|
Onbekend wezen nam onbekende start.
Het lot getart.
Erg moe... maar sprankels hoop
nemen een loop
met het pad
dat ik verloor en/of vergat.
Zeer verward.
Ik vind het leven wreed en hard.
Vrienden waar je niet langer in gelooft
van dat belangrijke element beroofd.
vertrouwen.
zonder dat kan geen mens me 'houden'.
Vertrouwen verdween met het ontbreken van oprechtheid,
Hun stilzwijgen of betutteling maakte je bang, al veel te lang
In mijn gedicht heb ik gesnoeid.
Bepaalde zaken zijn nu eenmaal
zinloos, en wat goed voelde, dood gebloeid.
Woorden ooit zo overtuigd geschreven
wat staat er nog van recht
wat is er van gebleven?
Sceptisch voel ik me nu nog meer
Het besef van de geveinsde belangstelling doet natuurlijk zeer.
Omringd door mensen, met een 'zijn' puur en oprecht,
-door al het andere voel ik me barslecht-
Probeer zonder het belastende van onoprechtheid om me heen
weer dichterbij mezelf en het leven te komen
opnieuw van een leefbaar leven te dromen,
met meer veiligheid door het authentieke zijn van die mensen alleen
zij voelen veilig, menselijk en/of vrienden
in liefdadigheid kan ik noch vriendschap, noch waardering, noch respect, noch steun, noch veiligheid laat staan liefde voor anderen vinden.
Moe ben ik... ik weet niet of ik ooit nog zal reageren.
Wanneer het tij zal keren
is me niet bekend
verder dan vandaag
het is mij onbekend
Onherkenbaar was ik
en word ik steeds meer
Een strijd zal het blijven
een eeuwig verweer
tegen het leven
mij gegeven.
Bedankt allemaal die me zijn blijven volgen
en voor de wensen en het meeleven oprecht
ik heb het gevoeld,
ze waren echt.
(Ik weet niet of ik hier nog vaak ga blogjes plaatsen
misschien de oude verder erop zetten... ik zie wel)
Het ga jullie goed.
van Lore
|
