was een kinderhand vroeger vlug gevuld.
Het strafste is dat ze mij komen vertellen dat ze niet meer in de Sint geloven hoewel ze mij toch hun lijstje in mijn handen duwen om als tussenpersoon hun schoenen te vullen.
De jeugd groeit en blijkbaar zijn ook hun schoenen gegroeid want in mijn tijd had de Sint zelfs niet de moeite gedaan om een computer in de schoenen te krijgen.
De Sint moet blijkbaar mee met zijn tijd en door ons modernisme evolueert ook de jeugd.
Af en toe vraag ik nog eens om te lachen wat ze willen voor hun Sinterklaas en meestal is een kleine enveloppe genoeg als hij genoeg gevuld is.
Ze nemen zelfs de moeite niet meer om hun keuze te maken in de verschillende catalogussen en als ze dan al ene in handen nemen gaat het over computers, draagbare telefoons en nog zoveel zaken die vroeger ongekend waren voor de Sint.
Het is soms moeilijk om de waarde van de Sint terug te vinden in onze maatschappij waar de heilige man verdrongen wordt door het commerciële, om nog maar te zwijgen dat hij elk jaar vroeger moet opboksen tegen de kerstman.
Ja, dat is nog zo een fenomeen die zijn slee elk jaar vroeger komt parkeren.
Het was vroeg in november dat de eerste winkels kerstgetint waren en dan stel ik mij de vraag hoe de mens er nog aan uitgeraakt om alles geloofwaardig over te brengen als ze daar met die kleine snotters aan hun hand lopen tussen de rekken.
Ik herinner mij nog hoeveel waarde beide mannen hadden en hoe ze mijn bompa konden manipuleren om via hem mijn gedrag te bepalen.
Toen ik op een dag aan bompa vertelde dat beide mannen niet bestonden en dat de Sint zelfs trok op iemand van de familie keek hij mij met grote ogen aan.
Waarschijnlijk had hij door de jaren de reactie wel verwacht en diende hij mij vlug van antwoord.
-Chauffeurke, de Sint en de kerstman bestaan echt en als ge er niet meer in geloofd zullen ze ook niet meer komen!
Ik groeide door de jaren en stilletjes verdween het geloof.
Awel ge gaat mij misschien niet geloven, maar sinds de dag dat ik met stoere uitspraken tegenover mijn vrienden vertelde dat de Sint iemand van onze familie was en dat het toch geen echte was zoals in de boekjes is hij ook niet meer geweest.
Ik werd ouder en door de jaren probeerde ik het geloof in beide mannen nog terug te winnen door mijn schoenen te zetten en met kerst mijn kousen aan de schouw te hangen maar ze bleven leeg.
De Sint was vertrokken en mijn kinderjaren waren voorbij.
Bompa had gelijk...in al mijn ongeloof reden beide mannen mijn deur voorbij.
Maar dit jaar zal het anders zijn, ik zal het van alle daken roepen dat de Sint wel bestaat!
Och…voor mij hoeft hij de schoen niet meer te vullen, daarvoor heb ik teveel jaren overgeslagen.
Maar ik zou Sinterklaas willen vragen mijn schoenen te vullen voor mijn kleinkind zodat ik hem straks ook het veld kan insturen achter een schone raap.
Ja, hoe schoon moet het zijn de oogjes te zien blinken van het prille geluk als een gewone raap en wortel nog wat waarde in hun leven kunnen brengen.
Dit jaar ben ik er zeker van!
Hij komt…hij komt…hij komt de lieve Sint!

Groetjes chauffeurke

De vriesman komt,

November bracht ook dit jaar de vriesman mee.

Ja, het was op een morgen dat hij op het raam van mijn slaapkamer een mooi winterlandschap had getekend.

In samenwerking met de condensatie had hij schone witte sterren en strepen op het raam gezet.

Toen ik uit mijn bed sprong liet hij mij voelen dat het menens was want mijn voeten stonden te trappelen op de koude ondergrond.

Het was even aanpassen voor mijn lichaam en dus trok ik de kraag van mijn pyjama wat hoger.

Na het ochtendritueel van scheer en wasbeurt haastte ik mij naar buiten om de schoonheid van het vrieslandschap te bewonderen.

Ja, het heeft iets speciaals als plots alles wit geverfd is.

Tussen de siergrassen was zelfs het spinnenweb volledig wit.

Daar waar de spin haar verblijfplaats zoveel mogelijk verborgen houd waren de fijne draadjes nu aangedikt met witte parels.

Prachtig hoe de architectuur van zo een klein beestje nu plots in de schijnwerpers staat van een rood opkomende zon.

Geleidelijk bracht de novemberzon een oranje gloed over het vrieslandschap en dat gaf er nog een extra tintje aan.

Ik haalde even diep adem en bij het uitademen zag ik mijn adem als warme wolk mijn mond verlaten.

Het is ook één van de kenmerken dat ons lichaam uit tegenover de vriesman.

Al blazend stapte ik even tussen de velden en ik genoot van alles wat de vriesman had getekend die nacht.

Eén van de velden was volledig wit gekleurd en af en toe zag men een paar bruine klompen aarde steken waar het oneffen lag.

Een mannetjes fazant liep er te paraderen met zijne schone frak aan alsof hij hier de laatste nieuwe wintermode kwam tonen.

Toen ik te dicht in zijn buurt kwam liep hij een paar meters om daarna met enkele vleugelslagen op te stijgen en zich te laten zweven tot aan het volgende veld.

In de schijn van de zonnestralen was het een prachtig contrast.

Ook de donkergroene velden met wintervoer voor de beesten hadden een lichtere tint gekregen.

Druppels lagen als parels op de bladeren en ondiepe plassen waren omgetoverd tot spiegels.

Zoals in de tijd dat ik nog een snotter van twee keer niks was zette ik ook nu mijn voet op het zwakke ijs om te zien hoe hard het gevroren had.

Blijkbaar niet veel in verhouding met al dat wit want mijn voet schoot door het pelletje ijs.

Daar lag de ijsspiegel nu gebroken zoals ik ze ook brak in mijn kinderjaren.

Sommige waren niet te breken als het hard gevroren had!

Soms stonden we er met vrienden op te springen of gooiden we er stenen op.

Niet dat we de natuurspiegels wilden breken, maar het hoorde nu eenmaal bij het opgroeien in de winterperiode van al die jonge snotters.

Ook de boomgaard stond nu in een oranje schijnwerper met een fel contrast van maagdelijk wit tegenover een schaduwplaats waar de bomen met kale takken als armen in de lucht stonden.

In al mijn fantasie kreeg elk voorwerp een andere gedaante en toverde ik als in mijn jonge jaren het stijf bevroren landschap tot leven.

Mijn kiekens schreven dan weer met hanenpoten hun verhaal op de harde ondergrond en de kanaries waren al aan het oefenen om “white christmas” te fluiten.

De vissen lagen stil alsof ze het gevoel hadden te worden ingesloten onder een dak van doorzichtig ijs, hoewel aan de kleine waterval het water bleef stromen en zo de ijsvorming onmogelijk maakte.

Het is eigenaardig hoe de vriesman mij details voor ogen brengt waar ik anders geen oog voor heb.

Misschien omdat alles plots een andere aanblik krijgt en de mens de overstap moet maken van seizoen naar seizoen.

De schouwen spuwen hun rook naar buiten en witte of grijze slierten tekenen zich grillig tegen blauwe hemelen.

Je kunt zelfs ruiken waar er hout wordt gebrand en dat heeft zo zijn charmes.

Ik krijg dan vaak een open haard voor ogen met een schapenvel ervoor waar ik mijn wildste verhalen laat op rusten.

Verhalen uit mijn kinderjaren waar we ook op koude dagen buiten gingen spelen en waar tv of spelconsole maar toekomstmuziek was.

Vandaag staan ze in de kamers van onze jeugd die niet meer omkijken naar winterlandschappen en hun duimen opwarmen op de toetsen van het computerklavier of de afstandsbediening.

En ik…ik breng even mijn handen voor mijn mond om ze warm te blazen.

Ik stamp met mijn voeten op de grond en mijn armen slaan als vleugels om mijn lijf alsof ik zelf boven het winterlandschap zou willen vliegen.

Boven mij tekent ondertussen een vliegtuig geruisloos witte strepen die na enige tijd ook oranje gaan kleuren.

Waarschijnlijk op weg naar warmere oorden ver van de wit gevroren velden en akkers van ons prachtige Lierde.

Ik stap, ik spring en loop een paar meters zoals vroeger om warm te krijgen tot zelfs mijn pull-over precies gaat roken omdat mijn lichaamstemperatuur ontsnapt.

En terug thuis stap ik nog even het gazon in waar het witte gras onder mijn zolen kraakt en waar elke afdruk een verhaal is.

Achter mij liggen mijn donkergroene afdrukken en zoals in mijn kinderjaren verander ik soms van richting om een gazontekening te maken en waan ik mij een artiest.

Straks ontdooit het landschap en zal ook mijn schilderij verdwenen zijn.

Mijn raam kan ik momenteel nog als lei gebruiken en met mijn nagel probeer ik er een gedicht op te schrijven.

De vriesman,

Nagels krassen ijzig

rillingen op mijn rug

letters als parels

op bevroren regels

blauwe vingers

zullen straks ontdooien

waar woorden huilen

als tranen over het raam.

Straks is alles weer verdwenen en zal het wachten zijn tot de volgende vriesman komt.

Parels van ijs zullen terug tranen worden en langzaam het landschap vullen met herinneringen.

En ik…ik verwarm mij vandaag aan de herinneringen van mijn Lierde van vroeger.

Groetjes chauffeurke