Om interne redenen heb ik besloten om met deze blog te stoppen. Het spijt me voor al de trouwe blogbezoekers die ik nu moet teleurstellen. Het is ook voor mij een moeilijke beslissing maar noodzakelijk. De reden is heel persoonlijk en heeft niets te maken met jullie reakties. Integendeel, het was fijn om zulke lieve en mooie reacties te mogen ontvangen. Wat ik wel nog wil verklaren is de titel die ik gekozen had voor de blog: eros_philos_agape. Wie ooit het boek van Paulo Coello heeft gelezen over de weg naar Compostela zal deze allicht beter begrijpen. Deze drie woorden gaan over de liefde in al zijn vormen. Eros: de erotiek, de vonk die overslaat tussen mensen en die elkaar aantrekkelijk vinden op seksueel vlak. Philos: de verliefdheid die uitgroeit tot een diepere liefde die meestal tussen partners ontstaat na een langere relatie. Agape: de alles overheersende liefde, overweldigend, onvoorwaardelijk! Een diepe liefde voor God bvb. of voor bepaalde mensen die je toevallig ontmoet of die je zelfs maar even ontmoet. Die je niet echt goed hoeft te kennen maar die ontstaat, spontaan, op een onverwacht ogenblik. Mijn camino heeft me veel geleerd over deze laatste twee vormen van liefde. Philos, zoveel mensen die elk met hun eigen verhaal hun weg afleggen, gesprekken tussen mensen die elkaar direct begrijpen. Mensen die elkaar steunen door dik en dun, in hun strijd tegen de pijn in gans hun lijf. Het lichamelijke afzien door de vele kilometers, het zware klimmen met de letterlijke en figuurlijke rugzak. Je kan het dagelijks delen met mensen waarvan je zelfs hun naam niet kent.. Mijn camino bracht me ook agape. Nog nooit in mijn leven heb ik me zo verbonden geweten met sommige vreemde mensen die ik eigenlijk helemaal niet ken..Dit is wat deze St Jacobsroute zo speciaal maakt, agape,agape,agape.. Het is zo moeilijk uit te leggen, het is zo intens, omdat je weet wat de ander doormaakt, zonder dat die het moet uit leggen. Er is zo'n grote verbondenheid..we hebben er allemaal over gepraat, niemand kan het juist verwoorden wat het is, maar het is zeer sterk. Agape zonder eros..begrijp je? Mijn verhaal moest nog beginnen, over die prachtige mensen, maar het brengt me pijn en verdriet. En dat is niet de bedoeling. Het spijt me heel erg, maar ik wil geen moeilijkheden meer. Ik zal nog wat fotos plaatsen met een korte uitleg erbij. Het is misschien moeilijk maar mag ik rekenen op enig begrip? Alvast bedankt voor de belangstelling, het ga je goed! Rita
Het is ondertussen bijna 12u, rechtover het station is ' brasserie Crocco' waar ik ondertussen iets ga eten. Er is voldoende tijd en ik ben blij dat ik kan zitten. De ober neemt mijn bestelling op en ik trakteer mezelf op een glaasje wijn bij het eten. Het biedt een klein beetje troost maar had ik dan geweten wat er boven mijn hoofd hing..! Voor het stappen met de poles heb ik handschoenen zonder vingertjes die ik uitdoe om te eten. Waarschijnlijk is het daar dat ik mijn trouwring verlies. De ring was een beetje beginnen spannen en ik had hem aan een andere vinger gestoken waar hij iets ruimer zat. Pas ruim een dag later merk ik dat ik hem kwijt ben en het doet me veel verdriet want dit is voor mij een teken dat het nooit meer goed komt tussen ons. Toeval of niet?! In Parijs kom ik aan om 16u30 en de aanblik van het grote station is indrukwekkend. Er staan tientallen rijen mensen aan te schuiven om naar hun perron te gaan en ik ga kijken welke ik moet nemen. Er is nergens sprake van een trein naar Bayonne en als ik het navraag aan een loket staat me nog een verassing te wachten. La mademoiselle legt me heel vriendelijk uit dat ik naar een ander station moet voor mijn verbinding. Hier was ik niet op voorbereid en even begin ik te zweten. En euh..hoe moet ik daar geraken? 'Ah, avec le metro!' 'Ah oui, biensûr'! Ik doe alsof het de normaalste zaak van de wereld is en koop een ticket. Ondertussen denk ik in mezelf hoe ik dit moet klaarspelen want verder dan met de trein eens naar Brussel of Blankenberge ben ik nog niet geweest. Niet alleen! Het is daar een komen en gaan als ik beneden in het metrostation aankom. Ik sta het even van op afstand te bekijken hoe ik in 's hemelsnaam door die metalen poort moet geraken. Eigenlijk is het lachwekkend, hier staat een Vlaams bleuke, die gans alleen naar het uiterste westen van Spanje wil, te apegapen in een Parijse metro. Plan trekken Rita! Je ziet dat ik geen wereldreiziger ben. In station Austerlitz moet ik zijn en ik zal er geraken, zeg ik bij mezelf. In het metrostel ben ik verre van op mijn gemak want ik moet de haltes goed in het oog houden, er is een bende jeugd die op mijn zenuwen werkt en een junk die komt bedelen met handen zo zwart als koolschoppen. Ik ben uit een kleine gemeente en op dat gebied niets gewoon. Als ik in station Austerlitz uiteindelijk aankom moet ik nog uren wachten want de volgende trein vertrekt maar om 23.11u. Om me dan toch maar wat bezig te houden ga ik een cappucino drinken die ik 4.40eur. moet betalen! Het is eindeloos wachten en ondertussen schrijf ik nog wat in mijn dagboek. Als het moment van vertrek er dan is moet ik tot wagon nr 49 gaan. Wat een trein! Je vraagt je af waar al deze mensen toch 's nachts nog naar toe gaan. Ik kon geen bed meer reserveren en uiteindelijk ben ik blij want met zes mensen in een lucifersdoos is niets voor mij. Ik heb een gemakkelijke zetel maar van slapen komt niets in huis. Geen oog heb ik dicht gedaan en ik ben echt jaloers op de snurkertjes. Het is schijnbaar een eindeloze rit en zonder slaap kom ik in Bayonne aan om 6u30. Het station zelf is niet veel zaaks en het is weer wachten..op de volgende trein. Na enkele minuten arriveren de eerste pelgrims al. Azië en Australië zijn al tegenwoordig. Wie nog, het zal me benieuwen..
Het was geen gezellige nacht. De koude, de vochtigheid, de regen, de harde grond om op te slapen, alles samen zorgen deze factoren ervoor dat ik al mijn moed moet bovenhalen. Het is moeilijk, maar het moet eigenlijk allemaal nog beginnen. Het wordt een bewogen dag maar dat weet ik nog niet als ik wakker word. Het is Hugo's verjaardag en ik denk aan thuis, ook al is onze relatie moeilijk, ik mis hem. Het is tijd om uit de tent te kruipen. Ik ben zo stijf als een plank en mijn rugspieren staan gespannen als pianosnaren en daarom kruip ik achterwaarts de tent uit. Wanneer ik me wil rechtzetten hoor ik plots een krak en een scherpe pijn in mijn rug. Ik zak op handen en voeten en zit naar adem te happen. Oh nee, dit kan niet waar zijn, rug geblokkeerd! Het Vlaams Verschot! Voorzichtig kruip ik terug de tent in en ga van mijn zij op de rug liggen, benen hoog. De paniek slaagt toe. Zo kan ik niet blijven liggen, ik kan me met moeite bewegen. Ik besef dat ik nu snel moet ingrijpen en graai naar mijn toiletzakje met medicatie. Gelukkig heb ik me voorzien met pijnstillers. Zie je wel, je weet nooit! Ik neem er direct twee, het moet! Ik blijf even liggen en kruip dan langzaam de tent uit. Ik kan me recht hijsen met mijn wandelstokken want alleen kan ik niet staan. Ik probeer niet na te denken over wat er nu zal moeten gebeuren. De wasruimte is opeens vreselijk ver maar daar is het tenminste warm! De medicatie helpt al wat en ik probeer me aan te kleden. Ik heb geen telescopische armpjes om mijn sokken aan te doen en daar komt weer een krak. De tranen springen in mijn ogen en ik voel me ellendig. Dit kan ik nu echt niet gebruiken.. In een oogwenk zie ik dat het zo niet verder kan. Er waren al tal van signalen geweest, elke vezel van mijn lichaam zei me dat dit eigenlijk te zwaar was voor mij. Maar ja, ik heb daar wat problemen mee om dit direct te willen erkennen. Het is drastisch maar de enige mannier om naar mijn lichaam te moeten luisteren was deze. De zware rugzak, het kamperen en de slechte weersomstandigheden hebben hun tol geëist. Nu moet ik snel een besluit nemen en in zo'n geval volg ik altijd mijn gevoel. Ik moet naar het zuiden waar het warmer is . Voor deze oorspronkelijke trip ben ik niet sterk genoeg, ik ben dan ook geen twintig meer. Mijn besluit staat vast: met de trein naar het zuiden van Frankrijk en starten vóór de Pyreneeën. De St Jacobsroute in Spanje is op zich lang genoeg en de Weg ernaartoe is onvoorspelbaar. Gelukkig heb ik een goed gevulde apotheek onder in de rugzak en ik neem iets om de spieren te ontspannen. Als deze begint te werken gaat het stappen al wat beter want mijn rug staat niet meer zo krom getrokken. Met de tranen in de ogen kraam ik op. Tranen van pijn en ontgoocheling omdat ik mijn plannen moet wijzigen.. Wat meevalt is, dat de vrouw des huizes me meeneemt tot in Troyes waar haar dochter woont. De rit in de auto is al pijnlijk genoeg maar ik laat niet blijken hoe erg het is. Ze vindt me maar raar, maar begrijpt me wel. Ze zet me af aan het station en met veel moeite geraak ik uit de auto maar met de rugzak moet ze me helpen want die krijg ik niet uit de kofferruimte. Ik zeg heel dapper dat het verder wel zal gaan en dat ik mijn plan wel zal trekken. Ze vraagt me een kaartje te sturen..ze twijfelt of ik Compostela wel zal halen! In het station krijg ik bewonderende blikken van de loketbediende als ik een ticket vraag naar St Jean Pied de Port. Hij weet natuurlijk niet dat ik noodgedwongen de trein moet nemen naar Bayonne! Hij wil van alles weten over mijn pelgrimage. Er gaat een trein om 14.45u naar Parijs. Vandaaruit kan ik met een rechtstreekse trein naar Bayonne waar ik dan nog een treintje op moet naar het laatste dorp voor de bergen, naar St Jean van waaruit de St Jacobsroute vertrekt. Ik neem het ticket en heb nu wat tijd om te rusten.
Beste blogbezoekers,
