Hier in Antwerpen is het vandaag moederdag , daarom een gedicht dat mijn dochter voor mij schreef op de leeftijd van 15 jaar .

.

Kinderen met Autisme worden ook wel eens elfjes genoemd .

    

Als je op de afbeelding klikt kom je op Herman zijn blog , in mijn rechterkolom staat een link waar je op zijn gedichten kunt stemmen .




    

.

.

                         Verhalen

 

 

Een vlinder fladdert over het gras,

een musje die drinkt aan een plas.

Een koe graast in de groene wei,

een hondje huppelt rond heel blij.

 

Dit tafereel zie ik smorgends elke dag,

als mijn hondje buitenspelen mag.

Genietend van de eerste zonnestralen,

denk ik voor julie aan nieuwe verhalen.

 

De ene dag begint met wat regen,

de andere dag met een zonnezegen.

Woorden komen dan bij mij binnen,

zodat ik aan een gedicht kan beginnen.

 

    big ietie


Bedankt mailmaatje

 

           

.




                             Vlinders kleuren.

Dartelend zwevend, spelend op de wind,

buikholte vullend die nieuwe liefde vindt,

 zijdeachtige vleugels, ontsponnen cocon,

vlinders kleuren waar de ontluiking begon.

©  Herman Coppens

 klik op mijn neus voor mijn internet publicaties.

.

.

Vlinders!                         

 

Ze vliegen in de tuinen,

in het bos en in de duinen,

je ziet ze overal vliegen

en op de bloemen wiegen.

 

Ze dansen in de warme lucht

en landen op een vrucht.

Ze vliegen zonder zorgen,

van de avond tot de morgen

                                                                 

Maar als ze vliegen in de nacht,

met hun mooie kleurenpracht,

weet ik dat ik droom van jou,

mijn liefste....waar ik zoveel van hou

       

©WilB.    

18 december 2001  

Vlinderlichte tederheid

Er zat een vlinder op mijn arm

onbeweeglijk bleef ik staan

en hield mijn adem in,

verrast en aangedaan

de tere vleugels trilden

zijdezacht en zo dichtbij

in prachtige kleuren

bijna.. een schilderij

ik bewoog en hij vloog weg

op zoek naar zijn maatjes

landde sierlijk in de struik

en snoepte van de blaadjes

vlinders dansen om me heen

met vlinderlichte tederheid,

in een tuin, vol geur en kleur,

van een ongekende schoonheid   

©WilB 4 sept. 2004

De ene dag ben ik opgewekt en blij ,
de andere kan niemand iets goed doen voor mij .
Als ik blij ben dan zing en spring ik in het rond
dan maak ik het gezellig even bond .
Maar ben ik triest of slecht gezind
dan kan zelfs een vrolijk kind
mij niet opbeuren en blijf ik soms dagen treuren .
Maar ach ja iedereen heeft zijn goede en slechte dagen .

                      Ann De Moor , 1988

 
Deze psp werd gemaakt door http://blog.seniorennet.be/kuiserke  waarvoor bedankt ,
neem ook eens een kijkje op haar blog , zeker de moeite waard . 

 

Het had niet gemogen.

Ik keek in jouw ogen.

Mijn hartje stond stil.

Het had niet gemogen.

Ze waren zo kil.

Ik keek naar je lippen.

Vurig en zacht.

Ik wou je wel kussen.

Dat had jij gedacht.

Jij keek in mijn ogen.

Teder en zacht.

Het had niet gemogen.

Maar ik had het verwacht.

We keken naar elkander.

Vol van verlangen.

Vergeten was die ander.

Door passie bevangen.

               Ann De Moor

Hier nog een gedichtje dat mijn dochter als kind schreef in het ziekenhuis:

Vechtend

Tegen de kolkende zee

Tegen de stroom in.

Vechtend

Tegen de draaiende wind

Wapperende haren

Vechtend

Voor een beetje zon

Hoop!


           Ann De Moor

Hier een versje van mijn dochter over hoe een kind zichzelf bang kan maken.

Angst.

De wind ruist door de straten.

Ik ben alleen gelaten.

De bliksem flitst door het huis.

Een griezelfilm op de buis.

De regen tikt tegen de ruit.

De wind die fluit.

Ik hoor gelach en gekreun.

Vanachter in het huis een dreun.

Overal is iets te horen.

Overal worden monsters geboren.

Eén zit er in de kast,

Een ander in de mast.

Eén kruipt er in de boom.

Oo, was dit maar een droom.

Ik hoor iets aan de deur,

Geritsel en gesleur.

Een man in een zwarte jas.

Stel je voor dat het dracula was.

Mijn hartje klopt snel.

Daar gaat de bel.

De deur gaat open,

…ik zal maar hopen…

“Hallo, wie is er daar ” ?

“ ’t Is niets m’n kleintje ,’ t is mama maar .”

Ann De Moor

Gedichten Ann De Moor

Vele van mijn trouwe bezoekers hebben al meermaals gevraagt wanneer mijn dochter nogeens gedichtjes schrijft . De gedichten van haar die ik tot hiertoe op mijn blog heb gezet zijn allemaal gedichtjes die zij schreef als kind en tiener en waren daarom ook in mijn bezit , maar de gedichten die ze als volwassen vrouw heeft geschreven lost ze niet .

Haar uitleg daarvoor is “ ze zijn te zwaarmoedig” ik denk eerder dat ze niet wil dat ik haar diepste zieleroersels lees .Zal toch nogmaals proberen er enkele los te krijgen .

Zo nu zijn jullie op de hoogte en laat ons hopen dat ze er een paar geeft ( want nu heeft ze mijn nieuwschierigheid natuurlijk geprikkeld .

.

                                      
Er komt nu voor een poos misschien
aan 't venster van je dagen
wat minder zon naar binnen  zien
dan je wel kan verdragen

maar met een glimlach die geneest
veel meer dan medicijnen ...
zal zij , terug van weg geweest ,
straks volop weer verschijnen .

                      Jos van der Veken

Ik lig er eenzaam en alleen ,

Het is namelijk voor mijn been .

Ik krijg natuurljk wel bezoek

En als ik me verveel lees ik een boek .

Hier is een T.V.

Dat valt dan wel mee .

De verpleegsters zijn heel lief

En nu eindig ik mijn brief .

Maar toch vind ik het niet fijn

Om in een ziekenhuis te zijn .

Maar nu ben ik wel iets vergeten dat mami heeft verteld

En daar ben ik erg goed mee gesteld .

“ Hierna mag ik naar huis

want dan is alles weer pluis .”

Maar toch vind ik het niet fijn

Om in het ziekenhuis te zijn .

Hierna ben ik weer op vrije voet ,

Dat geeft me weer wat moed .

Maar toch vind ik het niet fijn

Om in een ziekenhuis te zijn .

Ann De Moor , 1984

Ik hou o zo veel van dieren
het geeft niet wat : olifanten of mieren .
Ze kunnen toch zulke schattige snoetjes trekken .
En dan die vogels met al die rare bekken .
Het doet er niet toe wat .
Ik ben niet bang voor een muis of een rat .
Een haas , een kameel , een giraf of een konijn
ik vind ze allemaal even fijn .
Maar het doet me pijn 
dat de kinderen honden en katten plagen 
 

en dat de volwassen mensen op beren en zeehonden jagen .
De dieren vinden dat heus niet fijn
dat mensen zo afschuwelijk zijn .

Ann De Moor ; 1988

.

.

Er was eens een banaan met één vurige wens ,
hij wilde zo graag eens naar de maan .
Hij zei tot zijn vriendin die behoorde tot de gepruimte :
" o , ik wil zo graag eens naar de ruimte . "
Na één week in de schaal 
verspreide zich het verhaal
van de banaan die zo graag naar de maan wou gaan .
Alle fruitjes lachten hun eigen krom .
Wat was die banaan toch dom .
Hij had alleen maar even uit zijn vel te schieten 
en hij kon eeuwig van de stilte op de maan genieten .

Ann De Moor , 1989