CHRONISCHE DEPRESSIE, PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS,
Foto

Archief per jaar
  • 2013
  • 2012
  • 2011

    Foto

    Mijn naam is Loreanne, afgekort 'Lore'. Die naam verschijnt onder mijn blogjes.
    Mijn bedoeling is mijn belevingen trachten te uiten. A
    ls psychische zieke word je immers vaker de mond gesnoerd dan als de fysisch zieke mens.
    Loreanne


    Foto

  • STICHTING BORDERLINE
  • MOEILIJKE MENSEN
  • PSYCHISCHE PIJN



  • BOEKEN

    CIRCUS DEPRESSIE, Drs. Paul Wisman

    LEVEN MET EEN BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, Josephine Giesen-Bloo

    BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, een praktische gids voor behandeling, Roy Krawitz, Christine Watson

    GROOTSE PATIENTEN, KLEINE THERAPEUTEN. Narcisme en Psychotherapie, Mark Kinet, Luc Moyson

    ROSALIE NIEMAND, Elisabeth Marain

    HET MOET ERUIT, Marie Cardinal

    ONTSPOORD, Ria van de Ven

    DE UREN, Michael Cunningham

    BORDERLINE STOORNIS. Crises in hechten en onthechten, E. Van Meekeren

    BORDERLINE HULPBOEK. Zelf leren omgaan met, Jaap Spaans en E.Van Meekeren
     
    WAT BORDERLINE MET JE DOET, Arthur Hegger




    Foto

    BOEKEN

    BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS. Handleiding voor training en therapie', M.Linehan

    VER HEEN, P.C. Kuiper

    MORGEN BEN IK EEN LEEUW. Hoe ik mijn schizofrenie overwon.', Arnhild Lauveng

    DE STILTE VOORBIJ. Mijn weg terug.', Nancy Venable Raine

    ALS LIEFDE IS PIJN DOET EN JE WEET NIET WAAROM, Dr.Susan Forward en Joan Torres

    DILEMMA'S IN DE PSYCHIATRISCHE PRAKTIJK, Kaasenbrood, Kuipers, van der Werf.


    Foto

    De lijst boeken die ik vermeldde, gaan uiteraard niet allemaal over borderline persoonlijkheidsstoornis. Het zijn boeken die me om één of andere reden steun boden al was het door de (h)erkenning van bepaalde gevoelens, gedachten, bedenkingen. Er zijn boeken bij die me een beter inzicht gaven in wat tijdens mijn huwelijk speelde ('Als liefde pijn doet en je weet niet waarom') of over het verworpen worden door die je lief zijn. ('Ontspoord')

    Foto

    Laatste commentaren
  • Een aangename namiddag toegewenst lieverd (Nikki)
        op Af en toe
  • Wens je een fijne Zondag lieve vrienden xxxxx (Nikki)
        op Af en toe
  • Wens je een fijne vrijdag lieverd xxxx (Nikki)
        op Af en toe
  • Een gezellige Woensdag lieverd xxxxx (Nikki)
        op Af en toe
  • Een fijne nieuwe week toegewenst vriendin xxxx (Nikki)
        op Af en toe
  • Aangename zondag toegewenst vriendin (Nikki)
        op Af en toe
  • Een fijne Donderdag toegewenst vriendin (Nikki)
        op Af en toe
  • Een fijne nieuwe week toegewenst vriendin (Nikki)
        op Af en toe
  • Aangename vrijdag vriendin (Nikki)
        op Af en toe
  • Een fijne nieuwe week gewenst vriendin (Nikki)
        op Af en toe
  • Aangename Donderdag lieve vriendin (Nikki)
        op Af en toe
  • Fijne nieuwe week Lieverd xxxxx (Nikki)
        op Wat?
  • Lieve groetjes vanwege DEWESTHOEK (Annie & Rogier)
        op Wat?
  • Ik heb mijn Kerstaward mee als dank voor je vriendschap xxxxx (Nikki)
        op Wat?
  • Een fijne nieuwe week gewenst lieverd (Nikki)
        op Wat?
  • 't is hier nu kerstmarkt (Annie & Rogier)
        op Af en toe
  • Fijne namiddag gewenst lieverd (Nikki)
        op Wat?
  • Fijne nieuwe week lieverd xxxxxx (Nikki)
        op Wat?
  • sinterklaasoptocht hier vandaag (Annie & Rogier)
        op Wat?
  • Een aangename vrijdag gewenst lieverd xxxxx (Nikki)
        op Wat?
  • Lieve groetjes vanwege DEWESTHOEK (Annie & Rogier)
        op Wat?
  • Lieve midweekgroetjes lieverd xxxxxxx (Nikki)
        op Wat?
  • Lieve groetjes vanwege DEWESTHOEK (Annie & Rogier)
        op 2. Nodig
  • Een fijne Zondag gewenst xxxxxx (Nikki)
        op Wat?
  • Lieve groetjes vanwege DEWESTHOEK (Annie & Rogier)
        op Wat?

  • Foto


    Foto


    Blog als favoriet !

    Foto

    films die me aanspreken, me rust geven:

    -The hours
    -La meglio Gioventu
    -Shall we dance?
    -Chocolat
    -Bleu. Blanc. Rouge
    -Milk
    -Altiplano
    -The color purple
    -The terminal
    -Skin
    -Shine, shine, shine
    -Awakenings
    -The piano
    -The pianist


    (wordt vervolgd)

    Foto



    Inhoud blog
  • Af en toe
  • Erg moe. Onbekend wezen... nam een onbekende start.
  • dank je wel...
  • Stappen
  • Stabiel
  • Overrompelend
  • Een beeld
  • Stilletjes bezig blijven.
  • Waarom?
  • ommezwaai
  • onzin
  • hinderlijk
  • paniek
  • willen delen
  • Dat deed ik al even...
  • Dank je
  • Ochtend.
  • Je huid
  • Zwijgzaam.
  • vroeg op
  • Alles in het leven
  • alle dagen vroeg wakker
  • Wat doet leven pijn...
  • Beter
  • Titel kan ik niet bedenken
  • Wegkruipen
  • Door een en ander down
  • Hij is niet bang
  • diep
  • Geen gedichten meer... voorlopig... wel blogs.
  • ommuurd (NA DIT BLOGJE HOU IK EVEN PAUZE-WIL JULLIE DEZE ZWAARTE NIET AANDOEN)
  • allerlei
  • Ontheemd
  • ?
  • DOODgezwegen
  • reacties op...
  • Dank je
  • .....
  • Rustig aan
  • Besef
  • Zweeg
  • Wat heeft het voor zin
  • Neen.
  • Moeilijk te beschrijven
  • Goed... de hitte...
  • Doodmoe
  • hun kracht
  • maalstroom van gedachten, de weg is weg
  • Terug van weggeweest?
  • Stand van zaken?
  • beleef-loos
  • er is nog ander bedrog dan 'gezichtsbedrog'...
  • in shock
  • ding
  • onherkenbaar en onbereikbaar
  • Moe
  • blogstop
  • Heel stil
  • millimeters
  • Vrienden
  • Op deze manier...
  • Eindelijk...
  • Moeite
  • Dit is therapie én psychiatrische hulp...
  • een kort berichtje
  • Sorry nogmaals
  • comfortabel
  • wat er aan de gang is
  • moe
  • bedankt
  • sorry nogmaals
  • dank je wel
  • Bedankt
  • Sorry
  • De stilte
  • aKeLiG eN gEk
  • Tijdens een droom
  • Armzalige poging
  • tjonge... vergeten dat het voor sommige mensen een vakantiedag was... beuh...
  • Sorry maar ik ga toch even verder herplaatsen.
  • stil
  • Droommarathon ?
  • Er is verandering op til... neen, dat klopt niet helemaal
  • dAT was me de reactie wel ANTI-KLIK !!!!!!!!!!!!
  • Gemengde gevoelens
  • zeer vreemd
  • Het is beslist een voordeel dat ik terug 'VOEL'...?! :-) :-(
  • voor één keer
  • gevoel
  • we zullen dooooorgaan...
  • remedie
  • ondanks
  • moeilijk
  • een kaas met gaatjes
  • De gekste dromen
  • op mijn hoede
  • 't lijkt wel avond, zo donker is het al...
  • verdriet
  • allerlei
  • Tollend
  • met het verstand op nul
  • verloren
  • moeilijk
  • heel erg down
  • dankbaar
  • ontgoochelend
  • begrijpen
  • na het lichtere
  • het niet te beschrijven toch pogen beschrijven
  • ......
  • vandaag was het een moeilijke dag...
  • goed... weer wat moed
  • NIEMANDSLAND
  • Als ik al ziek was...
  • Door de gebeurtenissen
  • Verbazingwekkend dat ik net diezelfde avond dit aankloeg ...
  • KRIJGEN EN ZWIJGEN wat betreft misbruik door priesters....
  • Dan denk je....
  • psychische kanker
  • Op een rustig tempo
  • Alweer enkele oude blogjes kunnen plaatsen...
  • Wat was eerst, de kip of het ei?
  • Iemand in zijn/haar waarde laten.
  • Ook dat voelt 'anders' sinds...
  • veranderd
  • Onverwacht
  • ogenschijnlijk
  • Veel gas terugnemen... :-(
  • geen probleem vandaag om...
  • voelen
  • indrukken
  • Titelloos...
  • twee voor de prijs van één haha
  • Omdat
  • rusteloos
  • Het gaat weer...
  • ach
  • stil
  • Een beetje verdwaasd.
  • Een wonder...
  • Goed bezig... ?
  • Ik val in herhaling.. maar het is dan ook herhaling van het zijnde...
  • Weg, weg, weg...
  • Wat...
  • verward
  • Erg moe
  • Zware problemen
  • 't Gaat...
  • Vanmorgen, een duisternis met sterretjes...
  • Een overheerlijke dag...
  • Daaraan kan je het merken...
  • Ziezo, opgeruimd staat netjes...
  • in stukjes gehakte nachtrust
  • Bericht aan die zich hier 'moi' noemt... (én William én Wim....) (asjemenou... )
  • Een stap...
  • Wat me in zulke perioden helpt...
  • vroeg uit de veren
  • nuchter verslag van de dag
  • vertalen
  • blijven drijven
  • Zo moe
  • altijd hetzelfde?
  • beduusd
  • rusten
  • Ben erg moe
  • waarom of waar vandaan
  • Gruwelijk besef..!
  • Als ik kon ik schoot mezelf naar de maan...
  • ontwaakmomenten
  • bewogen, fijn, vermoeiend
  • Lol?
  • Het is opnieuw 'klassieke muziek-tijd'... Schubert dit keer.
  • beter
  • naderende herfst
  • steeds
  • geen goede ingrediënten
  • een hele week
  • wantrouwen
  • Scherp
  • beschrijving
  • Omdat
  • heftig
  • de atmosfeer
  • pijnlijk maar nodig...
  • eerst de dumping verwerken
  • ontwaakt
  • Beter
  • onverwacht
  • De herfst
  • Donker
  • Momenteel gaat het niet zo goed met me...
  • pijn en verdriet
  • angstig
  • Er gebeurt
  • Op dagen als deze...
  • Een brij
  • Dan maar opgestaan.
  • Het huilen staat me nader dan...
  • De hitte


     


    Niets van deze teksten mag zonder toestemming van de auteur gebruikt worden.
    over depressie en persoonlijkheidsstoornis
    06-09-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.365. geprogrammeerd
    Klik op de afbeelding om de link te volgen













    Onherkenbaar werd ik voor mezelf. Verkondigers van het koninkrijk aan onze deur, ik hoorde ze praten met een van mijn dochters. Toen ik het niet meer kon 'uithouden' zette ik een cd op met nogal 'hevige muziek' en stuurde onze hond naar beneden....
    Mijn psychiater heeft geantwoord. Hoera? Neen, ernstig... goed dat hij antwoordde, ik ben een mens en het is belangrijk om te mogen voelen ook zo behandeld te worden, vooral ook door je psychiater.
    Een vriendin (???) stuurde me gisteren een sms-je... dat het alweer zooo lang geleden was dat we mekaar nog eens zagen. Of ik deze week tijd had op die en die dag... ofwel volgende week. Ik antwoordde niet meteen. Geen zin. Ik was 'druk' bezig op te ruimen... (mijn eigen 'bezigheidstherapie') Een dag later, dat blijkt vandaag te zijn, heb ik geantwoord dat ik die en die namiddag wellicht kon. Gedaan met Lore die al-tijd klaarstaat om vriendinnen die zich die naam toeëigenden om zoveel mogelijk van me te weten te kunnen komen om zoveel mogelijk oordelen te kunnen vellen, op ieder moment van 'dienst' te zijn.... 
    Het spijt me maar ik ben mezelf niet... nog steeds niet.
    Ik neem veel rust... omdat ik reeds op de middag uitgeput ben. Maar ik haat het om te rusten omdat mijn gedachten dan hun gang kunnen gaan. Dus heb ik, autodidacte op zovele vlakken, ook hier wat op gevonden... ik nam de wol die ik nog heb van de jaren stillekes en tel steek per steek... brei alleen rechts... 100 steken op één priem... en iedere priem dwing ik mezelf ze te tellen... alle honderd... Reeds ongeveer 60 rijen af... met dunne wol... priempje 3. Goed zo Lore. Tell me I'm frozen... (Within Temptation).
    Deze dagen heb ik mensen aan mijn deurbel horen bellen. Maar ik was niet thuis. Met andere woorden 'ik liet ze bellen'. Het zonnestraaltje in het buitenland... zij haalde me tenminste één keer in de week uit de lethargie... de tweede week dat ze weg is... mijn dochter en schoonzoon ook. En ik kan het niemand vertellen hoe ik ze mis... dan alleen mijn psychiater die ook al gezombieerd lijkt... De man geeft me niet meer het gevoel dat hij 'luistert'. Ik ben een gemakkelijke cliënte, moet maar praten... Weet hij dan verdomme niet dat ik iedere dag een beetje meer sterf? Neen... dàt wéét hij niet... en zoveel andere dingen evenmin. Waarom niet? Omdat hij niet (meer) oplet.

    06-09-2011, 00:00 geschreven door Lore

    Reageer (0)

    05-09-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.364. Moeite
    Klik op de afbeelding om de link te volgen


















    Bedankt voor degene die me het gevoel geven dat ze lezen wat er aan de hand is... en door hun reactie moed injecteren. Ondertussen ben ik sterk bezig met eigen 'bezigheidstherapie'. Lichamelijk niet zo goed daardoor, probeer toch te rusten. Maar psychische toestand is belangrijker nu.
    Nogmaals dank je aan die mensen die me persoonlijk laten weten aan me te denken... dat doet goed... voor het andere, sluit ik me af om mezelf te beschermen.
    Hopelijk tot binnenkort. Het is zoals iemand me ooit schreef... hoe vlug je hier vergeten wordt door een gros van de mensheid als je door omstandigheden niet in staat bent bezoekjes aan te vangen. Het zij zo. Ik weet wel hoe de wereld in elkaar zit... al wilde ik niet weten dat het waar was dat sommige mensen reacties plaatsen om slechts eigen bezoekersaantallen in de hoogte te jagen.... jammer genoeg lijkt het er sterk op dat het er inderdaad voor een deel om gaat. Het zij zo. Er zijn andere zaken die me nu bezwaren. Ik twijfel aan het nut van de huidige therapie met alles wat er rond hangt of net ontbreekt. Dat ik erdoor word geconfronteerd met het gevoel niet te bestaan, door het onbeantwoord blijven van mijn berichten maakt het er niet beter op. Ik wou dat ik het begreep

    05-09-2011, 00:00 geschreven door Lore

    Reageer (0)

    04-09-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.363. bedankt
    Klik op de afbeelding om de link te volgen
















    Het gaat nog steeds niet zo goed met me. Ik rust veel en probeer alles op afstand te houden. Ik ga het hierbij laten maar niet zonder te vermelden dat ik me dankbaar voel om degene die ondanks de duikeling die ik maak en het onvermogen om meer te doen dan een bericht te posten, me toch niet laten vallen. Het andere kan alleen maar donkerder maken en daarvoor sluit ik me af. Het is deels een weerspiegeling van mijn leven. Zoveel jaren was ik er voor anderen, vaak ten koste van mezelf, wanneer ik niet meer in staat bleek er in die mate als vroeger te zijn, wisten ze niet hoe vlug ze van me af moesten komen. Zelfs die me meer dan lief waren. Zoals ik al zei... van dat pijnlijke gevoel nam ik afstand. En van de mensen die me dit gaven en geven ook. 

    04-09-2011, 00:00 geschreven door Lore

    Reageer (0)

    02-09-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.362. onbereikbaar
    Klik op de afbeelding om de link te volgen















    Was het voor weken naar het buitenland verdwijnen
    van dat ene glimpje toch af en toe voelen schijnen
    toch ingrijpender dan toegelaten werd door mezelf?
    is het nu plots nog donkerder 
    koud en nat het onderaards gewelf?
    ik voel toch geen gemis, probeer met mijn verstand
    maar wat, wat is er dan in hemelsnaam aan de hand?
    het lichtte me telkens weer, al was het voor even
    uit de modder
    en liet me vergeten het leven en het daarbijhorende
    oeverloos geworden geklodder
    ik wilde niet dat haar aanwezigheid zoveel gewicht zou geven
    maar het lijkt wel zo...
    't ontbreekt me aan 't lichtgevend brokje leven
    of ik dat nu wil of niet
    ik voel geen smart of verdriet
    het is de grote modderpoel die het leven opnieuw volledig bedekt
    en niets... buiten dat glimpje dat mij tot leven wekt
    al weiger ik halstarrig dit te aanvaarden
    het lukt me niet...
    dit gegeven...
    te negeren.

    Nog weken van doen alsof...
    er niets mis is en ik maar mooi bof
    terwijl voelt leven en toekomst
    nu door de afwezigheid ononderbroken en onnoemelijk dof

    zou een teken van leven
    een tikje
    verschil kunnen geven.

    Ik weet het niet
    zoals ik zoveel zolang niet meer weet
    wegduw alles wat wordt omschreven als verdriet en leed.

    in één adem
    breekt ook andere pijn opnieuw uit
    een gebarsten ruit
    die uiteindelijk in duizend stukken breekt
    waarvan iedere scherf in je kerft
    en steekt.


    ©2011 Lore




    02-09-2011, 00:00 geschreven door Lore

    Reageer (0)

    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.361. worsteling
    Klik op de afbeelding om de link te volgen













    een schreeuw, gekerm
    in letters op het scherm
    er is een krater
    een diep zwart gat
    je weet niet langer
    hoe, waarom, en wat
    een schreeuw om hulp
    niet weten uit te drukken
    poging na poging
    opgegeven
    zal het nu wel lukken?
    een schreeuw in stilte
    op het scherm
    overdekt
    met droge tranen
    zacht gekerm
    een schreeuw in stilte
    na wezenloos wezen
    hopen dat het wordt gevoeld,
    aanvaard, ernstig genomen
    en net zo gelezen.

    ©2011 Lore

    02-09-2011, 00:00 geschreven door Lore

    Reageer (0)

    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.360. door het vroege opstaan?
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Vermoedelijk door het vroege uur dat het beruchte rotsblok weer op me valt? Wanneer ik iets langer kan slapen, lijkt het beter te gaan. Nu ja, daar valt niet veel aan te doen... 
    Dat er langs alle kanten opnieuw documenten moeten ingevuld worden, zal er ook niet veel goed aan doen. Bovendien word ik opnieuw geconfronteerd met iets dat meer weg heeft van gemakzucht, onwil en willekeur dan van enige toeschietelijkheid of daadwerkelijke hulp of informatie. Het maakt het erger. Wat ze me als voorwaarden aanreikten is niet alleen absurd maar bovendien bespottelijk. De personen die ik daarvoor zou moeten contacteren zullen me zien komen met zo'n belachelijke vraag.   
    Ik denk dat ik me vandaag hier in huis ga opsluiten... geen voet zet ik buiten... De uitstap gisteren heeft me meer kwaad dan goed gedaan... ondanks mijn poging precies dat te proberen wat me in het verleden toch een minimum aan rust gaf. Verder weet ik niet wat ik met de nieuwe situatie bij mijn psych. aan moet. Moet ik een andere stap zetten? Maar dewelke? Nog meer veranderingen? Zonder dat je ervan verzekerd kan zijn dat het meer verlichting zal brengen en betere resultaten zal geven?
    Wat baat praten? Op de manier waarop het nu al even verloopt, geeft het niet meer dat gevoel van 'ventileren'. Ik kan geen ballast meer achterlaten omdat de ballast door één en ander niet meer buiten geraakt. De zinloosheid sloop daarbinnen, dat gevoel dat het ook de ander onverschillig laat? Is er geen ander uitzicht meer dan de uitzichtloosheid? Gaat het toch geen goede kant op en moet het daarom zo maar verder kabbelen? Is het dat wat ik daar kom doen? Die drie kwartier vol proppen met woorden? Omdat ik er niet meer bij kan... bij dat wat dieper zit en niet meer buiten geraakt? Er zijn geen houvasten meer... ik beweeg me voort in het leven als een zombie. Het is akelig... en ik weet voor de drommel niet hoe ik opnieuw toch een minimum aan leven in dat dode wezen steek. Word ik geholpen, gesteund? Ik voel het niet... integendeel...

    02-09-2011, 00:00 geschreven door Lore

    Reageer (0)

    01-09-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.359. Abnormaal moe
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Dapper wilde ik hetzelfde stramien aanhouden van toen ik nog twee sessies had op een week... alleen nam ik de autobus niet naar de grootstad. Gevolg... overvolle autobus.. gevoel te stikken en door dat nare gevoel dat ik op therapie hoorde te zijn die geliquideerd is om redenen die niets met mij of mijn therapie te maken hebben. Dat ik bovendien niet rustig kon 'verwerken'door een jongmens wiens gekletter zo hard stond dat ik het heel goed, té goed kon horen. Ik kreeg zin om de hele autobus bij elkaar te schreeuwen. Ik hield me in met héél veel moeite... ze zouden er anders wellicht de politie bij roepen, die zou me opsluiten en verdenken drugs genomen te hebben terwijl ik alléén maar te lijden had onder té erg gebrek aan respect voor de zenuwen van andere reizigers dan degene die graag vroegtijdig doof wordt door de snerpende geluiden uit zijn mp3. Grrr. Gedroeg ik me als een puber die de schuld bij zijn psychiater legde omdat hij besloot mijn tweede sessie maandenlang op te schorten? We zijn hier eerlijk... waar kan ik het buiten hier nog zijn?
    Het werd zoooo erg daar op de autobus, ondanks mijn eigen muziek die ik via mijn eigen mp3 in mijn oren leidde (en pas op mijn muziek stond niet zo hard dat ze wie dan ook zou storen !!!!!) dat ik besloot halverwege uit te stappen... Erg toch?  Ik kon niet vlug genoeg uit dat hels tuig zijn dat me andere keren zoveel rust bezorgt... en ik zocht mijn heil in een ander vervoermiddel om mijn rit naar de grootstad te kunnen voltooien.
    Ik kreeg een aardige medepassagierster, en we hebben wat gepraat... Er was daar lucht én stilte. Het aardige jonge meisje hielp me ook bij waar ik moest uitstappen want het traject dat het andere vervoermiddel aflegde, kende ik niet. Ik stapte af waar ik het opnieuw kende... en bezocht een kringloopwinkel. Daar in die winkel kan je lekker zitten terwijl je boeken inkijkt... in andere kringwinkels niet waardoor ik het vlugger moet opgeven omdat ik op die afstand niet met en niet zonder bril kan zien en bovendien te vlug vermoeid ben.
    Ook al staan er zeker 8 stoeltjes in de acht rijen... toch heb je mensen die persé dààr willen zoeken wààr ik ook zat... terwijl ik zelf eerder eerst een andere rij boeken zal behandelen als die waar er nog andere 'zoekers' zijn. Ik kreeg echter twee keer opdringerige zoekers naast mij. De ene nam de stapel die ik net had nagekeken en gooide ze op een andere. Ik heb gewoon hetzelfde gedaan met hun stapel... idioten verdomme.
    De andere was een man die hoorbaar steunde en kreunde... in de hoop dat ik zou opstaan en mijn stoeltje verliet zodat hij dààr kon zitten? Tjonge... mensen... doe normaal zeg.
    Je voelt het al aankomen... ik liet die vent steunen en kreunen en o zo moeizaam door zijn knieën gaan... maar ik gaf verder geen krimp, het was bovendien een man die zo te zien geen jaar ouder was dan ikzelf... ! Ik keek niet eens opzij en bleef onverstoorbaar in het rek boeken kijken... ik nam één voor één de boeken uit de kast en bekeek ze net zo rustig en grondig zoals ik dat wenste. Dat kwal-achtig heerschap droop af. (denken ze nu echt dat ik nog in zo'n onnozel semi-martelaarschap trap?)
    Het is een goede oefening in assertiviteit... om me niet zoals vroeger te laten verdrijven als een stuk vee.
    Misschien ook op mijn therapie? Lore stelt zich tevreden met een psychiater die slechts luistert, niet eens aandachtig.  Ik ben doodmoe van dit uitstapje thuisgekomen. Ik ga morgen slechts de deur uit voor dié zaken die geen uitstel verdragen. Shit-leven


    01-09-2011, 00:00 geschreven door Lore

    Reageer (0)

    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.358. de atmosfeer
    Klik op de afbeelding om de link te volgen De atmosfeer buiten, ik word er door teruggevoerd naar een tijd in mijn jeugd al weet ik niet dewelke. Het voelt in ieder geval niet 'fijn'.
    Net twee mails verstuurd waar ik tegenop zag. Niet om de mails zelf maar omdat er opnieuw stappen moesten worden gezet, veranderingen en ja ook vragen. En vragen is steeds een groot risico... omdat een mogelijk onredelijk antwoord erin hakt als een gekarteld scherp mes.
    En de andere verandering, dat mijn tweede sessie er niet meer is, maakt het er niet gemakkelijker op. Een perfect tijdstip met het vallen van de bladeren is het zeker niet. Ik voel de paniek en angst in mijn binnenste woelen als een gevaarlijk monster. Muziek op mijn kop... en het schreeuwen van binnen pogen tot zwijgen te brengen met schrijven.
    Vandaag ben ik niet in staat tot plannen... omdat ik alle energie nodig heb op dit moment om 'het' de baas te blijven. Straks zien we wel waaruit de grootste bescherming kan bestaan... naar buiten of binnen.
    Het leven voelt als een nachtmerrie, onwerkelijk en tegelijk ziekmakend precies om dat onwerkelijke, omdat zoveel vertrouwds opgeslokt werd... door teveel veranderingen, onwezenlijkheid.

    01-09-2011, 00:00 geschreven door Lore

    Reageer (0)

    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.357. Wat een vreemde dag
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Wat een vreemde dag vandaag... Het is voor het eerst in 30 jaar dat er geen van mijn kinderen vandaag naar school moeten... De enige die nog school loopt begint veertien dagen later aan de hogeschool. Maar het voelt vreemd... voor het eerst in 30 jaar draait mijn hart niet om... omdat er eentje of meerderen van mijn kinderen naar school moeten...
    Ik heb net een aanvraag voor studietoelage ingevuld, telkens ik zulke papieren invul moetik door een hele zure appel bijten... omdat ik het zo moeilijk vind al noemen ze ze vereenvoudigd. Dat is ook wel, in die zin dat je minder gegevens moet invullen. Toch word ik steeds angstig voor fouten... want het blijft wel twijfelen wanneer je de formule ziet staan 'vul het inkomen in dat het meeste voor jou van toepassing is'...???? Er zijn momenteel drie verschillende instanties waar ik een deel van mijn inkomen van ontvang, waarvan één de eerste helft van dit jaar en een ander het tweede deel ... het grootste deel (van het minieme geheel) komt van een derde instantie.
    Het zou allemaal zo erg niet zijn als ik daarnaast niet zo'n angst zou hebben dat net door dat complexe er iets mis gaat waardoor ze zich zelf vergissen en daarna aan het dreigen gaan alsof ik een fout maakte en niet zij. Het is bijna niet meer na te gaan wat nu juist is aan al die formules en uitgekeerde bedragen waardoor het bijna niet meer anders kan dan fout lopen. Dat waren mijn ervaringen althans de laatste jaren... Ook daar ben ik moe van geworden... en niet minder angstig...

    01-09-2011, 00:00 geschreven door Lore

    Reageer (0)

    31-08-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.356. down
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Ben donker als de hel van de therapie teruggekomen. Er zit me te veel dwars. Teveel zaken die ik niet kan plaatsen. Opgesloten in mezelf. Ik heb het gevoel dat de man die mijn psychiater is, me niet langer kan bereiken. Ik weet niet eens meer of dat aan mij ligt of aan hem of aan beiden. Het hele zootje blijft sudderen op een klein vuurtje... kwestie van wàt brandend te houden? Houdt het dààr op? Alweer de vraag die ik mezelf stel wat ik van een therapie mag verwachten en wat de therapie van mij mag verwachten. Wat is zijn deel van het werk en wat het mijne? Moet het zo nog jaren blijven duren? Loze woorden, loze zinnen, loze aanhaling van loze puntjes. Zo'n bull-shit allemaal. Het gaat niet zo goed met me. Zou het de herfst zijn? Of moet ik bepaalde stappen ondernemen? Zo ja... welke? Ik kom thuis en ik zie in plaats van glimpjes licht geen enkel lichtje meer. Misschien omdat de zinloosheid tot daar is gekomen? Misschien omdat ik zie wat er gebeurt of beter niet gebeurt? En wat moet er dan gebeuren? Mijn redding vandaag was niet precies dat te doen wat ze in gegeven situatie zouden verwachten dat ik doe. Dat vermoordt mij nog meer en dat wil ik vermijden. Op zoek naar dat ding wat nog overblijft van me... en dan doe ik beter niets als nogmaals 'aardig' te zijn voor anderen... terwijl die anderen toch ook maar mooi als een buldozer over me heenwalsen? Het kan me niet schelen dus waarom zou ik doen alsof het me wel kan schelen? Het enige wat me op dat moment kon schelen... was dat er van mijn ruimte geknabbeld werd en dat er alleen maar verwacht werd dat ik dat begreep. Ik begrijp het echter niet meer. Hoe langer hoe minder. Lore moet alles maar goedvinden en begrijpen? Natuurlijk moet ik het niet goedvinden en begrijpen maar wanneer ik daarover begin... wordt het gesprek op een ander spoor verder gezet? Of heb ik er niet genoeg de nadruk op gelegd? Het is precies wat ik bedoel... het lijkt wel of je ook daar mooi op dat ene spoor moet blijven lopen. De rode loper uitleggen voor anderen... die als je niet oplet je nog als versiering naast die rode loper opstellen. Wel... daartoe kan ik me niet meer laten gebruiken. De onzin van dit leven komt steeds erger uit de verf... en de mensen die willen dat je meedoet aan het levensgrote theater... Wat moeten we zeggen? Dit... en dat... en ophemelen die lichtpuntjes ook al voelen ze niet langer als dusdanig maar als cactusstekels. wat een onzin allemaal... wat een stupide komedie. Het lijkt me duidelijk... dat ik bepaalde zaken niet langer kan verdragen. En dat ik iets moet doen... om punten te zetten achter zaken die me niet langer helpen... tenzij naar de kl....

    31-08-2011, 00:00 geschreven door Lore

    Reageer (0)

    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.355. opnieuw stress
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Dan ben je net enkele minuten thuis, afgepeigerd, ... De deurbel, alweer dat ene mens... Wij reageren niet... die blijft bellen... Uiteindelijk moet iemand van ons met het hondje naar buiten en ontsnappen we er niet aan. Mijn ene dochter neemt die taak op zich... Er wordt van alles gezegd en ik weet dat ik wàt er precies gezegd werd erna wel zal vernemen. Vreemd genoeg gaat echter na enkele ogenblikken opnieuw de bel... Ik reageer niet... Ik weet ondertussen hoe dat mens in elkaar zit... Omdat mijn dochter niet meer in diens martelaarsval trapt, wil ze alsnog mij aan de deur krijgen. ... jammer maar ik hield me stil en bleef waar ik was. En wat er erna gezegd werd? In feite niets wat wij moesten weten... het was wellicht opnieuw de zoveelste poging om te kunnen binnendringen in onze afgesloten emotionele wereld zodat die er opnieuw als een bloedhond kon inhakken. Dat staan wij uiteraard niet meer toe. Je kan één keer mijn hart in flarden scheuren, zelfs twee, drie, vier keer maar de vijfde keer heb je dan wel je eigen vonnis gemaakt en dat is dat je zelfs geen beroep meer kan doen op nog maar een millimeter vertrouwen, alleen een groet, zonder enige hartelijkheid want het hart blijft gesloten. Geen praatje meer, geen luisterend oor. Ikzelf mis niets. al vond ik het nooit erg er voor die andere te zijn... Dat veranderde op het ogenblik dat die de tirannie opdreef. Verder voel ik me vandaag niet zo best. Dan maak je een praatje op straat maar zonder dat je het weet, word je weggekegeld doordat het vertrouwde ritme wegviel. Nog erger omdat me onderweg ook een andere mededeling gedaan werd wat me opnieuw zorgen baart. Ik moet me wellicht nog beter beschermen...

    31-08-2011, 00:00 geschreven door Lore

    Reageer (0)

    30-08-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.354. Daarover tegen even ventileren
    Klik op de afbeelding om de link te volgen


    Dat het morgen na drie weken terug therapie is, geeft me nu wel een vreemd gevoel. Enkele dagen geleden nog had ik het gevoel dat ik het bijna niet meer volhield zonder de sessies... maar vandaag is het heel wat anders... Ik wil niet meer gaan. Het is alsof ik een hele berg heb moeten beklimmen, een dikke Chinese muur bouwde rondom me om me te beschermen en ik die nu weer moet afbreken. Dat gevoel in de steek gelaten te zijn en ik degene die dat deed de weg afsluit om nogmaals hetzelfde te kunnen doen. Denk niet dat ik het zelf niet stom vind hoor, ik vind het stom... Maar zo voel ik het nu eenmaal... daarom is er ook een weerstand om te gaan. Ook omdat je na weken jezelf weer helemaal dichtmetselde en je dat dichtgemetselde weer moet open maken. Natuurlijk ook om die andere verandering... waar ik het moeilijk mee heb. Geen twee sessies meer maar één, niet omwille van de therapie maar om zijn privéleven. Ik weet bovendien dat die eerste sessie na een zo lange vakantie weer zoveel aanpassing zal vragen dat ik die al bij voorbaat als verloren mag rekenen door verregaande vervreemding, en dat er nu geen tweede op volgt maakt het er niet eenvoudiger op. We zien wel...

    30-08-2011, 00:00 geschreven door Lore

    Reageer (0)

    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.353. plannen
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Dankbaar dat ik vandaag alweer een plan of plannen kan maken. De domper vanmorgen is weg. Toch heb ik mijn plannen enigzins gewijzigd. Ik had me gisteren voorgenomen een reis te maken naar de stad waar mijn zoon ooit studeerde. Ik zag vandaag van dat plan af. Omdat de herinneringen (de goede dan toch) voor een te scherp en pijnlijk contrast zouden zorgen. In de plaats ga ik op reis naar een andere stad. Van daaruit reis ik dan naar de stad waar een van mijn kinderen een vakantiejob heeft en gaan we samen naar huis als het daar afgelopen is. Ik heb namelijk een extra voordeel om te reizen gekregen van iemand die er niets mee kon... en dus ga ik daar wel gebruik van maken voor dat voordeel niet meer geldig is. Het is niet angstaanjagend om die reisjes alleen te maken omdat het toch geruststellende bestemmingen voor me zijn en de reis op zich niet lang duurt. Ik hoef ook nergens over te stappen. Ik ben benieuwd hoe ik het er vanaf breng want het is lang geleden dat ik me nog alleen ergens naartoe begaf.
    Ik sliep goed, droomde maar herinner me niet meer waarvan. Ik moet mijn moed en plan zien te behouden tot ik goed en wel op weg ben.

    30-08-2011, 00:00 geschreven door Lore

    Reageer (0)

    29-08-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.352. Het gaat weer iets beter...
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Na mijn ochtend-schrijven ben ik de tuin ingedoken... verwoed werkte ik me door de jungle. Ik heb er twee pijnlijke schouders, gewrichten en polsen aan over en ontelbare blauwe en bruine plekken... mààr die bevinden zich niet op mijn ziel en dààrom geef ik er ook niet om. Soms lekt het bloed uit een wond dat ik bij het snoeien opliep maar dàt kan me niet verdommen... die andere wonden doen véél meer pijn... die bevinden zich van binnen en helen maar niet.
    Mijn schouders en gewrichten in die mate pijnlijk dat ik me niet eens goed kon wassen... en bij het typen moet ik ze tegen me gedrukt houden..

    Ik kan ontelbaar keren door mijn rug gaan en vergaan van pijn, ik zal zelden een arts roepen om me in te spuiten... ik wéét hoe die andere pijn is... waar geen medicament tegen bestaan blijkbaar. Psychische mishandeling tijdens jeugd als later, misbruik door een hulpverlener, fysische mishandeling tijdens kinder-en jeugdjaren... Misbruik van mijn niet aflatende vertrouwen. Sorry dat ik het niet op hypocriete heiligen begrepen heb... met schijnheilige gezwam en zogenaamde steun... die steun wordt een slachtpartij als je ze niet naar de mond praat.

    29-08-2011, 00:00 geschreven door Lore

    Reageer (0)

    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.351. Op veilige afstand
    Klik op de afbeelding om de link te volgen





















    De emotionele ravage was opnieuw groot. Ik hou me nog steeds op de vlakte. Denk niet te veel na... laat gedachten en gevoelens op afstand. Ik nam iets meer van het medicament. Ik las de dag en avond weg en propte daarna mijn hoofd vol met een gehuurde dvd. Ook vandaag hield ik me aan mijn ochtendproject. Misschien werk ik even in de tuin maar erna ga ik zeker uitgebreid douchen en uitgebreid lezen. Het is alsof ik mijn hoofd in een helm hou.
    De droom die ik vannacht had was niet akelig, eerder gek. Er kwam een oud collega met een baby aan... ze had ook alles in het klein bij zich.. een kleine babywagen, een klein stoeltje... allemaal omdat we niet zo erg groot woonden.
    We kregen de deur bijna niet open omdat een andere baby ervoor lag in een ander stoeltje. Uren later ontdekte ik hoe mijn ene buur stiekem haar werkman opdracht had gegeven alle planten uit onze voortuin te halen en het hele geval dicht te gooien met stoepstenen... Ik wist dat ik daardoor niet alleen problemen zou krijgen met onze huiseigenaar maar ook met de dienst van de plantsoenen...

    29-08-2011, 00:00 geschreven door Lore

    Reageer (0)

    28-08-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.340. dat was pas eng
    Klik op de afbeelding om de link te volgen



















    Na gisteren weet ik dat ik niet alleen moet uitkijken om fysisch niet geradbraakt uit de strijd te komen maar vooral ook psychisch. Is het de herfst die op til is of kwam het door talloze gebeurtenissen, indrukken, de weerslag van het avondje uit of alles tesamen maar ik in de loop van de dag ben ik verdwenen in een soort van droomtoestand. Geen fijne wel te verstaan. Erna is het meer dan onaangenaam het vrij sterke gevoel er niet geweest te zijn. Zo erg dat je ook over al wat je ondertussen deed gaat twijfelen. Het is mijn eigen schuld. Ik bevocht gisteren wat ik zal noemen 'uitputting van lichaam en geest'... en de resultaten daarvan waren in verhouding. Tijdens mijn slapen had ik een bijzonder akelige nachtmerrie,zo akelig, zo gruwelijk dat ik er zowaar ook nog dreigde van in paniek te geraken telkens ik wakker werd. En wakker worden deed ik herhaaldelijk terwijl die vreselijke nachtmerrie zich ook nog steeds vervolgde als een vervolgverhaal. Brrr... zie de gruwelijke beelden nog voor me... daardoor kon ik vanmorgen niet lang blijven liggen..Het ging over mijn moeder... ben nog niet in staat die nachtmerrie te vertellen.

    28-08-2011, 00:00 geschreven door Lore

    Reageer (0)

    27-08-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.350. opnieuw
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Als je me onderweg zou tegenkomen, zou je niet zien dat ik een borderline persoonlijkheidsstoornis heb. Ik zie er 'normaal' uit... Daarom zijn er heel wat kippen en hanen in mijn leven die mijn stoornis en het verdoemde lijden niet 'ernstig' nemen. Ik heb het wasgoed niet in de droogkast gestopt maar aan de wasdraad gehangen. Ik geloof dat ik 'lucht' nodig had. Ik heb daarna een avondmaal bereid om 'u' tegen te zeggen... . Een zomerse ratatouille met uiteraard net zulke zomerse groenten.  Uien, massa's uien... rode en gewone... een courgette, en vier paprika's, 2 rode, 2 gele... een hele knof look en heel veel prinsessebonen... 13 aardappelen... (geluksgetal)... en dàt laat ik sudderen met een flinke dot pili pili.
    Nu ben ik zo moe dat ik niet meer besef dat ik het ben die deze woorden schrijft... en met nog een flinke dosis spot en haat naar de dagboeksnuffelaar... ja manneke...ook personen met de borderline persoonlijkheidsstoornis kunnen schrijven. Straf hé? En in tegenstelling tot dat mislukte heiligenprentje wéét ik dat ik niet 'heilig' ben... en ik doe dan ook niet alsof... en zit ook niet alle vrouwen in nood te schrijven dat ik met ocharme die lijdende wil meegaan... Om ze vervolgens wanneer ze je suikerstroperige hulp niet nodig hebben, af te slachten? Tssss...

    Vandaag liet ik de deurbel rinkelen... het kon me niet verdommen. Ik ben van de aarde verdwenen. Dat die verdomde therapie maar vlug weer kan starten... de vakantie van de ene is de verdoemenis voor de andere.
    Tja... vanavond was het weer 'straffe taal' Degene die weten dat ik geen 'om hulp smekend sukkelaartje' ben, kunnen hier wellicht alweer smakelijk om grinniken... de anderen zullen weer bonen vreten.
    We eten geen vlees... we zijn zonder dàt al agressief genoeg.Gnah gnah.

    27-08-2011, 00:00 geschreven door Lore

    Reageer (0)

    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.349. Moe maar niet voldaan
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Uit pure ellende ben ik dan maar aan het rommelen geslagen. Ondanks het feit dat ik hondsmoe ben. En ondanks dat ik niet erg veel zin had in rommelen. Alleen wilde ik rommelen om misschien ergens nog kralen te vinden die ik kan gebruiken voor een verfraaiingswerkske dat ik al dagen in mijn ondertussen weer iets helder brein heb. Ik vrees echter dat ik die speelgoedkraaltjes meegaf aan de kringloopwinkel met de gedachte wat ik daar nu nog mee aan moest...  Soit... ik ga gewoon een dezer dagen zelf naar de kringloopwinkel op zoek naar juist speelgoedkralen. Natuurlijk botste ik tijdens het rommelen weer op diverse pijnlijke herinneringen aan die hun moeder probleemloos vergooiden, verwierpen, liquideerden. Ik botste ook op mooie herinneringen... aan de tijd dat ze zich nog 'normaal' gedroegen... waaronder ik versta 'menselijk en hun wezenlijkheid eigen'... :Er speelden cd's ... met luisterliederen...  iets met 'als je mekaar niet eens meer vertrouwen kan'...
    Ik moet wat krachten opdoen... voor ik het wasgoed uit de machine haal en ze gelijk in de droogkast stop... Waarom ook had ik er vandaag mijn hersenen niet bij? Dan zou ik de werkzaamheden beter verdeeld hebben over de komende dagen. te moe voor die stomme was... binnen een uur of wat sla ik ook aan het koken... Ik voel me barslecht... wellicht opnieuw een kater (een psychische) na het fijne avondje uit. Zoiets geraak ik niet gewend hoor.
    Goed... ik wilde eerst de computer weer afsluiten zonder iets te schrijven. Ik opende het scherm en weer zo hol als wat. Toch heb ik mezelf aangemoedigd een poging te doen... 
    alles voelt weer zinloos... ondanks het feit dat ik een aardig stuk gerommeld heb... Ik zei het gisteren ook tegen mijn vriendin dat mijn logica blijkbaar anders is dan bij mensen uit mijn omgeving...

    27-08-2011, 00:00 geschreven door Lore

    Reageer (0)

    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.348. perspectiefjes
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Ik weet het weer even niet meer. Staar naar het scherm, krijg er niet uit wat binnen drukt. Toch maar proberen. Het is nog te vroeg voor een biertje als hulpmiddel. De angst die ik gisteren een groot deel van de dag behield, is uiteindelijk weggeebd en wel omdat ik kon vaststellen dat geen onheilstijding gebracht werd...
    Dat die angst er is, komt door nog een nadeel van alles zo scherp en pijnlijk te voelen, de strijd binnen me tegen dat teneerdrukkende, donkere, krijsende, verscheurende... dat je bang bent wanneer een ander zich niet goed voelt het door die ander net zo hevig gevoeld wordt. Dan ben ik werkelijk ziek van angst... want ik weet waar je daardoor ook nog tegen moet vechten.. 
    Het kwam zeer goed uit dat mijn oudste net gisteren vroeg om wat bij ze te komen halen. Dat ik er onverwacht langer was, was ook goed... en vooral deed het me deugd dat mijn komst en mijn langer blijven op dat ogenblik zo gewaardeerd werd... Het is de eerste keer in mijn leven dat wat erna te gebeuren stond me niet verwezen achterliet... mijn beleven is niet door de snelheid achtergebleven... wat steeds pijn gaf achteraf... omdat ik ze niet 'bewust' gedag had kunnen zeggen daardoor. Nu was dat wel zo.
    Eenmaal thuis was ik moe en een beetje het noorden kwijt. Ik heb geschreven, dat gaf me rust... maar toen het zware plots weer opdook, angst, onrust... ben ik in de keuken aan de slag gegaan met een biertje in een poging om de vermoeidheid en onrust te verjagen. Daarna was het tijd om na rusten naar een afspraakje voor een babbel met een vriendin te gaan. Een vriendin waar ik zowat alles tegen kan vertellen zonder angst om veroordeeld, scheef bekeken, niet begrepen te worden. Het heeft wel deugd gedaan. Ik merk immers dat wanneer de sessies bij de psychiater door vakantie wegvallen ik niemand meer heb om in real life tegen te kunnen praten (behalve deze vriendin, ik bedoel eerder dat er niemand meer is waar ik even naartoe kan wanneer het nodig is) ...
    Het gekke was dat ik lange tijd niet in staat was om opnieuw te vragen naar zo'n babbel... een verklaring daarvoor heb ik nog steeds niet, tenzij die vreemde vermoeidheid die zich over mijn leven uitstrekt en die zelfs een mailtje sturen om iets af te spreken al zwaar labeur en o zo zinloos lijkt te vinden. 
    Ik heb wel een andere vriendin getelefoneerd toen iets me zwaar viel maar ze was niet thuis. Het is precies door zulke zaken dat ik nog amper telefoneer... omdat ik teveel onverrichterzake telefoneerde... geen tijd of niet thuis... of erger mensen die het gesprek afbreken omdat zij iemand op het station moeten oppikken terwijl er hier net een drama plaats had gevonden...  Ik had meer last van zulk soort onbegrip of van de telefoon die bleef rinkelen dan de enkele keren dat ik wel iemand aan de lijn kreeg. Daarom liet ik ook het telefoneren op de duur.
    Wat betreft die ene keer dat net tijdens een ramptijding het gesprek moest afgebroken worden, moest ik het zelf zijn die zo'n telefoontje van een vriendin kreeg, ik zou tenminste voorgesteld hebben erna terug te telefoneren om verder te praten... maar die vriendin destijds deed dat niet. Het was zo schokkend... (en nog andere zaken die ze me lapte en waarover later misschien meer) dat ik ze niet meer als een vriendin zie maar iemand die net als nog enkele andere zogenaamde vriendinnen me zag als gebruiksvoorwerp en niet meer dan dat.
    Er zijn in mijn leven twee vriendinnen en één vriend die ik vertrouw en waar ik met mijn hele hebben en houden wat vertellen betreft terecht kan... en dat is goed... alleen is het zo dat ik ze door tijdgebrek niet zo vaak kan zien maar als er een ontmoeting is, is dat steeds meer dan de moeite waard...!
    Iemand om te telefoneren of op bepaalde momenten vlugger te zien, is er niet... en ik merk dat ik dat hoe langer hoe meer mis.
    Door er gisteren over te praten met die vriendin is er misschien toch een weg om tenminste van dat soort eenzaamheid af te komen... Misschien kan ik bij een groep aansluiten die net als ik psychische problemen heeft en creatief bezig zijn...
    Er kwam weer wat hoop daardoor ... misschien weer een perspectief, om niet meer zo alleen te voelen met wat je hebt...
    Gelukkig is er ook deze site waar ik tenminste vlugger kan vertellen wat anders lang in de wachtrij zou komen te staan dat het de vervreemding tot alarmerende fases zou kunnen doen stijgen. 
    Ik heb het nodig om de druk te kunnen verminderen die er zo vaak ontstaat door allerlei indrukken van binnen of buiten, vooral nu de psychiater vakantie had.

    Ik bracht ook ter sprake waarvan ik me lid maakte, en daar zal ik misschien wat aansluiting vinden al is het me nu nog niet duidelijk hoe... dàt kan ik mijn psychiater vragen als hij uit vakantie is.
    Verder begreep ik door iets wat de vriendin vertelde dat het precies dat was wat mij naar een opname had doen verlangen... dat gevoel van alleen-heid... iets dat verschilt van eenzaamheid... en de twee tezamen... is helemaal een ramp bij tijden. Dan stik ik... van binnen. Toch zijn de alternatieven die gisteren ter sprake kwamen een pak beter voor mij die amper in groepen functioneert en ook geen hele dag, dag in dag uit elders kan vertoeven zonder dat uitputting precies de gevaarlijke gedachten zou doen verergeren. Ik kan er gaan en komen als het me gaat... en er is genoeg ruimte om je al dan niet af te zonderen... Het voelt dan toch voor mij als samen, zelfs als het allemaal eilandjes zijn misschien ver van mekaar, precies omdat er tenminste iets is dat je gemeen hebt met elkaar...
    Er lijkt door de babbel gisteren toch iets meer perspectief te zijn als ervoor... wat niet eens moeilijk is, want ervoor was er géén perspectief meer. Nu zijn er toch twee kleine puntjes waar ik me op kan richten...  kleine sprankels hoop... nu ja perspectiefjes. 
    Ik was ze allemaal kwijt... door telkens al die belemmeringen... hoe langer hoe meer... Het is niet eenvoudig in deze samenleving door het web van wetten en regels, door het alles of niets-gegeven... nog iets te durven, kunnen, willen ondernemen... omdat de pijn van het onbegrip of de absurde regels die je al klem zetten voor je nog maar één stap durfde zetten... je ontmoedigt... steeds erger... en de consequenties vaak nog meer problemen geven dat je in een comateuze toestand te houden wat leven en deelnemen aan deze samenleving betreft...

    Ik kan deze hoop woorden bijna niet meer overlezen omdat alles in mijn hoofd danst. Er is geen overzicht... niet zoals anders.

    27-08-2011, 00:00 geschreven door Lore

    Reageer (0)

    26-08-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.347. Moeilijk
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Er is nog iets anders dat me naar beneden trekt, nog meer vechten vraagt dan de situatie zonder dat. Het werkt op mijn gemoed, het maakt me angstig en onzeker. En het klit aan me de hele dag en soms ook een deel van de nacht, kan het niet van me wegslaan en doe wat ik denk dat het beste is, vertrouwen op mijn gevoel en daarbij een flinke portie verstand. Maar het blijft een zware, heel zware druk op me leggen. Ook vandaag... De zorgen die ik me daarover maak, kan ik nog met minder mensen delen. En dat wat je meent dat zou helpen, dat is niet eens zeker. Het lijkt ook hier een evenwichtsoefening die in beide gevallen angstaanjagend blijft... Er is geen zekerheid en door mijn eigen gevoel is er nog meer angstige zorg en onzekerheid.
    Er is geen handleiding voor... het is steeds tasten naar de juiste snaar. Niet te veel van dit, niet te veel van dat. Steeds het weten dat een snaar onverwacht kan springen.
    Het liefste ruimde je alle hindernissen uit de weg... gevolgd door de twijfel of je niet net daardoor nog meer hindernissen schept...
    Hier zit je dan... donker en angstig... weifelend over jezelf... en wàt je nu het beste doet, zegt, niet doet, niet zegt... er bent... maar niet te veel... ook niet te weinig. Het liefst sloop je als een dief achterna... om te kijken of het goed gaat... maar dat kan je niet... dus blijft dat nare gevoel, die vreselijke angst de hele dag aan je knagen... je weet immers te goed hoe de zaken kunnen voelen en wat dit leven allemaal kan brengen... 

    26-08-2011, 00:00 geschreven door Lore

    Reageer (0)

    >

    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!