Hello evrybody,

Afscheid nemen.

Als ik zo eens denk, heb ik in mijn leven nog niets anders gedaan dan afscheid genomen.

Toen ik vier jaar was, nam ik afscheid van mijn ouders, omdat ze naar Brussel gingen werken, en dat ik bij mijn grootouders bleef.

Toen ik zes was, nam ik afscheid van mijn grootouders, om terug bij mijn ouders te gaan.

En dat was een zeer moeilijke periode.

Ik nam tevens ook afscheid van mijn geliefd dorp.

Toen ik 12 jaar was, moest ik afscheid nemen van mijn grootvader die ten hemel steeg, en ook dat was een zeer moeilijke periode.

Toen ik 15j was, nam ik afscheid van de school, en dat was en zeer mooi en deugddoend afscheid.

In 1983 nam ik afscheid van mijn eerste werkgever, en in 1986 nam ik afscheid van mijn echtgenote.

In de jaren 90, nam ik afscheid van de sport, en ook dat was niet makkelijk.

In 2000, nam ik afscheid zonder afscheid te nemen van mijn moeder, en dat was het zwaarste afscheid die ik ooit te verwerken kreeg.

Drie jaar later, nam ik afscheid van mijn beste vriend.

Elke dag, neem ik afscheid van de dagen die achter mij liggen, en er zal een dag komen, dat ik geen afscheid meer zal kunnen nemen.

Dat is de dag, dat de mensen van mij afscheid nemen.

(allé, ’t is geen verplichting hoorJ) )

groetjes chauffeurke

Hello evrybody,

Gisteren had ik eens op een normaal uur gedaan, en rond 18u30 reed ik de oprit van het huis op.

Tiens, er stonden vier wagens geparkeerd, en geen van die wagens kwamen mij bekend voor.

Toen ik voor de veranda reed, zag ik de deur open staan, en binnen zat er een pak volk aan tafel.

Ik parkeerde de wagen tussen de anderen, en liep naar de veranda.

Een tiental mensen zaten aan tafel te eten en lieten de wijn rijkelijk vloeien.

Tussen de personen herkende ik mijn vader en zijn vriendin, en dat was ver alles.

Eén persoon kwam mij bekend voor, maar ik kon hem niet thuis brengen.

-         Euh….de goeie avond allemaal.

-         Ha…dat is ons chauffeurke zekerst?

-         Euh….

Mijne pa nam het woord, omdat ik daar stond te gapen als een koe naar nen trein.

-         Kijk chauffeurke, dat zijn nu onze kozijns en onze nichten zie.

-         Euh…allé…ik ben blij van jullie te leren kennen op mijn 47 jaar.

Sommigen had ik nog nooit gezien, en anderen ben ik waarschijnlijk eens tegen het lijf gelopen bij één of ander begrafenis jaren geleden.

-         Chauffeurke, we hebben uw huis bezocht en het is schoon hé.

-         Euh….ha ja?

-         En we hebben uw schatten op zolder gezien, azo een verzameling hé

-          Euh….

-         En we hebben uwe wijnkelder bezocht, azo oude flessen dat er daar liggen, uwe pa heeft er hier direct een paar geopend!

-         Euh….jamaar….

-         En we zijn ne keer naar uw kiekens en uw vissen en uwen hof gaan kijken.

-         Allé dan….

-         Uw madam moet nogal met haar gat in de boter gevallen zijn, met zo een ventje gelijk gij!

-         Euh….maar ik heb nog niet echt een madam hé.

-         Hoe….ge gaat ons toch niet zeggen dat ge hier alleen woont?

-         Euh….ja, heeft mijne pa dat nog niet verteld?

-         Ba nee gij….den diene heeft ons nog wat zaken verzwegen zekerst.

-         Ja…….

-         Maar we zullen wij ne keer wat reclame maken voor u, want in de familie zijn er niet teveel vrijgezellen zenne.

-         Euh….jamaar, azo gepresseerd is dat nu ook niet zenne!

Die mannen waren daar ondertussen de St- Emillion van 1978 aan het binnen gieten met hun worteltjes en erwtjes die met hun beven al op de grond gerold waren.

En terwijl ze daar met hun valse tanden de grijze crevetten aan het verslinden waren, kreeg ik daar een salvo van vragen afgevuurd, terwijl ik liever was bekomen van mijne werkdag.

-         Chauffeurke, neem u ook een glas wijn, ’t is goeien!

Dat zal wel zijn dat het goeien was, ’t was potverdekke wijn dat ik laten liggen had om eens iets speciaal te vieren als ik friet met stoofvlees eet.

Zelf had ik nooit gedacht dat hij nog goed zou geweest zijn, want er liggen heel wat slechte flessen tussen.

Allé, toen de wijn en het eten op was, spraken ze van te vertrekken, en met de broeksriem gespannen, stapten ze naar buiten, waar ik dan nog ne familiefoto moest nemen.

We hadden elkaar 47 j niet gezien, en nu moest ik zelf de foto nemen, zodat ik er terug niet opstond ppfffffff.

Ja, raar familie dat ik heb!

Maar bon, toen ze zijn vertrokken, zei er iemand:

-Chauffeurke, ge moet zolang niet meer wachten alvorens eens af te komen hé.

We lezen u wel in den beiaard, maar we zien u al eens graag in ’t echt ook.

Precies of ’t was mijn fout, dat ik ze niet kende.

-         Nee nee, we gaan zeker geen 47j wachten, binnen 30j ziet ge mij zeker eens terug.

Toen ze buiten liepen, was het effect van de wijn zichtbaar, en ééntje moest ik daar nog gidsen om van mijnen oprit te geraken, of hij had de helft van mijn voliëre mee.

Ik bleef nog wat nazwaaien, zoals het tijdens familietradities past, en dan liep ik terug naar de veranda, waar mijne pa ook aan het inpakken was.

-         Awel, dat was nu een deel van uw familie zie.

-         Een deel?....en uit hoeveel man bestaat onze familie dan.

-         Awel…ze hebben daar een blad met uwe stamboom gelegd, en er zouden er nog 120 in leven zijn.

-         Wablief….120??????

-         Ja, ge hebt gij een grote familie hé.

-         Euh….seniorennet is ook een grote familie.

-         Awel, dan moet ge die mensen ook eens inviteren hé, want die ken ik dan weer niet.

Hij nam zijne telefoon waarmee hij nooit opneemt als ik hem bel, en aan zijnen andere arm zijn vriendin.

Ze liepen naar de wagen, en hij riep nog na, dat hij morgen wel alles zou komen opruimen.

Toen ze weg waren, ben ik dan maar zelf beginnen opruimen, want ge weet maar nooit dat ik ’s anderdaags morgens ook nog ne restant van verloren gereden familieleden op ontbijt krijg.

Maar allé, ik ga niet klagen, het bezoek zal mijne pa waarschijnlijk plezier gedaan hebben, want in feite is hij een echte familieman.

Nu dat alles opgeruimd is, en het afwasmachien aan het draaien is, ga ik naar Geraardsbergen om te ontwaken.

Ja, ik ga er bij Olav een koffie drinken en een babbeltje slaan met Manneken-pis.

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody,

Na de uitstap naar Duitsland en de hoge venen was het tijd om het stuur eens naar de andere richting te draaien, en zo stonden we verleden zondag op de rommel en antiekmarkt van Brugge.

De zon was van de partij en door de antieke parasols en de tweedehands paraplu’s scheen ze door de gaten die de motten of de tijd in de stof hadden gebracht.

Hoe meer gaten hoe ouder hij leek te zijn en hoe duurder hij geprijsd werd.

Hoewel de prijzen in het algemeen nog meevielen.

Rommel zoek ik nu niet speciaal want ik heb al genoeg rommel in huis.

Maar een antiek stuk kan mij zeker bekoren, hoewel het dan wel uniek en antiek moet zijn.

Zo zagen we in Duitsland een antieke douche staan die nog gewarmd werd met kolen.

Ja, zo’n zaken spreken mij aan en vinden wel een plaatsje in huis, vooral die zaken die mij doen terugkeren in de tijd.

Daarom ben ik ook opzoek naar de oude schrijvers, waarvan mijn collectie wel begint volume te nemen.

Boeken van Ernest Claes, Gezelle, Streuvels,Timmermans en Consciënce staan op het verlanglijstje om als verzameling plaats te nemen in de boekenkast.

1^ste drukken of getekende exemplaren staan natuurlijk hoog aangeschreven, maar sommigen zijn moeilijk te vinden.

Op een rommelmarkt is het dan zoeken en snuffelen in dozen, en al vlug zie ik of er kans is dat de verkoper een oude Vlaamse schrijver in zijn bezit heeft.

Ja, tussen boeken van jommeke tot Consalik is een oude Vlaamse schrijver totaal andere lectuur hé.

Gisteren waren we nog maar een paar standen ver toen we bij een kraam kwamen waar alleen maar boeken stonden.

Die mannen hebben af en toe wel iets liggen en dus ging ik op snuffelronde.

Twee stuks van Ernest Claes die ik nog niet had en dan nog aan een zeer voordelige prijs.

Maar mijn lief maakte er mij attent op dat er een ganse doos stond met boeken van Conscience.

5€ stuk stonden ze getekend en er zaten eerste exemplaren tussen die blijkbaar aan één en dezelfde persoon hadden toebehoord en die waarschijnlijk ook zijn verzameling van de hand had gedaan.

Toen ik aan de verkoper vroeg wat hij mij voor prijs kon maken indien ik de ganse doos zou nemen moest hij nog niet te lang nadenken en liet hij ze aan de helft van de prijs.

2,5€ ’t stuk is een zeer goede prijs en al vlug begon ik de boeken te tellen.

43 stuks zaten er in de doos en ik zou er eens over nadenken.

Potverdekke, ik heb ze toch wel laten staan zekerst en vandaag heb ik er nog spijt van!

Maar ja, de volgende keer zal ik vlugger beslissen, hoewel nog niet alles verloren is want ik heb het adres van verkopend persoon.

Maar mijn dag zou nog goedgemaakt worden toen ik een paar kraampjes verder Gezelle zag staan.

Euh..ja ja de Guido Gezelle hé.

En niet in boekvorm, maar het borstbeeld of beter gezegd de kop van Gezelle.

Meestal zijn ook dat stukken die geld gaan, maar hij stond wat verloren tussen de Art-deco.

-Euh…meneer kunt ge mij de prijs zeggen van diene kletskop met zijn priesterkostuum?

-Ja…dat is Guido Gezelle en het beeld is getekend.

-Ja ja, maar wat is de prijs?

-Euh…awel laat ons zeggen dat het euh….allé..20€.

Als het teveel is stap ik meestal door, en als het te weinig is heb ik ook mijn twijfels.

Ik vroeg of ik het even van nabij mocht zien en het was nog in zeer goede staat.

-Allé, wat is uwe laatste prijs want dienen mens schrijft toch niet meer hé.

-Awel…18€.

Ik betaalde het beeld en zou het later komen ophalen toen we de markt verlieten.

Zo stapte ik een uur later met Gezelle onder de arm naar de wagen voor we onze reis gingen verder zetten naar Zeebrugge.

Daar aangekomen konden we met bussen naar de verschillende plaatsen rijden en onze eerste plaats was een schip dat wagens vervoerde naar Panama.

Bij het woord schip of boot hebben we vaak een verkeerd beeld, althans ik had dit toch.

Voor ons lag een gevaarte van 200m lang en meer dan 45m hoog voor meer dan 59000 ton.

De wagens konden gestald worden op 12 verdiepingen en dat voor een totaal van 6000 wagens!

Ja, dat was nog eens de moeite.

Jammer dat we geen foto’s mochten maken, maar chauffeurke had er ondertussen toch buiten al wat gemaakt voor ik het plakaat had gezien.

Daarna ging het naar de marinebasis en ook daar gingen we slenteren tussen schepen van verschillende landen.

Van onze eigen Belgische vloot tot Ierland naar Marocco.

Toen we terug de bus namen om naar onze wagen te rijden kregen we van het Belgische leger nog een gratis sauna aangeboden.

Amai mijne frak, dat was daar zeker 40° in dienen bus en iedereen zat op elkaar geplakt!

Moe maar voldaan reden we na een uurtje terug Deftinge binnen en dan was mijn eerste werk om Guido Gezelle een plaats te geven.

In de veranda onder het zonlicht kijkt hij nu naar buiten waar hij in mijn inspiratie opzoek gaat naar nieuwe gedichten.

Misschien zien mijn ogen vroeg of laat wel wat zijn ogen zagen…

Beschrijven zoals hij de zaken beschreef daar waag ik mij niet aan want zijn unieke manier van schrijven is tot nu nog niet geëvenaard en daar zal of wil ik zeker geen verandering in brengen.

Anderzijds ben ik wel blij dat De Guido vandaag bij mij is komen wonen, en wie weet welke gesprekken we samen nog hebben in de toekomst.

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody,

Vandaag is het rustdag en dus kan ik de pen terug even ter hand nemen hé.

Mijn werkgever liet mij beginnen aan mijn eerste 5 weken verlof en zo ben ik thuis tot de tweede week van augustus.
Ja, wat doet een mens zoal hé tijdens al die tijd.
Wel om te beginnen ben ik achter mijne kleine snotter gereden en is ook mijn lief momenteel nog een weekje thuis.

Tot nu toe stonden er een paar uitstapjes op het menu en zoals gezegd reizen is leren hé.

Vandaag dacht ik eerst wat langer in mijne nest te blijven liggen, maar om 6u55 schoot ik daar plots wakker.

Omdat het in mijn bed eenrichtingsverkeer is, kon ik mij ook niet draaien of keren en ben dan maar opgestaan.

De warmwaterstralen van de douche deden de shampoo op mijn haar schuimen en binnen de kortste keren stond ik daar met een witte schuimpruik op.

Door te niezen had ik zelfs een zeepbel weten te blazen die ik zoals in mijn jonge jaren doorprikte.

Daar stond ik dan gelijk een waterkieken en voor de spiegel keek ik mij af en toe aan tijdens het afdrogen.

Amai, de jaren hebben hun best gedaan!

Het ontbreekt nog juist dat ze nu op de één of andere mailgroep een stelling zetten over bierbuiken en dan was ik mij morgen met mijn kleren aan.

Afgedroogd sprong ik in mijn kleren, hoewel dat springen ook al veel minder is.

Eens beneden gingen de rolluiken naar omhoog en de pc aan.

Terwijl de pc aan het opstarten was liep ik naar buiten en dat is de tijd dat ik kijk welk weer het is en dat ik de beesten eten geef.

De poes kwam daar als eerste tegen mijn been wrijven en omdat ze aan het ruiven is, hing er bijna meer haar op mijn broek dan op haar lijf ppfffff.

De geiten stonden te bleiten, de haan te kraaien de kiekens te kakelen en sommige kanaries te fluiten terwijl de hond weet dat hij niet moet blaffen als er niemand anders dan ik in de tuin loop.

Soms verklaren ze mij zot omdat ik tegen mijn beesten spreek, maar ik kan daar ook niet aandoen dat ik ze versta en dat ze mij antwoorden hé.

Toen iedereen zijn ontbijt had gekregen kon ik mij voor de computer nestelen en beginnen schrijven.

Och…laat het mij eens over onze uitstappen hebben.

Zaterdag nog naar de hoge venen en daarna verder naar Duitsland om er de geur van de “schnitzels” op te snuiven.

Gisteren naar de rommelmarkt in Brugge en daarna verder naar de havenfeesten in Zeebrugge.

De hoge venen had ik lange tijd geleden gedaan en in feite was ik al vergeten hoe mooi de streek er is en wat voor prachtige wandelingen men er kan doen.

Over plankenpaden loopt men door het veengebied waar de hagedissen voor je voeten springen.

Het veengras krijgt door de lichtinval van de zon heldergroen over grijs naar blauwe kleuren.

Op ritme van de wind wuift het je na op het ganse traject en af en toe zie je ook de restanten van de branden die er ooit waren.

Dennen kaalgebrand of tot op de grond afgebrand.

Een groeiproces dat terug voor jaren moet worden hervat.

Tussen het hoge veengras hoor je de waterloopjes stromen, afgewisseld door de zang van één of andere vink.

Kilometers aan een stuk wandel je door een glooiend landschap waar je plots voor een sparrenbos staat en iets later terug zicht hebt over de bossen tot kilometers ver.

Op sommige plaatsen kruisen de paden zich, en het is welbekend dat men niet de eerste zou zijn die hier verloren loopt.

Daarom staan er op de kruising wegwijzers om de wandelaar te gidsen.

Baraque michel, signal de Botrange en Eupen 20km stonden er op ons pad aangegeven.

Zo konden we onze wandeling indelen dat we na een grote lus van een paar kilometers te hebben gemaakt terug aan de wagen stonden.

Zelfs tijdens het rijden genoten we van het landschap en iets later reden we de Duitse grens over.

Zo kwamen we in Monschau aan en slenterend door de kleine straatjes ontdekten we welk mooi dorpje of stadje het wel was.

De typische Duitse bouw met een kabbelend riviertje die hard stromend tussen de huizen zijn weg vervolgde.

Zon en schaduw gaven ons een gratis lichtspel en door het feeërieke van het romantische stadje stonden we plots midden hartje zomer voor een huis met kerstversiering.

Het was een winkel waar men het ganse jaar door kerstversiering verkoopt en ik moet zeggen dat het prachtig was.

Drie of vier verdiepen waren omgetoverd tot een zomerse kerst.

Terug buiten begonnen de magen te knagen en dus was het tijd om een snack te bestellen en kon ik nog eens mijn beste Duits bovenhalen hé.

Blijkbaar passen ze de menukaart aan volgens de toeristen en toen wij daar aankwamen stonden er toch wel frieten op zekers!

-Euh..gutendach fraulaain ich wollen geiren aaine grösse pack frietkartoffelen mit aaine serieuse kwak mayonaise und nicht tefiel saltz bitte.

Die madam had dat daar direct verstaan en binnen de korste keren stond mijne kleine snotter daar met een pak friet in zijn handen.

Omdat mijn lief ook een beetje aan het regime is wou ze liever iets anders eten en dus stapten we iets verder een snack binnen waar ze kebab verkochten.

Jawadde, het waren dan nog echte Turken waarvan de vrouw des huizes in Turkse klederdracht achter de oven stond.

Awel dat is een ander paar mouwen als ge in het Duits aan een Turk moet vertellen wat ge wilt eten hoor!

-Euh…gutendag haben zich aaine grösse pistolé mit kebab und von die sause die nar luuk smekt?

Und als zie toch bezig zaait können zich dan auch was légumen tüssen das fleis zwieren bitte?

Awel ge gaat mij niet geloven maar ook dienen mens had mij van den eerste keer begrepen!

Mijn lief kreeg daar een lekker gevuld warm broodje en zo stonden liepen lief en snotter te smullen door de straat, terwijl ikzelf nog opzoek was naar iets om te eten.

Wat verder kwamen we aan een chinees, maar daar durfde ik echt mijn Duits-Chinees niet boven te halen en besloot dan maar om mijne regime verder te zetten.

We hadden een leuke dag gehad en na 2u30 stonden we terug in Deftinge.

Het is zeker een streek waar we teruggaan, maar eerst zou het nog richting kust gaan en dat is dan weer een ander verhaal.

Groetjes chauffeurke

Bijna verkiezingen

Toen ik een paar dagen geleden mijn rolluik optrok, was ik wreed verschoten, want ik dacht dat er daar ene in mijnen hof stond.
Maar ’t was potverdekke een affiche van de verkiezingen dat tegen mijn raam gevlogen was.
Ja, ik had het moeten weten, de verkiezingen zijn in aantocht.
Ik vind dat altijd wreed plezant, want meestal komen de verkiezingen op momenten waar ik weinig inspiratie heb, en dat is altijd een welgekomen hulp hé.
’t Is nog geen jaar geleden dat er mij ooit een paar politiekers vroegen:
-Chauffeurke, ge gaat toch eens iets schrijven over de verkiezingen hé?
Maar nu de verkiezingen voor de deur staan, is er mij al ene komen vragen om wat op te passen met mijn schrijfsels.
Hij noemde wel geen partij en ook geen naam, dus veronderstel ik dat het over hem zelf ging.
Er had mij zelfs al iemand gezegd, dat plakken of schrijven op de borden van de verkiezingen strafbaar is.
Nee nee, wees gerust, ik ga daar de foto van mijn plechtige communie niet tussen plakken zenne.
Allé, op 8 oktober mogen we weer ons potlood scherpen en onze gom in onze broekzak steken, om ons daar een ogenblik te gaan bezinnen tussen drie muren en een gordijn.
Het is een dag waar de mensen elkaar nog eens ontmoeten met de glimlach.
En als ge dan vraagt voor wie ze gestemd hebben, dan zeggen ze meestal “voor de goeie”.
Ja, als iedereen voor de “goeie” stemt, dan moet er toch maar één partij zijn, want ze stemmen blijkbaar allemaal voor dezelfde.
Maar nee, in Lierde moet daar een beetje ambiance bij zijn, en daarmee maken ze meer dan één lijst hé.
’t Is ook best om de spanning er een beetje in te houden, want als ge den uitslag op voorhand weet is er het plezier ook af hé.
Ik moet wel zeggen dat Lierde zijn best doet om het de kiezer makkelijk te maken.
Om wat plaats te winnen op de stembrieven, waren sommige partijen zodanig naar elkaar opgeschoven, dat ze op den duur van twee partijen er één konden maken.
De CD&V en de VLD zaten al op elkanders schoot, en ook de sp.a zat op een groene wei.
Maar nu waren ze zodanig opgeschoven, dat er daar vanonder op die kieslijst nog een gans gat open was.
Daarmee konden ze nog een partij bijmaken hé.
Ze vonden niet direct een naam voor die partij, en daarmee hebben ze dat gewoon de derde partij genoemd.
Het komt er vooral op aan, om dat allemaal aan de gewone mens uitgelegd te krijgen.
Het is splitsen, kartelvormen en kleuren mengen.
Om nog maar te zwijgen over het programma van de partijen.
Laatst hoorde ik dat het programma van de derde partij niet links of niet rechts was, maar rechtdoor.
Ja, en de centrumpartij is volgens mij ook niet links of niet rechts.
Of zou het kunnen dat je op de centrumpartij maar juist mag stemmen als je in het centrum van de gemeente woont?
Ja, als je zo een beetje met politiek bezig bent, dan versta je ook hun taal hé.
Of beter gezegd de taal van uw partij.
Maar als ge van politiek gene choco gegeten hebt, dan is dat een ander paar mouwen zenne.
Opgelet, ze doen allemaal wreed hun best, om het ons rond de verkiezingen duidelijk te maken hé.
Zo heeft de sp.a een enquête laten uitvoeren, om het gedacht te kennen van de Lierdenaar.
35 vragen moest ik invullen om te weten welk Lierde ik zou willen.
Vraag 12 was bv: Bij het groenonderhoud in de wijken moeten laaggeschoolden de kans krijgen ervaring op te doen.
Euh…die vraag stond daar peis ik tussen op aanvraag van de groenen, want ik ken laaggeschoolden die veel meer kunnen dan distels planten zenne.
Vraag 13 was: Bent u tevreden over de lokale politie?
Wel, moest ik niet geflitst geweest zijn, dan had ik daar waarschijnlijk ja op geantwoord.
Vraag 29: moeten er meer zitbanken komen in Lierde?
Euh…hier beneden staan er vier spiksplinternieuwe, maar wat er zou moeten komen, is volk om er op te zitten.
Pas op, ik vind het wel goed dat de mening eens gevraagd wordt van de gewone burger.
Het is tenslotte hij die moet gaan kiezen hé.
De kiezers zijn in feite zoals de politiekers hé, ge hebt daar verschillende soorten tussen.
Allé, neem nu deze die tegen hun goesting gaan stemmen, die mannen zijn meestal op twee minuten uit dat kot.
Den tijd van hun broek op te trekken, en weer naar buiten te stappen.
Dan hebt ge nog de kiezer die zelf op de lijst staat, en den dienen is ook maar een minuut binnen, want meestal weet hij voor wie hij zal stemmen.
Ge hebt ook de kiezer die voor een partij of voor een programma gekomen is, en met den dienen hebben ze ook niet teveel werk.
Maar dan hebt ge van die charels, die zes jaar tijd gehad hebben om na te denken, maar die het den dag zelf vergeten zijn voor wie ze moeten stemmen, en dat kan wat langer duren.
Och…het is zoals mee alles, we kunnen er eens mee lachen hé.
De politiek is altijd iets die een lach of een vraag tovert, maar die ook vaak aan kritiek onderworpen is.
Vroeger kwamen die mannen nog eens aan uw deur, en kreeg je een sleutelhanger of een potlood met de naam van de kandidaat of de partij op, om u te herinneren voor wie ge moest stemmen.
Vandaag plakken ze hun foto of hun naam op een bord, en zelfs dat zie ik op bepaalde plaatsen nog leeg.
In een weide zag ik zelfs een koe, een foto van een bord trekken.
Ja, waar gaan we naartoe, als zelfs een koe geen respect meer heeft voor groen.
Ja ja, ’t is niet simpel om den dag van vandaag in de politiek te stappen!
Weet ge wat ik denk, voor men de verkiezingen wint, moet men eerst de kiezer winnen.
Volgens mij kan dat door zaken naar voor te brengen die de kiezer aanbelangen, en deze te verwoorden in volkstaal.
Geef ons geen gekibbel, maar een Lierde op maat.
Voor de kiezer is het niet de plaats van de politieker die telt, maar wel de plaats dat de kiezer zelf krijgt in zijn Lierde.
Naar het schijnt zijn er in Lierde meer dan 5000 kiesgerechtigden.
Voor iedereen goed doen is maar een droom, maar dat de politiek kan samenwerken, door en voor de Lierdenaar, dat moet realiteit kunnen worden.
De politieke potloden zijn geslepen, en daarom wens ik sportief, veel succes aan het adres van elke partij.

Groetjes chauffeurke