Dag 1 Deftinge – Saint-Francois-Longchampxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Na een slechte en korte nacht was het om drie uur opstaan geblazen en kon onze jaarlijkse vakantie eindelijk beginnen.

Op vrijdag 24 juli hadden we pak en zak gepakt en ook de wagen geladen.

Het is telkens een zenuwachtige bedoening en toch kijken we er elk jaar naar uit.

Van uit de keuken wordt er naar de badkamer geroepen van “hebt ge dat niet vergeten” en “hebben we de papieren mee” en “moeten we de friteuse niet meenemen” en, en ….

Elk jaar opnieuw gaan we minder meenemen en elk jaar opnieuw stel ik me bij het laden de vraag of ik beter geen grotere wagen zou kopen.

Om 3uur loopt de wekker af en is het startschot gegeven richting Frankrijk en meer bepaald Saint-Francois-Longchamp een bergdorpje gelegen op 1650m hoogte  en volgens de brochure gelegen op de col de la Madeleine die beter bekend is in het wielermilieu.

Normaal gezien trekken we al jaren naar dezelfde plaats maar dit jaar was alles al volgeboekt en boekten we “residence du mont blanc”.

In feite was dat mijn eerste vergissing omdat ik dacht dat alles wat met de Mont Blanc te maken had ook daadwerkelijk in de omgeving lag en dus aan de voet van de Mont Blanc in “Chamonix” maar eens terug thuis zag ik al vlug mijn vergissing in toen mijn lief mij de vraag stelde of ik toch nog iets op de kop had kunnen tikken.

-En bolleke hebt ge nog iets kunnen reserveren?

-Ja ja, we gaan naar de Mont Blanc.

-Ha, naar Chamonix?

-Euh ja zekerst wacht ik zal eens kijken op het papier,ha hier staat het “residence du Mont Blanc”

-Och dat gaat tof zijn zo aan de voet van de hoogste berg van Europa.

-Euh…maar wacht eens ik zie hier nergens Chamonix vermeld staan.

-Hoe?

-Euh…nee, de residentie noemt zo maar…

-Zeg manneken ’t zal toch weer geen waar zijn zekerst want u kennende, laat mij eens kijken.

-Euh…

-Maar kieken…residentie “Mont Blanc” ligt in Saint-Francois-Longchamp!

-Euh…dat zal daar dan dicht tegen liggen zekerst!

Toen we op de kaart van Frankrijk gingen kijken zagen we rond de Mont Blanc geen Saint-Francois liggen en moesten we al 120 km verder kijken om het bergdorpje te vinden.

Ja lap…nu stonden we daar schoon.

Maar bon zoals met al mijn avontuurlijke vergissingen zouden we er ook hier het beste van maken.

Het zou alvast een goedkope vakantie worden want we betaalden 370€ voor twee weken.

Ja, u leest het goed, voor twee weken en dat deed bij mij een beetje de schrik naar boven komen dat we of in de aap zouden gelogeerd zijn of in een boerendorp waar vijf huizen stonden.

De reis verliep vlot en het was pas in de laatste kilometers dat ik me nog van weg vergiste terwijl ik de weg al 20 jaar had afgelegd.

Maar geen probleem want het waren mooie kilometers langs schilderachtige dorpjes.

Na meer dan 930 km zagen we eindelijk het bordje staan naar Saint-Francois-Longchamp en dat was tevens de beklimming van de Col de La Madeleine.

Kronkelende wegen die ons van “La Chambre” (en dan bedoelen ze niet de kamer van volksvertegenwoordigers) van 450m boven de zeespiegel naar 1650m hoogte zouden brengen.

Mijn lief versteef  bij elke bocht en telkens er ons een auto voorbij moest in tegenovergestelde richting sloot ze de ogen om met een ongekende kracht mijn armleuning af te breken.

Ja, als ge u wilt ontspannen moet ge eerst wat gespannen zijn en dus was ze goed bezig.

Na bijna een half uur klimmen zagen we voor ons het vakantieoord opdoemen en het leek op het eerste zicht best mee te vallen.

Maar omdat onze reizen steeds een avontuurlijk en vaak ongewild tintje hebben wou het toch wel lukken zekerst dat ze “residence Mont Blanc” in “residence les 4 vallées” hadden omgedoopt.

Maar bon, wie zoekt die vindt en zo kwamen we eindelijk op het goede adres terecht en begaven we ons naar de balie van het vakantieoord.

-Bonjour monsieur.

-Bonzour madam je viens en vacances avec ma fiancé et mon jongste snotter.

-Ha, vous étes Belge ?

Ongelooflijk hoe die mannen u direct herkennen hé.

We kregen de sleutels en eens we de deur van het appartement openden was het een hele opluchting en viel de stress van mijn schouders.

Veel beter dan ik had verwacht en dus waren we niet verplicht van te kamperen.

Mijn lief begon met alle kasten open te trekken terwijl mijn zoon en ik de wagen begonnen uit te laden.

Na een uurtje was de klus geklaard en daar stonden we op ons terras met uitzicht op een paar bergen waarvan één nog een wit deken van sneeuw droeg en de anderen als een grijs en groen gebit getand boven het dal uittoornden.

Het was tijd om het dorp even te verkennen en het viel ons al vlug op dat onze weinig getrainde spieren het hier zwaar te verduren zouden krijgen in een dorp waar ze geen vlakke wegen kennen.

Naar de bakker was het eerst dalen en dan terug klimmen en ook voor een fles wijn of de krant zou het dalen en klimmen worden.

Om nog maar te zwijgen dat de wandelingen meestal nog andere koek zijn langs paadjes waar Jezus pas de dag ervoor langs geweest is om het gras plat te trappelen.

We ontdekten de winkeltjes en we waren nog geen uur ter plaatse of we vonden toch al een winkel waar ik blijkbaar goedkoop aan een paar ski’s zou geraken voor de volgende vakantie die in de winter zou gepland zijn.

Wat ons opviel waren de vele fietsers die de Col de La Madeleine wilden temmen en vaak leek het andersom.

Bij elke pedaaltrap parelde bij mij het zweet op het voorhoofd, juist van die mannen te zien afzien.

Jawadde, ge moet er veel goesting voor hebben dachten we luidop terwijl sommigen zwalpend over de kronkelende wegen reden met gelaatsuitdrukkingen die alles vertelden.

Op onze verkenning gingen we ook even aankloppen bij de toeristische dienst en die mannen verkochten ons een kaart met alle mogelijke wandelingen in het gebied waarvan sommigen voor zeer geoefende wandelaars zouden blijken.

Ja, in het hooggebergte telt men niet per kilometer maar in uren en dat hangt dan vooral af van hoe snel je stapt want den dienen die de kaart ontworpen had was blijkbaar een goed wandelaar.

Buiten konden we nog even het weerbericht nalezen en ook daar waren we met ons gat in de boter gevallen want de zon zou ons de ganse week vergezellen.

Ons appartement lag volledig bovenaan het dorp en tegen dat we terug thuis waren hing onze tong al tot aan onze knieën en moesten de wandelingen in feite nog beginnen.

Maar bon “l’aventure c’est l’aventure” en dus zouden we na een lange rit vroeg in ons bed kruipen om de volgende morgen echt op verkenning te trekken.

De donkere nacht omhulde de bergen waar een halve maan knipoogde naar drie Belgen met een plattekaasvel en waar de sterren flikkerden om ons te verwelkomen.

Maar ja, eens in een ander bed is het soms moeilijk de slaap te vatten en als ge op 1650m hoogte logeert is het best van er niet uit te vallen hé.

Maar bon, we doken de nacht in op weg naar de volgende morgen.

Groetjes chauffeurke