Hello evrybody,

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

1985

Ik had gehoopt dat het jaar zich zou inzetten met een zachte winter, om vrouw en kind van de koude te sparen.

Maar het was alsof de ijsduivels zich ermee bemoeid hadden.

Het vroor dit jaar dat het kraakte.

De thermometer gaf op bepaalde dagen -16 aan.

De vijvers lagen er bevroren bij en voor een schaatser was het een prachtig winterlandschap.

Maar voor mijn gezin was het een koelte die zelfs onze liefde zou overwinnen.

Mijn vrouw vetrok bij haar moeder met kind en financiën, en chauffeurke bleef verweesd achter.

Daar waar ik dacht dat mijn vrouw voor de koude gevlucht was, bleek er plots heel wat meer aan de hand.

De liefde die we met twee ja woorden hadden bezegeld, bleek plots in een ruzie te ontaarden waar zelfs de beste isolatie van het huis niets had uitgehaald.

Telkens toen er moest gepraat worden, waren het hoogoplopende ruzies.

Ik zag mijne zoon opgroeien met tranen in de ogen.

Ik zag onze liefde verloren gaan door ons egoïsme .

We dachten dat we volwassen waren, en dat we onze beslissingen in de hand hadden.

Om een lang verhaal kort te houden, na lange ruzie’s werd er beslist om de scheiding aan te gaan.

Ik bleef alleen achter in mijne ijskelder, en onderging de kilte van liefde en natuur.

Terwijl de thermometer onder nul bleef wijzen, wist ik nu dat ook in bed de warme waterkruik voor mij alleen zou zijn.

Zoals het trouwfeest, drong ook het begrip scheiding niet echt tot me door.

De winter zou voorbijgaan en vrouw en kind zouden wel weerkomen.

Maar nee!!!

Het was ook in die winter van 85 dat er terug over de Elfstedentocht werd gepraat.

Om mijn gedachten te verzetten gingen we met vrienden buiten schaatsen.

We hadden het vroeger al wel gedaan, en het was telkens een avontuur.

Buiten de schaatsen aantrekken, en de koude trotseren.

We trokken soms ons ijshockeypak aan, en speelden een wedstrijd op bevroren plassen.

Maar ook de snelschaatsen trok ik af en toe aan om rondjes op het meer te rijden.

Het was een totaal ander gevoel dan op een ijsbaan schaatsen.

Het ijs lag er hard en er was geen ijswagen om het effen te maken.

De plassen lagen erbij met spleten en ingevroren takken en afval.

Maar de vriesperiode zou niet blijven duren, en dus was het profiteren zoveel we konden.

Van s’morgens tot laat s’avonds gleden we over het ijs.

Op tv hoorden we van wedstrijden die werden gehouden op kanalen en meren.

Maar wat de meeste aandacht trok was de Elfstedentocht.

Een tocht van 200km die maar kan doorgaan bij extreme temperaturen.

En waar de verbinding tussen de elf steden gegarandeerd was.

En plots melden ze dat de Elfstedentocht gereden wordt.

Op een paar dagen tijd zet het elfstedencircus zich in gang.

En voor je het weet is hij gereden.

Het was van 1963 geleden dat er nog schaatsers de elf steden verbonden hadden door een wedstrijd.

Ik zat er naar uit te kijken zonder echt te weten wat het inhield.

Op 21 februari 1985 was het dan zover.

Ik was s’morgens extra vroeg opgestaan want alles werd op tv uitgegeven.

Terwijl ik wist dat ik straks naar het werk moest vertrekken, had ik liever aan de start in Leeuwarden gestaan.

Het was iets dat nog ontbrak op mijn schaatspalmares.

Toen ik in de namiddag terug thuis was, keek ik naar de beelden van de wedstrijd.

De eersten waren al aangekomen, met als overwinnaar Evert Van Benthem.

Een doodgewone boer uit St-Jansklooster.

Maar het was vooral het avontuur van de vrijetijdsrijders die me aansprak.

Ze schaatsten alsof hun leven ervan afhing.

En bij sommige was dat ook zo.

Na de wedstrijd werd niet alleen het Elfstedenkruisje uitgereikt, maar werden ook ledematen afgezet zoals vingers en tenen.

Het waren schaatsers die plots avonturiers waren geworden.

200km in ijzige koude en op slecht ijs.

200km afzien!

Toen ik het op tv zag waande ik mij al ter plaatse, en ik zwoor bij mezelf dat ik de volgende tocht ook in Leeuwarden zou staan.

Zonder te weten of hij ooit nog zou doorgaan tijdens mijn levensjaren.

Ondertussen stond ik opgesteld in het ijshockeyteam van Brussels, en dat verzette mijn gedachten.

Hoewel de scheiding me bleef achtervolgen.

Het was plots terug alleen zijn, en ik begon me vragen te stellen waar ik een fout had gemaakt.

Ik zag mijn zoon nog amper en zat met schuldgevoelens.

Er werden notarissen en advocaten bijgehaald.

De scheiding was niet alleen de ophef van onze liefde geworden, maar ook een gevecht voor een oneerlijke verdeling.

Mijn vrouw was vertrokken en woonde bij haar ouders met mijn zoon.

Het enige contact dat ik had was het doorsturen van de geldelijke betalingen.

Van haar advocaat kreeg ik een brief waar het bedrag stond dat ik de komende jaren volgens haar zou moeten betalen.

30.000bfr!

Ja als ge zelf maar 46.000 bfr verdiend waarvan ge er 12.000 als huishuur moet betalen en 19.000bfr om de twee maand voor die elektrieke chauffage die ik nog voor haar had laten instaleren, dan begint ne mens ne keer na te denken hé.

Maar volgens de advocaten en de Notaris zou alles wel in orde komen.

Op een dag kwamen ze alles opschrijven voor de verdeling.

Om ruzie te vermijden zou  ze de verhuis doen terwijl ik op stage was met de sportclub.

Dat leek me geen slecht gedacht, omdat je best tijdens de verhuis zo min mogelijk tijd kunt verliezen hé.

Ik vertrok op stage met de leerlingen van de club, en was al met de scheiding in het achterhoofd met een wrang gevoel op de bus gestapt.

Ik zat er in feite met de kinderen van een ander richting Italië, terwijl mijne zoon van amper een paar jaar waarschijnlijk de verhuis van zijn moeder zou meemaken.

Het was een week trainen, wandelen, schaatsen, skiën, lopen en gewichtstraining.

In feite stapte ik voor de terugtocht doodmoe op de bus.

Toen we weer in België waren, kreeg ik een knagend gevoel!

Ik zou bij mij binnenstappen, en den overschot van de verdeling vinden.

Vrouw en kind zouden verdwenen zijn, en er zouden maar 6 borden in de kast staan in plaats van 12.
6 koffielepels in plaats van 12.

De tv zou verdwenen zijn, en in de kleerkast zou ik lege kapstokken vinden naast mijn kleren.

In feite zo had het moeten zijn, want het bleek anders uit te draaien toen ik bij thuiskomst de deur opende.

Ik draaide de deur van de veranda open langs waar ik altijd naar binnen ging, en keek eerst verbaasd, dan versuft en daarna verslagen voor mij.

Tranen namen de plaats in van mijn heldere blik, en mijn gemoed werd van verslagen omgetoverd naar woede.

Mijn vrouw was inderdaad vertrokken, maar ze had het niet kunnen laten van haar stempel na te laten.

Alles was verdwenen, en wat er nog stond was in stukken geslagen.

Zelfs ruiten waren ingeslagen, kasten vernield en zoveel meer.

Waarschijnlijk had ze dat niet alleen gedaan, want er zaten hele zware stukken tussen.

In mijn woede had ik naar mijn ouders gebeld met de woorden dat ik haar wel zou weten te vinden.

Maar mijn moeder ocharme had al zoveel last, en dan kwam ik nog eens met mijn problemen op de proppen.

Mijn ouders hadden voor alle zekerheid de rijkswacht van de gemeente opgebeld om een kijkje te komen nemen.

Maar toen ze met blauw licht voor het huis gingen parkeren dacht ik dat mijn ex ze had gestuurd om de vernieling in mijn schoenen te schuiven.

Ja, een mens gaat op dat ogenblik door het lint en begint van alles te denken en zich in te beelden.

Toen ze kwamen bellen had ik dan maar alle deuren op slot gedaan, en gezegd dat er niemand binnen kwam.

Na een lange tijd te hebben onderhandeld, kreeg ik dan toch te horen dat ze via mijn ouders waren opgebeld.

Ik liet ze dan maar huilend binnen, en terwijl één zich over mij ontfermde, ging de andere een kijkje nemen tussen de vernielingen.

Zelfs de rijkswachter kon zijn ogen niet geloven, en ging uit veiligheid naar de kelder om te zien of gas en elektriciteit niet moest afgesloten worden, want zelfs de warmwaterboiler was uit de muur getrokken.

Maar ze wisten mij te vertellen dat als er een huwelijkscontract was geen enkel probleem was.

Ik wist hun zelfs te vertellen dat de notaris een papier had waar de ganse verdeling stond opgeschreven.

Ze spraken mij moed in, en gaven mij de raad ergens anders te gaan logeren.

Ja, zelfs de slaapkamer was onbewoonbaar verklaard.

Bij wie moest ik gaan?

Bij mijn ouders?

Bij vrienden?

Het zijn zo van die momenten waar je iedereen nodig hebt, en waar je anderzijds niemand wil zien.

Iets later kreeg ik al te horen van de advocaat dat er geen diefstal bestaat onder gehuwden, en vermits we nog niet gescheiden waren dat ze niets kon weerlegd worden.

Ik zou na de scheiding wel mijn deel en de schade kunnen opvorderen.

Awel merci, en zeggen dat ik 18000fr betaald had voor de verdeling te laten acteren!

Het leven had een andere wending genomen, en ik wou zo graag mijn zoontje zien.

Na enige tijd kregen we een schikking waar ik hem elke zaterdag mocht gaan halen om 18 tot de zondag 18u.

We waren gelukkig toen we elkaar zagen, maar verre van gelukkig in ons dagelijks leven.

Hij miste waarschijnlijk zijn vader en ik miste mijn enige zoon.

Ja, ’t leven had zich ook met zijne moeilijke kant aangeboden bij mij.

Maar het leven ging door, en het was nu vechten om zo vlug mogelijk de scheiding achter de rug te hebben.

Ondertussen ging het dagelijkse leven ook door.

Op de werkvloer had ik veel steun, en er was een zeer goede sfeer.

Hoewel het niet tot alle collega’s doordrong wat een scheiding met kind was, kreeg ik van anderen veel steun.

Maar ’s avonds was het aankomen in een leeg huis.

Hoewel, volledig leeg was mijn huis nu ook weer niet, vermits ik nog steeds mijn varken als logé had.

Ja, daar waar er vroeger al eens een woord viel, was ook dat nu verdwenen.

Geen woorden meer, maar ook geen meubels of andere zaken die mij het leven moesten levenswaardig maken.

Ik had niets meer, en leefde als een clochard in het huis.

Potten en pannen die ik gekregen had, en in het begin sliep ik op een luchtmatras die de scheiding moest zijn tussen mijn lichaam en de koude grond van de kamer.

Ik had een paar dagen waar ik het allemaal niet meer zag zitten, en dacht bij mezelf dat het misschien beter zou zijn een einde te maken aan de sleur.

Maar mijn moeder wist me steeds moed in te spreken, en na enige tijd werd het cynische op mijn werk omgezet in zelfspot.

Maar in mijn lichaam was nog steeds de woede en het onbegrip aan het koken.

Ik reageerde dit dan maar af in de sport.

Ik moest nu voor niemand meer thuis zijn, en ik dreef dan maar de trainingsuren op.

Op wedstrijden kwam het er niet meer op aan van deel te nemen, ik moest op het podium staan of mijn dag was niet gelukt.

Zo hadden we de strenge winter van 85 en op vele plassen, vooral in Nederland werden snelschaatswedstrijden georganiseerd.

Met vrienden trokken we naar die wedstrijden, maar we waren niet de enige en hadden al snel door dat de Nederlanders een beentje voor hadden op natuurijs.
Maar het was vooral op lange afstanden dat ze hun mannetje konden staan.

Er waren ook sprintwedstrijden, en dat lag ons meer.

Een korte afstand, waar het lichaam gestuurd door de woede van mijn scheiding me vaak op het podium bracht.

Sommige sprintnummers (zeer korte) reden we soms op ijshockeyschaatsen.
Het was dan ook soms een reden om ons van het podium te weren omdat we niet reglementaire schaatsen hadden gebruikt.

Hoewel in het blaadje dat we kregen nergens vermeld stond welke schaatsen we mochten onder onze voeten binden.

Het was ook maar na deelname dat er ons werd op gewezen.

Maar sportief konden we ons daar bij neerleggen, en het was vooral genieten van de prachtige dagen dat we konden doorbrengen op het ijs in volle natuur.

Het vroor dat het kraakte, en ook bij mij thuis liet dat zich gevoelen.

De koude overmeesterde alles wat niet aan deze extreme temperaturen gewoon was.

Sommige leidingen waren thuis al stuk gevroren, en in de slaapkamer stond het ijs op de binnenzijde van de ramen.

Ja, ik was de Eskimo geworden van ons vlaamse landje.

Maar het was niet alles waar de koude vat op had.

‘s Avonds als ik thuiskwam was het koken voor mij en mijn varken.

Het waren wel twee verschillende kommen, maar de inhoud was soms dezelfde.

Aardappelen in de pel, en stiekem had ik in het begin ook eens van het meel geproefd voor mijn varken.

Iets wat ik nog niet zo slecht vond.

Het was een dagelijks ritueel geworden.

Ik kookte en bracht dan het eten naar “Markies Leon Charles”

Ja, “ Markies Leon Charles” was de naam dat ik aan mijn varken gegeven had.

Ik had altijd al gevonden dat da beestje iets van adel had.

Als ik in de stal het licht ging aansteken van mijn varken zijn kot, hoorde ik het geknor om mij te verwelkomen.

Het was dan sleuren met pataten en water, maar soms kreeg mijn varken ook melk of andere zaken.

Ja, ik vond dat ik dat beestje het beste mocht geven, want het zou toch zijn om later zelfs op te eten.

Hoewel ik hier nu alleen met mijn varken zat, was het ook het enige contact dat ik hier nog had.

Tijdens het eten opdienen liepen we wat te knorren tegen elkaar, en het kwam met zijne snuit tegen mijn been duwen, terwijl haar blinkende oogjes mij vragend aankeek.

Op een dag was de thermometer nog een paar graden gezakt en wat nog niet te prooi van ijs en wind was gevallen zou zeker nu gebeuren.

Mijn badkamer die naast de stal stond, was ook onbruikbaar geworden, want de lavabo was gewoon uit de muur gevroren.

Op het werk kwam ik dan met al die verhalen af, en tussen mijn afzien werd er ook heel wat mee gelachen.

Maar mijn miserie was blijkbaar nog niet ten einde!

Op een dag kwam ik thuis en zette me direct aan de kook om het innerlijke van man en varken te verwarmen.

Ik ging met mijn potten naar de lichtschakelaar om het licht in het kot van mijne Markies Leon Charles te doen branden, maar ik kreeg geen geknor te horen.

Misschien was Leon wel kwaad omdat hij niet in huis mocht slapen bij mij.

Maar ja, ’t was er al niet veel warmer, want in mijn slaapkamer stond de thermometer op -6.

Buiten was het nog wel enkele graden kouder maar daar zouden we toch niet van wakker liggen zekerst!

Ik liep naar de deur van het varkenskot en zette de kommen in de sneeuw om de deur te openen.

De warme kommen sisten en deden de sneeuw smelten, terwijl ik de bevroren grendel probeerde te openen.

Ik wrong de deur open, en daar stond mijn varken.

Euh…..staan was een groot woord, laat ons zeggen dat het onbeweeglijk tegen de muur stond.

Het was niet van zijn gewoonte om mij te begroeten met zijne krulstaart, normaal stond het varken met zijn snuit tegen de deur.

Maar al vlug zag ik dat er iets niet pluis was.

Ik duwde met mijn laars tegen het varken zijn gat, en Markies Leon Charles valt daar toch wel met zijn poten omhoog zekerst!!

Amai azo verschoten dat ik was.

Ik stond perplex, verweesd en triestig tezelvertijd.

Mijn varken was gewoon bevroren.

Ik voelde aan het roze lijf, maar het was stijf bevroren.

Ik liep naar de telefoon om naar een collega te bellen, en te vragen wat ik nu moest doen.

Ja, ge kweekt een varken om het in den diepvriezer te steken, en het is al bevroren voor ge het geslacht hebt.

Mijne collega wist mij te zeggen dat ik het varken moest doen bloeden om het vlees te kunnen behouden.

Ik was dan maar met een groot mes naar het kot gelopen, en stond daar met een traan naar het roze beestje te kijken.

Maar zelfs mijn mes zou geen wonderen doen bij een bevroren varken.

Nee ik had het beest dat bijna 70 kg woog verloren.

Er zat niets anders op dan het dier te verwijderen.

Nu zat ik hier schoon!

Mijn vrouw en kind weg, en nu mijn varken ook dood.

Ik wist zelfs niet dat een varken niet tegen de koude kon.

Ik nam dan maar de beslissing om het waardig in de tuin te begraven.

Maar dat was ook misrekend, want met zo’n vriesweer moet ge eens proberen een schop in de grond te steken.

Ik besloot dan maar om Markies Leon Charles  in een deken te rollen en het onder de sneeuw te leggen tot de dooi zijn intrede deed.

Maar toen de dooi zijn intrede deed, smolt de sneeuw zeer vlug terwijl ik nog niet echt de kans had om een put te graven die diep genoeg was!

Potverdekke!!

Ik moest vooral zien dat mijn buren het deken met het lijk niet zouden zien.

Ja, zij wisten zelfs niet dat mijn vrouw voorgoed vertrokken was.

Wie weet wat voor gedachten ze zouden krijgen.

Ze zagen nergens mijn vrouw meer, en plots komt er daar een deken met een lijk van onder nen hoop sneeuw!

Op een dag was het dan zover, ik groef een diepe put en als het donker was voerde ik met de kruiwagen mijn varken naar zijn laatste rustplaats.

Nu was ik gans alleen, geen woorden meer en ook geen geknor meer.

Ondertussen was het goed de data in het oog houden voor de afspraak op het gerechtshof van Oudenaarde voor de scheiding.

Toen ik daar in de gang kwam, had ik al vlug begrepen dat ik niet de enige was die ging scheiden.

Amai mijne frak, er stond hier meer volk voor mij dan bij den beenhouwer op nen drukke zaterdagmorgen.

We zaten op een houten bank te wachten tot onze namen werden afgeroepen.

We stapten dan binnen bij de rechter, die het waarschijnlijk ook meer dan beu was om een ganse morgen dezelfde vragen te moeten stellen.

Na het ja woord op de vraag of we nog steeds besloten waren uit elkaar te gaan, mochten we zijne winkel verlaten en aan de kassa paseren achter ons bewijs dat we langsgekomen waren.

Zo moesten we drie maal verschijnen.

Ondertussen hadden mijn ouders mij voorgesteld om terug naar Brussel te gaan wonen in één van hun appartementen.

Ik zou terug onder de mensen zijn, en veel dichter bij mijn werk en de ijsbaan.

Maar hoewel ik wist dat ik de koude achter mij zou laten, was het terugkeren naar de stad .

Ik was veel liever op den boerenbuiten, maar ik had niet veel keus.

En ik kon het aanbod en de hulp niet weigeren in de situatie waar ik mij bevond.

Ik moest terug een stap doen naar het normale leven, en het leven van luxelandloper achter mij laten.

Ja, luxelandloper omdat ik een dak boven mijn hoofd had.

Maar dat was dan ook ver alles wat er mij nog overbleef in dat jaar.

Maar ik zou mij herpakken en terug iemand worden in onze maatschappij.

Het jaar 85 was er ééntje om vlug te vergeten, en het was dan ook hopen op een beter 1986.

Groetjes chauffeurke