De barmadame is de ongelovige Thomas zelve en laat zelfs de bar alleen om zich ervan te vergewissen dat ik de waarheid spreek. De 'man van achter t hoekske' komt een pint drinken. Hij weet ook van geen bus en staat me aan te gapen alsof ik van Mars ben. Zij is echt beginnen ratelen en ik versta er niets meer van. Ik betaal en vertrek want s'mans verontwaardiging begint op mijn zenuwen te werken. Hij vraagt zich nu waarschijnlijk af of hij niet meer tegen bier kan.. Ik ga nog maar eens kijken aan de halte en ergens verderop hangt er een klein briefje. Horraire: s'morgens om 8.15 richting Troyes en s' avonds om 18 weer terug. Het is een schoolbus.! Nu ben ik het echt zat en besluit om er mee te kappen voor vandaag. Aan het deftigste huis in de straat ga ik aanbellen, er ligt een mooi groene pelouze op mij te wachten. Maar dit is een verrassing, deze dame is niet van plan haar tuintje te lenen en zegt me doodleuk dat ik dan maar autostop met doen als ik geen zin meer heb om te stappen. Ik kan er niet mee lachen maar zeg toch beleefd goeiedag want iedereen is hier vrij in hé. In het wild camperen durf ik nog niet en de mensen zijn hier ook niet zo vriendelijk. Ik vertrek te voet verder en ondertussen ga ik liften als ik een auto hoor. Ik moet geduld hebben want ik ben niet groot en blond..Uiteindelijk stopt er een jonge vrouw die naar Troyes rijdt. Lucky Me. Ze zegt me dat het de eerste keer is dat ze iemand meeneemt, ik zeg niet dat het ook voor mij geen gewoonte is. We hebben toch een leuke babbel en de kilometers vliegen vooruit. Ze zet me af aan het station van daaruit ga ik naar Thorvillier, een grens gemeente. Dit is de streek van de champagne en je ziet aan de stokken dat het nog vroeg in het jaar is. Er staan al groene bladeren aan maar het geeft nog geen kleur aan de velden. De wijnboer waar ik wil overnachten ,hebben we meermaals bezocht met de mobilhome, hij is dus geen onbekende en ik hoop dat ik daar dan mijn tent kan opslaan. Ze herkennen me niet als ik aanbel en eerst moet ik een aantal vragen beantwoorden alvorens ze de elektrische poort opendoen. Zij heeft ondertussen mijn naam gecheckt en vanaf dan is het ijs gebroken, ik mag me achter hun huis in de tuin installeren. De poort gaat terug toe en dat geeft me een super veilig gevoel.s'Avonds toont ze me een nette toiletruimte die ik mag gebruiken, er is zelfs verwarming!. Het is berekoud buiten en ondanks de droge kleren kan ik mezelf niet verwarmen. Ik maak me een kop warme chocolademelk en eet twee mueslirepen. Veel is het niet maar het knorren van mijn maag houd even op. Zo stijf als een plank kruip ik bibberend de slaapzak in. Even later moet ik de enige truitjes die ik heb over mijn nachtgoed aantrekken.
Het eerste wat ik doe als ik wakker ben is een douche nemen.Het water is warm en de ruimte netjes maar c'est tout! er is geen verwarming en buiten regent het nog steeds.Wanneer ik Jacques en Ton opzoek om te ontbijten hebben zij al gegeten. Het is Ton's vrouw die me van alles voorziet.Er is koffie,croissants,beleg,al wat een ontbijt smakelijk maakt. En er is ook de aanwezigheid van Margriet die me steeds maar koffie bij inschenkt. We praten over de pelgrimstocht, het werk op de camping, over het leven in Nederland en Frankrijk enz. Als we afscheid nemen heb ik alweer de belofte gemaakt om een kaartje te schrijven, ik zal mogen pennen! Ik vertrek richting Troyes, mijn tent heb ik noodgedwongen nat moeten opbergen want er valt nog steeds regen. Laat ik hopen dat het niet voor gans de dag is! De saaie, lange weg en de aanhoudende regen zorgen voor een slecht humeur en daar moet ik met alle macht tegenin gaan. Ik kom geen meter verder met te zitten zeuren over het weer en de natte kleren en probeer de sfeer wat te verbeteren door een deuntje te proberen fluiten. Eigenlijk kan ik niet fluiten dus is het maar wat blazen, euh ja, meer dan wat afleiding is het niet. Als ik een uur of drie onderweg ben moet ik van pijn en moeite weer de graskant in ploffen. Alles is nat van de regen en ik heb alleen een plastieken zakje om op te zitten. De rugzak staat in het gras en dat is een grote ramp want die terug op mijn schouders heisen is soms onmogelijk. Regenen of niet, de schoenen vliegen alweer uit en de voeten moeten verzorgd worden. Ik tel zeven 'empoullekes'waaronder op elke hiel een hele dikke! Mensen, wat kan dat pijn doen als je dan de schoenen weer aan moet. Het extra gewicht en de kilometers eisen hun tol. Het is niet aangenaam om te blijven zitten en ik moet weer verder maar de rugzak optillen vanop grondhoogte is geen sinecure. Ik ga op mijn knieën op het plastieken zakje zitten en dan krijgen we scenes voor candid camera... Een stevige ruk aan de riemen helpt niet veel want hij komt nauwelijks van de grond. Dit moet met een grote zwaai gebeuren want anders komt hier niets van. De krachten worden gebundeld en de zwaai komt er maar doet me langs de andere kant met zak en al in het gras vallen. Ooit al eens een schildpad met de pootjes omhoog gezien?!De vermoeienis is groot en de krachten klein en ik moet meermaals proberen. Nog enkele keren kapsijzen ,bijgestaan door gevloek een pelgrim onwaardig, sta ik eindelijk op de benen. Er begint me stilletjes iets te dagen dat ik nog niet durf uit te spreken. Ik kan niet alle dagen geluksvogeltje spelen denk ik bij mezelf en ik vertrek weer.t'Is tanden bijten. Vandaag nog in Troyes geraken zal ik mogen vergeten. Na kilometers zie ik het eerste dorp en ga een bar-bistro binnen. De naam van de bar is 'route 77' als je er nog moest aan twijfelen en het teken van de St Jacobsroute aan de gevel geeft me hoop. Het is inmiddels half drie en de dienster is aan het poetsen. Op de vraag of ik iets kan eten zegt ze: 'alleen een sandwish en maar tot drie uur'. Alléz, dépechez vous..De patron is niet van plan om nog te werken en is ook niet snel om een hongerige pelgrim te spijzen. Haal je teken van de muur man!! De dienster zegt me dat er in het volgende dorp een bus naar Troyes rijdt maar dat die maar om zes uur gaat. En bij ons kan je niet wachten want wij sluiten, maar mijn collega in het volgende dorp is gans de middag open, het is maar drie kilometer verder hoor.. Mens, weet je hoe ver dat dat is als je doodmoe bent en scheel ziet van de honger?Neen, ik zie het al, jij komt natuurlijk met de wagen om te komen werken. Mijn humeur maakt grafieken zoals op de beurs, t'is crisis. Ik stap op en ga tot aan het volgende dorp en breng een bezoek aan mademoiselle's collega. Mijn dieptepunt komt steeds nader. Deze dame heeft er zelfs geen weet van dat er vijftig meter verder een bushalte is. Merde, het is nog niet voorbij.
Dat deze mensen zo veel doen voor de pelgrims, dat moet ik toch op mijn beurt bewonderen hoor. Ze ontvangen er dan ook tientallen per jaar en Jacques wist me te vertellen dat hij de 'echte pelgrims'er zo kan uithalen. Hij wil hier mee zeggen dat de mensen die vertrekken met een bezieling, met de bedoeling hun geestelijk leven te verrijken, herkenbaar zijn voor hem. Hij heeft ervaring in die dingen. Tegen de avond aan begint mijn maag te knorren van de honger en Jacques wijst me een goed en leuk restaurantje aan en steekt een kaartje met de stempel van de camping in mijn handen. Het is mijn pasje voor een extra bediening.. Het is een Maroccaans restaurant en natuurlijk vraag ik couscous want hier kom je geen frieten eten, is mijn mening. De patron is heel vriendelijk en hij vraagt wat over de pelgrimstocht en wanneer ik een glas rosé vraag geeft hij me een klein flesje en doet teken dat ik dit wel verdien. Ik begin al stilletjes te denken dat dit geluksvogeltje spelen niet zal blijven duren en dat ik wel eens uit het nest zal vallen..t'Is allicht niet voor vandaag want het eten is superlekker, c'est impécable! Ondertussen schrijf ik wat in mijn dagboek want alleen zitten eten op restaurant is niet zo gezellig. Dit is dan ook voor mij een nieuwe ondervinding en zo begrijp ik heel wat mensen beter die dit niet voor elkaar krijgen. Mijn innerlijke onrust is zo goed als verdwenen en ik ben zeker dat ik beter zal slapen.Ik denk veel aan thuis en aan alle mensen waar ik van hou en die mijn familie zijn. De steun-smsjes van mijn zussen hebben me goed gedaan. Toch durf ik al eens denken: zie me hier nu zitten,heel alleen,waarom wil je dit nu persé doen?! Maar ik weet als geen ander dat ik deze tocht meer dan nodig heb en medelijden hebben met mezelf laat ik niet toe. Ik keer terug naar mijn huisje en het is beginnen regenen.Als't morgen maar over is.. Het is barkoud om te slapen en dat zorgt voor een onrustige nacht.
Dat deze mensen zo veel doen voor de pelgrims, dat moet ik toch op mijn beurt bewonderen hoor. Ze ontvangen er dan ook tientallen per jaar en Jacques wist me te vertellen dat hij de 'echte pelgrims'er zo kan uithalen. Hij wil hier mee zeggen dat de mensen die vertrekken met een bezieling, met de bedoeling hun geestelijk leven te verrijken, herkenbaar zijn voor hem. Hij heeft ervaring in die dingen.
