Het eerste wat ik doe als ik wakker ben is een douche nemen.Het water is warm en de ruimte netjes maar c'est tout! er is geen verwarming en buiten regent het nog steeds.Wanneer ik Jacques en Ton opzoek om te ontbijten hebben zij al gegeten. Het is Ton's vrouw die me van alles voorziet.Er is koffie,croissants,beleg,al wat een ontbijt smakelijk maakt. En er is ook de aanwezigheid van Margriet die me steeds maar koffie bij inschenkt. We praten over de pelgrimstocht, het werk op de camping, over het leven in Nederland en Frankrijk enz. Als we afscheid nemen heb ik alweer de belofte gemaakt om een kaartje te schrijven, ik zal mogen pennen! Ik vertrek richting Troyes, mijn tent heb ik noodgedwongen nat moeten opbergen want er valt nog steeds regen. Laat ik hopen dat het niet voor gans de dag is! De saaie, lange weg en de aanhoudende regen zorgen voor een slecht humeur en daar moet ik met alle macht tegenin gaan. Ik kom geen meter verder met te zitten zeuren over het weer en de natte kleren en probeer de sfeer wat te verbeteren door een deuntje te proberen fluiten. Eigenlijk kan ik niet fluiten dus is het maar wat blazen, euh ja, meer dan wat afleiding is het niet. Als ik een uur of drie onderweg ben moet ik van pijn en moeite weer de graskant in ploffen. Alles is nat van de regen en ik heb alleen een plastieken zakje om op te zitten. De rugzak staat in het gras en dat is een grote ramp want die terug op mijn schouders heisen is soms onmogelijk. Regenen of niet, de schoenen vliegen alweer uit en de voeten moeten verzorgd worden. Ik tel zeven 'empoullekes'waaronder op elke hiel een hele dikke! Mensen, wat kan dat pijn doen als je dan de schoenen weer aan moet. Het extra gewicht en de kilometers eisen hun tol. Het is niet aangenaam om te blijven zitten en ik moet weer verder maar de rugzak optillen vanop grondhoogte is geen sinecure. Ik ga op mijn knieën op het plastieken zakje zitten en dan krijgen we scenes voor candid camera... Een stevige ruk aan de riemen helpt niet veel want hij komt nauwelijks van de grond. Dit moet met een grote zwaai gebeuren want anders komt hier niets van. De krachten worden gebundeld en de zwaai komt er maar doet me langs de andere kant met zak en al in het gras vallen. Ooit al eens een schildpad met de pootjes omhoog gezien?!De vermoeienis is groot en de krachten klein en ik moet meermaals proberen. Nog enkele keren kapsijzen ,bijgestaan door gevloek een pelgrim onwaardig, sta ik eindelijk op de benen. Er begint me stilletjes iets te dagen dat ik nog niet durf uit te spreken. Ik kan niet alle dagen geluksvogeltje spelen denk ik bij mezelf en ik vertrek weer.t'Is tanden bijten. Vandaag nog in Troyes geraken zal ik mogen vergeten. Na kilometers zie ik het eerste dorp en ga een bar-bistro binnen. De naam van de bar is 'route 77' als je er nog moest aan twijfelen en het teken van de St Jacobsroute aan de gevel geeft me hoop. Het is inmiddels half drie en de dienster is aan het poetsen. Op de vraag of ik iets kan eten zegt ze: 'alleen een sandwish en maar tot drie uur'. Alléz, dépechez vous..De patron is niet van plan om nog te werken en is ook niet snel om een hongerige pelgrim te spijzen. Haal je teken van de muur man!! De dienster zegt me dat er in het volgende dorp een bus naar Troyes rijdt maar dat die maar om zes uur gaat. En bij ons kan je niet wachten want wij sluiten, maar mijn collega in het volgende dorp is gans de middag open, het is maar drie kilometer verder hoor.. Mens, weet je hoe ver dat dat is als je doodmoe bent en scheel ziet van de honger?Neen, ik zie het al, jij komt natuurlijk met de wagen om te komen werken. Mijn humeur maakt grafieken zoals op de beurs, t'is crisis. Ik stap op en ga tot aan het volgende dorp en breng een bezoek aan mademoiselle's collega. Mijn dieptepunt komt steeds nader. Deze dame heeft er zelfs geen weet van dat er vijftig meter verder een bushalte is. Merde, het is nog niet voorbij.
